ตอนที่ 178 สุดยอดแห่งยุค (4)

“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของเก้าสิบเก้าไมโครไพล์คือการผสานรวมกับเคล็ดวิชาลำดับที่สิบของคุณปู่ปาโร่ นั่นคือเคล็ดวิชาเก้าสิบเก้าคืนรากที่โด่งดัง!” หัวสำนักหมัดเทวะพูดเสียงจริงจัง “นี่เป็นหนึ่งในความแข็งแกร่งที่แท้จริงที่ทำให้คุณปู่ไม่เคยพ่ายแพ้!”

“เก้าสิบเก้าคืนราก?” สีหน้าของราชันมวยเลโอเปลี่ยนไปเล็กน้อย “หรือสิ่งที่คุณพูดก็คือสิ่งลี้ลับที่น่าสะพรึงในตำนาน!!”

หัวหน้าสำนักหมัดเทวะพยักหน้าเล็กน้อยอย่างภาคภูมิใจ

“ก็คือสิ่งลี้ลับในตำนาน! เก้าสิบเก้าชีวิต!!”

โครม!!!

ในขณะนี้ คนทั้งสองในป่าปะทะกันอีกครั้ง

มือของคนทั้งสองกำลังฟาดฟันใส่กัน กาเรนส่งเสียงฮึดฮัดก่อนจะถอยหลังไปสองสามก้าว บาดแผลที่ไหล่ทั้งสองข้างได้หดเล็กลงแล้ว แต่เลือดยังคงไหลลงมาตามไหล่อย่างช้าๆ

ในขณะที่สองไหล่ของปาโร่แตกหัก แขนของเขาห้อยอยู่ข้างลำตัว

“เคล็ดวิชา หัตถ์ผนึกตะวัน!” บริเวณใต้ลิ้นปี่ของเขาปูดนูนขึ้นเป็นสี่เหลี่ยมอีกครั้ง

“ยังคิดจะรักษาแผล!!”

กาเรนพ่นลมหายใจเบาๆ เมื่อเห็น จากนั้นก็กระโจนเข้าใส่พร้อมวาดกรงเล็บลงบนใบหน้า

ในเวลานี้ แม้ว่าอาการบาดเจ็บที่ไหล่ทั้งสองข้างจะทำให้พละกำลังและความเร็วของเขาได้รับผลกระทบ แต่เขาก็ยังมีความแข็งแกร่งอีก 80% ที่ยังคงสมบูรณ์ กรงเล็บมีสีแดงเล็กน้อยจากพลังความร้อนจางๆ ที่ปล่อยออกมา

เมื่อได้เห็น ปาโร่ก็ฉีกยิ้ม ก้อนสี่เหลี่ยมที่อยู่บริเวณท้องเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและหายไปเมื่อถึงหน้าอก เวลาเดียวกันนี้ ไหล่ที่ดูเหมือนไม่เคยได้รับบาดเจ็บของเขาวาดไปมาสองสามทีก็หนีบรั้งกรงเล็บของกาเรนไว้ได้

ทั้งสองถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว

คลื่นพลังมืดหลั่งไหลจากมือของปาโร่เข้าสู่ภายในร่างกายของกาเรนอย่างต่อเนื่อง พลังมืดในตอนนี้ทรงพลังกว่าตอนที่ปาโร่ถูกครอบงำมาก พลังมืดจำนวนมหาศาลประหนึ่งด้ายเส้นเล็กๆ นับไม่ถ้วนทิ่มแทงเข้าสู่หัวใจของกาเรน ประหนึ่งต้องการจะไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น

“ฉันเคยเห็นยอดฝีมือสุดยอดแห่งพลังปราณแข็งมานักต่อนักแล้ว คุณเป็นคนที่มีพลังปราณแข็งที่แข็งแกร่งที่สุดที่ฉันเคยพบ ขนาดเผชิญหน้ากับสามเคล็ดวิชาที่ฉันคิดค้นขึ้นมาโดยมีกำปั้นปักษาขาวเป็นพื้นฐาน แต่ยังไม่พ่ายแพ้” น้ำเสียงที่ราบเรียบของปาโร่ดังก้องอยู่ในหูของกาเรนอย่างชัดเจน “คุณมีคุณสมบัติที่จะเอาชนะอังศราได้แบบตัวต่อตัว”

เข่าของเขาลอยไปกระแทกใส่ท้องของกาเรน แต่อีกฝ่ายหลบทัน ทั้งสองผละออกจากกันทันที

“จบแล้ว!!” จู่ๆ ใบหน้าของปาโร่เปล่งประกายเป็นสีขาวหยกทันที

“ปักษาขาว มูลามหาอุจจ์!”

ทันใดนั้น จิตสังหารสีขาวที่โอบล้อมอยู่รอบตัวก็กลายร่างเป็นนกกระเรียนสีขาวตัวใหญ่ จะงอยปากแหลมคมที่ซ้อนทับกับกรงเล็บของเขาเชิดสูงขึ้น แล้วแสยะยิ้มเยาะ

จะงอยปากแหลมคมขนาดใหญ่นั้นเหมือนเหล็กแหลมที่คอยไล่จิกกาเรนอย่างดุเดือด

จิตสังหารในสภาวะของแข็งปรากฏขึ้นอีกครั้งและกดทับลงบนร่างของกาเรน ทำให้กระดูกทั่วทั้งร่างของเขาสั่นเล็กน้อย

“คุณคิดว่าผมไม่มีแรงจะโต้กลับหรือไง” สีหน้าของกาเรนฉายแววดุร้าย จากนั้นก็กางแขนออก

“หมื่นกุญชรตาข่ายสวรรค์!!”

มือทั้งสองโอบเข้าหากันตรงกลางราวกับจะหนีบจะงอยปาก เสียงเสียดสีของฝ่ามือดังขึ้นกลางอากาศ เมื่อผ่านการเสียดสีอย่างรวดเร็วของกระบวนท่าที่ทรงพลัง สองมือที่เดิมทีแดงก่ำไปด้วยพิษร้อนก็มีเปลวไฟลุกขึ้นมา!

สองมือซ้ายและขวาของกาเรนลากเปลวไฟออกมาเป็นเส้นสีแดงสองเส้นพร้อมๆ กัน จากนั้นก็ประกบเข้าตรงกลางทันที

ในขณะนี้ที่คนทั้งสองปะทะใส่กัน ภายในป่าเงียบสนิท

จิตสังหารขนาดใหญ่ของคนทั้งคู่กระแทกเข้าหากัน สภาพการณ์ทั้งหมดเปลี่ยนแปลงบิดเบี้ยว สิ่งมีชีวิตทั้งหมดไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในได้อย่างชัดเจน

ไม่กี่วินาทีต่อมา จิตสังหารทั้งสองก็ผละออกจากกัน ต่างฝ่ายต่างถอยร่นออกไปหลายเมตร

ปาโร่ผงะถอยหลังไปมากกว่าสิบก้าว มือของเขาดำเกรียมราวกับถูกไฟเผา ร่างกายทั้งหมดของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ราวกับเมื่อสักครู่เขาได้ปลดปล่อยพลังออกมาทั้งหมด เวลานี้ เขายังคงหอบหายใจอย่างหนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บริเวณกลางหน้าอกยุบลงไป เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส กระดูกแตกละเอียด

และในเวลานี้ เขากำลังจ้องมองไปที่กาเรน

กาเรนยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับเขยื้อน เพียงแต่จุดสีแดงเล็กๆ ตรงกลางหน้าอกค่อยๆ มีเลือดไหลซึมออกมา บริเวณพื้นตรงหน้าของเข้ามีรอยไหม้เป็นเส้นโค้งครึ่งวงกลม นั่นเป็นผลพวงอันน่าสะพรึงที่เกิดจากการใช้หมื่นกุญชรตาข่ายสวรรค์ขับเคลื่อนกรงเล็บเพลิงของเขา

“จบแล้ว” กาเรนมองปาโร่ที่อยู่ไม่ไกล “โดนหมื่นกุญชรตาข่ายสวรรค์เต็มกำลังของฉันเข้าไปบวกกับพิษร้อนของกรงเล็บ…” ฝ่ามือที่โจมตีอังศราที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนั้นไม่รุนแรงเท่าการโจมตีในครั้งนี้เลย ก็แค่ครึ่งเดียวของตอนนี้เท่านั้น ต่อให้ปาโร่แข็งแกร่งกว่าอังศรา แต่ถ้าโดนฝ่ามือนี้เข้าไปเต็มๆ ยังก็คงต้องเสียหายบ้าง!

ทันใดนั้น รูม่านตาของเขาหดเล็กลง แล้วจ้องมองปาโร่ที่อยู่ไม่ไกล

บริเวณใต้ลิ้นปี่ของฝ่ายตรงข้ามนูนขึ้นเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมเล็กๆ อีกครั้ง

“เคล็ดวิชาเก้าสิบเก้าคืนราก!” สีหน้าของปาโร่ยังคงสงบ รูปทรงสี่เหลี่ยมที่อยู่บริเวณใต้ลิ้นปี่สลายหายไป กลายเป็นเส้นเอ็นสีเขียวคล้ำจำนวนนับไม่ถ้วนที่แผ่กระจายไปบนผิวหนังทั่วทุกสารทิศบนร่างกายของเขา

ท่ามกลางเสียงลั่นกรอบแกรบแปลกๆ ของกระดูก อาการบาดเจ็บทั้งหมดบนร่างกายของปาโร่ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย

“เก้าสิบเก้าคืนรากของฉันรวมกับเก้าสิบเก้าไมโครไพล์เคล็ดวิชาสุดยอดที่ฉันคิดค้นขึ้นมาจากกำปั้นปักษาขาว เคล็ดวิชานี้สามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บสาหัสติดต่อกันได้ถึงเก้าสิบเก้าครั้งภายในหนึ่งร้อยวัน”

ปาโร่ฉีกเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออกจากร่างกายส่วนบน เหลือไว้เพียงกางเกงที่สวมอยู่บนร่างกายส่วนล่างเท่านั้น

“เก้าสิบเก้าคืนราก… ” สีหน้าของกาเรนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในใจของเขาสั่นไหว เคล็ดวิชาที่เกือบจะวิปริตนี้ถูกคิดค้นขึ้นโดยนักสู้ระดับสูงสุดอย่างปาโร่

“ผมไม่เชื่อว่าคุณจะฟื้นตัวได้ทุกครั้ง!” ในใจของกาเรนรู้สึกกระวนกระวาย แต่เขาก็ยังปล่อยพลังที่ฝ่าเท้า แล้วพุ่งเข้าหาปาโร่อย่างเหี้ยมหาญ

ปังๆๆ…

ท่ามกลางเสียงโจมตีที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จิตสังหารของนกกระเรียนขาวและช้างยักษ์โรมรันเข้าใส่กันครั้งแล้วครั้งเล่า นกกระเรียนขาวบินวนเวียนไปมาก่อนจะร่อนลงจิกช้างยักษ์ แต่งวงยาวๆ ประหนึ่งแส้ของช้างยักษ์ก็ฟาดฟันใส่นกกระเรียนขาวอย่างดุเดือดเช่นกัน

จิตสังหารขนาดมหึมาที่น่าสะพรึงกลัวสองตนยังคงเผชิญหน้ากันอย่างต่อเนื่อง

“หมื่นกุญชรตาข่ายสวรรค์!!!” กาเรนระเบิดเสียงออกมา เปลวไฟสีแดงลุกโชนขึ้นอีกครั้งที่ฝ่ามือทั้งสองข้าง ก่อนจะปะทะเข้ากับมูลามหาอุจจ์ของปาโร่อย่างรุนแรง

ปาโร่กระโดดออกไปไกล ทันทีที่เขาร่วงลงมาจากอากาศ กระดูกซี่โครงที่แตกหักก็ฟื้นฟูสู่สภาพสมบูรณ์ตามเดิม

“เข้ามา!!” กาเรนพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้งอย่างอุกอาจ

ผู้คนที่ยืนดูอยู่เห็นเพียงคนสองคนที่เข้าปะทะกันอย่างรุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่า ในเวลานี้ คนทั้งสองได้ใช้พละกำลังทั้งหมดไปกับการต่อสู้ที่ต่อเนื่อง ปาโร่ถึงขนาดสามารถฟื้นฟูร่างกายที่บาดเจ็บได้ท่ามกลางการต่อสู้ที่ดุเดือด ทั้งๆ ที่เพิ่งจะถูกโจมตีไปหยกๆ แต่ก็สามารถกลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึงสิบวินาที

การใช้เก้าสิบเก้าคืนรากร่วมกับหัตถ์ผนึกตะวัน ตั้งแต่ต้นจนจบ ดูเหมือนปาโร่จะไม่มีบุบสลาย ราวกับเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย จิตสังหารของเขายังคงเต็มไปด้วยความกดดันและทรงพลังเช่นเคย แม้กระทั่งสภาพจิตใจก็ไม่มีสั่นคลอน

อย่างไรก็ดี ท่ามกลางการต่อสู้อย่างหนักหน่วงครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายของกาเรนถูกกำปั้นปักษาขาวจิกจนเลือดสดๆ ไหลไปทั่วร่างกาย ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับว่าไม่รู้จักความเหนื่อยล้า เขาคว้าโอกาสครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อใช้หมื่นกุญชรตาข่ายสวรรค์ซึ่งเป็นกระบวนท่าโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุด!

หมื่นกุญชรตาข่ายสวรรค์ที่ขับเคลื่อนด้วยกรงเล็บเพลิงสามารถทำให้ปาโร่บาดเจ็บได้ทุกครั้ง แต่ก็ทุกครั้งที่ดูเหมือนจะไม่มีความหมายอะไรเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าเก้าสิบเก้าคืนราก

หนึ่งครั้ง สองครั้ง สี่ครั้ง… สิบครั้ง… ยี่สิบครั้ง! กาเรนบาดเจ็บมากขึ้นและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เขายังคงยืนตัวตรงและโจมตีอย่างดุเดือดก่อนเสมอ

ในที่สุดซึ่งไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ป่าก็สงบลงได้เสียที

ราชันมวยเลโอ ซินเทีย แจ็ค และคนอื่นๆ ต่างกัดฟันแน่นและจ้องมองไปที่กาเรนด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน เฉกเช่นเดียวกับพวกเขา หัวหน้าสำนักหมัดเทวะทั้งสองก็มองกาเรนที่อยู่ในป่าด้วยความเคารพเช่นกัน

“สู้กันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว” ปาโร่ยืนอย่างสงบข้างๆ ต้นไม้ใหญ่ที่หักโค่น

ต้นไม้ทั้งหมดที่อยู่ในรัศมีระยะหลายสิบเมตรรอบๆ ตัวพวกเขาทั้งสอง ไม่ถูกหัก ก็ถูกโค่น กระทั่งบางส่วนยังถูกไฟไหม้อีกด้วย นั่นเป็นจุดที่กรงเล็บเพลิงของกาเรนวาดผ่าน

ผืนป่าถูกโค่นจนกลายเป็นพื้นที่โล่ง

เลือดค่อยๆ หยดไหลลงมาตามคาง แขน และขาของกาเรน

เขาหอบอย่างรุนแรง ดวงตาที่กลายเป็นสีแดงเลือดจ้องมองปาโร่ที่อยู่ไม่ไกล รอยบาดแผลปรากฏอยู่ทุกหนแห่งทั้งที่ไหล่ เอว หลัง และหน้าอก บาดแผลเหล่านี้หนาแน่นราวกับเส้นสีแดงปกคลุมร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขา

“เก้าสิบเก้าคืนราก!” กาเรนพูดเสียงต่ำพลางหอบหายใจ “ที่จริง…ไม่จำเป็นต้องสู้กันอีกแล้ว”

จริงๆ แล้ว คนทั้งสองต่างก็พอจะเข้าใจถึงความสามารถที่โดดเด่นของอีกฝ่ายแล้ว

เมื่อเคล็ดวิชาเก้าสิบเก้าคืนรากผสานรวมกับหัตถ์ผนึกตะวันแล้ว อานุภาพของมันทั้งน่ากลัวและทรงพลังเป็นอย่างมาก แต่เมื่อต้องต่อกรกับปาโร่ในวัยฉกรรจ์ หากเขาในเวลานี้ยังคงใช้เคล็ดวิชาแบบนี้อย่างต่อเนื่อง ก็คงจะเป็นการสร้างภาระอันหนักหน่วงให้แก่ร่างกายของเขา หากยังต่อสู้ต่อไป ปาโร่จะไม่ตายด้วยอาการบาดเจ็บหรอก แต่จะตายเพราะใช้พลังชีพจนหมด อย่างไรเสีย ร่างกายที่แท้จริงของเขาไม่ใช่ร่างของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์แบบนี้

นอกจากนี้ การใช้หมื่นกุญชรตาข่ายสวรรค์ของกาเรนจำนวนหลายๆ ครั้งติดต่อกันก็เป็นการสร้างภาระที่หนักอึ้งให้กับร่างกายของเขาด้วย เขาในตอนนี้เหนื่อยล้ามากจนแทบจะหมดสติล้มลงแล้ว

แต่เขารู้ว่า ตัวเองจะแพ้ไม่ได้!

สถานการณ์ทั้งหมดในตอนนี้ผูกติดอยู่กับเขาคนเดียว เขาเป็นรากฐานที่แท้จริงสำหรับความมั่นคงของสำนักเมฆขาว หากเขาล้มลง ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถรักษาสำนักเมฆขาวไว้ได้ แม้แต่ครอบครัว ญาติพี่น้อง และเพื่อนฝูง ทั้งหมดจะหายไปเหมือนภาพสะท้อนในกระจกเงา

ความปลอดภัยของสำนักเมฆขาวและครอบครัวล้วนเป็นเพราะความแข็งแกร่งของเขา เมื่อใดก็ตามที่เขาล้มลง ไม่เพียงแต่ศัตรูที่คอยจ้องหาโอกาส แม้กระทั่งพันธมิตรที่แปรพักตร์มาหาเขา ก็อาจจะกบฏและกลายเป็นศัตรูได้

มาถึงขั้นนี้ คนทั้งสองต่างก็รู้ชัดว่า หากยังคงสู้กันแบบนี้ต่อไป จะมีแต่บาดเจ็บและสูญเสียด้วยกันทั้งสองฝ่าย บางที กาเรนอาจจะตายก่อนก็ได้ ส่วนปาโร่ก็แค่ตายช้าอีกนิดเท่านั้นเอง

“ฉันแพ้แล้ว” ปาโร่ฉีกยิ้ม ร่างของเขาค่อยๆ หดเล็กลงกลับคืนสู่ร่างชายชราตัวเล็กๆ เหมือนเดิม เวลานี้ ใบหน้าของเขาขาวซีดจนน่ากลัว “ฉันใช้เคล็ดวิชาเก้าสิบเก้าไมโครไพล์ปิดผนึกแก่นแท้แห่งพลังชีพเอาไว้และประคับประคองมาจนถึงตอนนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นคนที่ทำให้ผมต้องใช้เคล็ดวิชาเก้าสิบเก้าคืนรากมากกว่าสิบครั้ง”

หากคำนวณกันตามความเป็นจริง คะแนนของคนทั้งคู่ถือว่าสูสีกัน แต่กาเรนจะเป็นรองอยู่หน่อยเนื่องจากศิลปยุทธ์ลับที่ด้อยกว่าเล็กน้อย

“คุณไม่ได้แพ้” กาเรนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ก่อนจะยืนตัวตรง ทันทีที่ร่างกายสั่น เลือดทั่วทั้งร่างกายก็สั่นตามและไหลกระเซ็นลงบนพื้น จากนั้น บาดแผลทั้งหมดบนร่างกายค่อยๆ สมาน เลือดหยุดไหลเป็นการชั่วคราว

เขายื่นมือไปทางกลุ่มของเลโอ

ทางนั้นรีบโยนผ้าคลุมสีดำมาให้ เขาคว้าหมับและคลุมปกปิดร่างกายทั้งหมดทันที

“ไปกันเถอะ จุดประสงค์ในครั้งนี้ลุล่วงแล้ว” เขาหันกลับแล้วก้าวเดินไปยังทิศทางตรงกันข้าม บาดแผลบนตัวของเขา มองไม่เห็นแล้ว “คราวหน้า… คราวหน้าผมจะเอาชนะคุณให้ได้!”

ราชันมวยเลโอเป็นคนแรกที่เดินตามเขา ตามติดด้วยซินเทียและแจ็ค

“ปีที่แล้ว คนหนึ่งที่มีนามว่าซานฟรานก็เคยมาที่นี่ พวกเราทั้งคู่ต่างก็พ่ายแพ้และบาดเจ็บ หากคุณพบกับเขา ระวังตัวด้วย” เสียงของปาโร่ดังขึ้นที่ด้านหลัง

“ซานฟราน…” ฝีเท้าของกาเรนหยุดชะงัก ก่อนที่จะก้าวต่อไปยังทิศทางที่เขาเข้ามา ไม่นานนักก็หายลับตาไป

………………………………………………………………