Monarch of Time - ตอนที่ 12 – ดูดซับภูมิปัญญา

ขณะที่ชุนหลงกำลังนั่งอย่างสงบบนเตียง มันได้เกิดเหตุการณ์ที่เหมือนกับการทำลายล้างโลกในพื้นที่จิตของเขา ตำราสีทองเริ่มสั่นสะเทือนในพื้นที่จิต ซึ่งมันรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ในทุกเวลาที่ผ่านพ้นไป

 

ชุนหลงเห็นอักขระที่คล้ายผนึกปรากฏจากปกตำราสีทองอย่างช้า ๆ และพันธนาการตำราเอาไว้ราวกับพยายามจะผนึกมัน

 

ตำราเริ่มดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อที่จะเป็นอิสระจากอักขระ แต่อักขระไม่ปล่อยมันเลย มันรัดตำราสีทองอย่างแน่นหนา

 

ขณะที่ตำรากำลังจะถูกอักขระสะกดอยู่นั้นเอง ได้เกิดความเคลื่อนไหวเล็ก ๆ จากหินสามเหลี่ยมที่นิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา แรงกดดันจากสวรรค์ถูกปลดปล่อยออกมาจากมัน ราวกับว่ามันมีอยู่มาตั้งแต่แรก

 

หินได้สร้างแสงสีครามพุ่งตรงไปยังอักขระ

 

อักขระที่ปิดกั้นตำราสีทองคลายออกในทันที แต่ก็เกิดการสั่นไหวจากหินสามเหลี่ยมที่ผนึกเวลาและมิติในพื้นที่จิตของชุนหลง อักขระมิอาจขยับได้ มันพยายามขยับเพื่อหนีให้พ้นจากการปิดกั้นที่หินสามเหลี่ยมทำต่อมัน แต่ก่อนที่มันจะได้ทำอะไร หินสามเหลี่ยมก็ปลดปล่อยพลังดูดอักขระไปหามัน การปิดกั้นคลายออก ทุกอย่างกลับสู่ปกติ

 

ตำราสีทองที่เคยถูกผนึกได้ระเบิดแสงสีทองออกมาเป็นครั้งแรก มันเปิดออกมาและเผยหน้าขาวอันสว่างจ้า

 

ทันทีที่เห็นหน้าสีขาว ตำราได้ปล่อยพลังอันน่าตกใจที่ดูดซับพลังวิญญาณของชุนหลง

 

พลังวิญญาณของแต่ละคนก็คือความนึกคิดนั่นเอง ถ้าหากความนึกคิดขาดหายหรือถูกทำลาย นั่นก็นับว่าตาย

 

พวกเขาจะกลายเป็นเพียงแต่ร่างกายที่ไร้วิญญาณ

 

ชุนหลงพยายามต่อต้านพลังจากตำราสีทองโดยการดึงสติกลับมา

 

“บัดซบ นี่มันอะไรกัน? เราจะต้องนอนเป็นผักทั้ง ๆ ที่เพิ่งได้กลับมาเกิดใหม่เรอะ?”

 

เขากลัวเมื่อเห็นว่าสติของตัวเองได้ถูกดูดไปที่หน้ากระดาษขาว ในขณะที่ตำราสีทองกำลังดูดตัวเขาเข้าไป

 

พลังวิญญาณทั้งหมดของเขาออกจากร่างไปแล้ว เขาได้กลายเป็นเปลือกอันว่างเปล่า

 

–

 

–

 

–

 

ชุนหลงตกใจที่เห็นว่าเขายังไม่ตาย แต่เขาก็ยังตกใจอีกด้วยที่เห็นว่าเขาไม่มีกายหยาบอีกแล้ว

 

ไม่ใช่เพียงแค่กายหยาบ แต่เขาไม่มีอะไรเลยนอกจากพลังวิญญาณ สติและความคิดของตัวเอง

 

ไม่มีสิ่งใดตรงหน้าเขา มีเพียงสีขาวไร้สิ้นสุดที่ปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างสุดลูกหูลูกตา

 

จู่ ๆ ภาพตรงหน้าเขาได้เปลี่ยนไป…

 

ต้นไม้ปรากฏจากความว่างเปล่า มันเป็นต้นไม้ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และเพียงแค่การมองนั้นทำให้ข้อมูลโผล่ขึ้นมาในสมองและบอกเขาเกี่ยวกับทุกเรื่องของต้นไม้ต้นนี้…

 

ทั้งเรื่องจำนวนองค์ประกอบของต้นไม้ การที่ต้นไม้ตอบสนองต่ออุณหภูมิที่แตกต่างกัน สิ่งที่มีในใบไม้ ต้องใช้เวลากี่ปีกว่ามันจะเติบโต สิ่งที่ทำให้มันโตเร็วขึ้น เงื่อนไขในอุดมคติสำหรับการเลี้ยงดูมัน คุณสมบัติของต้นไม้และการใช้ประโยชน์ พร้อมกับคุณสมบัติพิเศษอื่น ๆ…

 

“สมองจะระเบิดอยู่แล้ว”

 

ชุนหลงรู้สึกว่ามีเข็มกำลังแทงวิญญาณของเขา…น่าเศร้าที่มันเป็นเพียงการเริ่มต้นความทรมาน

 

–

 

–

 

–

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

 

ชุนหลงร้องคำราม ภาพเหตุการณ์นับพันล้านภาพแล่นผ่านดวงตาของเขา ทุกสิ่งที่เขาเห็นคือภาพต้นไม้ที่เปลี่ยนจากเมล็ดเป็นต้นโตเต็มวัยจนกระทั่งเปลี่ยนเป็นภาพอื่น…

 

ทุกภาพทำให้ชุนหลงรู้สึกว่าเขากำลังจะตายเพราะความเจ็บปวด เขามิอาจใช้ความคิดได้อีกแล้วเมื่อข้อมูลกำลังถาโถมเข้าใส่ดวงวิญญาณ…

 

ความเจ็บปวดรุนแรงจนชุนหลงรู้สึกว่าคงดีกว่าที่เขาจะหยุดอดทนและยอมปล่อยให้มันเจ็บปวดต่อไป…จากนั้นเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก

 

แม้เขาจะรู้สึกเจ็บปวดในอดีต และแม้ว่าเขาจะทรมานจากความหิวและการเจ็บตัวด้วยการต่อสู้หรือการมีกล้ามเนื้อที่ไม่พัฒนาต่ำจนทำให้เขาเจ็บปวดเมื่อทำงานเกินกำลัง แต่มันแตกต่างจากความเจ็บปวดครั้งนี้โดยสิ้นเชิง…

 

ความแตกต่างของความเจ็บปวดและความรุนแรงไม่สามารถนำไปเทียบกับความเจ็บปวดที่เขาเคยรู้สึกมาในชีวิต 20 ปีที่ผ่านมาได้เลย มันเหมือนกับน้ำหยดเดียวในถัง และความเจ็บปวดในตอนนี้นั้นเหมือนกับน้ำจากทั้งมหาสมุทร…

 

ที่เลวร้ายที่สุดคือความเจ็บปวดนี้พุ่งตรงไปยังดวงวิญญาณ…มันเสียดแทงดวงวิญญาณหลายพันครั้งอย่างเลวร้ายยิ่งกว่ามีดแทงหัวใจ มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดของบาดแผลจากกายหยาบเลย…

 

เมื่อชุนหลงรู้สึกว่าเขาอาจจะต้องยอมแพ้เมื่อถึงขีดจำกัด หินสามเหลี่ยมก็ได้เล่นภาพเหตุการณ์ซ้ำในสมองชุนหลง

 

“ใช่แล้ว…ทรมานตอนนี้ อดทนด้วยทุกสิ่งที่มีเพื่อแข็งแกร่งในหลังจากนี้คงดีกว่ายอมตายและให้ผู้คนเหยียบย่ำในชีวิตถัดไป…

 

ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าจะไม่ยอมแพ้ ข้ายอมหักไม่ยอมงอ…มาดูกันว่าใครจะแกร่งกว่า ความเจ็บปวดนี้หรือตัวข้า…ฮ่าฮ่าฮ่า เข้ามาเลย”

 

เขาร้องคำรามและหัวเราะเมื่อจิตใจตั้งมั่นอย่างชัดเจน

 

ต้องขอบคุณเจ้าหินสามเหลี่ยมที่เล่นภาพเหตุการณ์ที่เขาลั่นวาจาสาบานนอกป่าครามเอาไว้ มันทำให้ชุนหลงมีใจที่จะอดทนความเจ็บปวดอันบ้าคลั่งนี้

 

แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ความเจ็บปวดที่เข้มข้นจนชุนหลงพูดไม่ออกก็มาถึงจุดที่เขาไม่สามารถดูดซับข้อมูลได้มากกว่านี้ ทุกอย่างมันเต็มหมดแล้ว

 

มันไม่ใช่เรื่องการอดทนความเจ็บปวดอีกแล้ว แต่สมองของเขามิอาจดูดซับความรู้ได้มากไปกว่านี้

 

จู่ ๆ ชุนหลงก็รู้สึกว่าจิตใจของเขากำลังได้ดูดซับพลังประหลาดที่ทำให้ดวงวิญญาณของเขาเติบโตและแข็งแกร่งขึ้น พลังวิญญาณของเขากำลังเติบโตขึ้นในความเร็วอันเหลือเชื่อฃ