‘หืม’

 

แปลกตา น่าจะใช้คำนี้ได้ เพราะเสียความทรงจำบางส่วนด้วยรึเปล่านะทำให้บางอย่างดูแปลกตาสำหรับผม

 

ผมยังจำบางสิ่งได้สิ่งมีส่วนร่วมกับชีวิตของผมมากที่สุดเช่น ภาษา การอ่านการเขียนและครอบครัวของตัวเอง

 

แต่ผมมองเห็นแสงในอากาศ แสงสีต่างๆที่มีหลายรูปร่าง บางสีเป็นเส้นตรง บางสีเป็นจุดหลายจุด บางอันมีรูปร่างเป็นของตัวเองด้วย

 

ผมไม่เข้าใจแสงพวกนี้เลย มีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว ผมมองเห็นแสงพวกนี้ในสถานที่ ที่มีผู้คนอยู่เป็นจำนวนมาก

 

ผมลองสัมผัสแสงพวกนั้น ก็ผมใช้คำว่าแสงมึนก็เลยสัมผัสไม่ได้ อยากลองถามคำถามที่อยู่ในหัวตอนนี้กับใครสักคนจัง

 

ใครสักคนคงเป็นผู้ใหญ่ที่มากความรู้แต่ว่าผู้ใหญ่คนเดียวที่ผมรู้จักมีแต่คุณแม่ที่ต้อนนี้กำลังขับรถอยู่

 

ผมจะเก็บคำถามพวกนี้เป็นถามอีกทีที่บ้านแล้วกัน

 

⫸⫸⫸

 

หลังจากออกจากโรงพยาบาล คุณแม่ก็ให้นั่งรถตู้ที่เธอเป็นคนขับ ก่อนจะมีบรรยากาศมาคุจนมาถึงบ้าน

 

ผ่ายที่พูดก่อนกลับเป็น ชิโนมิยะ เธอมองมาที่รินสองสามครั้งก่อนที่จะพูด

 

“นี้รินถ้ามีคำถาม อะไรสสามารถถามคุณแม่ได้เลยน่ะ”

 

“งั้น แสงพวกนี้คืออะไรหรอครับ”

 

รินพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่แสงของคุณแม่ที่มีรูปร่างเป็น หัวใจสีชมพู ให้อารมณ์รักใส่ๆ

 

“เธอมองเห็นสิ่งแปลกๆงั้นหรอ?”

 

แสงของเธอเปลี่ยนไปเป็น เครื่องหมาย ? ผมรู้สึกเข้าใจมันเล็กน้อยละนะ

 

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่ตาฝาดไปเอง”

 

ก็ผมเข้าใจแสงพวกนี้เพิ่มขึ้นเล็กน้อยแต่มันก็ตอบคำถามที่ผมคิด

 

แสงพวกนี้แสดงสิ่งพวกเธอคิด สิ่งที่พวกเธอกระทำ เหมือนกับการ์ตูนเลย ถ้าโกรธจะเป็นไงน้า ผมจะเรียกมันว่ ‘ออร่า’

 

“เอาล่ะ เข้าไปในบ้านกัน เถอะครับ”

 

ทันทีที่ผมเปิดประตู เด็กสาวหนึ่งคนก็วิ่งมากอดผมอย่างแรง อุ๊ปส์ เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย

 

“หนูคิดถึงจังเลย”

 

เรย์กอดแล้วแสดงรอยยิ้มความคิดถึง และออร่ารูปร่างหัวใจที่แสดงความบริสุทธิ์ของเธอ

 

“พี่ไม่อยู่แค่ เจ็ดวันเองไม่ได้หายไปสักหน่อย”

 

แต่ผมก็คิดถึงพวกเธอเหมือนกันนั้นแหละ

ผมตอบกลับการกอดนั้นด้วยการกอดกลับ เราตัวติดกันประมาณสามนาทีก่อนที่ เรย์จะปล่อยตัวผมออกมา

 

เรากินอาหารที่คุณแม่เป็นคนทำเป็นการฉลองที่ผมออกจากโรงพยาบาล ก่อนที่ผมจะหลับไป

 

Donate

True Money Wallet ID : shikirin