4:ภาพตัด

ห้องสีขาวกับเสียงน่ารำคาญ ร่างกายไม่มีแรงแม้แต่หายใจก็ยังลำบาก

 

‘อยู่ที่ใหนและฉันเป็นใครกัน’

 

กวาดสายตามองไปรอบๆ เริ่มปวดหัวมากขึ้นภาพความทรงจำก็เริ่มกลับมา

 

‘ฉันคือ ริน มีน้องสาวชื่อ เรย์ มีพี่สาวชื่อ นางิสะ มีคุณแม่ชื่อ ชิโนมิยะ แล้วฉันเป็นใคร ใครคือริน รินคือใคร’

 

รินคิดไปคิดมากก็ยังจำตัวเองไม่ได้เขาลืมทุกอย่างที่เป็นตัวของตัวเอง ลืมแม้กระทั่ง ‘พลัง’ ของตัวเอง

 

“รินคือพี่ชายของเรย์ เป็นน้องชายของนางิสะ และเป็นลูกของชิโนมิยะ หรือก็คือเธอเป็นลูกชายของฉันไงจ๊ะ”

 

คำถามของรินได้นับคำตอบจากเสียงของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเตียง

แล้วเธอก็ได้พุ่งเข้ามากอดริน ทำให้ใบหน้าของรินจมอยู่ในหน้าอกของเธอ

 

“เธอหลับไปตั้งสามวันเลยนะ!!”

 

น้ำตาไหลลงบนหัวของรินกับความรู้สึกต่างๆ ทั้งความรักความโศกเศร้าความดีใจความรู้สึกผิดชอบที่แทงเข้ามาในจิดใจของริน

 

“ผมขอโทษ ผมเข้าใจดี”

 

แล้วรินก็หลับไหลไปจากความเหนื่อยล้า

 

⫸⫸⫸

 

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วหลังจากวันที่ผมเสียความทรงจำ

ผมไม่มีความคิดที่จะตามหา ความทรงจำที่หายไปอีกแล้ว

 

ผมเรียนรู้ว่า ครอบครัวนี้ เรย์เป็นคนขี้อ้อน นางิซะเป็นคนอารมณ์ร้อนง่าย และชิโนมิยะเป็นคนรักครอบครัว พวกเธอทั้งสามค่อนข้างตัวติดกับผม

 

ผมโดนถามคำถามมากมาย ที่มาจากความเป็นห่วงของคุณแม่

 

รินอยู่คิดและหลับตาลง

 

‘คิดมากไปทำไมกันในเมื่อผมอายุแค่ 7 ขวบ’

 

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะนอนอยู่โรงพยาบาล ผมตรวจสุขภาพของผมออกมาเป็นปกติดี ยกเว้นเรื่องความจำเสื่อมล่ะนะ

 

เพราะอยู่โรงพยาบาลมันว่าง ผมจึงขอให้แม่นำงานอดิเรกของผมมาให้แล้วหนังสือแบบนี้มันเหมาะกับเด็กอายุเท่าผมงั้นหรอ ของที่ได้รับมากับเป็นหนังสือจิตวิทยาขึ้นสูง

 

‘ตัวฉันเมื่อก่อนเป็นคนยังไงเนี่ย’

 

เสียงพึมพำที่ไร้คำตอบได้ต้องกังวานไปทั่วห้องมันเสียงที่เบามากจนมนุษย์ปกติไม่มีทางได้ยินได้

 

“ก็เป็นแบบตัวของเธอเองไง”

 

เสียงของเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างเตียง

 

‘เอ๋’

 

เด็กสาวผมสีขาวเช่นเดียวกันกับสีตา ใส่ชุดวันพีช สีขาว หน้าตาหน้ารักดูอายุเท่ากับริน กลับเข้ามาในห้องที่เงียบงั้นนี้ เธอปรากฏตัวออกมาได้โดยที่รินไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

 

“เธอเข้าผิดห้องหรือเปล่า”

 

ในคำพูดของรินมีความตกกังวลซ่อนอยู่

 

“เธอมองเห็นฉันด้วยอย่างนั้นหรอ”

 

คำพูดของเด็กสาวดูไม่หน้าเชื่อบวกกับความสนใจที่เพิ่มขึ้น

 

“งั้นเธอเป็นใครกันล่ะ”

 

ใบหน้าของรินเต็มไปด้วยคำถาม

 

“เธอไม่ต้องรู้หรอเราจะได้เจอกันอีกแน่นอน ‘ที่รัก’  งั้นไปล่ะ”

 

เด็กสาวเน้นย้ำคำพูดของเธอโดยเปิดประตูและเดินออกไปนอก

 

เสียงปิดประตูเลื่อนดังลั่น โดยทิ้งความคิดที่ว่าเธอเป็นใครให้กับริน

เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง รินจึงกวาดตามองไปที่ประตูแล้วพบ ครอบครัวของตนเดินเข้ามา

 

“คุณแม่มารับแล้วนะ”

 

ชิโนมิยะพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มขึ้นเล่นของเธอ

 

Donate

True Money Wallet ID : shikirin