Mezase Gouka Kyakusen!! (เรือสำราญ ณ ต่างโลก) - ตอนที่ 12 เลือกอาวุธ ฝึกฝน และการเข้าป่าครั้งแรก

 

ในตอนเช้า หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จและกำลังจะเดินไปรับข้าวกล่องสำหรับมื้อกลางวัน

จู่ๆตุณเจ้าของก็เดินเข้ามาหาผม…

“วันนี้คุณจะออกไปล่ากระต่ายมีเข้าใช่มั้ยคะ?”

“ใช่ครับ”

“งั้นถ้าเป็นไปได้คุณช่วยล่ากระต่ายมาเผื่อชั้นซัก 5 ตัวหน่อยได้มั้ยคะ?”

“โอ๊ะ ได้สิครับ”

ตั้งแต่ที่ผมมาพักที่โรงเตี้ยมแห่งนี้ ผมก็นำกระต่ายมีเขามาขายให้กับคุณเจ้าของเป็นประจำอยู่แล้ว

เพราะพวกเขามักจะรับซื้อกระต่ายมีเขาจากผมในราคาเท่ากับรางวัลของคำขอที่อยู่ที่กิลด์ คือ 1 ตัว/10 เหรียญทองแดง

แถมพวกเขายังให้เครื่องเคียงฟรีกับผมอีกด้วย ดังนั้นผมจึงเต็มใจที่จะรับคำขอ ของคุณเจ้าของเสมอ

เมื่อผมเดินทางมาถึงที่กิลด์ ผมก็เลือกคำขอเกี่ยวกับกระต่ายมีเขาจากกระดานมี 1 ใบ

จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่เคาเตอร์ที่คุณพี่สาวหูจิ้งจอกสุดสวยประจำการอยู่

“อรุณสวัสดิ์ครับ วันนี้ผมอยากรับคำขอนี้ครับ”

“แล้วก็ขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำเมื่อวานด้วยนะครับ”

“เพราะคุณแนะนำให้ผมหยุดพัก ผมเลยได้มีเวลาไปเยี่ยมชมสถานที่ต่างๆภายในเมือง”

“มันทำให้ผมได้รู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับเมืองนี้ที่ไม่เคยได้รู้มาก่อน”

“ยินดีค่ะ ฉันดีใจที่คำแนะนำของฉันสามารถช่วยคุณได้ค่ะ”

“ภายในเมืองยังมีสถานที่ ที่น่าสนใจอีกมากที่รอให้คุณไปสัมผัสนะคะ”

“ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะสามารถสนุกสนานเพลิดเพลินไปกับเมืองนี้ได้ค่ะ”

“แล้วก็คำขอของคุณได้รับการอนุมัติเรียบร้อยแล้วค่ะ”

ผมอย่าจะพูดว่า ‘ช่วยพาผมไปเที่ยวชมเมืองหน่อย…’ จังเลย แต่ก็ทำไม่ได้

มันต้องใช้ความกล้ามหาศาลเลยนะที่จะชวนคนสวยแบบนี้ไปเที่ยวน่ะ ผมไม่มีความกล้ามากมายขนาดนั้น

ดังนั้น สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือ…ออกล่ายังไงล่ะ 

จริงสิ วันนี้พวกของคุณอัลโดอาจจะมาที่พื้นที่ล่าก็ได้

ดังนั้นผมต้องไปซื้อไม้กระบองที่ร้านค้าของกิลด์แล้วล่ะ

“ยินดีตอนรับค่ะ มีอะไรให้ชั้นช่วยมั้ยคะ”

ผมได้รับการตอนรับการคุณเจ้าของร้านสุดแสนน่ารักอีกเช่นเคย

ใช่ครับ ผมยังคงเป็นลูกค้าประจำของร้านค้ากิลด์ แล้วก็ใช่ครับ ไม่มีอะไรคืบหน้าเหมือนเดิม

แต่ที่ผมยังคงมาที่ร้านค้ากิลด์เป็นประจำแบบนี้ไม่ใช่เพราะคุณเจ้าของร้านอย่างเดียวหรอกนะ…

ที่ผมมาประจำเพราะที่นี่สามารถหาของดีราคาถูกได้ยังไงล่ะ…

“ครับ คือผมอยากได้ไม้กระบองซักอันน่ะครับ ขอแบบที่ยาวหน่อยแล้วก็ไม่หนักจนเกินไป”

“อ๊ะ แล้วก็ขอแบบราคาถูกที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ”

“ในกรณีนั้น ทางเรามี กระบองแบบที่คุณลูกต้องการอยู่ 2 แบบค่ะ”

“ทั้ง 2 แบบ ราคาอยู่ที่ 30 เหรียญทองแดง”

กระบอกทั้ง 2 อันมีขนาดเท่ากันมีแค่ความยาวเท่านั้นที่แตกต่างกัน

“ผมขอลองถือดูได้มั้ยครับ”

“ได้ค่ะ คุณสามารถทดลองเหวี่ยงดูได้ค่ะ ทางเรามีสถานที่สำหรับเอาไว้ทดสอบอยู่ทางนี้ค่ะ”

“ครับ เข้าใจแล้ว”

ผมถือกระบองอันนึงขึ้นมา อืม…

ให้ความรู้สึกเหมือนไม้พายเลย แค่ถือก็รู้แล้วว่ามันใช้ได้ไม่จำเป็นต้องลองเหวี่ยงดูด้วยซ้ำ

“ผมขออันที่ยาวกว่าแล้วกัน”

“นี่ครับ 30 เหรียญทองแดง”

“ขอบคุณที่อุดหนุนค่ะ”

หลังจากที่ซื้อกระบองเสร็จเรียบร้อย ผมก็มุ่งหน้าตรงไปยังพื้นที่ล่าเพื่อล่ากระต่ายมีเขา

เมื่อเดินทางมาถึงทุ่งหญ้า ผมก็เริ่มมองหากระต่ายมีเขา 

…ชักเริ่มประหม่าแล้วสิ เพราะนี้เป็นการออกล่าครั้งแรกโดนที่ผมไม่ได้เรียกเรือออกมา

หลังจากมองหาไม่นาน ผมก็มาพบเข้ากับกระต่ายมีเขาตัวหนึ่ง

มันพุ่งกระโจนเข้ามาโจมตีผมแทบจะในทันทีเมื่อพบ แต่จากที่ผมล่ากระต่ายมานาน

แม้ว่าจะล่าอยู่ภายใต้การป้องกันจากเรือก็เถอะ แต่ผมก็สามารถอ่านการเคลื่อนไหวของพวกมันได้

ดังนั้นเมื่อมันกระโจนเข้ามา ผมจึงสามารถพาดกระบองสวนมันไปได้อย่างเป็นธรรมชาติ

เรื่องพวกนี้น่ะ สำหรับผมมันเป็นเรื่อง ง่ายๆ…

เอ๊ะ? พลาดงั้นเหรอ!   

กระต่ายสามารถหลบกระบองของผมได้ สงสัยจะกะจังหวะผิดไป

นี่แนะ…ผมฟาดกระบองไปที่เจ้ากระต่ายอีกครั้ง

คราวนี้ล่ะ โดน…

 ห๊ะ พลาดอีกแล้ว ได้ไงปกติผมฟาดพวกมันด้วยไม้พายได้ก่อนที่พวกมันจะชนเข้ากับบาเรียของเรืออีกนะ

หรือเป็นเพราะผมใช้อาวุธที่ไม่ถนัด? แม้ผมจะรู้การเคลี่ยนไหวส่วนใหญ่ของพวกมัน

แต่นั้นคงจะไม่ใช่การเคลื่อนไหวทั้งหมดของกระต่ายมีเขา ผมต้องเรียนรู้เรื่องการหลบของพวกมันด้วย

เอาล่ะ มาลองกันอีกครั้ง จากนั้นเวลาก็ผ่านไป…

หลังจากที่ผมล่ามาได้ซักพัก พวกคุณอัลโดก็เดินทางมาถึงยังพิ้นที่ล่า

พวกเขาทั้งหมดถือกระบอกเอาไว้ในมือ ถ้าให้เดาพวกเขาน่าจะกำลังไปล่ากระต่ายมีเขากัน

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“โอ้ อรุณสวัสดิ์ พวกเราว่าจะลองมาล่ากระต่ายกันดูน่ะ”

“หวังว่าคงจะไม่ได้มารบกวนนายหรอกนะ”

“ฮ่าๆ ไม่ครับ ไม่เลย ที่นี่ไม่ใช่เขตแดนของผมซักหน่อย”

“ดังนั้นอย่าได้กังวลเลยครับ”

“แต่วาตารุนายเป็นคนบุกเบิกพื้นที่ล่าตรงนี้นะ…”

“ดังนั้นการมาบอกนายก่อนมันน่าจะเหมาะกว่าน่ะ”

“เอ๊ะ นักผจญภัยมีเขตแดนกันด้วยเหรอครับ!”

ผมไม่เห็นเคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย มีอะไรประมานณนี้ด้วยเหรอ ผมก็แค่ล่าอยู่แถวๆนี้เฉยๆเอง

อีกอย่างที่นี่ก็กว้างใหญ่มาก การจะผูกขาดไว้คนเดียวเลยมันก็ออกจะเกินไปหน่อยมั้ย?

“ไม่หรอก ก็ไม่เชิงว่ามีอะไรแบบนั้น”

“แต่นายเป็นคนสอนวิธีล่ากับเรา ดังนั้นการมาบอกกล่าวนายก่อนจึงถือเป็นมารยาทอย่างหนึ่ง”

“โอ้อย่างงั้นเองเหรอครับ”

“ใช่แล้วล่ะ”

“ถ้างั้น ผมก็ขอให้พวกคุณโชคดีกับการล่าวันนี้นะครับ”

“โอ้ว…”

จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันออกไปล่า ถึงจะแย่ที่ผมเอาเรือออกมาใช้ไม่ได้ แต่ผมต้องออกจากเมืองนี้ในอีกไม่ใช่ก็เร็ว

ผมอยากให้มีคนมาสานต่อการล่ากระต่ายต่อจากผมเพื่อที่ในเมืองจะไม่มีคนรับคำขอของกระต่ายมีเขา

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่พวกกลุ่มของคุณอัลโดเริ่มมาสนใจในการล่ากระต่าย

หลังจากนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาจนกระทั้งบ่าย 3 โมง ผมล่ากระต่ายมีได้ทั้งหมด 33 ตัว 

ผมว่าจะกลับเลยถ้าล่าได้อีก 2 ตัว หลังจากนั้นไม่นานผมก็ล่าได้ตามที่ตั้งเป้าไว้

เอาล่ะกลับเมืองกันเลยดีกว่า ระหว่างทางที่กลับผมก็บังเอิญมาเจอเข้ากับกลุ่มของคุณอัลโด

“ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ ผมกำลังจะกลับแล้ว พวกคุณเป็นยังไงกันบ้างครับ”

ผมตะโดนทักทายกลุ่มของคุณอันโดที่กำลังรวมกลุ่มพักผ่อนกันอยู่

“โอ้ พวกเรามีปัญหานิดหน่อยกับการกะแรงที่ใช้ตีพวกมันน่ะ”

“แต่ ฉันก็ล่ามาได้ 15 ตัว คนอื่นๆก็ได้ประมาณ 10 กว่าตัวเหมือนกัน”

“ว่าแต่วันนี้นายกลับเร็วจังเลย พวกเรารบกวนนายอย่างงั้นเหรอ?”

“เปล่าครับ พอดีผมล่ามาได้ครบ 35 ตัวตามที่ตั้งเป้าเอาไว้แล้วน่ะครับ”

“ผมเลยว่าจะกลับไปลองฝึกอาวุธที่กิลด์ตามที่พวกเราคุณกันเมื่อวานน่ะครับ”

“ล่าได้ 35 ตัวแล้วอย่างงั้นเหรอ! สุดยอดไปเลย”

“พวกเราว่าจะล่ากันต่ออีกซักหน่อย ไว้เจอกันที่โรงเตี้ยมนะวาตารุ”

“ครับ ไว้เจอกัน”

ผมมุ่งหน้ากลับไปที่โรงเตี้ยมแล้วก็มอบกระต่ายมีเขา 5 ตัวให้กับคุณเจ้าของตามที่สัญญาเอาไว้

จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่กิลด์ หือ…ตาลุงนั่นไม่อยู่อย่างงั้นเหรอ!

หรือว่าเขาจะอยู่ที่กิลด์เฉพาะช่วงเย็นตอนที่กิลด์ยุ่งๆ 

ไม่อ่ะ ไม่น่าใช่ เพราะผมเป็นคนเดียวที่ใช่บริการเคาร์เตอร์ของตาลุงนั่น

เพราะงั้นเรื่องที่เขามาช่วยเฉพาะตอนยุ่งๆ น่าจะตัดออกไปได้เลย

หือ! ถ้าตาลุงนั่นไม่อยู่ ก็หมายความว่า…

วันนี้ผมสามารถรายการภารกิจกับเหล่าพี่สาวพนักงานกิลด์ได้น่ะสิ

เยี่ยมเลย ผมรีบมุ่งหน้าตรงไปที่เคาร์เตอร์ของพี่สาวหูจิ้งจอกในทันที

“โปรดยืนยันภารกิจให้ผมด้วย”

“นี่ครับ กระต่ายมีเขา 30 ตัว”

“รับทราบ ว่าแต่วันนี้คุณกลับมาเร็วกว่าปกตินะคะ”

“ครับ พอดีวันนี้ผมอยากลองฝึกอาวุธดูซักหน่อย”

“คุณช่วยแนะนำครูฝึกที่กิลด์ให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ”

“ได้ค่ะ ทางเรามีครูฝึกที่เป็นอดีตนักผจญภัยคอยให้บริการอยู่ค่ะ”

“ค่าบริการจะอยู่ที่ชั่วโมงล่ะ 10 เหรียญทองแดง”

“แต่น่าเสียดายนะคะ ทุกๆคนต่างมีความสุขที่ได้กระต่ายมีเขาเข้ามาจำนวนมาก…”

แย่ล่ะ ผมทำให้คนพี่สาวหูจิ้งจอกผิดหวังซะแล้ว ตัวผมเองก็รู้สึกผิดนิดๆเหมือนกันที่ล่ามาได้น้อยแบบนี้

แต่ผมต้องฝึกอาวุธจริงๆนะครับ ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ คุณพี่สาวหูจิ้งจอกสุดสวย

“ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ ผมว่าไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกครับ”

“เพราะวันนี้พวกคุณอัลโดก็ออกไปล่ากระต่ายเหมือนกันครับ”

“เอ๊ะ! จริงเหรอคะ?”

“ใช่ครับ ผมสอนพวกเขาเกี่ยวกับวิธีในการล่ากระต่ายไปเมื่อวาน”

“แล้วพวกเขาก็บอกว่าจะลองทำดู ดังนั้นผมคิดว่าปริมาณกระต่ายที่เขามาในแต่ละวันน่าจะเพิ่มขึ้นครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะ แบบนั้นจะช่วยทางกิลด์ได้มากเลย”

“เท่านี้คำขอจำนวนมากที่ค้างไว้ก็น่าจะได้รับการตอบรับแล้ว”

“อ๊ะ ดิฉันตรวจสอบสภาพของกระต่ายเรียบร้อยแล้วนะคะ”

“ทุกตัวอยู่ในสภาพดี นี่ค่ะรางวัล 3 เหรียญเงิน ตามที่ระบุเอาไว้ในคำขอ”

โห การได้รางวัลจากพี่สาวสุดสวยแบบนี้ ช่างให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากการได้รับเงินรางวัลจากตาลุงนั่นจริงๆ

“ครับ เรื่องครูฝึกที่เราคุยกันไว้”

“ผมอยากได้ครูฝึกที่สอนการใช้มีด หอก ธนู และพื้นฐานการสอดแนมครับ”

“คุณพอจะแนะนำครูฝึกดีๆให้ผมหน่อยได้ไหม”

“คุณอยากเรียนมากขนาดนั้นเลยอย่างงั้นเหรอคะ!”

“ผมไม่รู้ว่าผมเก่งเรื่องอะไรบ้าง เลยอยากลองเรียนพิ้นฐานหลากๆ อย่างแล้วค่อยไปตัดสินใจเลือกทีหลังน่ะครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะ คุณจะเริ่มวันนี้เลยมั้ยคะ”

“ครับ ผมเตรียมอาวุธเอาไว้แล้ว ดังนั้นผมขอเริ่มตอนที่ระฆังตีครั้งที่ 4 เลย”

“แล้วก็ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปผมก็ขอฝึกซ้อมวันละ 2 ชั่วโมงโดยเริ่มจากระฆังตีครั้งที่ 4 เหมือนกันนะครับ”

“คุณอยากเรียนทีล่ะเรื่อง หรือเรียกทั้งหมดพร้อมกันดีคะ”

“ขอเป็นทีละเรื่องแล้วกันครับ”

“รับทราบค่ะ วันนี้เรามีครูฝึกหอกประจำอยู่ที่กิลด์พอดี ดังนั้นกรุณนามาที่ห้องฝึกเมื่อถึงเวลาระฆังดังครั้งที่ 4 นะคะ”

“ค่าบริการ 20 เหรียญทองแดงค่ะ”

“นี่ครับ”

ดีล่ะ ตอนนี้ผมก็หาครูฝึกได้แล้ว หลังจากนี้ก็ไปซื้ออาวุธที่ร้านกันดีกว่า

ว่าแต่นี่ผมต้องซื้อทั้ง หอก มีด แล้วก็ธนู เลยอย่างงั้นเหรอ!

แบบนี้มันจะสิ้นเปลืองเกินไปหน่อยมั้ยนิ…?

“ยินดีตอนรับค่า…”

“เอ่อ มีอะไรผิดปกติกับกระบองงั้นเหรอคะ?”

“ไม่มีครับ ผมค่อนข้างพอใจกับมันด้วยซ้ำ”

“แต่ที่ผมมานี่ คือ ผมจะมาหาซื้อ มีด หอก แล้วก็ธนูน่ะครับ”

“เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะไปฝึกใช้ของพวกนั้นที่กิลด์”

“ดังนั้นคุณพอแนะนำของพวกนี้ให้ผมได้มั้ย”

“อ๊ะ อีกอย่างถ้ามีอุปกรณ์ที่ใช่สำหรับการสอดแนม แนะนำด้วยจะดีมากเลยครับ” 

“สำหรับมือใหม่ ชั้นขอแนะนำอุปกรณ์พวกนี้ ลองเลือกอันที่เข้ามือคุณดู”

“ส่วนอุปกรณ์สำหรับสอดแนน ชั้นไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ซักเท่าไหร่”

“ดังนั้นต้องขอโทษด้วย”

“ไม่เป็นไรครับ ไว้ผมค่อยไปถามจากพวกครูฝึกเอาก็ได้”

“มาดูอุปกรณ์ที่อยู่ตรงนี้กันก่อนดีกว่าครับ”

ผมหยิบอาวุูเหล่านั้นขึ้นมาตรวจสอบทีละชิ้น 

อืม…ไม่รู้จะเลือกอันไหนดีเลยแฮะ สำหรับมือใหม่อย่างผม

ที่ไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องของอาวุธซักเท่าไหร่

ดังนั้นผมจึงเลือกโดยอาศัยสัญชาติญาณเอา

“ผมขอซื้อพวกนี้ครับ”

“มีดราคา 20 เหรียญทองแดง หอกราคา 50 เหรียญทองแดง และธนูราคา 30 เหรียญทองแดง”

“ส่วนลูกธนู 10 ดอก ราคา 10 เหรียญทองแดง”

“รวมทั้งหมดเป็นเงิน 1 เหรียญเงิน กับอีก 10 เหรียญทองแดง”

“นี่ครับ”

“ขอบคุณที่อุดหนุน ไว้มาใหม่นะ”

หลังจากซื้อของเสร็จผมก็บอกลาคุณเจ้าของร้านแล้วเดินออกจากร้านมา

อืม ซื้ออาวุธเรียบร้อย นี่ก็ใกล้เวลาที่จะตีระฆังครั้งที่ 4 แล้ว

ผมว่าผมรีบกลับไปที่กิลดฺนักผจญภัย แล้วไปรออยู่ที่ลานฝึกดีกว่า

เมื่อผมมาถึงที่ลานฝึกของกิลด์นักผจญภัย ระฆังครั้งที่ 4 ก็ดังขึ้นพอดี

จากนั้นก็มีชายถือหอกคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ลาน

“เอ่อ ขอโทษนะครับ คือคุณใช่ผู้ฝึกสอนที่จะมาสอนผมใช้หอกใช่มั้ยครับ?”

“ใช่แล้ว ข้าชื่อไออัส เป็นผู้ฝึกสอนการใช้หอกของกิลด์นักผจญภัย”

“เจ้าคือคนที่ต้องการเรียนวิธีการใช้หอกพื้นฐานใช่หรือไม่?”

“ใช่ครับ ผมชื่อวาตารุ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“จากนี้ไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

หลังจากนั้นผมก็เริ่มเรียนพื้นฐานการใช้หอกจากครูฝึกไออัส

ผมเรียนรู้วิธีการจับหอกที่ถูกต้อง วิธีการแทง รวมถึงวิธีการฟาด ตลอดจนการวางเท้า

“โอเค ข้าว่าเจ้าน่าจะเข้าใจพิ้นฐานทั้งหมดแล้วล่ะ”

“ที่เหลือก็ต้องหมั่นฝึกฝนจนกว่าจะชำนาญ”

“ครับ ขอบคุณมากครับ”

การฝึกยากกว่าที่คิด แต่ผมก็สามารถผ่านมันมาได้

หลังจากการฝึกจบลง ผมก็มุ่งหน้ากลับโรงแรม จากนั้นก็มุ่งตรงไปที่ห้องอาหารทันที

เมื่อผมเดินเข้าไปในห้องอาหาร พวกคุณอัลโดก็เดินเข้ามาทักทายผมทันที

“โย่ วาตารุ มาทานมือเย็นกับพวกเรามั้ย?”

“ได้สิครับ ว่าแต่ไปล่ากระต่ายเป็นยังไงกันบ้างครับ” 

“โอ้ ฉันล่าได้ 28 ตัวน่ะ แต่ยังคุมแรงไม่ค่อยได้ก็เลยได้ราคาแค่ตัวล่ะ 5 เหรียญทองแดง”

“แต่ซิสม่อนน่ะทำได้ดีมากเลย เขาล่ามาได้ตั้ง 35 ตัวแน่ะ”

“นั้นทำให้รายได้รวมของพวกเราเพิ่มขึ้นตั้ง 3 เท่า”

“ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณนายเลยนะวาตารุ”

“ไม่หรอกครับ ทั้งหมดเป็นเพราะความพยายามของพวกคุณต่างหากล่ะ”

“เอ่อ ว่าแต่พวกคุณจะออกล่ากระต่ายมีเขาต่อไปหรือเปล่าครับ?”

“อืม พวกเราวางแผนว่าจะสลับกันนะ ระหว่างการล่ากระต่ายและการไปล่าในป่าน่ะ”

“งั้นเหรอครับ แบบนั้นที่กิลด์จะต้องดีใจแน่ๆเลยครับ”

“เอ่อ ว่าแต่วาตารุการฝึกของนายเป็นยังไงมั่งล่ะ?”

“ก็ดีครับ ถึงวันนี้จะเป็นการเรียนแค่พื้นฐาน”

“แต่ผมลงเรียนไว้ทุกวัน วันล่ะ 2 ชั่วโมง ตอนระฆังตีครั้งที่ 4”

“ทุกวันเลยงั้นเหรอ!”

“นายควรหาวันพักบ้างนะ”

อ๊ะ จริงด้วย ผมควรหาวันพักด้วยนี่นา…

แล้วทำไมผมถึงชอบลืมเรื่องนี้ แล้วพยายามฝืนตัวเองอยู่เรื่อยเลยล่ะเนี่ย? 

ผมต้องพยายามพักผ่อนให้เพียงพอด้วย

“จริงด้วย ไว้เดี๋ยวผมจะลองหาวันพักดูนะครับ”

จากนั้นพวกเราก็นั่งคุยกันไปอีกซักพัก เมื่อกินเสร็จผมจึงขอตัวจากพวกคุณอันโดเพื่อกลับห้อง

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“โอ้ ไว้เจอกันวาตารุ”

หลังจากแยกกับพวกคุณอัลโด ผมก็มุ่งหน้ากลับห้อง

จากนั้นก็ทำกิจวัตรประจำวันคือฝึกเวทย์ชีวิตประจำวัน จากนั้นก็เข้านอน

ยอดเงินคงเหลือ 1 เหรีนญทอง 33 เหรียญเงิน 45 เหรียญทองแดง

 

ผ่านไป 1 เดือนแล้วนับตั้งแต่วันที่ผมถูกท่านเทพผู้สร้างเรียกไปพบ

ผมได้ออกล่ากระต่ายและฝึกฝนอยู่ที่กิลด์แทบจะตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมา

ในวันหยุดผมจะไปเดินชมรอบๆเมืองจากนั้นก็ไปสวดภาวนาที่โบสถ์เพื่อรายงานท่านเทพ

ผมสัญญากับท่านเทพว่าเมื่อผมฝึกเสร็จผมจะมุ่งหน้าเข้าไปเพื่อไปท้าทายเหล่าก๊อบลินทันที

จากนั้นเมื่อคุ้นเคยกับการล่าในป่าแล้ว ผมจะมุ่งหน้าไปที่เมืองทางใต้ในทันที

และเนื่องจากผมไม่ได้ถูกเรียกขึ้นไปบนสวรรค์เหมือนกับครั้งแรก

ดังนั้นผมจึงคิดว่าท่านเทพน่าจะพอใจในการกระทำของผม

ตลอด 1 เดือนมานี้ผมพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับทวีปทางใด้ที่อยู่อีกฟากของทะเล

แต่ผมไม่สามารถหาข้อมูลอะไรเกี่ยวกับมันจากหนังสือของกิลด์นักผจญภัยได้เลย

ผมล่ะอยากมีคนรู้จักเป็นพ่อค้าชะมัด

อ๊ะ แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาผมพอได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องของทาสมาบ้าง

เพราะกลุ่มของพวกคุณอัลโดเคยบอกว่าพวกเขาต้องการทาส

ผมเลยลองถามพวกเขาดูเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ดูเหมือนกลุ่มของพวกคุณอัลโด

จะไม่ค่อยรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ซักเท่าไหร่

พวกเขาบอกแต่เพียงว่ามีแต่พวกคนรวยหรือไม่ก็เหล่านักผจญภัยระดับสูงเท่านั้น

ถึงจะสามารถซื้อทาสได้ และนั่นก็คงเป็นเหตุผลที่ผมไม่เคยเห็นทาสอยู่ภายในเมืองนี้เลย

เพราะเมืองนี้มีแต่มอนเตอร์ธรรมดาๆ เลยไม่มีเหล่านักผจญภัยระดับสูงเดินทางมา

แถมยังไม่ใช่แหล่งเศรษฐกิจที่จะมีเหล่าคนรวยมาอาศัยอยู่ด้วย ดังนั้นเรื่องการหาทาสที่เมืองนี้

จึงลืมไปได้เลย และจากที่ผมฝึกฝนการใช้อาวุธมาตลอด 1 เดือน

ผมก็ได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า ตัวผมนั้นไม่เหมาะกับอาวุธประเภทมีด

เนื่องจากระยะโจมตีที่ใกล้ของมัน ผมจะตกใจทุกครั้งที่เป้าหมายที่จะโจมตีพุ่งเข้ามาใกล้

เหล่าครูฝึกแนะนำให้ผมใช้หอกหรือไม่ก็ธนูน่าจะดีกว่า เพราะนอกจากหลักสูตรการใช้มีดแล้ว

ผมเคยถูกครูฝึกชมว่าสามารถทำได้ดีแต่พวกเขาก็ไม่ได้บอกว่าผมมีพรสวรรค์

ครูฝึกเคยเอากระต่ายมีเขาเข้ามาให้ผมเป็นเป้าซ้อม

เพราะผมออกล่าแค่กระต่ายมีเขา แต่ผมไม่เคยใช้ธนูยิงโดนพวกมันเลย

ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเก็บเงินได้เพิ่มอีกเล็กน้อยเลยทำให้ตอนนี้

ผมมีเงินเกิน 2 เหรียญทองแล้ว แต่เลเวลของผมกลับไม่เปลี่ยนซักเท่าไหร่

อาจเป็นเพราะผมล่าแต่กระต่ายมีเขาเลยทำให้เลเวลขึ้นช้า

 

ชื่อ : โทโยมิ วาตารุ

อายุ: 20

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์

อาชีพ : กัปตันเรือ　

ระดับ 15

ความแข็งแกร่งทางกายภาพ: 380
พลังเวทย์: 36
ความแข็งแกร่ง: 40
สติปัญญา: 50
ความคล่องแคล่ว: 46
โชค: 15

ทักษะ:
ความเข้าใจภาษา (เฉพาะ)
การเรียกเรือ Lv 1 (เฉพาะ)

 

ยอดเงินคงเหลือ 2 เหรีนญทอง 13 เหรียญเงิน 85 เหรียญทองแดง

 

ค่าสถานะของผมไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ แต่ผมอยากเชื่อว่าการฝึกฝนทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้น

ดังนั้น วันนี้จะเป็นวันแรกที่ผมลองเข้าไปในป่าดู

เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมได้พบกับพวกของคุณอัลโดอยู่บ่อยครั้ง

ขณะที่พวกเขากำลังล่ากระต่าย และเมื่อผมบอกพวกเขาว่า

ผมกำลังจะหาปาร์ตี้ชั่วคราวอยู่ พวกคุณอัลโดก็เสนอตัวเขามา

โดยบอกว่าพวกเขาสามารถเอาผมเข้าปาร์ตี้ชั่วคราวและพาเข้าป่าไปด้วยกันได้

แต่อาจจะทำได้ไม่บ่อย และเมื่อได้ยินอย่างนั้นผมก็ตอบรับคำชวนของพวกคุณอัลโดทันที

“อรุณสวัสดิ๋ นายพร้อมหรือยัง”

กลุ่มของพวกคุณอัลโด พึ่งเดินทางมาถึงแล้ว

“ครับ ผมพร้อมแล้ว แค่รู้สึกประหม่านิดหน่อย…”

“ฮ่าๆ ทำใจให้สบาย วันนี้เราไม่ได้เข้าป่าลึก ดังนั้นจะมีแค่สไลด์กับก๊อบลินเท่านั้น”

“นายฝึกรับมือกับพวกนี้มาแล้วใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”

“คะ-ครับ”

ถึงคุณอัลโดจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ แต่ผมก็ยังรู้สึกประหม่าอยู่ดี

ผมจะเอาชนะพวกมันได้จริงๆเหรอ โดยเฉพาะก๊อบลิน

ผมล่ะเกียจหน้าตาของมันจริงๆเลย 

“เห้อ แค่คำพูดคนทำให้นายใจเย็นลงไม่ได้สินะ”

“งั้นไว้ลองปราบมันให้ได้ซักตัว ชั้นรับรองว่านายจะรู้สึกดีขึ้นแน่นอน”

ในที่สุดการเข้าป่าครั้งแรกของผมก็จะเริ่มขึ้นแล้ว…