“ตามชั้นมา! พลังเวทตรงนี้มันเจือจางกว่า!”

 

ถึงจะใช้เวลาไปซักหน่อย แต่ก็มีคนรู้ถึงความผิดปกติของพลังเวทจนได้ เป็นนักเวท ที่ตอนนี้กำลังพาคนอื่นๆไปในที่ที่หลังเวทเจือจางลงอยู่

 

และก็มีทหารบางส่วนที่เริ่มฟื้นคืนสติกลับมาได้แล้วหลังจากเข้าที่ปลอดภัย ด้วยคำสั่งของเขา ทำให้สถานการณ์สงบขึ้นหน่อย 

 

แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา

 

ก่อนที่นักเวทจะรู้ตัว พรรคพวกข้างๆก็รู้ถึงความผิดปกติซะก่อน

 

“น-นาย น-นั้น…”

 

ทหารข้างหน้าเขาที่อยู่ในสภาพตกใจ ได้เปล่งเสียงออกมาดึงความสนใจของนักเวท

 

“อะไร?”

 

นักเวทมองไปที่ทหารรายนั้น เห็นเขาชี้นิ้วมาที่ตัวเอง เมื่อเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ นักเวทจึงมองตามทางนิ้วที่ชี้มาที่ตัวเอง

 

“ห-ห๊ะ?”

 

ว่างเปล่า

 

ตั้งแต่ช่วงอกถึงท้องของนักเวทหายไป แทนที่ด้วยรูขนาดใหญ่ ทันทีที่เขารู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็หมดลมหายใจไปโดยไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น

 

พอศพนักเวทล้มลง ก็เผยให้เห็นถึงตัวการที่ก่อเหตุเมื่อกี้ขึ้น

 

มันขยับซ้าย ขยับขวา ราวกับกำลังมองหาเหยื่อรายถัดไปอยู่ และมีเลือดของเหยื่อคนก่อนติดอยู่

 

“เถาวัลย์… งั้นหรอ?”

 

จากนั้นมันก็หยุด และพุ่งไปที่กระโหลกของเหยื่อรายถัดไป

 

เกิดเสียงการแทงทะลุกระโหลก และเลือดที่กระจายออก

 

ทหารคนอื่นที่ดึงสติกลับมาได้ ก็รีบวิ่งกลับไปที่แคมป์

 

“ตรงนี้มีมอนเตอร์! เราต้องไปที่อื่น!”

“บ้าเอ้ย!! ไม่ใช่เรามีของที่จะกันพวกนี้ไม่ใช่หรอว่ะ!? ทำไมมันไม่ทำงานว่ะเนี่ย!?”

“ร-เราจะไปทางไหนกันดีล่ะ!? จะหนีออกไปจากที่นี้ยังไงดี!?”

“เห้ย! หยุดลนลานกันได้แล้ว! ตั้งสติหน่อย เจ้าพวกโง่เอ๊ย!”

 

พอเสียผู้นำไป กลุ่มทหารก็แตกกระจายไร้ซึ่งความเป็นระเบียบ

 

บ้างก็พยายามจะเป็นผู้นำและรวบรวมพรรคพวกไว้ บ้างก็ผลักคนอื่นให้พ้นทางเพื่อเอาตัวเองให้รอด บ้างก็บ้าคลั่ง กรีดร้อง และเข้าโจมตีทุกอย่างที่ขวางหน้า

 

“ท-ทำไมมันถึงมามีบึงตรงนี้ได้ว่ะ!?!”

 

บางคนก็พลาดไปตกลงบ่อบึงที่โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ ค่อยๆจมดิ่งลงไปอย่างทรมาณ และไม่อาจหนีออกไปได้

 

“ค-ใครก็ได้ ช่วยด้วย! เจ็บ เจ็บจัง! ชั้นยังไม่อยากตาย!”

 

ชายอีกคนหนึ่งพบว่าตัวเองอยู่ในปากของพืชขนาดใหญ่ที่กินเนื้อเป็นอาหาร น้ำย่อยในกระเพาะของมันค่อยๆย่อยร่างกายและกระดูกของเขาไปอย่างช้าๆ

 

“Ngraaaaaaaaghhhhhh!”

 

อีกคนก็โดนเมฆพิษที่ปล่อยฝนกรดรุนแรงลงมา

 

ทหารแต่ละคนได้ตายลงไปอย่างสยดสยอง

 

ไม่มีที่ให้หนี มีแต่ความเจ็บปวด ทรมาณ และความตายรออยู่ ที่ที่พวกเขาอยู่ก็ไม่ต่างไปจากนรกเลย

 

“บ้าเอ้ย! บ้าเอ้ย บ้าที่สุด! อย่าเข้ามานะเว้ย! ถอยออกไปป!”

 

ผู้บังคับบัญชาของที่นี้ ที่ควรรับผิดชอบในด้ารการออกคำสั่งและตัดสินใจ ได้แต่กรีดร้องให้กับภาพหลอน เขาไม่อาจมาทำหน้าที่ของตนได้ และเมื่อไม่มีตัวตนของเขา กองกำลังนี้ก็ค่อยๆพังทลายลงไปช้าๆ

 

เมื่อเวลาผ่านไป จำนวนคนตายก็ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ จนป่ากลับเข้าสู่ความเงียบสงบในแบบของมัน

 

และไม่ใช่เพราะเหล่าทหารได้หนีไปได้

 

แต่พวกเขาถูกบังคับให้เงียบกันต่างหาก

 

***

 

“ไปได้สวบกว่าที่คิดแหะ”

 

ผมยิ้มพลางมองภาพบนจอ จัดการเจ้าพวกนี้มันง่ายมาก พวกมันเดินเข้ามาหากับดักผมด้วยตัวของมันเอง ที่ละคนสองคน ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเล่นเกมกันฐานเลยล่ะ ที่ต่างก็คือเจ้า

 

พวกนี้ไม่ได้ถูกตั้งระบบมา แต่ร่อนเร่ไปทั่วจนกว่าตัวเองจะตาย

 

ที่ผมทำกับดักแบบนั้นก็เพื่อให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่เป็นป่า และไม่ให้พวกศัตรูรับรู้ถึงด้วย

 

ที่จริงที่ที่เหมาะสำหรับวางกับดักที่สุดก็คือที่ถ้ำนี้แหละ แต่ผมไม่ทำอย่างนั้นหรอก ไม่อยากจะทำร้ายอิลูน่าและสองเมดไปโดยไม่รู้ตัวนะ

 

ไม่อยากทำหน้าบ้านตัวเองเต็มไปด้วยกับดักด้วย 

 

และภาพตรงหน้าผมก็บอกได้เลยว่าเละจนติดเรท R18 ได้เลย ดีนะที่อิลูน่าเข้านอนไปแล้ว

 

โดยส่วนตัวผมก็ไม่ได้ชอบภาพแนวนี้หรอกนะ  แต่ผมก็อยากจะลองกับดักพวกนี้ดู ไม่นึกว่ามันจะแหวะขนาดนี้ ทำเอารู้สึกไม่อยากจะใช้มันอีกเลย

 

“แค่นี้ก็ไปกันหมดแล้วงั้นรึ? ช่างอ่อนแอจริงๆ เราคิดว่าจะเก่งกว่านี้ซักอีก” เลฟี่พูดแบบไม่สนอะไรมาก ดูเธอจะชินกับภาพแนวนี้อยู่แล้ว ก็เป็นมังกรชั้นสูงที่อยู่มานานนี้นะ แต่ผมก็ต้องขอนับถือในความใจแข็งของเธอจริงๆ

 

“ก็อย่างที่เห็น หัวหน้าไร้ความสามารถ การร่วมมือกันของพวกทหารก็ห่วยแตก ถึงอุปกรณ์จะเหมือนกัน พวกนี้ก็เหมือนกับเศษผ้าขาดๆที่มาเย็บรวมกันแบบชุ่ยๆนั้นแหละ”

 

แผนการที่ผมใช้ก็ไม่ได้พิเศษอะไรเลย ก็แค่ทำให้ศัตรูสับสนจนตีกันเอง และแยกเป็นกลุ่มเล็กๆออกมาเพื่อจัดการได้ง่ายขึ้นอีก

 

ที่จริงผมก็ไม่คิดว่าแผนมันจะไปได้ด้วยดีขนาดนี้นะ ถ้าพวกนั้นรู้จักการประสานงานกันมากกว่านี้ งานนี้คงยากกว่านี้

 

ให้ตายสิ ผลของการขาดความร่วมมือนี้มันน่ากลัวจริงๆแหะ ใช่ไหม? แต่ถึงยังไงตัวดันเจี้ยนนี้ก็น่ากลัวใช้ได้เลย

 

ถึงศัตรูของผมมันจะไม่สมประกอบ แต่ก็มีกับถึง 400 แต่การกำจัดพวกมันก็ไม่ได้ยากเลย ประสบการณ์วันนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าดันเจี้ยนนั้นอันตรายแค่ไหน ในฐานะจอมมาร การได้รู้อย่างนี้ก็ค่อยรู้สึกมั่นใจขึ้นหน่อย ไม่มีอะไรให้ผมรู้สึกสบายใจและมีพลังไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว

 

ผมรู้สึกพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้จนอยากจะตีมือกับตัวดันเจี้ยนเลยล่ะ

 

“เราต้องยอมรับล่ะนะว่าเราค่อนข้างประทับใจในการวางกับดักของเจ้าเลย ราวกับว่ามันอยู่ในที่ที่มันควรจะอยู่เลย” เลฟี่พูดพร้อมกับเลื่อนสายตาจากหน้าจอมามองที่ผม

“ก็นะ ชั้นเดาๆไว้ได้อยู่แล้วว่ามีโอกาศจะโดนบุกคืนสูงหลังจากเหตุครั้งนั้น เลยวางกับดักเอาไว้ก่อน แล้วก็เพิ่มลงไปอีกทีพอมั่นใจแล้วว่าสิ่งที่คิดไว้มันเป็นจริง”

“เป็นอย่างนี่นี้เอง”เลฟี่พยักหน้า “ยอดเยี่ยม ตอนนี้ประตูแห่งกลยุทธ์บานใหม่ของเราได้เปิดออกแล้ว”

 

สงสัยจังแหะว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไร

 

“เราจะลองกลยุทธ์นั้นด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้ ยูกิ ได้เวลาทำตามที่เจ้าสัญญากันแล้ว เรามาต่อสิ่งที่เราค้างคากันไว้ดีกว่า”

“เดี๋ยว จะทำตอนนี้เลยหรอ!?”

“แน่นอน ก็ไม่มีอะไรมาขัดขวางเรากันอีกแล้วนิ”

“เธอก็รู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงมันก็จะเช้าแล้วน่า”

“ก็… ช่วงนี้เรานอนกลางวันมากไปหน่อยนะ เราเลยนังไม่ง่วง แต่อีกไม่นานก็คงง่วงแล้วหล่ะ”

 

ยัยมังกรจอมขี้เกียจเอ๊ย

 

จากนั้น ผมกับเลฟี่ก็เล่นเกมกันอีกตาสองตาก่อนจะเข้านอนกัน ซึ่งแน่นอน ผมชนะหมด