ณ เวลากลางดึกที่เงียบงัน กลุ่มทหารเอาเต้นออกมากางเพื่อหลับพักผ่อนกัน แต่ก็แน่นอน ไม่ใช่ทั้งหมด จะมีทหารจำนวนหนึ่งตื่นมาเฝ้าเวรเพื่อคอยสอดส่องรักษาความปลอดภัย บางส่วนก็เดินไปมาในพื้นที่ บ้างก็นั่งคดใกล้แคมป์ไฟเพื่อรอให้เวลาผ่านไป

 

น่าแปลกที่ทั้งๆก็มีเหยื่อที่อ่อนแอ่ขนาดนี้มาอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ แต่พวกมอนเตอร์ที่คอยออกมาโจมตีผมอยู่ตลอดกลับเฝ้ามองที่นี้อยู่แต่ห่างๆ คงเป็นผลจากอุปกรณ์เวทมนต์ที่เคยใช้กับริร์เมื่อตอนนั้นแน่ๆ

 

ผมเดินผ่านเหล่าทหารแบบไม่สนอะไรทั้งสิ้น แต่พวกเขาก็ไม่อาจจะรับรู้ถึงตัวตนผมได้ 
เป็นเพราะ ลอบเล้น หนึ่งในสกิลที่เลเวลสูงที่สุดของผม มันทำให้ผมหายตัวได้ ทำให้ผมไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ

 

แย่หน่อยที่การหายตัวของสกิลนี้มันไม่สมบูรณ์แบบ ผลของมันจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของศัตรู หรือก็คือ เจ้าพวกทหารยามที่ไม่อาจรับรู้ถึงตัวตนของผมได้ก็ไม่ต่างจากหนอนแมลง

 

ผมมาถึงหน้าเต้นที่ใหญ่ที่สุด หลังเดินสำรวจไปราวๆ 1-2 นาที

 

ดูแล้วน่าจะเป็นเต้นของผู้บังคับบัญชาที่นี้

 

ผมเดินเข้าไปแบบไม่ลังเลในทันที

 

“ใครนะ…!?”

 

มีชายคนหนึ่งลุกขึ้นมาจากเตียงและหยิบดาบที่พิงเอาไว้ข้างๆทันทีที่ผมเดินเข้าไป 

 

“โอ้? ดูเหมือนว่าแกจะรับรู้ถึงตัวตนของชั้นได้สินะ”

 

ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมแข็.แกร่ง เลเวลของเขาเยอะกว่าพวกทหารข้างนอกไปเยอะแน่นอน แต่เขาก็ยังเป็นแค่มนุษย์ สเตตัสของเขาน้อยกว่ามอนเตอร์ที่อาศัยอยู่ในนี้ แค่นกหินก็จัดการเขาได้ง่ายๆแล้ว

 

สกิลของเขาก็เป็นการวางกลยุทธ์และการสั่งการ ก็เหมาะกับกับการเป็นผู้นำดี

 

ผมค่อยๆเปิดเผยตัวออกมาจากสกิลอย่างช้าๆ เพื่อที่จะไม่ให้เขาตกใจแล้วเขามาโจมตีผมซะก่อน

 

“แก—”

“เงียบซะ ไม่งั้นชั้นจะฆ่าแก”

 

ผมปล่อยจิตสังหารออกไปพร้อมพลังเวทเพื่อข่มขู่ เป็นเทคนิคที่ผมได้เรียรรู้จากการไปบุกช่วยอิลูน่า ที่ผมต้องทำก็แค่ตั้งสมาธิไปที่ความรู้สึกต้องการที่จะฆ่า รวบรวมพลังเวท ก่อนจะปล่อยมันออกไปรอบข้าง

 

แทบทุกสิ่งมีชีวิตในโลกนี้นั้นสามารถรับรู้ถึงพลังเวทได้หมด วิธีนี้จึงได้ผมเป็นอย่างมาก ถ้าศัตรูแข็งแกร่งกว่า มันก็จะไม่ได้ผลอะไรเลย แต่ถ้าระดับเท่ากัน ก็จะทำให้มันลังเลในการเข้าโจมตี และถ้าอ่อนแอกว่า ผมก็สามารถทำให้สลบไปเลยได้

 

ชายคนนี้สามารถคงสติเอาไว้ได้ แต่เหงื่อของเขาก็ไหลพราก และด้วยความกลัว เขาจึงตามคำสั่งของผมอย่างไม่ขัดขื่น

 

“แกเป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดของที่นี้หรือเปล่า?”

 

ผมพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งไปด้วยเกียรติ เพื่อไม่ให้ศัตรูมาดูหมิ่นผมได้ ยังไงซะผมก็เป็นจอมมารนี้นา

 

“ม-ไม่ ข้าไม่ใช่” เขาพูดแบบตะกุกตะกัก

 

เอ๋?

 

“พูดจริงรึ?”

“ข้าสาบาน”

 

ถึงชายคนนี้จะระวังตัวอยู่ แต่ก็ดูไม่ได้โกหก

 

อะไรฟ๊ะ!? จริงดิ? หมอนี้ไม่ใช่หัวหน้าคุ้มที่นี้หรอ? ให้ตายสิ น่าอายชะมัด… อุตสาห์เดินเข้ามาอย่างมั่นใจว่าหมอนี้ต้องใช่แน่ๆ อึก… รู้สึกเหมือนตัวเองโง่ชะมัด มันก็มีความเป็นไปได้นี้หว่าที่คนที่แข็งแกร่งที่สุดอาจจะไม่ใช่ตัวหัวหน้าก็ได้ อยากเอาหน้ามุดดินชะมัด

 

โอเค ยูกิ ใจเย็นๆก่อน แกมีงานที่ต้องทำอยู่นะ

 

มาคิดดูแล้ว ผมก็ไม่ได้ผิดไปซะทีเดียว ด้วยความสามารถของเขา อย่างน้อยก็ต้องนำกลุ่มอะไรซักอย่างอยู่แน่

 

“โอ้? แต่แกเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในนี้ไม่ใช่หรือไง?’”

“…พวกเขาเอาคนอื่นมาทำหน้าที่แทนนะ” เขาพูดพลางบ่น

 

เขาดูอารมณ์ไม่ดีอย่างชัดเจน ให้เดาก็คงจะประมาณพวกขุนนางที่มีพลังอำนาจเหนือมามาแย่งเอาหน้า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่ดี

 

“งั้นก็จงนำข้อความนี้ไปบอกหัวหน้าแกซะ คำต่อคำล่ะ”

“…เข้าใจแล้ว”

 

เขาพยักหน้าอย่างลังเลนิดๆ เขาเป็นทหารที่ดีเลย ถึงจะไม่มีสกิลประเมินแต่ก็รู้ได้ว่าตัวเองอ่อนแอกว่า เขาจึงเลือกที่จะเชื่อฟังมากกว่าการทำอะไรโง่ๆ แถมเขายังมองไปรอบๆเพื่อหาคอยหาโอกาศผลิกสถานการณ์อยู่ด้วย

 

“งั้นก็ฟังให้ดี แกได้ย่างเท้าเข้ามาในอาณาเขตของเราแล้ว ถ้ายังกล้าเข้าไปลึกกว่านี้ ชั้นจะฆ่าไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว ชั้นไม่สนว่าพวกแกมีเป้าหมายอะไร แต่ถ้ายังห่วงชีวิต ก็กลับไปซะ”

 

สายตาของเขาหยุดกวาดไปรอบๆและมองมาที่ผม เหมือนต้องการจะถามอะไรซักอย่าง แต่กลัวว่าจะทำให้ผมโกรธเข้า

 

“พูดได้”

 

เขากลืนน้ำลายก่อนจะเอ่ยเสียง

 

“ข้าอยากจะถามคำถามซัก 1 คำถาม”

“ว่ามา”

“ทำไมคนที่แข็งแกร่งอย่างท่านต้องออกมาเตือนพวกเราด้วย? ทำไมไม่กำจัดพวกเราทิ้งไปเลยกันล่ะ?”

 

ผมแสยะยิ้มแบบตัวร้ายก่อนจะตอบ

 

“ก็เพราะการต้องมาไล่ฆ่าพวกแกมันน่ารำคาญยังไงล่ะ”

“น่า… รำคาญ…?”

“ชั้นไม่สนใจอะไรในตัวพวกแกเลยซักนิด แต่ชั้นก็อนุญาติให้แกรอดไปได้ถ้าพวกแกทำตามที่ชั้นพูด แต่ถ้าไม่ แกก็คงเข้าใจในสิ่งที่ชั้นจะสื่อดีใช่ไหม?”

 

เขาพยักหน้า ผมจึงพูดต่อ

 

“แกไม่คิดว่ามันน่ารำคาญบ้างหรอที่ต้องมานั่งไล่บี้มดทีละตัว? ถึงจะจัดการง่าย แต่มันก็ต้องใช้เวลาอยู่ดี นั้นแหละคือสิ่งที่ชั้นรู้สึก ฆ่าพวกแกนะมันง่าย แค่ชั้นไม่ต้องการจะเสียเวลาก็แค่นั้น”

“จ-จะบอกว่ามนุษย์ก็ไม่ต่างอะไรกับเหล่ามดงั้นรึ!?”

“ก็นั้นแหละ ความต่างชั้นของเผ่าพันธุ์มันทำให้ชั้นนับตัวเองให้เท่ากับพวกแกไม่ได้เลยนะ”

 

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่มดนั้นน่ากลัวกว่ามนุษย์เยอะ ยกตัวอย่างก็เจ้าพวกมดที่อยู่ในป่าต้องห้ามนี้แหละ เจอไปทีเอาซะไม่อยากจะสู้ด้วยอีกเลย

 

“ก็มีเท่านี้แหละ ชั้นจะให้เวลาพวกแกคิดกันซักเล็กน้อย จะอยู่หรือตาย พวกแกก็เลือกเอาเอง”

 

ผมเปิดใช้ง่านลอบเล้นและเดินออกไป แต่สำหรับเขา มันคงเหมือนว่าผมได้หายไปในความมืดไปแล้ว