โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 615 แผนเสี่ยวหยาง

RC:บทที่ 615 แผนเสี่ยวหยาง 

 

ปัง

 

ด้วยเสียงเบาบางนั้นน้อยกรงเล็บของหลินเฟิงยึดเข้ากับใยแมงมุมโดยตรง มีเพียงกรงเล็บของเขาเท่านั้นที่ได้ยินเสียงฟู่และปล่อยควันสีขาวกระจายออกมา

 

“ ฮ่าฮ่า ช่างน่าสมเพช! พิษของข้าจะสลายมือของเจ้า” แมงมุมดำกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

แต่หลินเฟิงกลับสงบนิ่งไม่ต่างจากตอนที่เขาปรากฏตัวเลย 

 

จากนั้นหลินเฟิงก็สะบัดมือออก โยนใยแมงมุมออกไปไกล เผยให้เห็นกรงเล็บสีดำและเรียบเนียนของเขา ซึ่งการโจมตีนั้นไม่ทำให้เขาบาดเจ็บเลย

 

“อะไรกัน! เป็นไปได้ยังไง!” 

 

แมงมุมดำตกใจ ไหมพิษสีดำนี้เป็นหนึ่งในทักษะเฉพาะตัวของเขา เมื่อติดแล้วแม้แต่หินหรือเหล็กก็จะละลายและพังทลายไปทันที

 

แต่ในเวลานี้มือของหลินเฟิงไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ เลย

 

“ถึงคราวฉันบ้างหนะ!” หลินเฟิงหัวเราะเยาะและพุ่งไปข้างหาอีกฝ่ายความเร็วสูง

 

แมงมุมดำเห็นแบบนี้ถึงกับตกใจ “เร่งความเร็ว! หมอกพิษ!”

 

ด้วยคลื่นมือของหลินเฟิง แมงมุมดำเหวี่ยงตาข่ายสีดำขนาดใหญ่ไปที่หลินเฟิงทันที อย่างไรก็ตามหลินเฟิงดูเหมือนจะไม่ได้เห็นมัน แต่แล้วเขาก็โบกมืออย่างเต็มแรงและเสียงแหลม ๆ ก็ดังขึ้นทันที

 

จากนั้นเขาก็เห็นช่องว่างขนาดใหญ่ยาวสองเมตรใจกลางตาข่ายสีดำขนาดใหญ่ หลินเฟิงรีบพุ่งออกมาจากตาข่ายและทะยานไปที่แมงมุมสีดำทันที

 

“ตายซะ! มังกรดำกรงเล็บอัมพัน” หลินเฟิงพูดอย่างเยือกเย็น พร้อมกับฟาดกรงเล็บใส่ชายคนนั้น

 

ทันใดนั้นกรงเล็บสีดำขนาดใหญ่ของหลินเฟิงก็เปล่งประกายด้วยแสงสีทอง จากนั้นเขาก็เอามือทั้งสองข้างกางออกตบออกไปอย่างแรง

 

“อะไรกัน!!?” แมงมุมสีดำเห็นสิ่งที่ผิดคาดนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว

 

เขายืดแขนออกเพื่อปัดป้อง แต่แล้วต่อมาเลือดกระเซ็น บาดแผลขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางแขนของเขา มันเต็มไปด้วยคราบเลือดเลือดไหล

 

ทั้งร่างของเขากระเด็นออกไปไกลก่อนที่จะกระแทกกับพื่น ปากของเขากระอักเลือดออกมาในขณะที่ลอยออกไป ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับไปไหนได้อีก

ในเวลานี้การต่อสู้อีกสองฝ่ายถูกพลังเข้าใส่ทางด้านเดียวแล้ว

 

ฝั่งของตู๋กังนั้นเป็นผู้ใช้พลังระดับ SSS สองคน ในช่วงต้นพวกเขาไม่สามารถคู่ต่อสู้กับอีกฝ่ายได้เลย แต่ชายที่เข้ามาปะทะกับเขานั้นไม่ได้ลงไม้ลงมือะไรขนาดนั้น

 

แต่ด้านของเสี่ยวหยางนั้นเลวร้ายยิ่งกว่า ผู้ใช้พลังระดับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามคนล้อมรอบเสี่ยวหยางเอาไว้ ชายผู้แข็งแกร่งมีพลังมากกว่าระดับสามและร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บหลายครั้ง ในพริบตาเดียวความร้ายก็เพิ่มมากขึ้น

 

สิ่งที่ทำให้หลินเฟิงรู้สึกแปลกก็คือ คราวนี้เสี่ยวหยางไม่รู้ว่าทำไมเสียวหยางถึงไม่ปล่อยสัตว์วิญญาณของเขาออกมาเพื่อต่อสู้กับชายที่แข็งแกร่งทั้งสามคน

 

“เล่นมากพอแล้วไปลงนรกซะ!”

 

ชายผู้แข็งแกร่งที่ต่อสู้กับตู๋กังและลู่ซื่อจี้ เขาพุ่งเข้าหาสองคนนั้น ด้วยมือที่จับใบมีดเอาไว้แน่น พยายามที่จะสับพวกเขา

 

ถึงแม้จะใช้มีดขนาดมือถือ แต่มันก็คมสุด ๆ ด้วยการฝึกฝนที่ทรงพลังของชายคนนั้น พลังในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ไม่สามารถต้านทานได้โดยผู้ใช้พลังระดับ SSS สองคนอย่างแน่นอน

 

ในอีกด้านหนึ่ง เสี่ยวหยางเองก็ถูกโจมตีโดย พวกเขาร่วมมือกันเพื่อโจมตี พลังที่น่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ก็ถล่ม เสี่ยวหยางอย่างไม่ปราณี

 

“ระวัง!”

 

หลินเฟิงมองไปที่ทั้งสองฟั่งเกือบจะพร้อมกัน ซึ่งทำให้ทั้งสองฝ่ายนั้นสายเกินไปที่จะช่วยเหลือแล้ว

 

ในเวลานี้แก๊งของตู๋กังต่างมองไปที่หลินเฟิง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

 

เสี่ยวหยางยังฉายแววแปลกประหลาดในดวงตาของเขา สายตาของเขายังมองไปที่หลินเฟิงราวกับอยากจะเห็นว่าหลินเฟิงจะช่วยใคร

 

“แม้ว่าการโจมตีที่แข็งแกร่งทั้งสามรุมหนึ่งนั้นจะน่ากลัวอย่างมาก แต่ความแข็งแกร่งของเสี่ยวหยางเองก็แข็งแกร่งพอที่จะทนต่อไปได้ ถ้าเสี่ยวหยางถอยออกมา พวกเราจะช่วยตู๋กังและลู่ซื่อจี้ได้ทั้งสองกลุ่มอย่างแน่นอน!” หลินเฟิงคิดในใจ

 

จากนั้นโดยไม่ลังเลใด ๆ หลินเฟิงได้พุ่งออกไปราวกับลูกศรไปที่ชายถือมีดคู่ที่กำลังโจมตีตู๋กังและลู่ซื่อจี้ทันที

 

“ปัง!”

 

ด้วยเสียงดังโครมของกรงเล็บขนาดใหญ่ของหลินเฟิง ชนเข้ากับมีดคู่ของชายคนนั้น ซึ่งทำให้แสงของดาบกระจายออกไปทันที

 

หลินเฟิงต้องการใช้โอกาสให้ได้มากกว่านี้ หลังของเขาปีกหลากสีคู่หนึ่งโผล่ออกมาข้างหน้า เพียงการกระพริบตาครั้งเดียว มือข้างหนึ่งของเขาก็จับร่างที่แข็งแกร่งข้างหน้าเอาไว้ได้

 

“อะไร?”

 

ชายกล้ามใหญ่คนนั้นตกใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าความเร็วของหลินเฟิงนั้นเร็วมากจนเขาไม่มีเวลาตอบสนอง

 

“หยุดนะ!”

 

หลินเฟิงบีบคอของชายที่แข็งแกร่งและยกเขาขึ้นสูง

 

แต่ในช่วงเวลาต่อมาหลินเฟิงก็ตกตะลึง

 

เนื่องจากการโจมตีที่ทรงพลังของชายที่แข็งแกร่งทั้งสามก็เงียบลงและเสี่ยวหยางก็ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เลย พวกเขาทั้งหมดมองไปที่หลินเฟิงอย่างเงียบ ๆ

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” หลินเฟิงงงงวย

 

เมื่อกี้พวกเขาสู้กับเสี่ยวหยางไม่ใช่เหรอ? เวลาทั้งหมดหยุดลงได้อย่างไรและเสี่ยวหยางก็ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

 

ในตอนนี้เสี่ยวหยางมองไปที่หลินเฟิงด้วยความเจ็บปวดและน้ำตาในดวงตาของเขาก็ไหลลงมา

 

“เกิดอะไรขึ้น?” สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หลินเฟิงประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น?

 

เสี่ยวหยางจ้องมองไปที่หลินเฟิงปากของเขาเผยให้เห็นถึงความผิดหวังและความเจ็บปวดที่ยากจะซ่อนเอาไว้ได้

 

ในขณะนั้นหลินเฟิงไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่าหัวใจของเขาสั่นไหว และดูเหมือนจะสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญไป

 

“ พี่หลินเฟิงในสายตาของพี่ ฉันมันไม่มีค่าอะไรจริง ๆ เหรอ?” เสี่ยวหยางจ้องมองไปที่หลินเฟิงน้ำตาไหลริน

 

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาหลินเฟิงไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

 

“ เสี่ยงหยางนายเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หลินเฟิงงงงวย

 

“ฮ่า ฮ่า ดูหน้าของนายสิหลินเฟิง? นี่เป็นเพียงการทดสอบที่เราตั้งขึ้นเท่านั้น! “

 

“การทดสอบ? การทดสอบอะไร?”

 

หลินเฟิงกล่าวด้วยความรู้สึกว่าดูเหมือนว่าเขาจะถูกคำนวณด้วยเครืองมือของผู้แข็งแกร่งแข็งแกร่ง

 

“แค็ก แค็ก แค็ก”

 

ทันใดนั้นดวงตาของผู้แข็งแกร่งที่ถูกหลินเฟิงจับก็กลายเป็นสีขาวและมีอาการไอ

 

“หยุดนะ!”

 

ทุกคนตกตะลึง พวกเขาต่างกลัวว่าหลินเฟิงจะบดขยี้ผู้แข็งแกร่งให้ตาย

 

พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลินเฟิงจะแข็งแกร่งถึงขนาดที่เขาสามารถบดขยี้ผู้แข็งแกร่งได้ โดยการต่อสู้กับผู้ใช้พลังจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้

 

แต่คำพูดของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าหลินเฟิงไม่ฟังเลย แรงในมือของเขานั้นเริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ชายแข็งแกร่งผู้นั้น ต่อสู้อย่างอ่อนแอมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

“ปล่อยให้เขาไป!”

 

ทันใดนั้นเสียงอันอ่อนโยนก็ดังออกมา และหลินเฟิงก็ตกตะลึง เขาไม่สามารถทำอะไรได้เขาปล่อยคนที่แข็งแกร่งคนนั้นลง

 

ปรากฎว่า เสี่ยวหยางเปิดปากของเขาอีกครั้ง

 

“ พี่หลินเฟิงพี่ไม่ต้องตำหนิพวกเขา ฉันเองที่เห็นด้วยกับพวกเขาที่จะวางกับดักนี้!” เสี่ยวหยางก็พูดขึ้น

 

“อะไรนะ?” หลินเฟิงตกใจและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน

 

เสียวหยางก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว เขาเดินมาที่ด้านข้างของหลินเฟิงและกล่าวว่า“ พี่ชายหลินเฟิง พี่ตั้งชื่อให้ฉัน ฉันอยากเข้าใจความจริงใจภายใต้อารมณ์ของพี่หลิน ฉันเองก็อยากจะรู้สึกสิ่งต่าง ๆ มากกว่านี้ด้วย!”

 

“ แต่สำหรับความผิดหวังแล้ว มันไม่ดีด้วยเลย!” เสี่ยวหยางมองไปที่หลินเฟิงและพูดด้วยความผิดหวัง

 

สิ่งนี้ทำให้หลินเฟิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ แต่เขารู้สึกงงงวยและพูดว่า: “เป็นไปได้อย่างไร?”