Nine Sun God King ราชันเทพเก้าสุริยัน - ตอนที่ 800 : คําสาปร้าย

ตอนที่ 800 : คําสาปร้าย

 

ฉินหยุนเพิ่มพูนกําลังมหาศาลอย่างกะทันหัน เป็นการกระทําเหนือความคาด คิดของผู้ปกครองแพะภูตผี ก่อนหน้านี้ ฉินหยุนฝึกฝนอยู่ขอบเขตวรยุทธ์ลึกล้ําระดับสูง กําลังมีทัด เทียมราชันยุทธ์ระดับต้น ตอนนี้หลังหยิบยืมพลังจากจิตวิญญาณราชสีห์สวรรค์ กําลังของเขาตอน นี้จึงทัดเทียมราชันยุทธ์ระดับกลาง และรวมกับกําลังของร่างเซียนอสูร มันจึงเผยความเลิศอัน แท้จริงของเขาออกมา ผู้ปกครองแพะภูตผีชะงักงันไปครู่ เป็นเขาไม่มีกําลังต้านรับเอาไว้ได้

 

“เจ้า… เหตุใดจึงแข็งแกร่งขึ้นอย่างกะทันหัน?” ผู้ปกครองแพะภูตผีท้ายที่สุดจึงพบเห็นโอกาส ยามนี้เร่งรีบล่าถอยไปด้วยความหวาดเกรง

 

“หัวแพะที่บัดซบ อย่าได้คิดหนี!” ฉินหยุนตะโกนดัง

 

เมื่อไล่ตามไป ผู้ปกครองแพะภูตผีจึงเร่งร้อนหลบเลี่ยง กระนั้น รากไม้จํานวนมากพลันปรากฏจากพื้นเบื้องล่างพันธนาการร่างเอาไว้ ด้วยไม่อาจขยับเคลื่อนไหว ผู้ปกครองแพะภูตผีพยายามใช้กําลังเลิศล้ําหาทางเป็นอิสระจากรากไม้ ทว่าก็ได้เพียงแต่ดิ้นรน การโจมตีมาถึงกระบี่ศักดิ์ สิทธิ์วิญญาณปรโลกที่ถูกส่งกระเด็นไปเมื่อครู่ ตอนนี้กลับคืนสู่มือของฉินหยุนแล้ว

 

“นายท่าน โปรดช่วยข้า!” ผู้ปกครองแพะภูตผีตะโกนร้องอย่างหวาดกลัว ในพริบตา ศีรษะนั้นจึงถูกผ่าแยกออกโดยกระบี่ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณปรโลกของฉินหยุน

 

โกนร้องดัง “นายท่าน ช่วย…”

 

กระบี่ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณปรโลกที่ยังค้างบนศีรษะของผู้ปกครองแพะภูตผี เวลานี้มันเข้าดูดกลืนจิตวิญญาณในร่างเลือนหาย เป็นความตายโดยสมบูรณ์ หลังจากที่กระบี่ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณ ปรโลกได้ดูดกลืนพลังจิตวิญญาณมากเพียงพอ มันจะเข้าสู่สภาวะฟื้นฟูตัวเอง

 

ตึง!

 

ร่างผู้ปกครองแพะภูตผีร่วงหล่นกับพื้นดัง ชนเผ่ายุคโบราณและผู้คนเขตแดนลึกล้ําล้วนตื่นตะลึงยามได้พบเห็น อีกฝ่ายเป็นราชันยุทธ์ เป็นคนของชนเผ่าโบราณ กระนั้นก็ยังถูกฉินหยุนลงมือสังหาร

 

“ข้าชนะแล้ว พวกเราไปได้แล้วใช่หรือไม่?” ฉินหยุนมองทางมังกรภูตผี

 

เมื่อครู่ ไม่เพียงแต่มังกรภูตผีได้พบเห็นร่างเซียนอสูรของฉินหยุน เขายังได้ทราบว่ากระบี่ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณปรโลกในมือฉินหยุนไม่ใช่ธรรมดา เขาจึงแค่นเสียงกล่าว “พวกมันล้วนไปได้ ทว่าเจ้าไม่อาจ! เจ้าสังหารข้าทาสที่เก่งกาจของข้าไป ดังนั้นจงอยู่ที่นี่เพื่อแทนที่มัน!”

 

“แล้วหากข้าไม่คิดอยู่เล่า?” ฉินหยุนกล่าวเสียงเย็น

 

“หากเจ้าไม่คิดอยู่ เช่นนั้นพวกมันตาย!” มังกรภูตผีหัวเราะโฉดชั่วเสียงดัง ร่างนั้นแปรเปลี่ยนเป็นมวลพลังงานสีดําชั่วร้าย

 

วูบ!

 

ออร่าอสูรดุร้ายจํานวนมหาศาลพลันแปรเปลี่ยนเป็นกรงเล็บมังกรสีดํา มันไปปรากฏที่เบื้องบนคณะของเปาเฉิงโจ่ว

 

“เจ้าอยู่ที่นี่ พวกมันล้วนไปได้!” มังกรภูตผีมองฉินหยุนเป็นสมบัติตั้งแต่หัวจรดเท้า ดังนั้นเขาจะไม่มีทางปล่อยอีกฝ่ายไปอย่างแน่นอน

 

“ฉินหยุน อย่าได้ฟังมัน พวกเราอยู่ที่นี่ ร่วมมือกันกดดันสังหารมัน!” เจี้ยนหลิงหลงตะโกนกล่าว

 

“ฉินหยุน หากเจ้ารั้งอยู่ ผลที่ตามมาย่อมคาดเดา อย่าได้ฟังคําของมัน!” เปาเฉิงโจ่วร้องตะโกน

 

ฉินหยุนทราบกระจ่างถึงกําลังของมังกรภูตผีเป็นอย่างดี หากต่อสู้กัน พวกเขามีแต่ชะตาต้องตาย

 

“ข้าจะอยู่เอง” ฉินหยุนตอบกลับ

 

“ดี. ฮ่าฮ่าฮ่า!” มังกรภูตผีหัวเราะดัง ศีรษะนั้นไหววูบก่อนประตูหยกทองคําบานยักษ์เปิดออก ภายนอกประตู มันคือฝูงยักษ์ที่ตอนนี้เบิกออกเป็นทางสายยาว

 

“พวกเจ้าไปได้แล้ว!” มังกรภูตผีปลดปล่อยมวลพลังงานสีดํา ปกคลุมเจี้ยนสือเทียนและคณะพร้อมผลักดันออกไปนอกประตูหยกทองคํา เปาเฉิงโจ่วและคณะต่างถูกประตูปิดไล่ตามหลัง

 

“เจ้าคือฉินหยุนใช่หรือไม่?” มังกรภูตผีมองที่ฉินหยุน ตัวเขาเวลานี้สนใจฉินหยุนเป็นอย่างยิ่ง

 

“ใช่!” ฉินหยุนตอบคําเสียงเย็น “เหตุใดจึงต้องการให้ข้ารั้งอยู่?”

 

“เข้าไปในโลงนั่น!” มังกรภูตผีโบกมือไหววูบ พลังเหนือล้ําได้ปกคลุมรอบกายฉินหยุน มันทําให้ร่างของเขาต้องลอยเข้าไปในโลงก่อนฝาจะเปิดลง

 

สื่อชิงเฉิงและสุ่ยเทียนชื่อ เวลานี้ต่างร้อนใจไม่รู้จบสิ้น โลงนั่นแท้จริงแล้วเป็นผนึก ทั้งยังยากลําบากหากคิดออกมา

 

“นายท่าน ท่านมีแผนอย่างไร? ตระเตรียมไปจากที่นี่หรือ?” เซียนเฒ่าเต่าก้าวเดินเข้ามาเอ่ยถาม

 

“ข้ายังไม่อาจไปจากที่นี้ ด้านบนสมควรยังมีอาคมผนึกอีกมากมายคงอยู่” มังกรภูตผีกล่าวเสียงเย็น

 

“อย่างนั้นนายท่านคิดทําอย่างไรกับเจ้าปีศาจน้อยตนนั้น?” ชายชราตระกูลหลงเอ่ยถาม

 

“ขังมันเอาไว้ ผ่านไปสิบสองชั่วยาม จิตวิญญาณมันจะแหลกสลาย ถึงตอนนั้นร่างมันก็ตกเป็นของข้า ข้าจะทําให้มันเป็นหุ่นเชิด!” มังกรภูตผีเผยยิ้มกล่าว

 

ได้ยินคําดังนี้ สื่อชิงเฉิงและสุ่ยเทียนสื่อยิ่งกังวล พวกนางเร่งรีบพุ่งเข้าไปยังโลงศพ คิดพยายามผลักเปิดมันออก! พวกนางไม่คิดร้องขอต่อหลันซูเหยา เพราะฉินหยุนมีข้อพิพาทกับนาง พวกนางต่างคิดว่าอีกฝ่ายสมควรไม่ลงมือช่วยเหลือ กระนั้น หลันซูเหยากลับตามพวกนางมา

 

“เจ้า… ไม่ใช่ข้าทาสของข้าหรือ?” มังกรภูตผีเอ่ยถามด้วยโทสะ

 

“พวกเราหาได้รับสิ่งของใดจากเจ้าไม่!” หลันซูเหยากล่าว

 

“โอ้? ฉินหยุนในโลงนั่นเป็นของข้าแล้ว เจ้าคิดอยากฉกชิงสิ่งของจากข้าหรือ?” มังกรภูตผีเผยเสียงเหยียดหยัน

 

หลันซูเหยามองที่มังกรภูตผี ดวงตาของนางพลันระเบิดออกซึ่งแสงสีน้ําเงิน

 

เซียนเฒ่าเต่าเร่งร้อนตะโกน “นายท่าน เร่งรีบสังหารนาง นางครอบครองสองเนตรศักดิ์สิทธิ์!”

 

ได้เห็นแสงสีน้ําเงิน มังกรภูตผีประหลาดใจเล็กน้อย ร่างนั้นหลบเลี่ยง หมัดต่อยเข้าหน้าท้องหลันซูเหยา นางกรีดร้องเจ็บปวดดังออกมา

 

“สองเนตรศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นของข้าแล้ว!”

 

มังกรภูตผีหัวเราะดังยินดี มือขณะนี้คว้าเข้าที่ลําคอของหลันซูเหยา ก่อนจะควักเอาดวงตาสีครามทั้งสองของนางออกมา จากนั้นจึงกลืนกินพวกมันทั้งสองโดยตรงจนปรากฏดวงตาสีครามที่ร่างของมันแทน

 

“อาจารย์!” สื่อชิงเฉิงและสุ่ยเทียนสื่อ ยามนี้ได้เห็นดวงตาของหลันซูเหยาถูกควักออก พวกนางร้องตะโกนโศกศัลย์

 

พวกนางทําได้เพียงขยับฝาโลงอย่างน้อยนิด ฉินหยุนได้เห็นฝาโลงเบิดเล็กน้อย เขาจึงพยายามโจมตีฝาโลงสุดแรงเปิดมันออก ฉินหยุนที่ออกมาได้ เขาจึงได้เห็นหลันซูเหยานอนกับพื้น ร่างกายของนางโชกด้วยเลือด ดวงตาสีครามทั้งสองไม่มีแล้ว ใบหน้านางมีแต่คราบโลหิตชวนสะพรั่ง

 

มังกรภูตผีพบเห็นฉินหยุนออกมาได้ ร่างนั้นเร่งรีบทะยานหาพร้อมต่อยเข้าไปหลายครั้ง ฉินหยุนร่างกระเด็นปะทะกับชั้นน้ําแข็งบนกําแพงก่อนร่วงหล่นกับพื้น

 

น้ําแข็งย้อยร่วงหล่นเข้าปกคลุมฉินหยุน

 

“ผู้หญิงสามคนนี้ข้ามอบให้พวกเจ้า ข้าต้องการเพียงมันผู้นั้น ร่างกายมันแข็งแกร่งยิ่ง!” มังกรภูตผีแสยะยิ้มพร้อมกล่าวคําดัง

 

สื่อชิงเฉิงและสุ่ยเทียนสื่อเข้าช่วยพยุงหลันซูเหยาก่อนถอยร่น

 

ผู้คนของเขตแดนลึกล้ําและตระกูลหลง รวมถึงชนเผ่าโบราณล้วนเผยรอยยิ้มโฉดชั่วที่ใบหน้า สาเหตุว่าทําไมพวกเขาเคารพแด่หลันซูเหยา นั่นก็เพราะเนตรศักดิ์สิทธิ์ของนาง ตอนนี้ดวงตาของนางไม่มีอีกต่อไป ทั้งยังได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

“นางซูเหยาผู้นี้ ข้าคิดอยากขึ้นคร่อมมันมานานแล้ว รวมถึงศิษย์ทั้งสองของมันด้วย ฮ่าฮ่า ฮ่า… ได้เสพสมกับทั้งอาจารย์และศิษย์ นี่ช่างน่าสนใจนัก!” มนุษย์สัตว์หัวจระเข้กล่าวคําหัวเราะเสียงดังลั่น ผู้อื่นล้วนหัวเราะโฉดชั่วดังตาม

 

สื่อชิงเฉิงและสุ่ยเทียนสื่อต่างเร่งรีบขว้างปายันต์ออกไปหลายแผ่น เหล่านี้เป็นฉินหยุนมอบไว้ให้พวกนาง

 

ครืน

 

ทันใดนี้เอง อัคคีเพลิงร้อนแรงระเบิดออก กลุ่มคนที่ก้าวเดินเข้ามาต่างร้องตะโกนเจ็บปวดเพราะแรงระเบิด แม้พวกเขาถูกแรงระเบิดโจมตีหนักหน่วง ทว่าไม่มีผู้ใดตายตก กลับกลายเป็นการกระตุ้นโทสะพวกเขาให้มากยิ่งขึ้น

 

ด้วยโทสะลุกโชน พวกเขาเหล่านั้นพุ่งทะยานร่างเข้าหาพร้อมโจมตีสุ่ยเทียนสื่อและสื่อชิงเฉิง เพียงอึดใจเดียว สุ่ยเทียนสื่อและสื่อชิงเฉิงล้วนได้รับบาดเจ็บหนัก พวกนางยังไม่ก้าวถึงขอบเขตราชันยุทธ์ เวลานี้ถูกล้อมด้วยจักรพรรดิยุทธ์และครึ่งเซียนหลายคน ย่อมเป็นเรื่องปกติที่ไม่อาจต้านทานไว้

 

“พวกเจ้าล้วนตาย!” ร่างที่นอนกับพื้น หลันซูเหยาพลันนําเอาดวงตาสี่เหลี่ยมออกมา ดวงตานั้นระเบิดออกซึ่งแสงสีแดงเข้าปกคลุมกลุ่มคนที่ปิดล้อม

 

ตุ้ม!

 

บรรดาผู้ที่ตอบสนองไม่ทัน ร่างต้องกลายเป็นแอ่งเลือด มีแต่จักรพรรดิยุทธ์และครึ่งเซียนกว่าสิบคนที่ต้านรับไว้ได้ ผู้อื่นอีกกว่าสองถึงสามร้อยล้วนตายตกกลับกลายเป็นแอ่งเลือด เซียนเฒ่าเต่าเองก็นอนกับพื้นพร้อมชีวิตโรยรินที่เหลือรอด ตัวเขาเวลานี้หวาดกลัวต่อความตายเป็นล้นพ้น

 

“นายท่าน!” เซียนเฒ่าเต่าร้องตะโกน

 

มังกรภูตผีอยู่ระหว่างการตรวจสอบร่างฉินหยุน เขาพลันพบเห็นเหตุการณ์อีกด้านหนึ่งจึงเร่งรีบทะยานมา ได้เห็นดวงตาสี่เหลี่ยมในมือหลันซูเหยา เขาเผยความหวาดกลัว พร้อมเร่งรีบใช้ฝ่ามือโจมตีหลันซูเหยาฉกชิงดวงตาสี่เหลี่ยมเหล่านั้นไป

 

“ช่างโง่เขลากันนัก!” มังกรภูตผีได้เห็นข้ารับใช้มากมายถูกสังหารในอึดใจ เวลานี้ยิ่งมีโทสะ

 

“นายท่าน ฉินหยุนนั้นมีของดีมากมายอยู่กับตัว พวกเราไม่ควรสังหารมันเร็วเกินไป! แม่นางสองคนตรงนี้มีสัมพันธ์อันดีกับฉินหยุน หากจับพวกนางไว้ พวกเราจะบีบบังคับให้มันส่งมอบของที่มีออกมาได้!”

 

ชายชราตระกูลหลงก้าวเดินเข้ามาพร้อมกล่าว

 

“นามเจ้าว่าอะไร?” มังกรภูตผีมองที่ชายชราพร้อมเอ่ยถาม

 

“นามข้าน้อยหลงอุ่นหยวน เป็นคนตระกูลหลง” ชายชรากล่าวตอบ

 

“ฉินหยุนมันมีอะไรดี?” มังกรภูตผีเอ่ยถาม

 

“นอกจากสองจารึกวิญญาณ ฉินหยุนยังคงมีหม้อราชสีห์สวรรค์สะกดมังกรอันทรงอํานาจ!” หลงอุ่นหยวนเผยรอยยิ้มโฉดชั่ว “หากข้าลงคําสาปต่อแม่นางสองคนนี้ พวกเราย่อมบีบบังคับฉินหยุนได้!”

 

“คําสาปอันใด?” มังกรภูตผีเผยความสนใจยิ่งออกมา

 

“เป็นคําสาปของพวกเราตระกูลหลง ตราบเท่าที่ต้องถูกคําสาป มีแต่ตระกูลหลงของเราจึงถอนมันออกได้!” หลงอุ่นหยวนกล่าว

 

“ได้ อย่างนั้นเร่งรีบใช้คําสาปนั่นกับพวกนาง!” มังกรภูตผีหัวเราะรับ

 

หลงอุ่นหยวนก้าวเดินเข้าหาสื่อชิงเฉิงและสุ่ยเทียนสื่อที่นอนกับพื้นเพราะอาการบาดเจ็บ จากนั้นจึงนําเอาไข่มุกคําสาปสองลูกออกมาปลูกถ่ายคําสาปที่ร่างพวกนาง

 

ฉินหยุนบาดเจ็บรุนแรง เขาได้แต่นอนกับพื้นรับชม ความโกรธแค้นในใจเวลานี้แทบพุ่งสูงถึงฟากฟ้า

 

หลงอุ่นหยวนลงมือเรียบร้อยจึงหันกลับมายิ้มกล่าว “เรียบร้อยขอรับนายท่าน!”

 

หัวใจฉินหยุนแทบหลั่งโลหิตแห่งความโกรธแค้น เขาร้องตะโกน “ตัวบัดซบตระกูลหลง ข้าจะล้างสังหารทั้งตระกูลหลงเจ้าให้จบสิ้น!”

 

หลงอุ่นหยวนหัวเราะดังตอบ “มีแต่พวกเราตระกูลหลงแห่งแคว้นมังกรทะยานฟ้าจึงสามารถถอนคําสาป หากเจ้ามีความกล้า เช่นนั้นจงไปสังหาร!”

 

สื่อชิงเฉิงและสุ่ยเทียนต่างร่างเริ่มกรีดร้องเจ็บปวดดังออกมา

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉินหยุนเอ๋ย เจ้าจงรับชมและรับฟังพวกนางกรีดร้อง ทุกหนึ่งชั่วยาม พวกนางจะยิ่งเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่า!” หลงอุ่นหยวนหัวเราะโฉดชั่วดัง “เร่งรีบนําเอาของดีที่เจ้ามีออกมา แล้วข้าจะให้พวกนางได้ตายอย่างรวดเร็ว!”

 

ทันใดนี้เอง ฉินหยุนจึงได้ยินเสียงเหยาเฟิง “ฉินหยุน เหตุใดเรียกหาข้าเร่งร้อนเพียงนั้น? เกิดเรื่องขึ้นหรือ? ข้าเก็บตัวฝึกฝนจึงปิดกั้นการรับรู้ ที่ข้าได้ยิน ก็เพียงเสียงร้องตะโกนของเจ้าที่ดัง!”