ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว

 

DP พร้อม แบบก็พร้อม ผมฝึกสร้างจนเจ้าเวทข้ามลำดับมันเวลอัพอะ

 

ปัญหาสุดท้ายคือพลังเวท แต่ผมมันใจว่าไม่มีปัญหา เพราผมเตรียมโพชั่นระดับสูงเอาไว้ยกซดแล้วยังไงละ และผมเลือกเอาแบบเพิ่มอัตราการฟื้นฟูแทนที่จะเป็นฟื้นฟูทันทีด้วย และก็ยังมีเลฟี่คอยหนุนหลังให้อยู่อีกด้วย

 

ทุกอย่างเตรียมพร้อมเรียบร้อย

 

โอกาศสำเร็จมันแน่นอน แต่ถ้าผมยังล้มเหลวอีก ผมคงต้องพิจารณาตัวเองในฐานะจอมมารใหม่แล้วละ

 

“แล้ว พี่ยูกิจะทำอะไรหรอค่ะ?” อิลูน่าถามด้วยความสงสัย

“ฟังให้ดีนะ อิลูน่า พี่กำลังจะวาดโชคชะตาด้วยมือของตัวเอง พี่จะเปิดเส้นทางอันลึกลับและคว้าสิ่งที่จะพาไปสู่ความฝันยังไงละ!”

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรของเจ้ากันนิ ยูกิ?”

“หึ มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระซักหน่อย นี้แหละคือความหมายของการเป็นลูกผู้ชาย มันไม่ใช่ว่าทุกความฝันของเราจะเป็นสิ่งที่เข้าใจได้หรอกนะ”

“ฟังเจ้าพล่ามไปก็ดูเหมือนจะไม่ได้อะไรขึ้นมาเลยนะ” เลฟี่ถอนหายใจก่อนจะหันไปทางสามสาว

“เจ้าหมอนี้มันเข้าโลกส่วนตัวไปแล้วนะ”

“ก็คงจะอย่างนั้นแหละนะคะ ชั้นก็จำได้ว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นมาสเตอร์ทำตัวแปลกๆแบบนี้ซะด้วย”

“ฉันเห็นด้วยค่ะ” เลล่าพูด “แต่ฉันก็ไม่ปธิเสธหรอกนะคะว่าการกระทำของเขาเป็นเรื่องแปลก พวกผู้ชายก็เป็นอย่างนี้กันนั้นแหละคะ” [TL:บุ๊งๆๆ]

 

กลุ่มเหล่าคนดูเริ่มจะส่งเสียงหนวกหูกันแล้ว แต่ผมไม่สน จังหวะนี้ไม่มีใครมาหยุดผมได้ทั้งนั้น ทั้งจินตนาการ ทั้งลังใจ ทั้งพลังเวท ของผมนะมันทำงานร่วมกันเพื่อไปสู่เป้าหมาย และเมื่อสามพลังนั้นมารวมเป็นหนึ่ง มันก็จะทำให้ผมเป็นชายเหนือชาย น่าจะอะนะ [TL:ชายกินหญิงเป็นยอดชาย ชายกินชายเป็นยอดมนุษย์ ตึ่งโป๊ะ] [TL:ผมว่าผมเหงาจิ]

 

ณ ตอนนี้เราอยู่บนที่ราบ ผมเรียกทุกคนมาและเกลี่ยกล่อมให้มาดูผลงานของผม ทั้งชิอิและริร์ก็มาด้วย

 

“เอาละ เลฟี่ ฝากด้วยนะ”

“เข้าใจแล้วน่า”

 

เลฟี่ยิ้มพลางพยัหน้า เพราะเธอรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไรอยู่แล้ว ไม่เหมือนกับที่เหลือ ผมหันไปเพื่อยืนยัยกับเธอว่าพร้อม ในกรณีที่จำเป็นต้องให้ช่วย แล้วผมก็หยิบโพชั่นออกมาจากไอเท็มบ๊อก ผมหยิบมาซดหนึ่งขวดทันที

 

ขมสุดสุด รสชาติหมาไม่แดกเลยละ แต่ผมก็ทนกระเดือกหมดไปสามขวดได้ รสชาติแค่นี้ดับไฟในใจผมไม่ได้หรอก

 

“…”

 

ผมเก็บขวดทั้งสามกลับลงไอเท็มบ๊อก แล้วหายใจเข้าเพื่อตั้งสมาธิ ก็มีปราสาทโผล่ขึ้นมาในจิตใจขณะที่ผมหลับตา เป็นภาพเดิมๆที่ผมใช้ฝึกอยู่ทุกวันจนเก็บไปฝัน

 

ภาพนั้นคมชัดทั้งภายนอกและภายใน รายละเอียดปลีกย้อยก็เป๊ะ ถึงการตกแต่งภายในจะหยาบๆไปหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร ผมกลับมาแก้ที่หลังได้

 

ปราสาทจะสร้างในบริเวณประตูที่เชื่อมต่อระหว่างพื้นที่ราบและห้องบัลลังก์ ผมย้ายของทุกอย่างให้ออกไปหมดแล้ว ทีนี้ก็ไม่มีอะไรให้ผมต้องคิดนอกจากสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ในหัวนี้ พอทุกอย่างพร้อมทุกองประกอบ ผมก็เริ่มใช้การการก่อสร้างเชิงสร้างสรรค์ทันที

 

มีความรู้สึกอันรุรแรงจนหน้าเหลือเชื่อพุ่งเข้าใส่ผมทันทีที่ใช้งาน พลังเวทถูกดูดออกจากร่างไปเร็วกว่าที่ผมคิดเอาไว้มาก ตัวสกิลมันกินพลังเยอะกว่าที่ผมคำนวนไว้ซะอีก การสร้างปราสาทก็เป็นเรื่องลำบากแล้วตอนนี้

 

ผมพยายามต้านแรกกดดันพลางเพ่งสมาธิกับรูปลักษณ์ตรงหน้า เหงื่ออุ่นๆเริ่มไหลผ่านหน้าผาก ผมสู้ต้านกับความรู้สึกยอมแพ้และอาการเป็นลม

 

เจ้าโพชั่นทั้งสามดูเหมือนจะไม่มากพอ ตัวปราสาทของผมมันใหญ่เกินไป พลังเวทที่มีอยู่ระดับหมื่นของผมตอนนี้เหลือไม่ถึง 1 ใน 3 แล้ว

 

“เลฟี่!”

“ไม่ต้องเตือนหรอกน่า เราเตรียมการเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

 

เธอรู้อยู่แล้วว่าพลังเวทผมลดลงไปมาก เธอจึงเตรียนพร้อมช่วยเหลือผมเสมอ เลฟี่เอามือเล็กๆมาทาบที่หลังผมทันทีที่ผมขอให้ช่วย

 

พลังเวทจำนวนมหาสารพวยพุ่งเข้ามาในร่างกายผม ผมหายใจเข้าและกัดฟันเพื่อทนต่อแรงกดดันของพลังเวทที่เลฟี่ใส่เข้ามา

 

“ป-เป็นพลังเวทที่น่าประทับใจมากเลยนะคะ” เลล่าพูด

“อ-อือ มีเยอะแยะเลยละ! ขนาดนี้มันร่ายเวทแรงๆได้สบายๆเลยนะ!” ลูพูดตาม

 

ผมได้ยินที่พวกเธอพูดชัดเจน แต่ไม่สามารถตอบกลับไปได้

 

พลังเวทที่โดนดูดออกไปมันเร็วเท่ากับที่เลฟี่ใส่เข้ามา จนร่างกายผมมันจะโอเวอร์ฮีทแล้ว[TL:Overheat อาการเครื่องจักรทำงานเกินกำลังจนต้องพัก แต่ผมนึกคำไทยมาใส่มิออกจิ] กระบวนการทำงานของมันรุนแรงเเกินกว่าจะรับไหว แต่ผมก็ยังใช้พลังใจอดทนสู้มันต่อไป

 

พื้นเริ่มสั่น และรุนแรงขึ้นตามเวลา

 

“อ-อาา!? ม-มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!?”

 

และมันก็รุนแรงขึ้นจนผมเริ่มจะไม่ไหวจริงๆแล้ว

 

ผมรู้สึกถึงความยอมแพ้

 

แต่แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

 

มีเสียงบางอย่างดังกึงก้องสะเทือนแก้หูของผม และพุ่งขึ้นมาจากพื้นจนฝุ่นตลบไปหมด

 

และเสียงทั้งหมดก็เงียบหายไปทันที

 

ฝุ่นค่อยๆหายไป พร้อมกับสิ่งก่อสร้างที่ค่อยๆเผยตัวออกมา

 

ปรรสาทที่ผมฝึกทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดมันก็เป็นจริงเสียที

 

มันเป็นดังที่ผมคิดเอาไว้เป๊ะๆเลย

 

ไม่สิ

 

มันดูดีกว่าที่คิดอีก

 

“ท-ทำได้แล้ว”

 

ร่างกายผมค่อยๆล้มลงไปจากความเหนื่อยล้า แต่เลฟี่ก็มาจับผมพยุงขึ้นไว้ได้ทัน

 

“เหนื่อยหน่อยนะ” เธอพูด

“Hahaha… อา แต่นี้มันสุดยอดไปเลยใช่ไหมละ?”

“ใช่ ยอมรับเลยนะว่านี้มันเกินกว่าที่เราคิดไว้อีก”

 

พอได้ยินเลฟี่ชมจากใจตรงๆแบบนี้ ผมก็ยิ้มแก้มปริ ผมหันไปหาคนที่เหลือ ก็เห็นพวกเขายืนมองตาโตอ้าปากค้างด้วยความตะลึงกันอยู่

 

ขนาดริร์ยังเป็นด้วย

 

“แล้ว? พวกเธอคิดว่าไงละ?”

“สุดยอดมากเลยค่ะ! นี้จะเป็นบ้านใหม่ของเราหรอคะ?”

“ใช่แล้ว แล้วมันก็มีห้องเหลือเยอะเกินไปด้วย ดังนั้นเลือกห้องที่ชอบได้เลยนะ”

 

ถึงจะพูดอย่างนั้นไปก็เถอะ แต่ก็มีแค่ตัวปราสาทเท่านั้นแหละที่เสร็จสมบูรณ์ ข้างในที่เหลือจะเป็นห้องโถงโล่งๆซะมากกว่า ซึ่งผมก็วางแผนจะต่อเติมมันในอนาคต

 

“…ต้องขอโทษด้วยนะคะ นายท่าน ดูเหมือนว่าฉันจะดูถูกพลังของท่านต่ำไป ปราสาทที่ท่านสร้างขึ้นมาเป็นสิ่งที่น่าประทับใจมากค่ะ”

“ง-งั้นนี้คือเหตุผลที่มาสเตอร์ทำตัวแบบพวกนั้นสินะคะ นี้มันสุดยอดไปเลยค่ะ ชั้นไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!”

 

ผมได้แต่พยักหน้าอย่างมีความสุขพลางฟังคำชมของพวกเขา

 

“ยูกิ เรามีสิ่งหนึ่งจะถามเจ้านะ”

“ว่ามาสิ เลฟี่ ตอนนี้ชั้นพร้อมตอบทุกอย่างเลย”

“แล้วเราจะเปลี่ยนกลับเป็นห้องบัลลังก์เหมือนเดิมยังไง?”

“…อุ๊ปส์”