ผมได้ยินเสียงของเหลวไหลผ่านคอของเธอ

 

ลมหายใจแรงๆมันค่อยๆละลายหลักเหตุผลของผม

 

ผมรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิของเธอผ่านผิว พร้อมกับกลิ่มหอมๆติดปลายจมูก

 

“หาา…อร่อยมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ พี่ชาย!”

 

อิลูน่าดื่มเลือดของผมจนกระทั้งเธอพอใจ จากนั้นก็เช็ดปากแล้วส่งรอยยิ้มอันสดใสมาให้ 

 

“… ม-ไม่เป็นไรจ๊ะ” ถึงผมจะพูดแบบนั้น ผมก็ตีตาหนีเพราะอาการบาดเจ็บางจิตใจ

 

มันจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ไม่ใช่ว่าอิลูน่าดื่มเลือดมากเกินไปจนผมเหนื่อยหรอก ผมดีใจด้วยซ้ำได้ช่วยเธอ… แต่ท่าทางของเธอมันเป็นดาเมจต่อจิตใจผมนะ

 

ผมไม่ใช่หมีนะ! ไม่เคยเรื่องพวกนั้นกับเธอเลยแม้แต่น้อยนะ…!

 

“หนูมีความสุขจริงๆที่ได้ดื่มเลือดอร่อยๆของพี่ชาย” อิลูน่าพูดคำที่ดูเหมือนเห็นแก่ตัวหน่อยๆพร้อมกับรอยยิ้ม สงสัยจะติดนิสัยเลฟี่มา

 

“รสชาติเลือดมันมีความต่างด้วยหรอ?” ผมถาม

 

“ต่างสิคะ!” อิลูน่ายกตัวตัวเองขึ้นมา น่ารักแหะ “เลือดของพี่นะอร่อยมากเลย! และพอดื่มเสร็จหนูรู้สึกดีสุดๆเลยด้วย!” 

 

“ง-งั้นหรอ… ก-ก็นะ พี่ก็ดีใจเหมือนกันที่มันอร่อย”

 

ขออย่าไปพูดอย่างนั้นกับคนอื่นล่ะ ไม่งั้นพี่โดนจับแน่

 

“งั้น หนูไปเล่นข้างนอกนะคะ!” 

 

“ได้สิ แต่มันมีมอนเตอร์อยู่ข้างนอก ดังนั้นอย่าไปไกลล่ะ แล้วก็กลับมาก่อนมืดด้วยนะ ”

 

“ค่าาา!” อิลูน่าตอบกลับอย่างร่าเริงแล้วก็ออกไป แต่ทว่า… ถึงแม้จะมืดแล้ว เธอก็ยังไม่กลับมา

 

* * *

 

“ฟิร์ หาเจอไหม?” ผมถามเขาทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง แต่เขาก็ส่ายหัวปฏิเสธ

 

บ้าเอ๊ย เพราะคิดว่าไม่อย่างจะปกป้องจนเกินไปเลยปล่อยๆไปบ้าง แต่ผมก็พลาด… นี้ผมคิดตื้นไปหรือ?

 

ฟิร์เข้ามาใกล้แล้วก็งับเสื้อผม ส่วนชิอิก็เกาะอยู่บนตัวผม “… มันจะไม่เป็นไร” บรรกาศรอบตัวพวกเขาทำให้ผมใจเย็นลง และคิดหาหนทางใหม่… ถึงจะรู้สึกโกรธไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา

 

“โทษทีนะฟิร์ ขอรบกวนอีกนิด ช่วยหาต่อไปด้วยนะ”

 

* * *

 

อิลูน่าถูกลักพาตัวไปโดยมนุษย์ ฟิร์ได้ไล่ตามกลิ่นของเธอไป แล้วก็ไปเจอกลิ่นผู้คนเข้า

 

และฟิร์ก็ไปเห็นรถม้าที่ชายป่าด้วย เขาจึงตัดสินใจว่ามันจะดีกว่าที่จะกลับมารายงานสถานการณ์ก่อน

 

มันเป็นการตัดสินใจที่ดี เพราะถึงฟิร์จะแข็งแกร่ง ผมก็ไม่แน่จเหมือนกันว่าเขาจะช่วยอิลูน่าออกมาได้ถ้าเกิดพวกนั้นไปถึงหมู่บ้านมนุษย์กันแล้ว

 

อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ถูกโจมตีโดยมอนเตอร์ ถึงสถานการณ์ตอนนี้จะแย่ แต่ถ้าเธอถูกลักพาตัวไปล่ะก็… ผมสามารถช่วยเธอได้

 

อิลูน่านั้นเคยเป็นทาสที่หนีออกมา และก็ถูกช่วยโดยผม

 

หรือก็คือ เธอน่าจะโดนจับไปโดยพวกที่เธอได้หนีออกมานั้นแหละ

 

หลังจากที่ตรวจแผนที่ก่อนหน้านี้ ผมก็เห็นว่าอิลูน่านั้นไม่ได้ไปไกลจากอาณาเขตดันเจี้ยนมากนัก แล้วพวกนั้นก็ไม่ได้เข้ามาภายในป่าลึกด้วย

 

เลฟี่บอกว่าพื้นที่ตรงนี้ยังไม่เคยถูกสำรวจโดยมนุษย์ แต่พวกนั้นกลับเสี่ยงเข้ามาในพื้นที่อันตรายขนาดนี้แล้วเอาตัวอิลูน่าไป… พวกนั้นต้องมั่นใจแน่นอนว่าเธออยู่ที่นี้ และพวกที่จะรู้ได้ก็มีแต่พวกกลุ่มที่อิลูน่าหนีออกมา

 

พวกนั้นคงหวังผลกำไรจากการขายเธอ ไม่ก็คนซื้อนั้นจองตัวเอาไว้อยู่แล้ว?

 

ถ้าเป็นอย่างหลังล่ะก็ เธออาจโดนส่งตัวในวันพรุ่งนี้

 

“… เลฟี่ เมืองของมนุษย์ที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน?” ผมถาม

 

“มีอยู่ที่หนึ่งทางตะวันออกเฉียงใต้ ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงถึง” เธอตอบ

 

… 2 ชั่วโมง?

ใกล้กว่าที่ผมคิดเอาไว้… ไม่สิ เป็นระยะทางที่เหมาะสมเลยถ้าบินไป

 

… นี้ต้องล้อกันเล่นแน่ๆ

 

พวกมันจะต้องชดใช้ที่มาเอาเด็กของชั้นไปด้วยความตาย

 

ผมเอาดาบใหญ่ออกมาจากไอเท็มบ็อก ผมสร้างอีกอันหนึ่งขึ้นมาหลังจากดาบดอกไม้นั้น มันมีรูปร่างง่ายๆ แต่น้ำหนักและความหนาของมันก็มากพอที่จะฆ่าคนได้

 

อาวุธชิ้นนี้สร้างโดยการใช้สกิลเอนช้านเลเวล 2 ผมเรียกมันว่า Purple Blade [TL:แปลตรงๆก็ดาบม่วง แต่มันมิเท่ ดังนั้นผมจะปล่อยไว้งี้ก่อน ใครคิดชื่อดีๆออกก็บอกได้นะจิ]

 

มันมีความสามารถที่จะทำให้ศัตรูติดสถานะ ‘พิษ (เบา)’ ถึงมันจะเป็น ‘เบา’ แต่ผลของมันนั้นก็ขึ้นอยู่กับว่าผมจะใส่พลังเวทแค่ไหนลงไปในดาบ ผมได้ทดลองดูแล้วก็พบว่าพิษมันแรงพอที่จะเปลี่ยนผิวเป็นสีม่วงทันทีถ้าผมใส่พลังเวทลงไปมากพอ

 

“ฟิร์ มากับชั้น ชั้นต้องการให้นายตามกลิ่นอิลูน่า ชิอิ ชั้นเข้าใจความรู้สึกนายนะ แต่ชั้นขอให้นายอยู่บ้าน รอ แล้วชั้นจะช่วยอิลูน่ากลับมาให้ได้แน่นอน” หลังจากพูดจบ ผมก็หันไปทางเลฟี่ 

 

“… เลฟี่ ชั้นขอล่ะ ช่วยมาด้วยกันได้ไหม?”

 

พอผมพูดจบ เธอก็ยักไหล่

 

“พูดอะไรของเจ้านะ? มันก็แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึ? เจ้าหนูนั้นเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแล้ว ดังนั้น… ตามชั้นมา ชั้นมีอะไรดีๆให้ดู” 

 

“อ้ะ? เธอจะไป-?”

 

“รออะไรอยู่ละ? มากับเราสิ ยูกิ”

 

ผมตามเธอออกไปนอกถ้ำโดยไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร… จากนั้น ผมก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่รออยู่บนท้องฟ้า

ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่ง แต่โผล่มาเรื่อยๆจนบดบังวิวข้างบนจนหมด… สิ่งพวกนั้นคือ ฝูงมังกร

พวกนี้ไม่ใช่สายพันธุ์พิเศษอย่างไวเวริน์ พลังของพวกมันนั้นก็เท่ากับขนาดร่าง พอดูสเตตัสของพวกมัน พวกมันแข็งแกร่งเท่ากับพวกมอนเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในฝั่งตะวันตกของดันเจี้ยนเลย

 

“นี้มัน…”

 

“แล้ว เจ้าคิดยังไงกับผู้ติดตามของเราล่ะ? เราได้ยินว่าเราต้องตามหาอิลูน่า เราเลยไปเกณฑ์กำลังพลมา ถึงเป้าหมายจะเปลี่ยนไปซักหน่อย แต่เราคิดว่านี้เป็นโอกาศี่ดีเลยนะ ที่จะให้พวกมนุษย์หน้าโง่พวกนั้นได้ลิ้มรสถึงพลังที่แท้จริง จำนวนขนาดนี้น่าจะมากพอ ใช่ไหมล่ะ?” เลฟี่พูดพร้อมกับยิ้ม

 

นี้มัน… ตอนที่อิลูน่าหายไป ที่จริงผมเก็บเป็นเรื่องเงียบเอาไว้ก่อน แต่เธอก็ไปทำถึงขนาดนี้ในระหว่างที่ผมได้แต่กังวล…

 

“เลฟี่… เธอเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ”

 

“กว่าจะรู้ตัวนี้ ใช้เวลานานไปหรือเปล่า เจ้านี้หัวช้ารึ?” เธอพูดพลางหัวเราะคิกๆ

 

ใช่แล้ว… เธอนั้นดีมาตลอด

 

“งั้น ยูกิ ไปรับตัวน้องสาวของพวกเรากันเลยไหม?”

 

“ฝากด้วยนะ คู่หู”

 

เลฟี่หัวเราะอย่างร่าเริงกลับมา

 

รอก่อนนะอิลูน่า ชั้นจะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้แหละ