โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 491

RC:บทที่ 491 ยอมจำนนโดยสมัครใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้นายพลอ่าวเล่ยไม่เหลือเวลาให้หลบดังนั้นเขาจึงต้องยกดาบสีขาวขวางกั้นต่อหน้าเขา ในช่วงเวลาต่อมาฉากที่ทำให้เขาต้องเศร้าก็ปรากฏขึ้น เมื่อเห็นว่าดาบสีทองแวบผ่านและตัดดาบสีขาวของเขาต่อหน้าต่อตา

ยิ่งไปกว่านั้นดาบสีทองยังถูกสับมาที่หน้าผากและหน้าอกของเขา เกราะสีทองของเขาก็แตกและสลายไปในทันทีและกระจายไปทุกทิศทาง

ใบหน้าของอ่าวเล่ยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่เคยเห็นอาวุธที่น่ากลัวเช่นนี้ มันเป็นเพียงดาบ แต่กลับสามารถตัดดาบของเขาออกและฉีกเกราะของเขาได้อย่างง่ายดาย

เขารู้สึกได้ถึงฉีกขาดในอีกสองวินาทีครึ่ง

ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดเดา หลังจากที่ดาบทองคำฉีกเกราะของเขา มันก็เริ่มฉีกร่างของตนเอง เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ขยายจากหน้าอกไปยังหน้าท้องของเขาทันที

ในขณะนั้นเขารู้ว่าเขาไม่อาจจะรอดได้อีกต่อไป เขาหลับตาลงอย่างไม่เต็มใจและดูเหมือนจะเห็นภาพชีวิตทหารของเขา

อ่าวเล่ยยังคงไม่ยอมรับ ดูเหมือนว่ายังมีบางอย่างในใจของเขาที่ยังไม่ได้สะสาง

แม้แต่ดาบก็ยังถูกตัด ชีวิตของเขาอาจเป็นเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็ค่อย ๆ ละสายตาไป ไม่มีอะไรต้องคิดอีกแล้ว

อย่างไรก็ตาม เมื่อดาบสีทองถูกปักลงบนร่างกายของอ่าวเล่ย เขารู้สึกว่าหน้าอกของเขาเพิ่งถูกฉีกขาดและความเจ็บปวดเล็กน้อยก็หายไปในทันที

“ไม่เอาน่า อย่ามาแกล้งตายหน่อยเลย!” ในขณะนี้มีเสียงดังอยู่ในหูของเขา

อ่าวเล่ยตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ลืมตาขึ้นและเห็นดาบสีทองขนาดใหญ่ชี้ไปที่หน้าอกของเขา ความรู้สึกที่แหลมคมทำให้หนังศีรษะของเขาชา

“เจ้า เจ้าหมายความว่ายังไง” นายพลร้องถาม

หลินเฟิงมองไปที่เขาและพูดว่า “ข้าเคยพูดไปแล้ว เจ้าต้องการให้ข้าพูดอีกครั้งงั้นเหรอ?”

“ยอมแพ้งั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ ข้าสาบานตั้งแต่วันที่ข้าเข้าร่วมกองทัพแล้วว่า อ่าวเล่ยจะยอมเสียชีวิตในสงครามและจะเป็นผู้ที่ไม่ยอมจำนน!” อ่าวเล่ยยกศีรษะขึ้นและยืดอกต่อหน้าหลินเฟิง

“โอ้ข้าทะเยอทะยานมากไป! แต่ข้าคิดว่าเจ้าจะยอมแพ้แล้ว!” หลินเฟิงหัวเราะและพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเลศนัย

“เป็นไปไม่ได้?” อ่าวเล่ยกล่าวอย่างหนักแน่น

“ใช่ไหมล่ะ?” หลินเฟิงกล่าว

จากนั้นหลินเฟิงก็ยกคอเสื้อด้านหลังของอ่าวเล่ยและดาบสีทองก็พาดตรงคอของเขาและบินไปในอากาศพร้อมกับเขา

“ มองลงมานี่!” หลินกล่าวกับนายพลอ่าวเอ่ย

มีเพียงอ่าวเล่ยเท่านั้นที่มองลงไป เห็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทุกคนถูกโจมตีโดยคนของหลินเฟิงในสภาพสับสน พวกเขาทั้งหมดได้รับบาดเจ็บ

“เจ้าต้องการจะบอกอะไรกันแน่” อ่าวเล่ยตะคอก

หลินเฟิงไม่ได้สนใจเขาและจากนั้นเขาก็ร้องออกมา: “หยุดก่อน หยุดฟังข้าหน่อย!”

เสียงของหลินเฟิงดังซึ่งกระจายไปทั่วสนามรบ เสียงของเขาดังขึ้นและทันทีที่ได้ยินคนส่วนใหญ่ต่างเงยหน้าขึ้นมอง

ลูกน้องของอ่าวเล่ยเห็น หลินเฟิงหิ้วคออ่าวเล่ยพร้อมทั้งดาบยักษ์พาดคอ ร่างกายของนายพลอ่าวเล่ยก็เต็มไปด้วยเลือดทันใดนั้นคนเหล่านั้นก็จ้องตาโต

“ท่านนายพล!” แม่ทัพทั้งสิบที่ต่อสู้กับเจียงหวู่ชิงยืนขึ้นทีละคนและมองไปที่หลินเฟิงอยู่กลางอากาศอย่างไม่เชื่อสายตา

“ปล่อยนายพลของพวกเรา!” หลายคนตะโกน พวกเขากำลังจะพุ่งขึ้น แต่เจียงหวู่ชิงหยุดพวกเขาทีละคนเพื่อไม่ให้เข้าใกล้

“ หยุดซะ ไม่งั้นนายพลของแก หัวหลุดแน่นอน!” หลินเฟิงกล่าว ในมือของดาบสีทองเปล่งประกาย ลมหายใจเย็นเฉียบคมเพื่อให้ผู้คนรู้สึกถึงหัวใจที่เย็นชา

“เจ้า เจ้าต้องการอะไร”

“ใช่ เจ้าต้องการอะไร”

“ตราบใดที่เจ้าปล่อยนายพลออกไป เอาหัวพวกเราไปแทนก็ได้!”

“……”

สิบแม่ทัพด้านล่างหยุดมือทันทีและพูดต่อเนื่อง

“ถุย ใจดีกันมากเลยนะ!” หลินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเหยียด

“เจ้า เจ้าต้องการอะไร” ในตอนนี้อ่าวเล่ยรู้สึกเสียขวัญเล็กน้อย

หลินเฟิงมองไปที่เขาและพูดว่า ” เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง!”

“หยุดทหารขอเจ้าทั้งหมดก่อน!” หลินเฟิงร้องออกมา

ปรากฏว่าเมื่อพวกเขาต่อสู้กันหลินเฟิงและกองทัพของเขาก็มาถึง ในเวลานี้กองทัพขนาดใหญ่เหล่านั้นได้เริ่มต่อสู้กับกองทัพของอ่าวเล่ยแล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฟิงคนเหล่านี้ก็ลังเล เมื่อให้หยุดแสดงว่าถูกจับได้

“ไม่ พวกเจ้าฝ่าออกไปซะแล้วทิ้งข้าไว้คนเดียว!” อ่าวเล่ยตระโกน

แต่ในเวลานี้คนเหล่านั้นจะไปไหนได้? นอกจากนี้กองทัพของหลินเฟิงก็มาถึงแล้ว เจียงหวู่ชิงและคนอื่น ๆ ก็เข้ามาพัวพันกับพวกเขา พวกเขาไปได้อย่างไร

“เร็วเข้า!” หลินเฟิงอุทานในดาบทองในมือเขา เข้าใกล้คอของอ่าวเล่ยมากขึ้นทุกที

เมื่อเห็นเช่นนี้แม่ทัพสิบคนของกองหมื่นก็พูดด้วยเสียงดัง “หยุด หยุด อย่าทำนายพลของเรา เราบอกให้เจ้าหยุด!”

ในไม่ช้าภายใต้คำสั่งของแม่ทัพกองหมื่น และนายทหารทั้งหมดก็หยุด

จากนั้นหลินเฟิงก็สั่งให้กองกำลัง ทั้งห้าหมื่นของเขาล้อมทหารศัตรูทั้งหมดเอาไว้

“มากำจัดศัตรูทั้งหมดที่อยู่เหนือตำแหน่งผู้บัญชาการ!” หลินเฟิงกล่าวให้กับสถานการณ์ตรงหน้า

ทันทีที่พวกเขาได้ยินสิ่งนี้เจียงหวู่ชิงก็จับตัวแม่ทัพนับพันต่อเนื่องสำเร็จ

จากนั้นผู้คนทั้งสองฝั่งก็กระจัดกระจายไปทีละคน แม่ทัพกองหมื่นของศัตรูอยู่ข้างหน้า แม่ทัพกองแสนอยู่ข้างหลังและทหารเกือบหนึ่งพันนายอยู่ด้านหลังสุด! ในที่สุดกองทัพขนาดใหญ่เหล่านั้นก็ถูกล้อมรอบด้วยกองทัพห้าหมื่นของหลินเฟิง

ในเวลานี้หลินเฟิงมีความรู้สึกที่จะจับจักรพรรดิเพื่อสร้างเจ้าชาย เขามองไปที่นายพลอ่าวเล่ยและพูดว่า “นายพลอ่าวเล่ย ตอนนี้ข้าจะถามท่าน ท่านยินดีที่จะยอมจำนนหรือไม่?

“เป็นไปไม่ได้?” อ่าวเล่ยกล่าวอย่างเด็ดขาด

“จริงน่ะเหรอ?” หลินเฟิงยิ้ม รอยยิ้มของหลินเฟิงที่สะท้อนในดวงตาของอ่าวเล่ยราวกับปีศาจ

จากนั้นหลินเฟิงก็พูดกับเจียงหวู่ชิง “เจียงหวู่ชิง!”

“ขอรับ” เจียงหวู่ชิงตอบด้วยเสียงดัง

“ จากนี้ไปข้าจะถามเขาว่าเขาจะยอมจำนนหรือไม่ ถ้าเขาไม่ยอมจำนนหรือไม่ตอบ นายร้อยของเขาจะถูกสังหารทีละคน” หลินเฟิงกล่าว

“รับทราบ” เจียงหวู่ชิงตอบกลับ

“นายพลอ่าวเล่ย ท่านจะยอมจำนนไหม” หลินเฟิงถาม

“แก … ” อ่าวเล่ยไม่เคยเห็นคนที่น่ากลัวเช่นหลินเฟิงมาก่อน

“ฆ่า!” หลินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ตกลง” หลังจากได้ยินสิ่งนี้เจียงหวู่ชิง แทงไปที่นายร้อย และนายร้อยก็กระอักเลือดจากนั้นล้มลงกับพื้น

“แก แกมันไอ้ปีศาจ” อ่าวเล่ยรู้สึกคับแค้นใจมากในเวลานี้และอยากจะตัดหลินเฟิงออกเป็นแปดชิ้น

“นายพลอ่าวเล่ย ท่านต้องรู้ว่าพวกเขาทั้งหมดตายเพราะท่าน จงจำไว้! ตอนนี้ท่านยินดีที่จะยอมจำนนหรือไม่?” หลินเฟิงถามอีกครั้ง