ตอนที่ 173 เสียดาย (1)

มีป่ารกร้างผืนใหญ่ตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างเมืองบันไดเสียงและเมืองเวย์มาร์น

แสงอาทิตย์ยามอัสดงย้อมให้ทั่วทั้งเนินเขาและผืนป่ากลายเป็นสีทองประกายแดงไปหมด

บนยอดเขาลูกหนึ่งที่รายล้อมไปด้วยต้นสนจำนวนมาก มีสิ่งก่อสร้างสีขาวตั้งตระหง่านอยู่

สิ่งก่อสร้างมีลักษณะคล้ายๆ กล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ และกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่กองเบียดกันไว้ ด้านบนปิดทับด้วยหลังคาทรงแหลมมีลักษณะคล้ายเข็มสีเขียวอมเทา

ที่ทางออกด้านข้างของสิ่งก่อสร้าง มีคนชุดดำสองคนพยุงกันออกมา ใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อมองซ้ายมองขวาอย่างกระวนกระวาย ราวกับกำลังระวังอะไรบางอย่างอยู่

ชายหญิงคู่นี้ต่างก็มีผมสีบลอนด์

ใบหน้าของฝ่ายชายอัปลักษณ์ ปากเบี้ยวขึ้นไปด้านขวา ดูประหลาดอย่างที่สุด

แต่กลับกัน ฝ่ายหญิงงดงาม เพียงแต่ใบหน้าของเธอซีดขาว ไรผมสีบลอนด์เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อติดอยู่ที่หน้าผาก

ทั้งสองเดินลงเขาทางบันไดหินด้านหลังอารามอย่างรวดเร็ว

“อดทนไว้! ไอ้หมอนั่นหาเราไม่เจอ ก็คงจะไปแล้วล่ะ!” ชายหนุ่มประคองหญิงสาวลงเขาอย่างระมัดระวังด้วยความรวดเร็ว

“เลโอไอ้คนทรยศ! ขอโทษนะมานีล่า ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน นายก็คงไม่ถูกไอ้หมอนั่นทำร้าย” หญิงผมบลอนด์พูดอย่างเศร้าสลด

“ไม่เป็นไร ฉันสมัครใจเอง” มานีล่า ชายหนุ่มอัปลักษณ์ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกซาบซึ้งใจฉายวาบขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“จุ๊ๆๆ… ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ”

บนบันไดหินด้านหลัง มีชายหนุ่มร่างกำยำในชุดดำอีกคนเดินตามลงมาด้วยเช่นกัน ชายผู้นี้หน้าตาหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีฟ้าอมดำ แต่บนใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มเย้ยหยัน

“เลโอ!!” มานีล่ามีสีหน้าโกรธจัด เขาจ้องเขม็งไปยังชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลัง ขณะเดียวกันก็หมุนตัวกลับมาบังหญิงสาวไว้ทันที “พวกเราต่างก็เป็นราชันมวยขององค์กรป้ายพยับเหมือนกัน ฉันคิดไม่ออกเลยว่านายมีเหตุผลอะไรถึงได้ทรยศพวกเรา! นายทำแบบนี้ทำไม!”

“ทำไมน่ะหรือ” เลโอยิ้มเยาะ

“ทางตะวันออกมีคำโบราณว่าไว้ หนอนในฤดูร้อนอย่าริอาจพูดเรื่องน้ำแข็ง นายเข้าใจความหมายหรือเปล่า” ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว “ฉันต่อสู้เพื่อไล่ตามความฝัน คุณธรรมและปณิธานในใจของฉันเป็นหลักในการกระทำทุกสิ่งอย่าง เป็นราชันมวยเหมือนกัน เป็นนักสู้เหมือนกัน พวกนายช่างไร้เดียงสา ส่วนฉันน่ะ ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว”

เขาวางมือขวาลง ถุงมือหนังสีดำที่ห่อหุ้มมือของเขามีแผ่นโลหะสีเงินปิดไว้ตามบริเวณข้อต่อทั้งหมด เหมือนแผ่นโลหะที่มีลักษณะเป็นเกล็ด

เมื่อวาดมือเบาๆ ในอากาศ ก็จะได้ยินเสียงกังวานใสของนกอินทรีอย่างชัดเจน

“มานีล่า อันห์ เพื่อความฝันในใจของฉัน” เลโอยกมือกำหมัดแน่น “พวกแกลาโลกที่นี่เถอะ”

“นายคิดว่านายคนเดียวจะทำอะไรพวกเราสองคนได้หรือ” อันห์ หญิงสาวผมบลอนด์ลุกขึ้นยืนอย่างแน่วแน่ “เลโอ นายก็รู้ดีว่าถ้าพวกเราสู้ตายขึ้นมา นายเองก็จะบาดเจ็บสาหัส แล้วก็อาจจะตายด้วยซ้ำ” เธอหยุดสักพัก “ฉันไม่รู้ว่านายมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ แต่นายบีบพวกเรามาจนถึงขั้นนี้แล้ว เป้าหมายของนายก็เกือบจะบรรลุแล้วใช่ไหมล่ะ พวกเราไม่เห็นจำเป็นต้องสู้กันจนบาดเจ็บทั้งสองฝ่ายเลย”

“เจ็บทั้งสองฝ่ายน่ะหรือ” สีหน้าเย้ยหยันของเลโอชัดขึ้นอีก “ไม่ๆๆ… จุดจบแบบนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก พวกนายยังไม่เข้าใจอีกหรือ อยู่ต่อหน้าท่านหัวหน้าแล้ว ขัดขืนไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรหรอก”

มานีล่าและอันห์ตกตะลึง ก่อนจะค่อยๆ หันหลังกลับ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่มีเงาร่างสูงใหญ่ยืนจ้องพวกเขาอย่างสงบอยู่ที่บันไดหินด้านล่าง

“กาเรน!!”

ความเย็นเยียบผุดขึ้นในหัวใจของทั้งสองคน

ปรมาจารย์การต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกศิลปยุทธ์ลับแห่งเขตใต้!! เป็นรองเพียงผู้ไร้เทียมทานอย่างปาโร่เท่านั้น!!

เมื่อเห็นเงาร่างที่สงบนิ่งของกาเรน ความรู้สึกกดดันที่ไร้รูปลักษณ์ก็ห่อหุ้มพวกเขาทั้งสองไว้ราวกับเงามืด

กาเรนเงยหน้าขึ้นมองราชันมวยทั้งสองขององค์กรป้ายพยับ เวลานี้ ทางลงเขาถูกปิดกั้นโดยสมบูรณ์แล้ว

ในฐานะที่กาเรนได้รับการยอมรับจากสาธารณชนว่าเป็นผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุดแห่งโลกศิลปยุทธ์ลับ การปรากฏตัวของเขาได้สร้างความตกตะลึงให้แก่พวกเขาทั้งสองคนอย่างมาก

เขายืนอยู่ตรงนั้น แต่รอบๆ ตัวกลับอบอวลไปด้วยพลังสังหารขนาดมหึมาที่ไม่อาจบรรยายได้ เป็นพลังสังหารรุนแรงที่แน่นหนืดจนเกือบจะแข็งตัวอยู่แล้ว เฉกเช่นภูเขาขนาดใหญ่ แม้ตัวเขาจะยืนอยู่ด้านล่างของบันได แต่ก็เสมือนภาพลวงตาที่ทำให้คนทั้งสองต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“องค์กรป้ายพยับ…จบลงแล้ว” ใบหน้าของมานีล่าซีดขาว นับตั้งแต่วินาทีที่กาเรนปรากฏตัว เขาก็รู้ถึงบทสรุปของเรื่องทั้งหมดแล้ว ในตอนแรกที่องค์กรป้ายพยับลอบโจมตีสำนักเมฆขาว เขาควรจะคิดได้ว่า ไม่ช้าก็เร็ว ยังไงก็ต้องถูกเอาคืนแน่ๆ

อันห์ สาวผมบลอนด์ยิ้มอย่างขมขื่น “ปล่อยมานีล่าไป ฉันจะให้แม่โอนถ่ายทุกอย่างขององค์กรป้ายพยับไปยังสำนักเมฆขาว!”

กาเรนส่ายหัวช้าๆ “พวกเธอไม่มีสิทธิ์เจรจากับฉัน ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ สหพันธรัฐวุ่นวายขึ้นทุกวัน ยุคสมัยใหม่กำลังจะมาถึง ความขัดแย้งระหว่างเวสต์แมนและสหพันธรัฐ สหพันธรัฐเป็นรองมาโดยตลอด ”

สายตาจับจ้องคนทั้งสองอย่างสงบ

“สงครามกำลังจะปะทุขึ้นแล้ว ในสถานการณ์สงคราม ยิ่งมีกำลังในมือแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น พ่อของเธอก็คงจะเห็นแบบเดียวกันนี้ ถึงได้ก่อตั้งองค์กรป้ายพยับขึ้นมา แม้แต่สำนักดาราจักรและสำนักดาบทรายแดงยังคิดที่จะรวมพลังกันเลย”

เวลานี้ ทุกคนต่างก็ตกอยู่ในความเงียบงันและไม่กล้าเอ่ยปาก คนทั้งสองที่พูดไม่ออกเกือบจะมีความคิดอยากจะสู้จนตัวตายขึ้นมา

แสงอาทิตย์สีทองประกายแดงในยามบ่ายคล้อยสาดส่องลงมาจากเหนือขั้นบันได ลอดผ่านใบไม้และกิ่งก้าน ตกกระทบลงบนตัวของกาเรน

ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ราชันมวยทั้งสองขององค์กรป้ายพยับ

“ฆ่าพวกนายไป ฉันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร”

ทันใดนั้น คนทั้งสองก็เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นบ้าง ท่าทางจึงก็ผ่อนคลายลง

“พวกเราจะบอกคุณเกี่ยวกับคนที่ทำร้ายอาจารย์เฟ่ย! องค์กรป้ายพยับยินดีจะอยู่ภายใต้บัญชาการของคุณกาเรน” เสียงของผู้สูงอายุดังมาจากด้านหลังกาเรน

หญิงชราผมขาวค่อยๆ เดินขึ้นมาพร้อมกับชายสวมหน้ากากหลายคนที่มีท่าทางเย็นชา

“เราจะส่งมอบคนที่เข้าร่วมในปฏิบัติการครั้งนั้นให้” หญิงชราพูดเสียงเบาๆ

นี่คือบุคคลที่กาเรนกำลังรอคอย ผู้บงการที่แท้จริงเบื้องหลังองค์กรป้ายพยับ วิเวียน ลีด้า แม่ของราชันมวยอันห์

“กลับไปดำเนินการให้เรียบร้อยก็แล้วกัน เรื่องนี้ให้จบลงที่ตรงนี้” กาเรนกลับหลังหันไปมองหญิงชราที่อยู่ด้านล่างด้วยท่าทีที่สงบ หลังจากการต่อสู้ที่สำนักดาบทรายแดง อิทธิพลขององค์กรป้ายพยับก็ไม่ใช่ภัยคุกคามอีกต่อไป

แต่กับสำนักมารวารณ ก็ยังคงไม่พบหนทางทะลวงเข้าไป อำนาจของพวกเขาเป็นอิสระเกินกว่าที่จะไล่ตรวจสอบจากระดับล่างๆ ขึ้นไป

เมื่อเห็นหญิงชรา วิเวียน ลีด้าแล้ว กาเรนก็ไม่พูดอะไรอีก เขาเดินลงบันไดหินช้าๆ ตามติดมาด้วยราชันมวยเลโอ ทั้งสองค่อยๆ หายลับตาไปตามทางบันไดหินที่คดเคี้ยวและทอดยาว

วิเวียน ลีด้า และสองราชันมวยมองตามหลังของพวกเขาไปด้วยความงุนงง พวกเขาเข้าใจว่ากาเรนจะดูท่าทีของพวกเขาก่อนที่จะตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะลงมือหรือไม่ แต่แท้ที่จริงแล้ว นับตั้งแต่วินาทีที่กาเรนปรากฏตัว ไม่ว่าราชันมวยขององค์กรป้ายพยับจะอยู่ในสภาพสมบูรณ์ไร้รอยขีดข่วนหรือไม่ก็ตาม ล้วนแล้วแต่ไม่มีความหมายอะไรทั้งสิ้น ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พวกเขายังมีราชันมวยที่บาดเจ็บสาหัสอีกคนด้วย

*********************

เมื่อมาถึงเมืองเวย์มาร์น ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

หลังจากที่ได้เห็นอำนาจที่กาเรนก่อร่างสร้างขึ้นมาจากกำลังยุทธ์ของตัวเองแล้ว องค์กรป้ายพยับก็ประกาศจะเจรจาเรื่องสวามิภักดิ์กับคนของสำนักเมฆขาว

แต่การเจรจา ใช่ว่าจะได้ข้อสรุปภายในวันหรือสองวัน ขณะที่กำลังประวิงเวลาออกไป พวกเขาก็กำลังรอผลการประลองระหว่างกาเรนและปักษาขาวกำปั้นเทวดา

อำนาจทั้งหมดของกาเรนก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาจากพละกำลังเพียงอย่างเดียว หากเกิดข้อผิดพลาดขึ้นในการต่อสู้กับปักษาขาวกำปั้นเทวดา ทุกสิ่งอย่างก็จะมลายหายไปสิ้น

ไม่เพียงแค่พวกเขา ทุกกลุ่มอำนาจต่างก็มุ่งความสนใจไปที่กาเรนและปาโร่ การต่อสู้ระหว่างคนทั้งสองจะเป็นการตัดสินว่าสุดยอดแห่งคนรุ่นเก่าและรุ่นใหม่จะแทนที่กันได้หรือไม่

กลุ่มผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ต่างทยอยกันมาถึงสถานที่ตั้งสำนักหมัดกำปั้นเทวดา แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์บางกลุ่มที่ไม่ได้รับเชิญก็มารวมตัวกันอย่างลับๆ

สำนักดาราจักร สำนักดาบทรายแดง สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เขตเหนือ ยังมีโรงยิมสำนักศิลปะการต่อสู้อีกมากมายที่กาเรนไม่เคยได้ยินชื่อต่างหลั่งไหลกันมาจากทุกสารทิศ บ้างก็ต้องการเปิดหูเปิดตาว่าโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ในระดับที่สูงขึ้นนั้นเป็นอย่างไร ในขณะที่บางส่วนมีแรงจูงใจอื่นซ่อนเร้น

แม้รัฐบาลจะส่งกองกำลังออกมาช่วยรักษาความสงบเรียบร้อย แต่ก็ยังมีเหตุการณ์การทะเลาะวิวาทเกิดขึ้น เมืองเมืองเวย์มาร์นทั้งหมดตกอยู่ในความวุ่นวาย

ในขณะที่เมืองเวย์มาร์นมีจำนวนผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ

บนถนนสายเล็กๆ จากเมืองเวย์มาร์นสู่เทือกเขาสกายลาร์ค คนในชุดขาวจำนวนหนึ่งได้นำพากาเรนและเลโอไปยังส่วนลึกของเทือกเขาสกายลาร์คอย่างเงียบๆ

*********************

ท้องฟ้ามืดสลัว

คนในชุดขาวสามคนเดินนำพวกกาเรนทั้งสี่คนที่สวมชุดดำเลียบเลาะไปตามชายฝั่งทะเลสาบสีเขียวมรกตขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนกับมดสีขาวและดำที่เดินเรียงแถวกันอยู่ข้างๆ กระจกสีเขียว บริเวณริมทะเลสาบเต็มไปด้วยแมกไม้สีเขียวสีเหลืองนานาพันธุ์ บ้างก็โค้งตัวจนด้านบนจรดกับทะเลสาบ กิ่งก้านและใบไม้บางส่วนยื่นจมลงไปในน้ำ

กาเรนเดินเหยียบย่ำบนโคลนสีเหลืองที่ค่อนข้างชื้นแฉะตามหลังคนชุดขาว เมื่อเงยหน้ามองไปทางขวามือของทะเลสาบ

มี ‘ท่าเรือ’ สีเขียวเข้มยื่นออกมาอยู่เหนือผืนน้ำในทะเลสาบซึ่งถูกปกคลุมด้วยต้นไม้สีเขียวหนาแน่น จากระยะไกล มันดูเหมือนปมด้ายขนาดใหญ่สีเขียวที่ยื่นออกมาจากชายฝั่งและลอยคออยู่ในทะเลสาบ

กาเรนถอนสายตากลับมาก่อนจะขยับคอเล็กน้อย ยุงสีดำแดงขนาดเท่าหัวแม่มือบินออกมาจากคอปกเสื้อ หลังจากดิ้นรนอยู่สองสามครั้งก็ร่วงหล่นจากอากาศลงสู่พื้นและถูกเท้าของกาเรนเหยียบเละ

นอกจากเขา เลโอ และกลุ่มคนชุดขาวด้านหน้าแล้ว ยังมีซินเทียและแจ็ค ทุกคนล้วนแต่งกายอย่างปกปิดมิดชิด ผิวหนังบางส่วนที่อยู่นอกร่มผ้าก็ถูกปิดบังไว้อย่างหนาแน่นเช่นกัน

เมื่อหนึ่งในคนชุดขาวหันกลับมามอง จู่ๆ ความตึงเครียดก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

โฮก!!

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคำรามต่ำๆ ดังมาจากริมตลิ่งด้านหน้า

หมีดำตัวหนึ่งยืนอยู่ที่ริมฝั่งน้ำ มีลูกหมีสองตัวกำลังกลิ้งเล่นอยู่ในน้ำตื้นของทะเลสาบ ดูเหมือนพวกมันกำลังเรียนรู้วิธีการหาปลา

หมีดำหันศีรษะมาด้านข้างจ้องมองกลุ่มผู้มาเยือน อุ้งเท้าหนาๆ ทั้งสี่ค่อยๆ ย้ายร่างอย่างช้าๆ มาเผชิญหน้าตรงๆ กับพวกเขาเพื่อส่งสัญญาณเตือน ลูกหมีน้อยทั้งสองหยุดเล่นและมองมาทางพวกของกาเรนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

คนชุดขาวที่รูปร่างค่อนข้างสูงลุกขึ้นยืน ก่อนจะหยิบขวดเล็กๆ ออกมาแล้วค่อยๆ คลายเกลียวฝาออก

ดูเหมือนหมีดำจะได้กลิ่นอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็หดตัวลงและส่งเสียงคำรามต่ำๆ ออกมา จากนั้นก็รีบพาหมีน้อยทั้งสองออกจากริมฝั่งหนีเข้าไปในป่า

“ไปกันเถอะ” ชายชุดขาวพูดเบาๆ

กาเรนและคนอื่นๆ เดินตามไปติดๆ

“ใกล้จะถึงแล้ว โปรดเอาของสิ่งนั้นออกมาปิดปากและจมูก ขอให้อดทนไว้สักครู่” ชายชุดขาวกล่าวเสริมทันที

พวกของกาเรนโดยไม่ได้ตอบกลับ พวกเขาหยิบขวดไม้สีขาวเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วจ่อไว้ใต้จมูก

กลิ่นเขียวจางๆ ของหญ้าก็โชยออกมาทันที

………………………………………………………………