พูดได้เลยว่าตัวเองนั้นยังเด็กและไร้เดียงสา แต่ผมมีสิ่งที่เรียกว่าแฟนตอนสมัยเรียนมัธยมต้นปี 2 ปี 3

ช่วงเวลาที่เรียกได้ว่าเป็นการพบกันครั้งแรกหลังปิดเทอมภาคฤดูร้อนในปลายเดือนกรกฎาคม ยามบ่าย ณ ห้องสมุดที่ไร้ผู้คน — เธอคนนั้นกำลังยืนอยู่บนเก้าอี้

ก็เป็นสถานการณ์ที่เบื่อหน่ายจริงๆ นั่นแหละ แต่พอนึกย้อนกลับไป ก็เดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น ผมหยิบหนังสือลงจากชั้นหนังสือแล้วยื่นให้เธอ

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากบอกตัวเองในอดีตว่าให้ทิ้งเธอไว้ตามลำพัง

แต่ผมทำนายอนาคตตัวเองไม่ได้ และเมื่อเห็นสันหนังสือที่เธอกำลังหยิบ ผมก็ถามเธออย่างโง่เขลา

 

—— ชอบนวนิยายสืบสวนด้วยเหรอ?

 

ผมเป็นคนประเภทที่จะอ่านอะไรก็อ่านได้ ไม่ว่าจะนวนิยาย นิยายโรแมนติก ไลท์โนเวล — แล้วแต่ได้หมดเลย นั่นก็เลยว่าเมื่อผมหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาและเห็นชื่อเรื่อง รู้ทันทีว่ามันเป็นนวนิยายสืบสวนคลาสสิก

ถึงผมจะรู้จักเรื่องนี้แต่พูดเต็มปากไม่ได้ว่าจะชอบแนวนี้นะครับ

แต่ยังไง ไม่ว่าในฐานะหนอนหนังสือ ถ้าเห็นคนหยิบหนังสือที่เราเคยอ่านล่ะก็ มีความสุขแล้ว เหมือนกับกระทิงที่ตื่นเต้นที่ได้เห็นของสีแดงไงล่ะ เป็นแรงกระตุ้นที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่

เปรียบเสมือนกับดักที่ท่านเทพวางเอาไว้

หรือที่เรียกกันว่า โชคชะตา

โชคชะตาที่นำพาเราสองคนมาพบกัน และโชคชะตานั้นนำพาเราพบกันในห้องสมุดช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนที่ไร้ผู้คน เมื่อผ่านเดือนสิงหาคม ปิดเทอมภาคฤดูร้อนก็ได้จบลง และผมได้รับคำสารภาพรักจากเธอ

ผมจึงมีแฟนเป็นตัวเป็นตนครั้งแรกในชีวิต

อายาอิ ยูเมะ นั่นคือชื่อเธอในตอนนั้น

 

ทีนี้…ไม่พูดไม่ได้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของความพังพินาศ

ที่จริงแล้ว โอกาสที่การสารภาพรักของเด็กนักเรียนมัธยมต้นจะไม่เกิดความพังพินาศมีไม่เกิน 5% ล่ะมั้ง — ถ้ามองตามความเป็นจริง ไม่มีทางที่คู่รักในมัธยมต้นจะอยู่ด้วยกันไปชั่วนิรันดร์

อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นพวกเราคิดว่าอาจจะเกิดขึ้น

เพราะที่โรงเรียนเราไม่มีจุดยืนมากนัก ผมกับอายาอิก็คบกันแบบเงียบๆ เราจะอยู่ตามมุมห้องสมุด ในห้องสมุดตอนวันหยุด หรือไม่ก็คาเฟ่ร้านหนังสือคุยเฟื่องเรื่องที่เราสนใจ

แน่นอน ผมเคยทำอะไรที่คนรักเขาทำกัน

ไปเดทกัน ควงมือกัน จูบอย่างเก้ๆ กังๆ….และผลัดกันเดินอย่างช้าๆ ตามประสานคู่รักทั่วไปที่ไม่น่าจดจำเป็นพิเศษ และค่อยๆ ทำเป็นขั้นเป็นตอน

ครั้งแรกที่เราจูบกันคือทางแยกระหว่างกลับโรงเรียนภายใต้แสงอาทิตย์ยามอัสดง หลังจากที่จูบกัน อายาอิหน้าแดงเล็กน้อยและส่งยิ้ม ตอนนี้ยังแผดเผาอยู่ในใจผมราวกับภาพถ่าย

ภาพถ่ายนั้นมีอย่างเดียวที่ผมพูดได้คือ

ไปตายซะ

ทั้งเธอและผมคนเก่า

….อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นความสัมพันธ์ของเราค่อนข้างราบรื่นดี แต่พอขึ้นมาปีสาม ความห่างเหินระหว่างเราก็ปรากฎขึ้น

ความห่างเหินที่อายาอิได้แก้ไขความขี้อายของเธอ

อาจเป็นเพราะตั้งแต่เราเดทกัน เธอน่าจะฝึกการสื่อสารมาโดยตลอด — เริ่มมีเพื่อนคนสองคนในชั้นเรียนใหม่ ซึ่งเปลี่ยนไปอย่างชัดเจนเมื่อเทียบกับชั้นปีสองตอนเธอมีคู่เล่นในคาบพละ

อายาอิมีความสุขในตัวของเธอเองและผมบอกว่าผมเองก็เหมือนกัน

ตอนนั้นถ้าให้พูดสิ่งที่อยู่ในใจ — มันคงเป็นคำสารภาพจากผม ขณะที่กำลังเฉลิมฉลองที่อายาอิโตขึ้น ภายในใจผมรู้สึกเจ็บแปลบๆ

ไม่ว่าจะน่ารัก รอยยิ้ม หรือความจริงใจของอายาอิ มีผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้จัก ซึ่งเป็นเรื่องแย่มาก

ก่อนที่จะรู้ตัว ผมเริ่มแสดงความในใจออกมาเป็นคำพูด อายาอิก็ดูกังวลและไม่เข้าใจในจุดนั้น แต่เธอก็ยังตั้งใจทำให้ผมมีความสุข นั่นยิ่งทำให้ผมโกรธเกรี้ยวขึ้นไปอีก

ครับ ผมรู้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอายาอิโตขึ้น แต่เหตุผลที่แท้จริงเป็นเพราะความปรารถนางี่เง่าของผมที่อยากครอบครองเป็นของตัวเอง เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก ผมนั่นแหละที่ผิดและต้องยอมรับมัน

เพียงแต่

เพียงแต่ว่า

ได้โปรดช่วยยกโทษฉันด้วยเถอะ ฉันมันงี่เง่าเอง ตอนที่รู้ตัวว่าตัวเองผิด ผมก็ขอโทษเธอและก้มหัว รู้สึกอิจฉาด้วยเหตุผลแบบนั้น รู้สึกขอโทษที่โกรธอย่างไร้เหตุผล และหวังว่าเธอจะไม่ถือสาอะไร

ทีนี้ คิดว่ายัยนั่นจะพูดอะไรล่ะ?

— ทั้งที่ไม่ชอบให้ฉันไปสนิทกับคนอื่น แต่กลับไปตีสนิทกับผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ

หา?

ใครจะไปคิดว่าจะโดนต่อว่ากลับเนี่ย?

ตามที่เธอบอก ผมกำลังตีสนิทกับผู้หญิงคนอื่นที่เจอ — ถึงแม้จะจำไม่ได้ แต่น่าจะเป็นบรรณารักษ์หรือใครสักคนที่คุยด้วย แต่อายาอิอยากยืนยันว่าผมนอกใจรึเปล่าและไม่ยอมฟังผมด้วยซ้ำ

หลังจากนั้นผมก็ขอโทษ

 

เพื่ออะไรฟะ

 

ผมผิดจริงแหละที่ออกอาการโกรธเคือง ขอโทษก็แล้ว ก้มหัวก็แล้ว เข้าใจว่าจะยกโทษให้รึเปล่าก็เป็นสิทธิ์ของเธอ

แต่ทำไมผมต้องโดนต่อว่าเพราะเรื่องเข้าใจผิดไร้สาระด้วยกันเล่า?

เดิ๋ยวๆ บางทีเรื่องนี้อาจเกิดจากหุนหันพลันแล่น ผมขอโทษเพราะสิ่งที่ทำลงไป อย่างนั้นเธอก็ควรขอโทษเหมือนที่เธอทำกับผมใช่ป้ะ? ผมถูกบังคับให้รับผิดชอบความผิดตัวเอง แต่ไม่เห็นเธอจะขอโทษผมเลย เป็นไปได้เหรอ? มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?

— ผมรู้สึกอย่างนั้น และดูเหมือนว่าเราได้แก้สิ่งต่างๆ และรักษาความสัมพันธ์ไว้ได้ไม่กี่เดือน

ทว่า — ฟันเฟือนที่ผิดรูปไปแล้วนั้น มันไม่มีทางซ่อมได้แล้ว

สิ่งที่เคยเป็นดวงใจของเธอก็กลายเป็นสิ่งน่ารำคาญ เราเริ่มแสดงความเห็นประชดประชันกัน ก่อนจะรู้ตัว แม้แต่คุยโทรศัพท์ก็ยังเป็นเรื่องหนักใจ แต่ยังให้อภัยไม่ได้ที่อีกฝั่งไม่ตอบกลับ และทำให้พวกเราห่างเหินมากกว่าเดิม

ความสัมพันธ์ของเราดำเนินไปจนกระทั่งเรียนจบมัธยมต้น เป็นเพราะพวกเราต่างวิตกกังวลเกินและขี้ขลาดตาขาว

ทั้งหมดเป็นเพราะยังเชื่อมั่นในความทรงจำอันทรงคุณค่าของเรา แต่เมื่อไม่ได้ติดต่อกันแม้แต่ครั้งเดียว ในวันวาเลนไทน์เป็นช่วงที่เรามั่นใจแล้วว่าไม่มีทางกลับคืนเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว

และตอนเรียนจบการศึกษา ผมกล่าวว่า

 

— เราเลิกกันเถอะ

— อื้ม

 

ง่ายๆ ฟังได้ใจความ ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

เธอไม่โกรธและทำหน้าทำตาเหมือนรอผมกว่าจะพูดสักที สงสัยผมเองก็คงทำหน้าเหมือนกัน

ผมชอบเธอนะ….หวงเธอจริงๆ

แต่สำหรับตอนนี้ เธอเป็นศัตรูตัวฉกาจเสียแล้ว

….เอาตามตรง ความรักเป็นเพียงช่วงเวลาแห่งความเขลา

อย่างน้อยๆ ผมก็ได้ปลดปล่อยความเขลาออกมา

รู้สึกเอนจอยอย่างมีความสุขในการจบการศึกษา รู้สึกเหมือนภาระมากมายถูกยกออกไปหลายกอง

แล้วในค่ำคืนนั้นเอง

คุณพ่อกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

 

— พ่อตัดสินใจจะแต่งงานใหม่ล่ะ

 

โอ้โห

ก็นะ มนุษย์แม้ในวัยนี้ก็ไม่หยุดฟุ้งซ่านได้ คุณพ่อเลี้ยงดูผมเพียงคนเดียวและขณะที่รันทดกับการตัดสินใจแต่งงานใหม่ ผมก็ไม่คัดค้านกับการตัดสินใจของเขา แต่งงานใหม่เหรอ? เยี่ยมไปเลยครับ แล้วแต่พ่อเลย ผมเรียนจบมัธยมต้นแล้ว

ตอนนั้นผมมีความสุขมากๆ แต่สิ่งที่คุณพ่อพูดต่อทำให้หูวิ้งทันที

 

— อีกฝ่ายมีลูกสาวด้วย…ไม่ว่าอะไรใช่ไหม?

 

เฮ้ยๆ มีพี่น้องไม่แท้ตอนอายุเท่านี้ เหมือนในไลท์โนเวลเลยว่ะ ฮ่าๆๆ!

ตอนนั้นผมรู้สึกตื่นเต้นมากจนอยู่นิ่งไม่ได้

ในเวลาต่อมา เมื่อผมได้พบกับคุณแม่เลี้ยงและน้องสาวไม่แท้ รู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นสาดเข้าที่หน้า

 

— ……….

— ……….

 

คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ อายาอิ ยูเมะ

ไม่สิ

ตอนนี้เธอกลายเป็น อิริโดะ ยูเมะ

เราจ้องหน้าอ้าปากค้างอย่างตะลึงพรึงเพริด และหัวใจเราตะโกนเป็นเสียงเดียวกันว่า

 

— ท่านเทพ แกนะแก!!!

 

แล้วแฟนเก่าของผมก็กลายเป็นพี่น้องไม่แท้

――――――――――――――――――――――――――――――

สามารถติดตามการอัพเดตได้ทางเพจ : Launchmind