Netoge no Yome ga Ninki Idol datta ネトゲの嫁が人気アイドルだった　～クール系の彼女は現実でも嫁のつもりでいる～ - ตอนที่ 17.3

สองวันผ่านไป สรุปว่าเสียเวลากลับบ้านเปล่าๆปลี้ๆ เพราะว่าผมกับริสไม่ได้คุยกันเลย

เธอมักจะออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วกลับมาอีกทีช่วงดึก ตอนกลับมาถึงบ้านก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เวลาเจอ ทางผมจะเป็นคนทักทาย ส่วนริสตอบกลับด้วยการพยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

เช้าวันนี้ผมก็ได้เห็นเพียงแค่หลังริสที่เป็นชุดไปรเวท แต่ว่าก็ยังมีส่วนฮู้ดปิดบังใบหน้าอยู่ดี ตอนนี้เธอกำลังสวมรองเท้าและออกจากบ้านไปแล้ว

“เฮ้อ อึดอัดชิปเป๋งเลย”

พอนึกดูแล้ว รอบตัวผมมีแต่คนช่างพูดทั้งนั้น พอมาเจอคนสไตล์ริส ผมเลยรับมือไม่ถูกนี่แหละ

ผมคิดว่าจะชวนเธอมาเล่นเกมส์ออนไลน์ แต่ก็นึกคำตอบริสได้ว่า เธอคงจะไม่เล่น และเผลอๆจะเรียกตำรวจมาจับผม ข้อหาพูดจาชวนทำอะไรไม่ดีด้วย

“ดูวงสตาร์มายดีกว่า”

ผมกลับห้องเปิดคอม ดูคลิปวงสตาร์มาย วงก็ยังคงมีสมาชิก5คน น่ารักเหมือนเดิม

หือ

ในบรรดาสมาชิก5คน ผมเริ่มสะดุดตากับน้องคนเล็กสุดของวง เธอชื่อว่า โคโมริ ริริสุ

ถึงเธอจะมีรูปร่างเล็กที่สุดในวง แต่สีหน้าท่าทางก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ

จำได้ว่าคาแรกเตอร์ของน้อง วางมาว่าเป็นน้องเล็ก และเมื่อก่อนด้วยความเตี้ยและรนเลยทำไมค์ตกบ้าง เดินเอาหัวไปโขกไมค์บ้าง แต่ว่านี่ก็เป็นข่าวนะ เพราะตัวน้องเป็นเด็กที่ไม่ใช่คนช่างพูดด้วย ส่วนจากอายุที่ประเมินกันก็น่าจะเป็นเด็กมอปลายปีหนึ่ง

ดูแล้วน้องเป็นคาแรคเตอร์สไตล์โลลิเด็กสุดประจำวงแหละ

แต่ว่าเป็นน้องเล็กก็ไม่ใช่ว่าจะสบาย เพราะแฟนคลับของวงก็ใช่ว่าจะมีแต่คนปกติ มันมีทั้งพวกโลลิค่อน พวกปากหมาที่ช่างแขวะเรื่องคุณภาพการแสดงที่สู้สมาชิกคนอื่นไม่ได้

“จะว่าไป ทำไมคุ้นหน้าจังวะ”

โคโมริ ริริสุในหน้าจอคอม ตัวเธอเล็กมากจนมองรายละเอียดได้ไม่ชัด แต่ผมมั่นใจว่าถ้าได้เจอตัวเป็นๆในโลกความจริง ผมต้องรู้ได้ทันทีว่าเป็นเธอแน่

“ไม่สิ หรือว่าเธอคือริส งั้นเหรอ”

ที่ไม่กล้าฟันธงเพราะดุจากความปากคอเราะร้ายของเธอนี่แหละ แถมยังสร้างกำแพงซะสูงลิบผิดกับภาพที่เห็นในวงตอนนี้

กระนั้น ผมก็อยากให้เธอเลิกพูดเรื่องแจ้งตำรวจนะ เพราะผมไม่ได้เป็นคนอันตรายตรงไหนเลย

“ไอ้ตอนแนะนำตัวก็ดันได้ยินแค่ชื่อ น้องมันไม่บอกนามสกุลด้วยสิ”

ตอนนี้ผมเลยคิดแผนว่า จะพูดเรื่องริริสุกับริสยังไงดี

****

ผมตัดสินใจว่าจะให้เธอแนะนำตัวอีกรอบ เลยยืนสแตนบายรอที่ห้องรับแขกตั้งแต่ช่วงเย็น

ผมได้ยินเสียงฝีเท้า เธอเข้ามาในบ้านแล้ว กำลังจะเดินผ่านหน้าผมไป

“คุยกับผมสักแปบได้มั้ยครับ”

“…..”

ริสไม่ตอบกลับผม ยังคงเดินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“รอก่อนสิ อย่างน้อยก็ช่วยแนะนำตัวเต็มๆอีกสักรอบได้มั้ยครับ ผมคิดว่าเราสองคนควรจะรู้จักกันให้มากกว่านี้นะ”

“..พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ ถึงจะไม่สื่อสารด้วยคำพูดก็สื่อสารกันด้วยใจได้นะคะ”

“โฮ่ คิดงั้นจริงดิ ถ้างั้นบอกหน่อยได้มั้ยครับว่าตอนนี้ผมกำลังคิดอะไรอยู่”

“….ฮะฮะฮะ คิดไว้ไม่ผิด โลลินี่มันเยี่ยมที่สุดในสามโลกเลย”

“…ถถถถ ไม่ได้ใกล้เคียงสักมิลเลยเฟ้ย มองมุมไหนถึงเห็นผมเป็นสายโลลิครับ”

“….ชั้นเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึั้น ชั้นรับผิดชอบตัวเองได้”

“เข้มแข็งก็จริงแต่พอโดนเหมารวมว่าเด็กประถมก็หัวร้อนอะนะ”

“…หนอย ชั้นจะฆ่านาย ไอ้โลลิค่อนจิตหลุด”

“เด็กอะไรน่ากลัวชิบ ปากคอเราะร้ายเกิ้นนนน”

ร่างกายผมสั่นเทาไปด้วยความกลัวเพราะคำพูดของริส

ริสตัดสินใจเดินไปจะกลับเข้าห้อง

“รอเดี๋ยวสิ ขอเวลาไม่นานหรอก คุยกับผมแปบนึงได้มั้ยครับ”

“…..”

“ขอร้องล่ะ ผมพูดจริงคำไหนคำนั้นเลย”

“..ขวางซะขนาดนี้ จะไปไหนได้ล่ะ งั้นมีอะไรก็เปิดอกคุยกันเลยค่ะ”

ริสเห็นผมขวาง เลยเดินกลับไปที่ห้องรับแขก นั่งเก้าอี้

ถึงแม้ผมจะได้คุยกับเธอในระยะประชิด แต่เธอก็ยังคงคลุมหน้าด้วยฮู้ดทำให้ผมไม่เห็นหน้าเธออยู่ดี ดูเหมือนว่าเธอจะระมัดระวังมากไม่อยากใครเห็นหน้าที่แท้จริง

ผมเดินกลับไปนั่่งเก้าอี้ห้องรับแขก กล่าวว่า

“ขอแนะนำตัวอีกรอบละกัน ผมชื่ออายาโนะโคจิ คาสึโตะ อยู่มอปลายปีสอง”

“…อืม”

“งานอดิเรกคือเล่นเกมออนไลน์”

“งั้นเหรอ เกมส์ทุ่งสีนิลใช่มั้ยล่ะ”

“…อืม”

ผมเห็นรีแอคชั่นเธอก็แอบแปลกใจว่าเธอรู้จักด้วยเหรอเนี่ย แต่คิดอีกที เกมส์นี้เป็นเกมส์ที่โคตรฮิตสุดๆ ถึงเธอเอ่ยชื่อมาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใดนี่หว่า

“ริสเองก็เคยเล่นด้วยเหรอครับ”

“เล่นไปนิดหน่อย แต่ตอนนี้เลิกแล้ว”

ริสเอ่ยประโยคสั้นๆแค่นั้น ดูแล้วเธอไม่มีความสนใจในเกมส์นี้เลย

…หลังจากนั้นผมก็เอ่ยแนะนำตัวผมเพิ่มไปว่า ผมมีเพื่อนเป็นใคร ชอบทานอาหารชนิดไหน ยกเว้นเรื่องที่ผมเป็นแฟนกับรินกะ อันนี้ไม่เล่าให้เธอฟัง

“เห็นมั้ยครับ ฟังจบน่าจะนึกภาพออกนะว่าผมไม่ใช่คนอันตรายขนาดชวนเรียกให้ตำรวจมาจับผมตรงไหนเลย”

“ยิ่งปฏิเสธสุดตัวแบบนี้ชั้นยิ่งรู้สึกกลัวกว่าเดิมมากกว่าค่ะ

“……”

ชิบหายละโว้ย กุต้องทำยังไงต่อดีวะ TT

เน็ตเกมเมอร์อย่างผมไม่ได้มีสกิลพูดคุยกับคนอื่นได้ดีซะด้วย นอกจากการแนะนำตัว ผมก็นึกไม่ออกว่าจะหาหัวข้อเรื่องไหนมาคุยให้บทสนทนาไปต่อราบรื่น

เฮ้อ อย่างน้อยถ้าเธอเล่นเกม มันก็ยังหาหัวข้อตรงนี้มาคุยได้ แต่เธอไม่เล่นอะดิ

ริสเห็นสีหน้าท่าทางเป็นทุกข์ของผม เลยเก็บงำอารมณ์ความอยากเรียกตำรวจ ถามผมมาว่า

“ทำไมถึงอยากสนิทกับชั้นเหรอคะ”

“ไม่รู้สิ ไม่ได้มีเจตนาใดๆทั้งนั้นแหละนอกจากว่าอยากให้ริสอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจ”

“สบายใจ?”

“อืม บ้านเป็นสถานที่พักใจ ใช้ชีวิตได้ผ่อนคลายเต็มที่ ผมอยากให้บ้านเรามันเป็นแบบนั้นครับ”

“..เรื่องนั้นมันก็ใช่ แต่ว่า..”

“แต่ว่า?”

“….ไม่มีอะไรค่ะ”

“งั้นเหรอ ผมไม่ได้ไปสร้างบาดแผลอะไรให้ริสใช่มั้ย”

“..ชั้นเกือบตกบันไดเพราะนาย”

“เดี๋ยวนะ เธอก็ไม่ได้ตกนี่หว่า ผมแค่ตะโกนเสียงดังเองนะ”

“..นายคิดว่าชั้นเป็นเด็กประถม”

“ขอโทษด้วยครับ ก็ตอนนั้นมันเห็นเป็นแบบนั้นจริง”

ผมก้มหน้า เอาหน้าผากโขกโต๊ะเป็นเชิงขอโทษ เอาจริงๆการเหมารวมว่าเธอเป็นเด็กประถมโดยไม่ถามความจริงจากปากเจ้าตัวก่อน มันคือเรื่องเสียมารยาทนะ

“….ฮะฮะ”

“เอ๋?”

ผมได้ยินเสียงหัวเราะน้อยของริสเลยเงยหน้าขึ้น มองหน้าเธอ

“…ไม่ใช่คนเลวจริงด้วย ชั้นเชื่อแล้วล่ะ”

“อ…อืม”

“มีอะไรก็คุยกันได้นะ”

“ฝากด้วยนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะฝืนบังคับให้เธอรีบซี้กับชั้นด้วย”

“…งั้นเหรอ”

“ผมอยากให้ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาไปอย่างเป็นธรรมชาติ อย่างน้อยก็ให้มันดีกว่าปัจจุบันครับ”

ซี้กันได้ก็เป็นเรื่องดี แต่การไปบังคับให้ใครมาสนิทสนม ผมคิดว่าไม่ถูกต้อง ฉะนั้นการที่เธอเริ่มพูดเปิดใจเท่านี้ ผมก็ดีใจแล้วล่ะ

“อ้อ ผมมีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกเกี่ยวกับงานอดิเรกของผม คิดว่าควรบอกเธอไว้ก่อนล่วงหน้าดีกว่า”

“..เรื่อง?”

“ผมเป็นแฟนบอยวงสตาร์มายครับ”

“เอ๋?”

น้องเงยหน้ามองผมด้วยความตกใจจริงจนรู้สึกได้ว่าแววตาที่ซ่อนอยู่ใต้ฮู้ดเบิกตากว้างเลยล่ะ

“โอ้ รู้จักวงนี้ด้วยรึ”

“ไม่รู้ก็ต้องรู้สิ วงไอดอลสุดฮอตนะคะ”

“แจ๋วใช่มั้ยล่ะ”

“ชอบใครที่สุดในวงคะ”

“แน่นอนว่าต้องเป็น…”

“…เป็น”

“มิสึกิ รินกะครับ”

“มักง่ายนะคะ”

“อ้าว?”

คำพูดดูแรงแต่น้ำเสียงไม่มีอะไร นี่เป็นการหยอกล้อกันซะมากกว่า อารม์แบบอยากชกสักหมัดขำๆประมาณนี้

“..แต่ว่ารสนิยมดีไม่เบานะคะ ชั้นเองก็ชอบและเคารพนับถือมิสึกิ รินกะมากๆค่ะ”

“ใช่มั้ยล่ะ ก็รินกะทั้งสวยและเก่งขนาดนั้น”

“….”

“….”

“นี่รู้มั้ยหลุดไปจากลุคเดิมมากเลยนะ”

“ก็แค่ช่วงนี้ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”

“ไม่เห็นเป็นไรสักหน่อย การคุยเรื่องที่ชอบมันก็ต้องใส่อารมณ์ร่วมและความรู้สึก เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์นะ”

ผมรู้สึกได้ว่าสองตาของเธอใต้ฮู้ดจ้องมาที่ผม

บางทีตอนนี้เธออาจจะคิดขึ้นมาแล้วว่าผมเป็นคนที่น่าสนุกแล้วก็ได้นะ

“….คนที่เป็นแฟนตัวยงของมิสึกิ รินกะ ไม่มีทางเป็นคนไม่ดี ตอนนี้ชั้นเชื่อแล้วว่านายเป็นคนดีค่ะ”

“วิธีประเมินโคตรแปลกเลยนะ ถ้าเอาไปประเมินกับสังคมภายนอกคงอันตรายน่าดุ”

“ขอแค่สนับสนุนในฐานะแฟน ไม่ใช่คิดในเชิงลุ่มหลงชู้สาว คนนั้นคือคนดีค่ะ”

“ข..เข้าใจแล้วครับ”

บรรยากาศและคำพูดริสตะกี้โคตรจริงจัง

แล้วตอนนี้ผมกับรินกะคบกันเป็นแฟน รินกะเองก็ตั้งใจเป็นภรรยาของผม

ไอ้ความรู้สึกนี้มันคงไม่เรียกว่าลุ่มหลงชู้สาวหรอก…มั้ง

“อ้อจริงสิ สนใจลองแวะมาดูที่ห้องชั้นมั้ย ชั้นมีโปสเตอร์วงสตาร์มายแปะไว้ด้วยนะ”

“เอาเหยื่อมาล่อ จิตใจนายทำด้วยอะไรคะ คุณโลลิค่อน”

“เหยื่อล่อบ้าอะไรครับ ขอย้ำอีกรอบ ผมไม่ใช่โลลิค่อนโว้ย

“โหดร้าย..นับชั้นเป็นพวกเด็กโลลิด้วย”

“ขอโทษนะ..เอ้าเฮ้ย เดี๋ยวดิ คนเอ่ยโลลิแต่แรกมันฝั่งเธอไม่ใช่เหรอฟะ”

“รีบๆไปดูโปสเตอร์ดีกว่าค่ะ”

ริสตัดบท ก่อนที่ผมกับเธอจะไปที่ห้อง

*******

จบ CH17-3