Monarch of Time - ตอนที่ 53 - นิกายกระบี่บิน

นิยาย Monarch of Time MOT.53 – นิกายกระบี่บิน “ท่านผู้เฒ่า แล้วผู้ที่ได้อันดับหนึ่งเล่า?” ในนิกายเมฆาทะยานที่แม้กระทั่งที่พัก ยังต้องจ่ายคะแนน พวกเขาต้องทํางานอย่างหนักในเหมืองของนิกายทุกเดือน เพียงเพื่อ 50 คะแนน โอกาสที่จะได้รับ 1,000 คะแนนในครั้งเดียวนั้นคุ้มค่าพอที่จะเสี่ยงชีวิต แต่ในเรื่องของแหวนมิตินั้นมีความหมายมากกว่านั้นหมาย แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าตนมีโอกาสน้อย เพียงใดที่จะได้อันดับที่ 3 ในการทดสอบ ในความเป็นจริง มีเพียงศิษย์ที่อยู่ในระดับปฐพีขั้น 3 ชั้นสูงเท่านั้นที่มีโอกาส ไปถึง 3 อันดับแรก ศิษย์คนที่ถามเมื่อครู่นั้นมีผมสั้นสีแดง เขาคือกวนฮงที่เป็นระดับปฐพี่ขั้น 3 ชั้น สูง “โอ้?!” ลู่เจิงหยุดเดินและอุทานด้วยความแปลกใจ เขาหันมามองกวนฮงและเมื่อเห็น ว่าเขามีพลังที่ระดับปฐพีขั้น 3 ชั้นสูง เขาก็พยักหน้าตอบ “อันดับหนึ่งจะได้ศิลาจิต 100 ก้อนจากนิกาย แต่ไม่เพียงเท่านั้น” “ผู้ที่ได้คะแนนพิเศษมากที่สุดนอกเหนือจากศิษย์ทุกคนใน 4 นิกาย คนผู้นั้นจะได้ผลแดงโลหิตด้วย” แม้ว่าหลายคนจะสงสัย แต่ชุนหลงตาเป็นประกายเมื่อได้ยินคําว่าผลแดงโลหิต “ถ้าข้าได้มันมาครอง พลังของข้าจะเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด เขาคิด ลู่เจิงเห็นศิษย์หลายคนไม่เคยได้ยินค่าว่าผลแดงโลหิตมาก่อนด้วยซ้ํา เขาจึงอธิบาย “ผลแดงโลหิตสามารถรับประทานได้โดยตรง และทําให้ผู้ที่เป็นระดับปฐพขั้น 3 ชั้นสูงกลายเป็นขั้น 4 ชั้นต้นได้ทันที” สําหรับชุนหลงแล้ว ผลแดงโลหิตนั้นดียิ่งกว่าที่ลู่เจิงอธิบาย เพราะเขาหลอมมันเป็นโอสถได้ และเมื่อได้รับประทานโอสถนั้น พลังของเขาจะทะยานขึ้นไปอีก ทุกคนในกลุ่มตื่นเต้นเมื่อเดินไปยังเขา อสูรเหล่าคนอ่อนแอต่างหวังว่าพวกเขาจะได้เป็น 100 อันดับแรกขณะที่คนที่แข็งแกร่งกว่าอย่างกวนฮงที่มีพลังปฐพี ขั้น 3 ชั้นสูงต่างฝันถึงอันดับหนึ่ง นองอนดับหนึ่ง พวกเขาเดินทาง 7 วันจนมาถึงเทือกเขาอสูร ชุนหลงตกใจเมื่อเห็นความกว้างใหญ่ของเทือกเขา มันมีภูเขาและต้นไม้ทอดยาวกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา นิกายเมฆาทะยานเป็นกลุ่มที่สองที่มาถึง พวกเขาได้เห็นคนกลุ่มใหญ่อีกลุ่มที่ไม่ได้มีจํานวนน้อยไปกว่ากันเลย กลุ่มคนนั้นล้วนสวมชุดขาวและมีดาบบนแผ่นหลัง ผู้เฒ่าสองคนได้เดินมาหากลุ่มนิกายเมฆาทะยาน ผู้เฒ่าที่อาวุโสที่สุดพูด “ฮ่าฮ่า หลานฮง ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนนําลูกนกเหล่านี้ตั้งแต่เมืองเมฆาทะยาน” เขาคือผู้เฒ่าใหญ่ของนิกายดาบบิน สุยจง “ฮุยจง นิกายดาบบินของเจ้าเองก็จริงจังกับการทดสอบนิกายครั้งนี้พอสมควร มิเช่นนั้นคนชราอย่างเจ้าคงจะไม่ก้าวเท้าออกจากนิกาย” “เจ้าอายุน้อยกว่าข้าสักกี่ขวบปีกันเชียว? ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร ครั้งนี้ข้าจะไม่ถือโทษโกรธเคืองเจ้า ขอข้าแนะนําหลานชายข้าให้เจ้ารู้จัก นี่ฮุยหมิง” เมื่อฮุยจงพูดจบ ชายหนุ่มหน้าคมที่มีจมูกอุ้มเดินออกมาจากกลุ่มนิกายดาบบิน เขามีดาบทองอยู่บนแผ่นหลัง ทุกคนที่มองดวงตาคู่นั้นของเขาจะรู้สึกถึงความอันตรายได้อย่างฉับพลัน หลานฮงตาเป็นประกายเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนใกล้ฮุยจง เขาพยักหน้าและอุทานเสียงดังด้วยความตกอกตกใจ “เป็นไปได้อย่างไร?” “เจ้าเห็นแล้วรึ? นั่นแหละที่เจ้าคิด! พรสวรรค์ในวิชาดาบของหมิงเอ๋อสูงยิ่งกว่าตัวข้า เขาได้สัมผัสปราณกระ นี่ตั้งแต่ที่เป็นระดับปฐพี่ชั้น 2 ชั้นสูง ข้าไม่กลัวเลยที่จะพูดว่าแม้พลังบ่มเพาะของเขาจะน้อย เขาก็มีโอกาสสูงที่สุดที่จะได้ที่หนึ่งในการทดสอบเอาชีวิตรอด” หลานฮงไม่โต้แย้งคําพูดของฮุยจง เพราะนิกายเมฆาทะยานของเขาไม่มีใครเลยที่อยู่ในระดับเดียวกับฮุยหมิง ตามปกติแล้ว ผู้บ่มเพาะวิถีกระบี่จะได้สัมผัสปราณกระบี่เมื่อถึงขั้นสูงของระดับปฐพี “ตาเฒ่าฮุยจง ข้าเกรงว่าหลานเจ้าคงไม่มีโอกาสนั้นหรอก” เสียงบุรุษผู้หนึ่งดังมาจากระยะไกล คนกลุ่มใหญ่อีกสองกลุ่มกําลังมาทางพวกเขา

นิยาย Monarch of Time

MOT.53 – นิกายกระบี่บิน

“ท่านผู้เฒ่า แล้วผู้ที่ได้อันดับหนึ่งเล่า?”

ในนิกายเมฆาทะยานที่แม้กระทั่งที่พัก ยังต้องจ่ายคะแนน พวกเขาต้องทํางานอย่างหนักในเหมืองของนิกายทุกเดือน เพียงเพื่อ 50 คะแนน โอกาสที่จะได้รับ 1,000 คะแนนในครั้งเดียวนั้นคุ้มค่าพอที่จะเสี่ยงชีวิต

แต่ในเรื่องของแหวนมิตินั้นมีความหมายมากกว่านั้นหมาย

แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าตนมีโอกาสน้อย เพียงใดที่จะได้อันดับที่ 3 ในการทดสอบ

ในความเป็นจริง มีเพียงศิษย์ที่อยู่ในระดับปฐพีขั้น 3 ชั้นสูงเท่านั้นที่มีโอกาส ไปถึง 3 อันดับแรก

ศิษย์คนที่ถามเมื่อครู่นั้นมีผมสั้นสีแดง เขาคือกวนฮงที่เป็นระดับปฐพี่ขั้น 3 ชั้น สูง

“โอ้?!”

ลู่เจิงหยุดเดินและอุทานด้วยความแปลกใจ เขาหันมามองกวนฮงและเมื่อเห็น ว่าเขามีพลังที่ระดับปฐพีขั้น 3 ชั้นสูง เขาก็พยักหน้าตอบ

“อันดับหนึ่งจะได้ศิลาจิต 100 ก้อนจากนิกาย แต่ไม่เพียงเท่านั้น”

“ผู้ที่ได้คะแนนพิเศษมากที่สุดนอกเหนือจากศิษย์ทุกคนใน 4 นิกาย คนผู้นั้นจะได้ผลแดงโลหิตด้วย”

แม้ว่าหลายคนจะสงสัย แต่ชุนหลงตาเป็นประกายเมื่อได้ยินคําว่าผลแดงโลหิต

“ถ้าข้าได้มันมาครอง พลังของข้าจะเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด เขาคิด

ลู่เจิงเห็นศิษย์หลายคนไม่เคยได้ยินค่าว่าผลแดงโลหิตมาก่อนด้วยซ้ํา เขาจึงอธิบาย

“ผลแดงโลหิตสามารถรับประทานได้โดยตรง และทําให้ผู้ที่เป็นระดับปฐพขั้น 3 ชั้นสูงกลายเป็นขั้น 4 ชั้นต้นได้ทันที”

สําหรับชุนหลงแล้ว ผลแดงโลหิตนั้นดียิ่งกว่าที่ลู่เจิงอธิบาย เพราะเขาหลอมมันเป็นโอสถได้ และเมื่อได้รับประทานโอสถนั้น พลังของเขาจะทะยานขึ้นไปอีก

ทุกคนในกลุ่มตื่นเต้นเมื่อเดินไปยังเขา อสูรเหล่าคนอ่อนแอต่างหวังว่าพวกเขาจะได้เป็น 100 อันดับแรกขณะที่คนที่แข็งแกร่งกว่าอย่างกวนฮงที่มีพลังปฐพี ขั้น 3 ชั้นสูงต่างฝันถึงอันดับหนึ่ง

นองอนดับหนึ่ง

พวกเขาเดินทาง 7 วันจนมาถึงเทือกเขาอสูร

ชุนหลงตกใจเมื่อเห็นความกว้างใหญ่ของเทือกเขา

มันมีภูเขาและต้นไม้ทอดยาวกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา

นิกายเมฆาทะยานเป็นกลุ่มที่สองที่มาถึง พวกเขาได้เห็นคนกลุ่มใหญ่อีกลุ่มที่ไม่ได้มีจํานวนน้อยไปกว่ากันเลย

กลุ่มคนนั้นล้วนสวมชุดขาวและมีดาบบนแผ่นหลัง

ผู้เฒ่าสองคนได้เดินมาหากลุ่มนิกายเมฆาทะยาน ผู้เฒ่าที่อาวุโสที่สุดพูด

“ฮ่าฮ่า หลานฮง ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนนําลูกนกเหล่านี้ตั้งแต่เมืองเมฆาทะยาน”

เขาคือผู้เฒ่าใหญ่ของนิกายดาบบิน สุยจง

“ฮุยจง นิกายดาบบินของเจ้าเองก็จริงจังกับการทดสอบนิกายครั้งนี้พอสมควร มิเช่นนั้นคนชราอย่างเจ้าคงจะไม่ก้าวเท้าออกจากนิกาย”

“เจ้าอายุน้อยกว่าข้าสักกี่ขวบปีกันเชียว? ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร ครั้งนี้ข้าจะไม่ถือโทษโกรธเคืองเจ้า ขอข้าแนะนําหลานชายข้าให้เจ้ารู้จัก นี่ฮุยหมิง”

เมื่อฮุยจงพูดจบ ชายหนุ่มหน้าคมที่มีจมูกอุ้มเดินออกมาจากกลุ่มนิกายดาบบิน เขามีดาบทองอยู่บนแผ่นหลัง ทุกคนที่มองดวงตาคู่นั้นของเขาจะรู้สึกถึงความอันตรายได้อย่างฉับพลัน

หลานฮงตาเป็นประกายเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนใกล้ฮุยจง เขาพยักหน้าและอุทานเสียงดังด้วยความตกอกตกใจ

“เป็นไปได้อย่างไร?”

“เจ้าเห็นแล้วรึ? นั่นแหละที่เจ้าคิด! พรสวรรค์ในวิชาดาบของหมิงเอ๋อสูงยิ่งกว่าตัวข้า เขาได้สัมผัสปราณกระ นี่ตั้งแต่ที่เป็นระดับปฐพี่ชั้น 2 ชั้นสูง ข้าไม่กลัวเลยที่จะพูดว่าแม้พลังบ่มเพาะของเขาจะน้อย เขาก็มีโอกาสสูงที่สุดที่จะได้ที่หนึ่งในการทดสอบเอาชีวิตรอด”

หลานฮงไม่โต้แย้งคําพูดของฮุยจง เพราะนิกายเมฆาทะยานของเขาไม่มีใครเลยที่อยู่ในระดับเดียวกับฮุยหมิง

ตามปกติแล้ว ผู้บ่มเพาะวิถีกระบี่จะได้สัมผัสปราณกระบี่เมื่อถึงขั้นสูงของระดับปฐพี

“ตาเฒ่าฮุยจง ข้าเกรงว่าหลานเจ้าคงไม่มีโอกาสนั้นหรอก”

เสียงบุรุษผู้หนึ่งดังมาจากระยะไกล คนกลุ่มใหญ่อีกสองกลุ่มกําลังมาทางพวกเขา