โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 549

RC:บทที่ 549 กลุ่มนักเลง

สึนามิและพายุจำนวนมากได้กวาดล้างเมืองชายฝั่งตะวันออกและสัตว์ประหลาดจำนวนมากที่มีหัวเป็นปลาได้พุ่งเข้าหาฝั่งและโจมตีมนุษย์

สัตว์ประหลาดเหล่านี้ปรากฏตัวในเวลากลางคืนพร้อมกับคลื่นและพายุขนาดใหญ่ซึ่งแทบจะทำลายเมืองชายฝั่งในพริบตา

หลินเฟิงอยู่ที่นี่เพื่อรอเสี่ยวหยางจากนั้นทั้งคู่ก็ไปทางทิศตะวันออกเพื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้น

หลินเฟิงยืนอยู่ถัดจากชุดรวบรวมวิญญาณธาตุทั้งห้า ร่างกายของเขาไม่สามารถส่งเสริมเพิ่มเติมได้ แต่ดูดซับเครื่องมือวิญญาณที่รอบตัวเขาได้เป็นอย่างดี ในช่วงเวลาสั้น ๆ ชายหนุ่มที่มีความสว่างสดใสก็ออกมา ซึ่งก็คือเสี่ยวหยาง

“ เป็นไงบ้าง? ไม่พัฒนาเหรอ ”  หลินเฟิงถาม

เสี่ยวหยางมีความสุขมากและกล่าวว่า: “พัฒนาสิ แก่นแท้เลือดของราชามังกรนั้นแข็งแกร่งจริงๆ ผมได้รับการขัดเกลาเพียงหนึ่งในสามและการบ่มเพาะของผมก็ได้รับปรับปรุงในระดับเข้มข้น!”

หลินเฟิงได้ยินก็ตอบทันที: “เยี่ยมไปเลย!”

“ไปกันเถอะ!” เสี่ยวหยางกล่าว

หลินเฟิงมองไปที่เสี่ยวหยางและพูดว่า “เดี๋ยวก่อน ฉันจะไปทักทายราชามังกรสักหน่อย”

จากนั้นหลินเฟิงก็เดินเข้าไปในชุดรวบรวมวิญญาณธาตุทั้งห้าและพูดกับชายชราที่นั่งอยู่ในชุดคลุมสีขาวสีเงินนิ่งงัน “ท่านครับ เรากำลังไปทางทิศตะวันออกด้านนี้จะมอบให้ท่านดูแล!”

ชายชราได้ยินคำพูดของหลินเฟิงก็กล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะปกป้องที่นี่เอง!”

“ ขอบคุณมากครับ ”  หลินเฟิงกำกำปั้นของเขาจากนั้นถอยกลับและเดินทางตามเสี่ยวหยางไปทิศตะวันออก

ครั้งนี้สัตว์วิญญาณของหลินเฟิงนำเพียงมังกรดำและและเสี่ยวเฮยไปเท่านั้น เนื่องจากความแข็งแกร่งของพวกมันอยู่ในระดับ  SSS  ซึ่งช่วยได้มากสำหรับหลินเฟิง

สำหรับสัตว์วิญญาณอื่น ๆ อย่างมังกรแสงและเถาวัลย์ปีศาจล้วนเป็นยอดระดับ  SS  สิงโตสายฟ้าสีทอง งูมังกรดวงดาว และกิเลนน้ำ  อยู่ในช่วงเริ่มต้นของระดับ  SS  สัตว์วิญญาณเหล่านี้ไม่เป็นประโยชน์ต่อหลินเฟิงในการนี้

เนื่องจากหลินเฟิงยังมีชิประดับ  SS  ที่สามารถใช้หลังจากรวมร่างสัตว์ด้วยมังกรดำและเสี่ยวเฮ่ย ดังนั้นสัตว์วิญญาณระดับ  SSS  จึงอยู่ที่นี่ในขณะนี้

เสี่ยวหยางกับหลินเฟิงโบกมือของเขาฉีกพื้นที่แล้วตรงไปทางทิศตะวันออก

หลินเฟิงไม่รู้ว่าเขาบินมานานแค่ไหนแล้ว เสี่ยวหยางฉีกพื้นที่อีกครั้งและพวกเขาก็มาถึงเมืองทางตะวันออก

ในเวลานี้บ้านทั้งหมดในเมืองถูกทำลายโดยคลื่นและพายุขนาดใหญ่เหลือเพียงซากปรักหักพัง นอกจากปลาที่ตายบนพื้นแล้วยังมีศพของมนุษย์ซึ่งส่งกลิ่นตลบอบอวล

หลินเฟิงและพวกเขาต่างรู้สึกตกตะลึง

“มีอะไรแบบนี้ในโลกด้วยเหรอ” หลินเฟิงมองไปที่คนเหล่านั้นด้วยร่างกายท่อนบนเป็นคน ครึ่งล่างเป็นปลา ดูเหมือนนางเงือกหลายตัว แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ทำให้นางเงือกสวยงามมากนัก แต่ดูน่าสยดสยองอย่างหาที่เปรียบมิได้

“พวกนี้น่าจะเป็นสัตว์ทะเล!” เสี่ยวเฮ่ยตอบ

หลินเฟิงไม่เข้าใจ มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ก้นทะเลเหมือนคนงั้นเหรอ

“นายท่าน นายท่าน! ฉันรู้ ฉันรู้!” ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของหลินเฟิงสั่น

สาวน้อยกระโดดออกมาจากหน้าจอ

เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้กำเนิดขึ้น หลังจากที่หลินเฟิงใช้เวลาสามเดือนในการทำความสะอาดขยะทั้งหมดในประเทศจีน

ในตอนแรกมันเป็นเพียงภาพ แต่ในเวลานี้มันกลายเป็นสาวน้อยจริงๆ

“เธอรู้งั้นเหรอ” หลินเฟิงประหลาดใจเล็กน้อย

เสี่ยวโหย่วคือชื่อที่หลินเฟิงตั้งให้สำหรับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในโทรศัพท์มือถือ

“ใช่ค่ะ ระบบความจำของเสี่ยวโหย่วมีข้อมูลเกี่ยวกับนางเงือกเหล่านี้!” เสี่ยวโหย่วตอบ

เมื่อหลินเฟิงทราบข่าวเขามีความสุขมากและพูดว่า “เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง!”

“ค่ะ นายท่าน! ในความทรงจำของเสี่ยวโหย่ว คนครึ่งปลาเหล่านี้เป็นสิ่งมีชีวิตในยุคโบราณ พวกมันเป็นสายพันธุ์เดียวกับมนุษย์ในช่วงเริ่มต้นอย่างไรก็ตามในเวลานั้นมนุษย์มีชีวิตและเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ และจากน้ำสู่บก และวิวัฒนาการมาเป็นมนุษย์ในตอนนี้! ”

“ และครึ่งหนึ่งของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้เลือกที่จะอาศัยอยู่ในน้ำต่อไปดังนั้นหลังจากวิวัฒนาการมาเป็นเวลานานพวกมันก็กลายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้!” เสียงของเสี่ยวโหย่วดังออกมา

หลินเฟิงได้ยินสิ่งนี้ก็เกิดความสงสัยทันที “  ก่อนหน้านี้ทำไมไม่พบสิ่งมีชีวิตเหล่านี้! ”

“ เพราะสิ่งมีชีวิตและมนุษย์เหล่านี้ควรมีสติปัญญาอยู่แล้วกล่าวได้ว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้เป็นมนุษย์ในน้ำเมื่อนานมาแล้วเพื่อหลีกเลี่ยงภัยธรรมชาติพวกมันจึงปิดผนึกโลกใต้น้ำทั้งหมดไว้!” คำพูดของเสี่ยวโหย่วทำให้หลินเฟิงสับสน

“ นายท่านสามารถเข้าใจได้ว่ามันเหมือนกับพื้นที่ย่อยในประสบการณ์ของคุณ พบซึ่งผู้ที่แข็งแกร่งจะเปิดพื้นที่ย่อยเพื่อหลีกเลี่ยงภัยธรรมชาติ!” เสี่ยวโหย่วเห็นหลินเฟิงมีท่าทีงุนงงจึงอธิบาย

ในที่สุด คราวนี้หลินเฟิงก็เข้าใจ แต่แล้วเขาก็นึกถึงปัญหาอีกอย่าง นั่นคือทำไมสิ่งเหล่านี้จึงโผล่มา

เขาจึงถามต่อไปว่า “ทำไมสัตว์พวกนี้ถึงออกมาอีก”

“ เนื่องจากภัยพิบัตินี้ ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่ย่อยหรือพื้นที่หลักหรือพื้นที่ปิดจำนวนมากจะได้รับผลกระทบและไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ อารยธรรมและกองกำลังจำนวนมากจึงได้ทยอยโผล่ออกมาค่ะ” เสี่ยวโหย่วกล่าว

“ งั้น ในความคิดของเธอ นี่เป็นเพียงหนึ่งในนั้น ไม่ใช่ว่ามีพวกอารยธรรมแบบนี้ในโลกที่ยังไม่ออกมา ?”  หลินเฟิงตกตะลึง

เสี่ยวโหย่วกล่าวว่า: “ตามความทรงจำของเสี่ยวโหย่วมันจะเป็นแบบนั้น! และ … “

หลินเฟิงกำลังฟังอยู่ทันใดนั้นก็พบว่าเสี่ยวโหย่วไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเกิดเรื่องไม่ดีแปลกๆ ขึ้นจึงถามว่า “ยังไง”

“ ไม่ มันไม่มีอะไรนายท่าน ไม่ไปทางทิศตะวันออกเพื่อดูเหรอ รีบไปเถอะ ”  เสี่ยวโหย่วกล่าว

“ อืม! คำถามอื่น ๆ ฉันจะถามเธอหลังจากนี้!” หลินเฟิงและเสี่ยวหยางก็หายตัวไปที่นี่และบินไปไกล

หลังจากนั้นไม่นานหลินเฟิงก็มาถึงเมืองในจังหวัด  S  ซึ่งอยู่ใกล้กับทะเล เป็นสถานที่เดียวในบริเวณชายฝั่งที่ไม่ถูกคลื่นยักษ์สาดซัดและสัตว์ทะเลโจมตี

มีอุตสาหกรรมภายใต้ชื่อของ หลินเฟิงซึ่งเป็นสาขาของร้านอาหารโหยวหยี่

หลินเฟิงและเสี่ยวหยางบินไปที่ร้านอาหารโหยวหยี่โดยไม่พูดอะไรสักคำ

อย่างไรก็ตามหลินเฟิงและพวกเขาเพิ่งเข้าไปใกล้มัน และทันทีที่เห็นผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่ประตูร้านอาหารโหยวหยี่พร้อมกันตะโกนทีละคนโดยไม่รู้ว่าพวกเขาเรียกร้องอะไร

หลินเฟิงไม่รู้สถานการณ์ดังนั้นเขาจึงบินไปที่ด้านหลังของฝูงชนและเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ

“ เปิดประตู! เปิดประตู ”

“ ใช่ เปิดประตู! ตอนนี้เป็นไง เราจะไม่ไว้หน้าแล้วนะ ถ้าพวกแกไม่เปิดประตู!”

“ ถ้าแกไม่เปิดประตู ฉันจะเปิดเอง!”

ชายคนหนึ่งถือขวานคู่ขนาดใหญ่ในมือตะโกนและทุบกำปั้นลงบนประตูร้านอาหารโหยวหยี่!

“ เวรเอ้ย ปล่อยฉันออกไป ฉันจะฆ่าไอ้บ้านั่น!” ชายวัย  30  ปีพูดอย่างโกรธเคือง

เสียงคำรามผ่านกระจกท่ามกลางฝูงชน หลินเฟิงมองเห็นสถานการณ์จากภายในร้านอาหารโหยวหยี่และจำคนที่พูดก่อนหน้านี้ได้ เขาคือหวังชื่อ ผู้ดูแลสาขาของร้านอาหารโหยวหยี่ที่อยู่ใกล้ทะเลที่สุดในจังหวัด  S

“ โอ้ เฮ้ พี่ชาย ช่างเถอะ พวกเขาเป็นคนที่มีพลังทั้งหมด ต้องอดทนหน่อย! เมื่อมีคนมาจากสำนักงานใหญ่ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะจัดการพวกเขา!” ชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งกล่าวพร้อมกับสวมแว่น .

“ แต่คนพวกนี้มีมากเกินไป แม้ว่าเรื่องเงินที่พวกเขาเคยติดค้างมาก่อนจะถูกเพิกเฉย ในเวลานี้ยังบังคับเราให้เปิดประตูเพื่อเอาอาหารและเครื่องดื่มให้พวกเขาอีก มันร้ายกาจเกินไป!”