ติดกับเองหรือว่าทำตัวบ้าบอ?

หลี่ฝางแค่ยิ้มอ่อน： “ลูกพี่หลิน นายคิดว่าฉันจะมาเสี่ยงอันตรายคนเดียวเหรอ?”

“ฉันก็รู้แล้วว่านายเป็นคนที่บงการคนมาทำร้ายฉันอยู่เบื้องหลัง นายคิดว่าในสถานการณ์ที่ไม่มีหลักประกันใดๆ ฉันจะเอาตัวมาถวายให้นายงั้นเหรอ?” หลี่ฝางถามกลับ

“พูดแบบนี้ ลูกเขยเตรียมตัวมาเหรอ?”

ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะๆ ： “ก็แค่ ภูเขาลูกนี้ของฉันป้องกันอย่างแน่นหนา นายคิดว่า ตระกูลหลี่ของพวกนายจะบุกเข้ามาได้เหรอ?”

ตอนที่หลี่ฝางมา ก็เห็นแล้ว

รอบๆ หมู่บ้านนี้ มีแต่เวรยามที่แบกปืนไว้อยู่

แล้วก็ขอแค่มีคนเข้ามาในหมูบ้าน ก็จะถูกจับได้ทันที

ไม่ต้องพูดถึงบุกเข้ามา อยากจะแอบเข้ามา ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ไม่พูดก็ไม่ได้ ลูกพี่หลินเมื่อเทียบกับสิ่งที่หลี่ฝางคิด นั้นแข็งแกร่งกว่ามาก

“ลูกพี่หลินอยากลองความสามารถที่แท้จริงของตระกูลหลี่มั้ยล่ะ?” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ และเดินไปยังหน้าโต๊ะสุกี้ด้วยตัวเอง

“คุณพ่อตา นายเอาแต่เรียกผมว่าลูกเขย แต่กลับมัดมือมัดขากันแบบนี้ เหมาะสมแล้วเหรอ?”

“หมาจื่อ นายก็ไม่รู้ความเลย ถึงแม้นายไม่รู้ว่าเขาคือลูกเขยของฉัน ก็ควรจะรู้ว่าเขาคือคุณชายหลี่นะ? ยังไม่รีบไปแก้มัดลูกเขยฉันอีก?”

ลูกพี่หลินแกล้งจ้องหมาจื่ออย่างโมโห

หมาจื่อพยักหน้าทันที แล้วพูด： “ครับ ลูกพี่”

พูดจบ ก็เข้าไปแก้มัดให้หลี่ฝาง หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ： “เหมือนว่าจะขาดตะเกียบกับชามไปชุดนึงนะ?”

ไม่รอให้หมาจื่อลงมือ ฉางเหมาก็นำชุดชามตะเกียบมาให้หลี่ฝาง： “คุณชายหลี่ ผมตักเนื้อให้ นี่เป็นเนื้อแกะที่เพิ่งเชือดเลยนะ”

“งั้นขอบใจแล้ว” หลี่ฝางยิ้มพลางพยักหน้า

หมาจื่อมองบนใส่หลี่ฝาง แล้วพูด： “นายนี่นะไม่กลัวมีพิษไง”

“กลัวอะไร ฉันเชื่อว่าพวกนายไม่โง่ วางยาฉันจนตาย พวกนายได้ประโยชน์อะไร?” หลี่ฝางยิ้มพลางพูด： “พวกนายอยากฆ่าฉัน ก็ทำได้แค่ลอบฆ่า จะฆ่าฉันอย่างเปิดเผย พวกนายมีความกล้านั้นเหรอ?”

“ถ้าหากหมู่บ้านนี้เกิดเรื่องอะไร ผลลัพธ์ที่ได้ ฉันคิดว่าพวกนายคงรู้ดีกว่าฉัน”

หลี่ฝางพูดอย่างนิ่งๆ ： “กำลังทั้งหมดของตระกูลหลี่ จะทำลายหมู่บ้านนี้ให้ราบ ก็ไม่ยากเท่าไหร่”

“นายขู่พวกเราเหรอ?” หมาจื่อพูดอย่างโมโหเล็กน้อย

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ： “จำขู่ได้ยังไง แค่แนะนำเฉยๆ”

หลี่ฝางกินสุกี้ไป พูดไป： “ใช่แล้ว ฉันยังมีเพื่อนนะ เขาก็ยังไม่ได้กินข้าว”

โหจื่อยิ้ม บนหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าดูถูก： “ใช่แล้ว ฉันก็ยังไม่ได้กินข้าวนะ ลูกพี่ฉันเดินทางมาตั้งไกล ลูกพี่หลินอย่าบอกนะว่าข้าวสักคำก็ไม่ให้กินอ่ะ?”

สำหรับลูกพี่หลิน ประโยคของโหจื่อเป็นคำขู่

แต่หลี่ฝางไม่เหมือนกัน ถึงจะแก้มัดหลี่ฝางแล้ว ก็คงจะทำร้ายอะไรใครไม่ได้

แต่โหจื่อ ทำได้

ลูกพี่หลินไม่ได้สนใจโหจื่อ โหจื่อจึงพูดต่อ： “ลูกพี่หลิน นายนี่ไม่รู้จักบุญคุณเลยนะ? ฉันฆ่าป๋ายหม่าแทนนาย ก็ถือได้ว่าจำกัดตัวปัญหาใหญ่ไปให้ปัญหานึงเลยนะ?”

“ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด หมู่บ้านนี้ ที่จริงเป็นของป๋ายหม่าใช่มั้ย?”

“ถ้าไม่เพราะฉัน นายจะกำจัดป๋ายหม่า แล้วขึ้นมาเป็นราชาแทนได้มั้ย?” โหจื่อถาม

ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะๆ ： “นี่นายกำลังทวงบุญคุณกับฉันเหรอ?”

“เพราะว่านายเป็นคนฆ่าป๋ายหม่า ดังนั้นฉันยิ่งปล่อยนายไม่ได้ ฝีมือของป๋ายหม่า ฉันรู้ดี ลูกน้องของฉัน ไม่มีใครสู้ป๋ายหม่าได้ แต่ไม่กี่นาที เขากลับตายในมือของนาย นายว่า ฉันควรปล่อยนายมั้ย?”

ลูกพี่หลินถาม

โหจื่อพยักหน้า แล้วพูด： “จากที่ฟังนายพูด นายคงกลัวฉันสินะ?”

“น่าขำจริงๆ ทั้งหมู่บ้านนี่ ล้วนแต่เป็นคนของนาย ถึงแม้ฉันจะเก่งยังไง หรือว่าฉันจะต้องสู้กับคนทั้งหมู่บ้านนี้เลยเหรอ?” โหจื่อพูด

“นายจะพูดว่านล้อมยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ว่านายจะชักแม่น้ำยังไง ฉันก็ไม่ปล่อยนายหรอก” ลูกพี่หลินมองโหจื่อ พลางพูดกับหมาจื่อ： “มัดให้แน่นกว่านี้อีก”

หลี่ฝางกินสุกี้อย่างนิ่งๆ จนเสร็จ ตอนนี้ หลินชิงชิงร้อนรนจะตายแล้ว

หล่อนไม่รู้ว่าจะส่งหลี่ฝางให้ออกไปอย่างปลอดภัยได้ยังไง

หลินชิงชิงรู้จักพ่อเธอดี เขาเป็นคนทะเยอทะยาน เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมาย ก็ดื้อรั้นไม่เลือกวิธีการ

พ่อของตนไม่ปล่อยหลี่ฝางไปแน่ๆ

บางที ตนไม่ควรมาที่นี่แต่แรก

เมื่อเห็นตัวตนที่แท้จริงของพ่ออย่างชัดเจน ในขณะเดียวกัน ก็ต้องแลกกับความเจ็บปวดและทรมานสุดๆ

เมื่อหลี่ฝางกินสุกี้เสร็จ ก็เช็ดปาก ก็เดินมายังด้านหน้าของหลินชิงชิง แล้วพูด： “พี่ชิงชิง เธอก็เห็นแล้ว ไม่ใช่ฉันอยากจะเป็นศัตรูกับพ่อของเธอ เป็นพ่อของเธอ ที่ต้องการจะฆ่าฉันให้ตาย”

“ฉันรู้ ขอโทษนะ เสี่ยวฝาง เป็นฉันที่ทำร้ายนาย” หลินชิงชิงพูดด้วยสีหน้าโทษตัวเอง

หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด： “คนที่ควรขอโทษไม่ใช่เธอ ควรเป็นพ่อของเธอ เป็นเขาที่ทำร้ายฉัน ไม่ใช่เธอ”

“วางใจเถอะ เสี่ยวฝาง ฉันจะส่งนายออกไปอย่างปลอดภัยให้ได้”

หลินชิงชิงพูดพลาง ควักมีดสั้น ออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง มีดเล่มนี้ เป็นหลี่ฝางให้เธอก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน ให้เธอเอาไว้ป้องกันตัว

แต่วันนี้ เธอกลับใช้มันจ่อไปที่คอของตัวเอง เพื่อขู่พ่อของเธอ ลูกพี่หลิน

“พ่อ หลายปีที่ผ่านมา หนูไม่เคยขออะไรพ่อเลย ตอนนี้หนูขอพ่อเรื่องเดียว ปล่อยหลี่ฝางกับโหจื่อไป”

หลินชิงชิงมองพ่อของตนอย่างอ้อนวอน

ลูกพี่หลินไม่มีสีหน้าอะไรเลย ไม่ได้มีผลกระทบใดๆ ทั้งสิ้น

“ลูกสาวโตแล้ว เริ่มช่วยคนนอกแล้ว” ลูกพี่หลินพูดอย่างนิ่งๆ

ส่วนแม่หลินในตอนนี้ก็ตกใจแทบตาย หล่อนยืนอยู่ข้างหน้าหลินชิงชิง แล้วพูดอย่างเลิ่กลั่ก： “ชิงชิง มีอะไรก็คุยกับพ่อดีๆ ทำไมถึงต้องใช้อาวุธด้วย รีบวางมีดลง ถ้าโดนตัวเองจนบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง?”

หลินชิงชิงทำหน้าเย็นชา มีดยังคงอยู่ที่คอตน พลางมองลูกพี่หลินแล้วพูด： “พ่อ พ่อเห็นลูกตัวเองตายต่อหน้าต่อตาได้จริงๆ ใช่มั้ย?”

“พ่อน่าจะรู้จักหนูดี หนูไม่ได้ขู่” หลินชิงชิงพูด

“แกเป็นลูกสาวฉัน แน่นอนว่าฉันรู้จักแกดีที่สุด ฉันเชื่อว่าแกทำได้ แต่ว่า แกก็ไม่ควรจะมาขู่พ่อแบบนี้ เมื่อกี้พ่อก็บอกแล้ว ลูกเขยอยู่ที่นี่ จะมีชีวิตอย่างดี พ่อจะไม่ทำร้ายเขาสักนิดเลย”

ลูกพี่หลินพูด แล้วเดินไปหาฉางเหมา แล้วควักปืน ออกมาจากอกเสื้อของฉางเหมา และจ่อไปที่หัวของหลี่ฝาง พลางพูด： “ชิงชิง วางมีดลง แล้วลูกเขยจะไม่เป็นอะไร”

“แต่ถ้าแกฆ่าตัวตาย พ่อจะให้มันตายเป็นเพื่อนแก” ลูกพี่หลินพูดอย่างโหดเหี้ยม

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดอย่างไม่สนใจ： “ลูกพี่หลิน จะฆ่าฉัน นายคิดดีแล้วเหรอ?”