Mezase Gouka Kyakusen!! (เรือสำราญ ณ ต่างโลก) - ตอนที่ 16 ออกเดินทางและการแล่นเรือในน้ำครั้งแรก

 

 

อึก…รู้สึกไม่ค่อยดีเลย สงสัยเมื่อวานจะดื่มหนักไปหน่อย

พวกคุณอัลโด เอาแต่สั่งเบียร์เพิ่มๆ 

ถึงจะได้คำแนะนำเกี่ยวกับการเดินทางมาบ้างก็เถอะ 

แต่ไม่ใช่ว่าต้องมีคำเตือนว่า อย่าเดินทางตอนที่เมาค้างด้วยงั้นเหรอ?

วันนี้เป็นวันที่ผมจะออกเดินทาง จะมามัวอืดอาดอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว 

รีบลุกขึ้นมาเตรียมตัวจากนั้นก็ไปกินข้าวเช้ากันเถอะ!

“อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณมากสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะครับ คุณเจ้าของโรงแรม”

พอฉันออกจากห้องก็เจอคุณเจ้าของโรงแรมยืนอยู่ ผมเลยกล่าวขอบคุณเธอ 

ถึงจะรู้สึกเศร้านิดหน่อยที่ต้องบอกลา เพราะเธอช่วยเหลือผมอยู่หลายๆอย่าง 

ทั้งเรื่องข้าวกล่องสำหรับมื้อกลางวันแล้วไหนจะกระต่ายมีเขาย่างทั้งตัวอีก

“พวกเราสิต้องขอบคุณ นายมากกว่าสำหรับกระต่ายที่คุณล่ามาให้ ถ้ามีโอกาสต้องกลับมาพักที่นี่อีกนะ”

“ครับ แน่นอน ผมจะกลับมาพักที่นี่อีกแน่นอน”

หลังจากบอกลาคุณเจ้าของโรงแรม ผมก็เดินไปยังห้องอาหาร คุณอัลโดกับพวกก็ทักทายผมทันที

“อรุณสวัสดิ์ วาตารุ วันนี้อากาศสดใส เหมาะกับการออกเดินทางมากเลย”

“อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน ถ้าไม่ติดว่าเมาค้างอยู่ คงจะเป็นการเริ่มต้นการเดินทางที่ดีมากๆเลยครับ”

“ฮ่าๆ นักผจญภัยก็เป็นแบบนี้แหละ”

ตัวต้นเหตุของอาการเมาค้างของผมกำลังนั่งหัวเราะกันอยู่ 

แต่พวกเขาเองก็จับหัวตัวเองหลังจากหัวเราะไปแล้วเหมือนกัน ดูเหมือนคุณอัลโดกับคนอื่นๆ ก็เมาค้างอยู่เหมือนกัน 

แต่ก็คงไม่แปลก ก็เล่นดื่มกันซะหนักขนาดนั้น 

“ว่าแต่ คุณอัลโด คุณไม่ได้หยุดงานเหรอครับวันนี้?”

ผมนึกว่าที่เขาดื่มกันเยอะๆ เพราะวันหยุดเสียอีก

“ใช่ พวกเราหยุด แต่ฉันคิดว่าจะแวะมาส่งนายถึงที่ประตูเมืองน่ะ”

“ฮ่าๆ ขอบคุณมากครับ แต่ช่วยส่งแค่ถึงหน้าโรงแรมก็พอครับ ทุกคนดูซีดกันหมดแล้ว”

ถึงจะซาบซึ้งใจ แต่บางคนหน้าซีดจนเหมือนจะอาเจียนออกมาเลย…ผมไม่อยากถูกส่งด้วยภาพแบบนั้น

“โทษที คงดื่มกันหนักไปหน่อย”

คุณอัลโดหัวเราะแห้งๆออกมา แล้วก็ยอมแพ้ ผมเดาว่าเขาเองก็คงจะถึงขีดจำกัดแล้วเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรครับ เมื่อวานผมก็สนุกมาก และถือเป็นเลี้ยงส่งที่ดี”

กลุ่มคนเมาค้างกินข้าวเช้าด้วยกันในสภาพที่ดูไม่จืด ส่วนผมก็รับกล่องสำหรับอาหารกลางวันและเดินออกจากโรงแรมไป

“งั้นไว้เจอกันใหม่นะครับทุกคน”

“โอเค ไว้เจอกัน”

ผมบอกลาทุกคนแล้วมุ่งหน้าไปที่ประตูเมื่องทางทิศตะวันออก 

เอ๊ะ…! นั่นใช่คาราวานพ่อค้าไหมนะ? ผมเดินไปหาสัญลักษณ์ที่ได้รับคำแนะนำมาและถามหาคนชื่อบาซิลิโอ

“อ้อ นายคงเป็นนักผจญภัยที่จะเดินทางไปกับพวกเราใช่ไหม? ถ้ากำลังหาคุณบาซิลิโอล่ะก็ เขาอยู่ที่เกวียนคันนั้นน่ะ”

ผมขอบคุณคุณลุงที่บอกอย่างใจดี แล้วเดินไปยังเกวียนที่เขาบอก อ่า ดูเหมือนจะใช่เขา

“คุณคือคุณบาซิลิโอใช่ไหมครับ? ผมชื่อวาตารุ จะร่วมเดินทางไปกับคาราวานของคุณด้วยครับ ผมจะเดินทางไปจนถึงเมืองริมแม่น้ำด้วยกัน ฝากตัวด้วยครับ”

“โอ้ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มล่ะก็บอกฉันได้เลย ฉันจะช่วยเต็มที่ คุณเดินตามหลังคาราวานไปนะ”

“ครับ”

ผมทักทายคุณบาซิลิโอ แต่ดูเหมือนจะไม่มีขั้นตอนการจัดการอะไรพิเศษระหว่างพวกเราสองคน ก็สมเหตุสมผล 

เพราะนี่ไม่ใช่การคุ้มกันแบบเป็นทางการ พวกเราแค่ร่วมเดินทางไปด้วยกันเท่านั้น 

ผมยืนอยู่ด้านหลังของคาราวานตามที่เขาบอกไว้ และรออยู่ที่นั่นจนเวลาสำหรับการออกเดินทางก็มาถึง

“ออกเดินทางได้ เอ้าๆ อย่ามัวแต่ชักช้า!”

ด้วยคำสั่งของคุณบาซิลิโอ รถทั้งห้าคันก็ออกเริ่มออกเดินทาง 

โดยมีเหล่านักผจญภัยคอยคุ้มกันล้อมๆ ขบวนเอาไว้ 

คาราวานนี้ไม่ได้ใหญ่มาก เพราะผมเคยได้ยินมาว่าคาราวานขนาดใหญ่นั้นจะประกอบไปด้วยรถหลายสิบคันเรียงกัน 

ผมจินตนาการไม่ออกเลยว่ามันจะยาวถึงขนาดไหน

ผมเดินเงียบๆ อยู่ด้านหลังของคาราวาน ได้ยินมาว่าเราจะไปถึงเมืองริมแม่น้ำในตอนเที่ยงของอีกสองวัน 

ผมได้เตรียมเนื้อแห้งกับผลไม้อบแห้งมาเป็นอาหารสำหรับหกมื้อ เพราะถ้าผมเรียกเรือออกมาแล้วหยิบของร้อนๆ อย่างเนื้อเสียบไม้ย่างออกมา มันคงจะดูเด่นเกินไป

ระหว่างพัก ผมคุยกับนักผจญภัยคนอื่นๆ ที่ร่วมเดินทางกับคาราวาน พวกเขาบอกว่า ด้วยจำนวนคนแบบนี้ ก๊อบลินหรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ คงไม่กล้าโจมตี

สิ่งเดียวที่ควรกลัวในการเดินทางแบบนี้คือพวกโจรและมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง ซึ่งปกติจะไม่ปรากฏตัว 

ถึงมอนสเตอร์จะไม่ค่อยโผล่มา แต่โจรมักจะปรากฏตัวออกมาอยู่บ่อยๆ ดังนั้นจึงต้องระมัดระวังเรื่องนี้ให้ดี

พูดถึงโจร ถ้าเกิดพวกโจรโผล่มาจริงๆ นั่นหมายความว่าผมต้องสู้กับคนอย่างงั้นเหรอ? 

…ผมจัดการกับก๊อบลินได้ไม่มีปัญหา แต่การสู้กับคนด้วยหอกนี่สิจะไหวไหมนะ?

…ผมคิดว่ามันก็คงเป็นปัญหา ถ้าผมสามารถต่อสู้กับคนได้แบบใจเย็น 

แต่ในเมื่อพวกนั้นคิดจะฆ่าผม ผมก็คงต้องเตรียมใจที่จะไม่ลังเลเมื่อจำเป็นจะต้องลงมือจริงๆ 

เอ๊ะ! รู้สึกเหมือนผมกำลังปัก “ธงโจร” อยู่ยังไงยังงั้นพอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา…

แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นพวกเรามาถึงเมืองริมแม่น้ำโดยไม่มีปัญหาอะไร 

ระหว่างทางที่มามีหมู่บ้านอยู่ตลอดทางในระว่างสองวันที่พวกเราออกเดินทางมา 

เราแทบไม่ต้องตั้งแคมป์กลางแจ้งเลย นั่นจึงทำให้ผมมีเสบียงอาหารเหลืออยู่แบบเหลือเฟือเลยล่ะ 

ดูเหมือนจะไม่มีเหตุการณ์โจรป่าใดๆ เกิดขึ้นแม้ผมจะเผลอปัง ธงโจร ไปก็ตาม 

ดังนั้นการเดินทางครั้งนี้จึงเหมือนการออกไปปิกนิกอันแสนสงบสุข

ผมไม่แน่ใจว่าจะทำอะไรต่อดี รู้สึกเหมือนว่าการตามพ่อค้าไปมันจะดูง่ายกว่า… 

แต่ผมอยากลองใช้สกิลเรียกเรือของตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดังนั้นคงจะดีกว่าถ้าขอแยกตัวออกไปตรงนี้ 

เพราะถ้าผมอยากลองสกิล ผมก็ต้องไปลองแถวๆที่ๆ ไม่ค่อยมีคนน่าจะทำอะไรๆสะดวกกว่า

ผมเดินไปที่แม่น้ำและหามองหามุมเงียบๆ จากนั้น…

ถึงเวลาลองเอาเรือลงน้ำจริงๆแล้ว น้ำจริงๆที่ไม่ใช่บนพื้นดิน วงเวทย์เรืองแสงปรากฏขึ้นบนผิวน้ำ จากนั้นเรือก็ปรากฏออกมา

เรือลอยอยู่บนผิวน้ำได้ตามที่มันควรจะเป็น แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกประทับใจกับการเห็นเรือลอยอยู่บนน้ำแบบนี้ ทั้งๆที่เรือจะรู้สึกแปลกถ้าเกิดมันไม่ลอยน้ำขึ้นมา

หลังจากที่เรียกเรือกลับ สิ่งต่อไปที่ผมอยากลองก็คือการยืนบนวงเวทย์ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ผมอยากลองที่สุด

นับตั้งแต่ตอนที่ผมได้ฟังมาจากท่านเทพ! 

ผมลองใช้ “สกิลเรียกเรือ” อีกครั้ง จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนวงเวทย์ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำด้วยความกล้าๆกลัวๆ

“โอ้ ผมยืนได้ ผมยืนอยู่บนน้ำได้จริงๆด้วย”

จากนั้นเรือก็ปรากฏตามออกมาในเวลาไม่นาน แต่ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ 

ผมก็สามารถยืนอยู่บนผิวน้ำได้จริงๆ ผมรู้สึกประทับใจกับเรื่องนี้มากกว่าที่คิดไว้เสียอีก

…ผมคิดว่าตอนนี้ผมควรจะเริ่มออกเดินทางต่อได้แล้ว แทนที่จะมามัวเล่นอยู่แบบนี้ 

แต่ถ้ามีคนมาเห็นเรือยางเข้าล่ะก็คงจะเป็นที่สงสัยแน่ๆ ดังนั้นผมควรใช้เรือไม้ที่เคยใช้เก็บของแทนน่าจะดีกว่า 

ได้เวลาโหลดสัมภาระใหม่แล้ว…

หลังจากจัดของเสร็จเรียบร้อย ผมก็เรียกเรือไม้ออกมา จากนั้น…

“ออกเรือ!” ผมพูดออกมาพร้อมกับพยายามทำเสียงให้มันดูเท่ๆ 

ถึงเรือพายมันจะดูไม่เท่ก็เถอะ แต่ไม่เป็นไร 

ต่อไปผมจะลองคุณสมบัติไม่มีวันจมที่ยังไม่มีโอกาสได้ลองมาก่อน ซึ่งนี่ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย

ผมทดสอบด้วยการโยกน้ำหนักตัวไปด้านหนึ่งของเรือ ดูเหมือนว่าเรือจะหยุดอยู่แค่ตรงบริเวณผิวน้ำ 

จากนั้นผมก็ลองวางเท้าไว้บนขอบเรือแล้วก็ลงน้ำหนักทั้งหมดไป แต่ไม่ว่าผมจะออกแรงกดไปเท่าไหร่ เรือก็ไม่มีทีท่าว่าจะเอียงมากขึ้นเลย

น้ำที่กระเด็นขึ้นมาก็ถูกบาเรียกันออกไปทำให้น้ำไม่มามารถเข้ามาในเรือได้

เยี่ยมเลย มันไม่จมจริงๆด้วย เพราะขอบเรือของเรือจะไม่มีวันต่ำกว่าระดับผิวน้ำ และน้ำก็ไม่สามารถเข้ามาในเรือได้เพราะบาเรียมันกันน้ำ 

ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางทำให้มันจมได้เลย ผมโล่งใจและมั่นใจว่าเรือของผมมันปลอดภัยจริงๆ

ถ้าหากผมผูกตัวเองกับเรือไว้ด้วยเชือก ผมก็คงจะปลอดภัยแม้ว่าจะตกลงไปในน้ำตก

หลังจากยืนยันความปลอดภัยเรีบร้อย ก็ได้เวลาออกเดินทาง 

ผมปูผ้าห่มไว้นั่ง กินอาหารกลางวัน และปล่อยให้กระแสน้ำพาไปอย่างช้าๆ

การนั่งอยู่ในเรือไม้ที่เคลื่อนตัวช้าๆ พร้อมกับกินอาหารกลางวันและชมวิวไปด้วยทำให้ผมมีความสุขมากๆ 

แต่แล้วในที่สุด…ผมก็เริ่มเบื่อ เพราะผมไม่ได้ชอบลองเรือเป็นพิเศษ จนรู้สึกเหมือนว่าผมจะว่างมากเกินไปแล้ว

ผมเลยลองหยิบไม้พายขึ้นมาพายดู ปรากฎว่ามันยากกว่าที่คิดไว้ และต่อให้ผมเปลี่ยนไปใช้เรือยางแทน

ผลที่ได้ก็คงไม่ต่างกันมากนัก หรือผมควรจะซื้อเรือยนต์ดีนะ?

แต่ผมไม่รู้วิธีขับมันอยู่ดีนี่นา… คงจะดีกว่าถ้าซื้อเรือที่เหมาะที่จะใช่ในเมืองทางใต้…คงต้องอดทนไปก่อน

เมื่อทำอะไรไม่ได้ ผมเลยตัดสินใจฝึกเวทย์มนต์ใช้ในชีวิตประจำวัน หอก และธนู แต่พอฝึกหอกกับธนูบนเรือ 

ผมกลับไม่สามารถทรงตัวได้ดีเพราะเรือมันโคลงเคลงไปมา 

พอมาลองคิดดูดีๆแล้ว ผมก็นึกถึงมังงะเรื่องหนึ่งที่มีฉากการฝึกซ้อมบนเรือขึ้นมาได้ 

ในเมื่อมีเวลาว่างขนาดนี้ งั้นมาฝึกต่อไปเรื่อยๆเลยแล้วกัน

แม้พระอาทิตย์เริ่มจะลับขอบฟ้า ผมก็ยังคงฝึกฝนต่อไปอย่างขยันขันแข็ง 

ถ้าผูกตัวเองไว้กับเชือก ผมก็สามารถล่องแม่น้ำไปในช่วงกลางคืนได้ แต่การเดินทางครั้งนี้ผมไม่ได้รีบร้อนอะไร

ดังนั้นผมจึงคิดว่าควรหยุดพักแล้วเข้าไปนอนในเรือกระท่อมของผมน่าจะดีกว่า

ผมขึ้นฝั่งและเรียกเรือกลับ เฮ้อ รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยแฮะ…

อาจเพราะอยู่บนเรือที่โคลงเครงไปมาเป็นเวลานานเกินไป เรือเล็กมันสั่นไปมาได้ง่ายจริงๆ 

วันนี้ผมควรพักผ่อนให้เต็มที่ เอาล่ะมาหาสถานที่ที่ไม่เป็นที่สังเกตได้ง่ายกันดีกว่า

อืม ตรงนี้ดูเหมาะดี มันอยู่หลังโขดหินและมีต้นไม้บังจากอีกฝั่ง ทำให้มองเห็นได้ยาก 

ผมเรียกเรือเก็บของ(ตอนนี้เป็นเรือยาง) ออกมา 

ก่อกองไฟ และจัดอาหารออกมากิน มันให้ความรู้สึกเหมือนกับกำลังตั้งแคมป์อยู่เลย แบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน 

แต่ผมจะประมาทไม่ได้ เพราะแถวๆนี้ ก็มีเหล่ามอนสเตอร์อยู่เหมือนกัน

แต่พูดตรงๆ เลยคือ ผมไม่ได้ต้องการกองไฟหรอก จริงๆผมแค่อยากลองจุดไฟด้วยเวทย์มนต์ในชีวิตประจำวันแฉยๆ 

หรือผมควรดับไฟแล้วเข้าไปหลบอยู่ในเรือกระท่อมดี เพื่อความปลอดภัย 

โอ้ แต่เดี๋ยวก่อน ควรลองมองหา”สไลม์” ดูก่อน แถวนี้มีบ้างไหมนะ?

หลังจากเริ่มมองหา ผมก็เจอมันอย่างรวดเร็ว มันเป็นสไลม์สีเขียว 

ตอนแรกผมคิดว่ามันอาจจะมีพิษเพราะเกมบางเกมสีเขียวหมายความว่ามันมีพิษ 

แต่ที่นี่ดูเหมือนว่าสไลม์ที่มีพิษจะเป็นสไลม์สีม่วง 

สไลม์สีม่วงงั้นเหรอ…มันดูเจ๋งดีชะมัด 

แต่ก็เอาเถอะ ผมรีบเดินไปจับเจ้าสไลม์สีเขียวแล้วกลับเข้ามาที่เรือกระท่อม และจากนั้นก็ลองเล่นกับมันดู

เมื่อฉันผมลองให้เจ้าสไลม์กินเนื้อแห้ง มันก็ดูดเนื้อเข้าไปในร่างและย่อยสลายมันทันที 

การพาสไลม์ไปล่องเรือด้วยคงจะสนุกดี แต่เนื่องจากผมไม่มีสกิล “ฝึก” ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะพามันเข้าเมือง

หากผมต้องทิ้งสไลม์ทุกครั้งที่เข้าเมือง หัวใจผมคงแตกสลาย ผมควรพอใจแค่ได้สัมผัสมันจนกว่าผมจะมีสกิลฝึกสัตว์

ระหว่างที่ผมหยอกล้อกับเจ้าสไลม์สีเขียวอยู่นั้น… 

ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า ท่านเทพผู้สร้างจะโกรธผมไหมนะ…

ที่ผมมาใช้เวลาว่างๆ โดยเปล่าประโยชน์แบบนี้… 

เพราะท่านเทพคาดหวังให้ผมกระฉับกระเฉงเหมือนกับพวกตัวเอกในนิยายแฟนตาซี… 

นี่มันก็ผ่านมา 3 เดือนแล้วนับตั้งแต่ผมหลุดเข้ามายังโลกใบนี้ 

ชีวิตของผมนั้นสงบสุข ไม่มีเหตุวุ่นวายใดๆเลย… 

แบบนี้ไม่ใช่ว่าจะโดนลงโทษอะไรใช่ไหม?

ผมไม่อยากให้มีเรื่องวุ่นวายอะไรเกิดขึ้นเลย แต่ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย พวกท่านเทพก็อาจจะโกรธผมได้อีกก็ได้… 

แบบนั้นมันดูไม่ยุติธรรมเลย หรือบางทีผมอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ 

ผมว่าควรลองแวะไปโบสถ์อีกครั้ง ถ้าผมไปโบสถ์แล้วพวกเขาไม่โกรธ ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร

ถึงเวลาปล่อยเจ้าสไลม์ไปแล้วจะได้นอนเสียที 

หลังจากปล่อยเจ้สสไลม์เสร็จเรียบร้อยผมก็กลับขึ้นเรือมาเพื่อเตรียมตัวจะนอน

งั้นก็ราตรีสวัสดิ์….

 

ขอโทษที่หายไปหลายวันครับพอดี หลังเข้าไปติดอยู่ในโลก POE2 มา พึ่งหาทางออกมาได้วันนี้เอง…^^