ปีใหม่และเต่า

เท็ปเซเคเมย์ยุ่งสุดๆตั้งแต่เริ่มอาศัยอยู่กับเมจิคัลเกิร์ลคนหนึ่ง เด็กสาวปรับแต่งบ้านใหม่เพื่อให้มันป้องกันเรื่องต่างๆได้อย่างเหมาะสม และเท็ปเซเคเมย์เองก็ต้องทำ “งาน” ที่เมจิคัลเกิร์ลคนนั้นบอกว่าหากไม่ทำก็อยู่ไม่ได้อีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เธอมักทำเป็นปกติ —อย่างเช่นกิน ดื่ม ค้นหา จิ้ม กัด แล้วก็ต่อย— ก็จะไม่ได้ทำด้วย

และยิ่งไปกว่านั้น มันก็มีหลายเรื่องที่ธอต้องเรียนรู้

เธอเรียนรู้คำศัพท์ผ่านการมองดูสถานที่ที่คนมารวมกัน ดูทีวี และอ่านหนังสือ เธอเรียนรู้จากหนังสือว่าหนังสือมันเรียกว่าหนังสือ เธอเรียนรู้จากทีวีว่าทีวีนั้นเรียกว่าทีวีเช่นกัน มันยังมีอะไรที่เรียกว่าหนังสือพิมพ์อยู่ด้วย แต่มันยังยากเกินไปสำหรับเท็ปเซเคเมย์ แต่ถ้าเธอยังเรียนรู้เรื่องต่างๆต่อไป เธอก็คงอ่านหนังสือพิมพ์ได้อย่างชำนาญแน่

แต่ช่างหนังสือพิมพ์ไปก่อน ในตอนนี้เธอกังวลกับสิ่งที่อยู่รอบตัวใกล้กับบ้านมากกว่า อะไรบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป  

ทีวีเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน หนังสือนั้นไม่เปลี่ยน แต่สถานที่ที่มนุษย์รวมตัวกันเปลี่ยนไป เท็ปเซเคเมย์ได้ตัดสินใจหนึ่งครั้งหรือสองครั้งในช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์ขึ้นและหายไปว่าเธอจะลอยขึ้นไปบนบ้านแล้วก็มองลงมาจากด้านบน เธอบอกได้จริงๆว่า ตรงนี้ ตรงนั้น ตรงโน้น ตรงนู้น ล้วนแต่เต็มไปด้วยการประดับประดาและแสงไฟส่องประกายระยิบระยับ ผู้คนที่เกินไปมาดูเหมือนกำลังสนุกสนานกันอยู่ คนเหล่านั้น “ยิ้ม” แบบเดียวกับที่เท็ปเซเคเมย์ทำในตอนช่วงเวลาลำบาก

การเกิดอะไรซ้ำๆของ “ช่วงเช้า” เมื่อมีแสงสว่าง และ “กลางคืน” เมื่อฟ้ามืดคือหนึ่งวัน หลังจากเกิดซ้ำๆหลายวัน มันร้อนแล้วก็เย็น หลังจากที่ร้อนเปลี่ยนเป็นเย็นแล้วก็คือปี หลังจากที่เกิดซ้ำๆหลายปีก็จะตาย มันคือชีวิต เรื่องทั้งหมดนี้เธอเรียนรู้มาจากหนังสือ  

ในตอนที่เธอยังมีมนุษย์คอยดูแลเรื่องพวกนี้ เท็ปเซเคเมย์ก็ไม่เคยรู้มาก่อน ดูเหมือนว่ามนุษย์นั้นได้ดูแลเต่าหรือก็คือเมย์ คนพวกนั้นรักษาอุณหภูมิให้คงที่ ให้อาหารเธอ รักษาความชื้น ทั้งหมดก็เพื่อให้เธอไม่ตาย เพราะแบบนี้ในตอนนี้เท็ปเซเคเมย์ถึงยังมีชีวิตอยู่

แต่เท็ปเซเคเมย์ชอบช่วงเวลาในตอนนี้มากกว่าตอนที่มีมนุษย์คอยดูแล มันสนุก เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นเหตุผลที่ต้องทำเรื่องที่ลำบากด้วย พอผ่านเรื่องที่ลำบากไปแล้ว เรื่องสนุกก็มักตามมาเสมอ ดังนั้นจงระวังให้ดีล่ะ เด็กๆเอ๋ย ในทีวีมันพูดแบบนี้

ต้นไม้ ใบหญ้า แมลง ทุกๆอย่างที่อยู่ในสวนดูเหมือนสูญเสียพลังงานไปหมด มันเป็นเพราะว่าอากาศเริ่มหนาวแล้ว แต่สถานที่ที่มนุษย์รวมตัวกันและทีวีดูไม่ได้สูญเสียพลังงานไปเลย ยังสามารถบอกได้ว่ามีพลังงานมากกว่าเดิมด้วย พวกนั้นเริ่มส่งเสียงดังและประดับหลอดไฟหลายๆหลอด แล้วพวกนั้นก็ดูเหมือนว่ามีพลังงานมากขึ้น มนุษย์สามารถสามารถอาศัยอยู่ในอากาศร้อนและหนาวได้โดยการ “เปลี่ยนเสื้อผ้า” ตั้งแต่ที่อากาศเย็น มนุษย์ก็สวมเสื้อมากขึ้นเพื่อต้านทานความหนาว แต่พวกนั้นก็ไม่ใช่แค่ต้านทานเอาไว้ได้ แต่ยังมีพลังมากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย  แม้การใช้เสื้อผ้าจะแปลกไปนิดหน่อยก็ตาม

เท็ปเซเคเมย์พยายามถามเมจิคัลเกิร์ลที่เธออาศัยอยู่ด้วย “ทำไมล่ะ?”

“อ๋อ ก็เพราะกำลังจะถึงคริสต์มาสแล้ว”

“คริสต์มาส?”

“ซานต้าคลอสจะมากับรถลากเลื่อนและเรนเดียร์เพื่อแจกของขวัญน่ะ”

“ทำไมล่ะ?”

“ทำไมเหรอ? เอ่อ… ก็มันเป็นเรื่องแบบนั้น”

“ใครก็ตามที่ให้ของโดยที่ไม่มีเงื่อนไข มันคือการพยายามหลอกลวงนี่นา”

“พอเป็นเรื่องแบบนี้เธอกลับฉลาดแบบแปลกๆนะ… นี่ เธอรู้คำศัพท์ยากๆด้วยนี่นา”

“คนที่บอกว่ามีอะไรดีๆมาให้คือพวกต้มตุ๋น”

“บางทีเธอคงดูทีวีมากไปหน่อย…”

“ไพตี้ เฟรเดริก้าก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน…”

“อ่า ก็นะ เธออาจจะถูกก็ได้… แต่ เฮ้ ทำไมเธอถึงจำชื่อศัตรูได้แต่ยังจำชื่อของฉันไม่ได้ซักทีเนี่ย?”

“ซานต้าคลอสคือนักต้มตุ๋น”

“ไม่หรอก ไม่ใช่ เอ่อ… จริงสิ มันมีเงื่อนไขอยู่ด้วย ซานต้าคลอสจะให้ของขวัญกับเด็กดีเท่านั้น เขาไม่ให้ของขวัญกับเด็กไม่ดีหรอก”

“เด็กดี”

“ใช่แล้ว เด็กดี เรื่องนี้มันทำให้พวกเด็กๆพยายามมากที่จะเป็นคนดีและทำให้โลกเคลื่อนไหวไปในทางที่ดีขึ้น ดูสิ เธอพูดได้เหรอว่าซานต้าคลอสแจกของขวัญแบบให้เปล่า? เขาพยายามใช้ของขวัญเพื่อให้โลกนี้ดีขึ้นนะ เขาไม่ใช่นักต้มตุ๋นหรอก โอเคนะ เขาน่ะเป็นคนดี”

“เมย์เองก็เป็นเด็กดีนะ”

“เธอแน่ใจเหรอ หืม…?”

หลังจากที่เมจิคัลเกิร์ลสอนเธอเรื่องซานต้าคลอสแล้ว เวลาเช้าและกลางคืนก็เกิดขึ้นแบบซ้ำๆหลายรอบ จากนั้นมันก็กลายเป็นตอนเช้าอีกครั้ง มีรองเท้าที่เต็มไปด้วยลูกกวาดวางอยู่ข้างๆตะเกียงของเท็ปเซเคเมย์พร้อมกับการ์ดที่เขียนว่า ถึงเท็ปเซเคเมย์ เด็กดี จากซานต้าคลอส

ช็อคโกแลต คาราเมล ลูกกวาด เมื่อเท็ปเซเคเมย์เอากระดาษห่อที่เป็นประกายออก สิ่งที่อยู่ด้านในก็เป็นประกายสวยงามเช่นกัน

มันไม่ใช่แค่สวยงามเท่านั้น แต่เมื่อเธอลองใส่เข้าไปในปากมันก็อร่อยมาก เมื่อเธอดูดมันอย่างช้าๆไม่ก็กัดแล้วเคี้ยว รสชาติก็หวานด้วย

ในตอนที่เธอกินลูกกวาด เท็ปเซเคเมย์ก็เข้าใจว่าซานต้าคลอสมีอยู่จริง เห็นได้ชัดว่าใครบางคนมีตัวตนอยู่และพยายามควบคุมเด็กๆทั่วโลกด้วยการใช้ของหวานเป็นเหยื่อล่อ

เธอไขปริศนาของคริสต์มาสได้แล้ว แต่เรื่องลึกลับมันก็ยังคงเข้ามาอีก แม้คริสต์มาสจะจบลง สถานที่ที่ผู้คนมารวมตัวกันและทีวีก็ไม่ได้สูญเสียพลังงานไปเลย ความจริงแล้วเธอยังมีความรู้สึกว่าคนพวกนั้นมีชีวิตชีวามากขึ้นอีก

“ทำไม?” เท็ปเซเคเมย์ถามเมจิคัลเกิร์ล

“อ๋อ เพราะใกล้ถึงปีใหม่แล้วน่ะ”

“ปีหม่าย*? ซานต้าคลอส?”

*ฉบับ yenpress เมย์จะพูดนิวเยียร์ (new year) เป็นนิวเอียร์ (new ear) ตลอด 

“ไม่ ซานต้าคลอสไม่มา”

“แล้วอะไรจะมาเหรอ?”

“อะไรจะมางั้นเหรอ…? พูดทั้งหมดมันยากนะ มีอะไรหลายๆอย่างเลย โอเคไหม?”

เห็นได้ชัดว่าเมจิคัลเกิร์ลคนนี้กำลังยุ่งกับสิ่งที่เรียกว่า “งาน” และแทบจะไม่อธิบายอะไรก่อนที่จะกลับไปยังห้องของตัวเอง ทิ้งเท็ปเซเคเมย์ที่คิดถึงเรื่องปีหม่ายเอาไว้คนเดียว แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้ก็คือตัวเองไม่มีทางเข้าใจด้วยการอธิบายแบบนี้เลย

การเรียนรู้เองก็มีวิธีการหลายอย่าง อ่านหนังสือ ดูทีวี ให้เมจิคัลเกิร์ลสอนเธอ และอีกอย่างหนึ่ง ให้คนอื่นนอกจากเมจิคัลเกิร์ลสอนเธอ จอมเวทเองก็จะมาที่บ้านเป็นบางครั้ง ดังนั้นเท็ปเซเคเมย์จึงคาดหวังให้เธออธิบายอะไรไม่ได้ นอกจากทั้งสองคนก็มีมนุษย์คนอื่นอีกเยอะแยะ เท็ปเซเคเมย์คิดว่าหากเธอได้มนุษย์มาสอนล่ะก็ มันคงจะเป็นเรื่องดี  

เมจิคัลเกิร์ลคนนั้นจะไม่ชอบหากเท็ปเซเคเมย์ออกไปข้างนอกด้วยร่างของเท็ปเซเคเมย์ แต่เท็ปเซเคเมย์อยากออกไปข้างนอกด้วยร่างนี้ เมื่อเธอพูดว่าตัวเองอยากทำอะไร เมจิคัลเกิร์ลก็ดูเศร้ามากในตอนที่เธอคิด คิด คิด แล้วก็คิด จนคิดอะไรบางอย่างออก

เท็ปเซเคเมย์ถือกระดานที่ด้านบนมีคำว่า ระวังโจรล้วงกระเป๋า เขียนเอาไว้ สิ่งนี้เรียกว่า “ป้าย”

เมจิคัลเกิร์ลรูมเมทของเธอบอกว่าหากถือเจ้านี่เอาไว้ ต่อให้ดูต่างจากคนธรรมดาเล็กน้อยก็ไม่เป็นอะไร เธอแค่ต้องไม่บิน แยกร่าง หรือทำตัวเองให้ใหญ่ขึ้น แค่ถือเจ้านี่แล้วเดินไปรอบๆด้วยเท้าของตัวเองก็เพียงพอ เท็ปเซเคเมย์ดึงเอาป้ายนั้นออกมาจากด้านล่างของหีบสมบัติขนาดใหญ่ที่อยู่ในตะเกียงของเธอ รองเท้าคริสต์มาสและกระดาษห่อลูกกวาดก็เอามาไว้ข้างนอกด้วย เธอไปยังสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน เธอแค่อยากให้คนอื่นสอนเธอเรื่องปีหม่ายเพียงเท่านั้น

ในตอนที่เธอพยายามใช้ขาของตัวเองเดินอยู่นั้น เท็ปเซเคเมย์ก็รู้สึกตัวว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังมองเธออยู่ เพราะแบบนั้นเธอจึงพยายามถามชายคนนั้น

“ปีใหม่?” เขาพูด “ส่งการ์ดอวยพรปีใหม่ให้ทุกคนมันลำบากนี่นะ ว่าไหม? แต่แถวๆนี้มีโจรล้วงกระเป๋าจริงๆงั้นเหรอ?”

เธอลองพยายามถามผู้หญิงดูบ้าง

“แหม น่ารักจังเลย ปีใหม่เหรอ? หืมมม ซุบชิรุโกะ* ล่ะมั้ง? หรือจะเป็นซุปโอโซนิ* นะ? อ๊ะ ถ้าพูดถึงการตำโมจิล่ะก็ มันก็มีการตำโมจิด้วยนะ พอพูดถึงโมจิแล้ว ผิวของเธอนี่ดูนุ่มเหมือนโมจิเลย ฉันล่ะอิจฉาจัง”

*ถั่วแดงต้ม
*ซุบโมจิ

เธอพยายามถามเด็กด้วยเช่นกัน

“สำหรับเกมแล้ว มันก็มีไม้ตีฮะโกอิตะ* ฟุคุวาไร* ลูกข่าง ว่าว คิดว่าแบบนั้นนะ แต่ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ เอาเป็นเงินปีใหม่ดีกว่า แต่พอคิดว่าจะได้เงินเยอะๆแล้ว ทุกๆปีพ่อแม่ก็จะเอาไปครึ่งนึง เหมือนโดนโกงเลย พ่อแม่บอกว่าจะเก็บไว้เพื่ออนาคตหรืออะไรแบบนั้น แต่มันน่าสงสัยสุดๆ”

*ไม้ตีลูกขนไก่ที่ทำจากไม้
*เกมปิดตาที่ต้องวาดโครงหน้าแล้วเอาตา จมูก ปาก ที่แยกส่วนมามาใส่บนใบหน้าให้ถูกต้อง

เธอถามคนที่อายุมากกว่าด้วย

“ฉันคิดว่าจะไปสักการะศาลเจ้าท้องถิ่นเป็นครั้งแรกของปีน่ะ หลายๆคนบอกว่ามันเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการตั้งปณิธานของสิ่งที่จะทำตลอดปีด้วย”

เธอยังคงพยายามถามคู่รักชายหญิงด้วย

“ฝันแรกของปีใหม่ล่ะว่าไง? อยากรู้จังว่าโชคในปีนี้จะเป็นไงบ้างเนอะ”

“แต่ก่อนหน้านั้นก็ฮิเมะฮาจิเมะ* ของเรา เริ่มต้นปีด้วยเรื่องอย่างว่า ถ้าเธอรู้ว่าฉัน—”

*หมายถึงการมีเซ็กส์ครั้งแรกของปี

“อ๊า! โธ่เอ๊ย อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ!”

เท็ปเซเคเมย์ได้ข้อมูลมาหลากหลายแบบ เธอบันทึกแต่ละอย่างไว้ด้วยสมุดจดกับดินสอ และเมื่อไส้ดินสอสั้นลง เธอก็ใช้กบเหลาดินสอสวมตรงปลายแล้วก็ทำการเหลา การหาข้อมูลจากนอกบ้านได้อะไรมากกว่าในบ้านจริงๆด้วย

พอเทียบกับคริสต์มาสแล้วข้อมูลมันก็มากเกินไป คริสต์มาสมันเข้าใจง่ายๆด้วยซานต้าคลอสและของขวัญ แต่ปีหม่ายมันสับสน เหมือนว่าปีหม่ายมันจะซับซ้อนกว่าคริสต์มาส

เธอจำเป็นต้องรู้มากกว่านี้ ต้องเรียนรู้ให้มากขึ้น การเรียนรู้คือเรื่องสำคัญในการที่จะใช้ชีวิตกับมนุษย์ ในทีวีบอกไว้ว่าหากเธอไม่รู้อะไรเลยก็จะถูกกินทั้งเป็น เท็ปเซเคเมย์คิดว่าจะใช้ทีวีและหนังสือเพื่อทำความเข้าใจปีหม่ายให้มากขึ้นจากข้อมูลที่ได้มา แต่มนุษย์ก็เปลี่ยนแปลงไปเร็วกว่าข้อมูลที่เธอมีซะอีก  

ย้อนกลับไปในตอนที่เท็ปเซเคเมย์ยังไม่ใช่เท็ปเซเคเมย์ การเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้ามันไม่ได้สร้างปัญหาอะไร เคลื่อนไหวอย่างใจเย็นและสงบนิ่งตามจังหวะของตัวเอง เธอกินอาหารของตัวเอง อึ และก็จ้องมองไปนอกตู้ เธอไม่เคยรู้ว่าภายนอกตู้ก็คือภายนอกตู้ ตัวเองได้อาหารจากมนุษย์ หรือตัวเองก็คือตัวเองที่ใช้ชีวิตอย่างเอื่อยเฉื่อย

มนุษย์นั้นไม่จำเป็นต้องทำตามจังหวะของเท็ปเซเคเมย์ต่างจากอาหารและอากาศ อาณาเขตของมนุษย์เปลี่ยนไปเร็วกว่าใบไม้ที่แห้งเหี่ยวและร่วงหล่นลงมา สิ่งที่เรียงรายกันที่ “ร้านค้า” ก็เปลี่ยนไป มีแถวสีขาวๆแข็งๆมีสองหรือสามชั้นที่ด้านบนของกันและกัน กระดาษสีขาวและแดงที่เอามารวมกันและห้อยเอาไว้ มีใบหน้ากับของสวยๆติดอยู่กับอาวุธขนาดใหญ่

ไม่ใช่แค่ภายนอกแต่ภายในเองก็ปลี่ยนไปเช่นกัน เมจิคัลเกิร์ลที่อาศัยอยู่ด้วยดูเหมือนว่าจะยุ่งมากกว่าปกติ “มาทำความสะอาดบ้านสำหรับวันปีใหม่กันดีกว่า” “มาทำโอเซจิกันเถอะ” เหมือนว่าทั้งหมดจะเป็นการเตรียมการรับมือปีหม่าย เท็ปเซเคเมย์เองก็ช่วยเมจิคัลเกิร์ล เธอไม่เข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองทำอะไรอยู่แต่มันเป็นสิ่งที่ต้องทำสำหรับปีหม่าย ดังนั้นเธอจึงเชื่อ

หลังจากนั้นเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นและหายไปอีกครั้งและอีกครั้ง จากนั้นในที่สุดก็หนาว ภายนอกล้วนตกแต่งอย่างแฟนซี ภายในทีวีก็แฟนซียิ่งกว่า อะไรบ่างอย่างกำลังเปลี่ยนไป อย่างช้าๆ ทีละเล็กละน้อย ขึ้นไปด้านบน ก้าวไปข้างหน้า ขึ้นไปอีก ก้าวต่อ จากนั้นก็ไปไกลขึ้นอีกจนถึงด้านบน หรือสูงกว่านั้นนะ? เธอบอกได้ว่าสิ่งต่างๆกำลังจะไปยังที่ที่ดี

ในตอนที่ไม่มีดวงอาทิตย์ —หรือเมื่อถึงเวลากลางคืน— ที่ไหนซักที่ อะไรซักอย่างส่งเสียงขึ้น เมจิคัลเกิร์ลบอกว่ามันคือโจยะโนะคาเนะ การตีระฆังแต่ละครั้งจะทำให้กิเลสทั้งหมดหายไป ระฆังนั้นตีรวมทั้งหมดหนึ่งร้อยแปดครั้ง มนุษย์นี่ทำอะไรน่าเหลือเชื่อจัง เท็ปเซเคเมย์คิดแบบนั้นในตอนที่กำลังดูดเส้นโซบะ เธอชอบโซบะที่ใส่ต้นหอมเยอะๆ

“ถึงปีหม่ายรึยัง?” เธอถามเมจิคัลเกิร์ลรูมเมท

“ตอนนี้คือวันก่อนปีใหม่น่ะ ไม่ใช่ปีใหม่หรอก”

มนุษย์ในทีวีกำลังส่งเสียง เท็ปเซเคเมย์รู้เรื่องนี้ สิ่งที่มนุษย์ทำอยู่คือการร้องเพลงและเต้นรำ พอมีเรื่องที่มีความสุขเกิดขึ้นหรือมีอะไรสนุกๆเกิดขึ้น มนุษย์ก็จะร้องและเต้น พวกนั้นสนุกและมีความสุขเพราะใกล้ถึงปีหม่ายแล้วงั้นเหรอ?  

หลังจากนั้นเท็ปเซเคเมย์และเมจิคัลเกิร์ลก็ตอบโต้อะไรอย่าง “ตอนนี้ปีหม่ายรึยัง?” และ “ยังหรอก” แบบซ้ำๆหลายครั้ง จนกระทั่งในที่สุดก็ถึงเวลา

“ตอนนี้ปีหม่ายรึยัง?”

“อื้อ ถึงแล้วล่ะ สวัสดีปีใหม่ ฉันจะไปทำโอโซนิหน่อยนะ”

ปีหม่ายมาถึงแล้ว สำหรับคริสต์มาส ซานต้าคลอสจะมา สำหรับปีหม่ายอะไรจะมา? เท็ปเซเคเมย์ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เลย ถ้าเธอไม่ได้เตรียมตัวอะไรเหมือนกับการทำตัวเป็นเด็กดี เธอก็จะไม่ได้ของขวัญแบบเดียวกับที่ได้จากซานต้าคลอสรึเปล่า?

“สวัสดีปีหม่ายคืออะไรเหรอ?”  

“คำทักทายน่ะ เป็นคำเวอร์ชั่นปีใหม่ของ ‘อรุณสวัสดิ์’ หรือ ‘สวัสดี’ “

“สวัสดีปีหม่าย”

“อื้อ เช่นกัน”

เหมือนว่าปีหม่ายจะมาถึงโดยที่เท็ปเซเคเมย์ไม่ทันรู้ตัว นี่จะทำยังไงดีนะ? จะรับมือยังไงดี? เธอยังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย จากนั้นเธอก็พลิกดูสมุดจดพลางคิดถึงกลยุทธ์ปีหม่าย ในตอนนั้นเองจอมเวทก็เข้ามา

“สวัสดีปีใหม่ มานา” เมจิคัลเกิร์ลพูด

“สวัสดีปีหม่าย”

“อื้อ เช่นกัน” จอมเวทตอบกลับ “ขออย่างอื่นดีกว่า”

“เท็ปเซเคเมย์ เอาชามาให้มานาหน่อยสิ”

พอปีหม่ายมาถึงมันก็ไม่ใช่ซานต้าคลอสแต่เป็นจอมเวท เท็ปเซเคเมย์เอาชามาให้จอมเวทที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับสำรวจใบหน้าอีกฝ่าย

“หือ? อะไรล่ะ?” จอมเวทถาม เธอคิดครู่หนึ่งก่อนที่ทางทีจะเปลี่ยนไป เท็ปเซเคเมย์รู้ เธอค้นคว้าเรื่องสีหน้าของมนุษย์มาแล้ว โดยเฉพาะเวลาที่ยิ้ม ใบหน้าก็จะดูแจ่มใสเป็นพิเศษ

“อยากได้เงินปีใหม่งั้นเหรอ หือ? ฮึ แน่นอน ชั้นเตรียมมาให้ ดีใจซะเถอะ” จอมเวทดึงเอาซองกระดาษสีแดงออกมาจากกระเป๋าเงินแล้วก็ยื่นให้เท็ปเซเคเมย์

เท็ปเซเคเมย์จำได้ว่าตัวเองเขียนเอาไว้ในสมุดจด มันมีเรื่องเงินปีหม่ายด้วย ดังนั้นสิ่งที่จอมเวทยื่นมาให้เธอในตอนนี้คือโอโตชิดามะ*? เหมือนว่าเธอจะจัดการวันปีหม่ายได้ดีทีเดียว แต่เธอก็ยังประมาทไม่ได้ ความประมาทคือหนทางสู่ความตาย ในใจของเท็ปเซเคเมย์ย้ำคำพูดที่จะพูดออกมาแบบซ้ำๆ

*เงินที่ผู้ใหญ่จะให้เด็กในวันปีใหม่

ทั้งหมดเริ่มต้นด้วย “เงินปีหม่าย”

“อ่าหะ”

“ขี้โกง”

“หือ? จริงเหรอ? 7753 ทำแบบนั้น?”

“เก็บไว้สำหรับอนาคต”

“อ่า ก็จริง นั่นสำคัญนะ”

เหมือนว่าเธอจะจัดการบทสนทนานี้ได้อย่างไหลลื่น ดังนั้นแบบนี้คือถูกต้องแล้ว เท็ปเซเคเมย์พูดต่อไปด้วยความมั่นใจว่าจะเอาตัวรอดในวันปีหม่ายไปได้ด้วยการใช้คำศัพท์ที่เขียนเอาไว้ในสมุดจด “ไปสักการะศาลเจ้าเป็นครั้งแรก”

“หือ? ใช่ ทำไมล่ะ? ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเธอศรัทธาด้วย”

แบบนี้รู้สึกไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ เธอรู้สึกว่าตัวเองต่อบทสนทนาได้ไม่ถูกต้อง “ผิวโมจิ”

“หา?”

นี่ก็ไม่ใช่

“ฟุคุวาไร”

“อะไรของเธอ?”

ไม่ได้อีก “ฝันแรก”

“จู่ๆก็พูดอะไรเนี่ย…?”

นี่เองก็ไม่ใช่ “ฮิเมะฮาจิเมะ”

“หือ? เดี๋ยวนะ? นี่เธอพูดบ้าอะไร—?”

เท็ปเซเคเมย์สัมผัสได้จากเสียงของจอมเวทที่ดังขึ้น ปฎิกิริยานี้แตกต่างจากตอนที่เธอพูดถึงผิวโมจิ ฟุคุวาไร และฝันแรกของปีอย่างชัดเจน

อีกแง่หนึ่ง นี่คือคำพูดที่ถูกต้อง

“ฮิเมะฮาจิเมะ! ฮิเมะฮาจิเมะ! ฮิเมะฮาจิเมะ! ฮิเมะฮาจิเมะ!”

“อย่าพูดซ้ำๆสิยะ!”

“ต้องทำในวันปีหม่ายนะ”

“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว!”

“ทำสิ”

” ‘ทำสิ’ นี่หมายความว่ายังไงน่ะ?! เฮ้… เธอ… ถ-ถอยไปเลยนะ! 7753! 7753! มานี่แล้วช่วยหยุดยัยนี่ที! หวา! อย่าทำแบบนั้นเซ่! เฮ้!!”