นิยาย Lv1 Skeleton

Lv1 บทที่ 86

“วิลด้า แล้วเจ้าลองเสื้อผ้าใหม่หรือยัง”

“แน่นอน”

ในขณะที่ผมนําสิ่งของทั้งหมดที่เราซื้อมาเมื่อวาน เธอก็เริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองแล้ว

“เอ่อเอ่อ…ข้าจะออกไปข้างนอก”

ผมรีบวิ่งออกไปที่ประตู

“ฮ ผมไม่ได้คาดหวังให้เธอถอดเสื้อผ้าในทันที ผมต้องระวังการใช้ชื่อของเธอให้มากขึ้น”

“นายท่าน ข้าเปลี่ยนเสร็จแล้ว”

เมื่อผมกลับเข้ามาในห้องผมได้รับการต้อนรับจากภาพของความงามอันงดงามพร้อมกับใบหน้าของเธอที่แดงระเรื่อเล็กน้อย เดิมที่เธอมีรูปร่างที่ดีแต่เสื้อผ้าใหม่เน้นให้เห็นอย่างชัดเจน

“ข้าคิดว่าหัวใจของข้าจะระเบิด!”

“นายท่าน? ไม่สบายหรือ?”

วิลด้า ถามด้วยท่าทางสับสน

“ใช่ แบบ. เมื่อข้าเห็นบางสิ่งที่สวยงามหัวใจของข้าแทบจะระเบิด”

เมื่อเข้าใจความตั้งใจของผม เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ข้าคิดว่าเสื้อผ้าพวกนี้ไม่เหมาะกับข้า เพราะข้าน่าเกลียดเกินไปสําหรับพวกมัน”

“เจ้ากล่าวแบบนั้นได้ยังไง! นั่นคือสิ่งที่เจ้าคิดจริงๆหรือ”

ผมอยากไปถึงจุดต่ำสุดของเรื่องนี้เพราะผมรู้สึกประหลาดใจที่เธอมีความนับถือตัวเองต่ำเช่นนี้เกี่ยวกับความงามอันยิ่งใหญ่ของเธอ

“ลีนา คุณคิดยังไง”

“จากสัดส่วนของมนุษย์เธอจะถูกจัดให้เป็นความงามอันดับต้น ๆ ของโลกอย่างไรก็ตามสีผิวของเธอค่อนข้างคล้ําไปหน่อยดังนั้นมันจึงเป็นอะไรที่แปลกใหม่มากกว่า”

“อย่างนั้นหรือ? อืม….”

“ท่านกําลังสนทนากับใคร?”

โดยปกติแล้ว วิลด้า คิดว่าผมกําลังพูดกับตัวเองเพราะทุกวันนี้ลีนามักจะใช้การสั่นสะเทือนในกระดูกของผมเพื่อสื่อสารกับผมเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน

“โอ้ไม่มันไม่มีอะไร”

“ต้องเป็นเพราะค่าสาปพระจันทร์สีเลือด แต่ทําไมผมถึงไม่ได้รับผลกระทบ?

ผมใส่ความลึกลับเล็ก ๆ ไว้ที่ด้านหลังของจิตใจและตัดสินใจที่จะมุ่งเน้นไปที่บางสิ่งบางอย่างที่ผมเคยอยากค้นหา

“วิลด้า เจ้ารู้วิธีใช้ ขโมยทักษะ ใช่ไหม”

“ใช่ แต่ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเกี่ยวกับข้า? ข้าไม่เคยบอกใครเลย”

เธอตอบอย่างเขินอาย

“เจ้าเคยลองใช้ไหม”

“เพียงครั้งเดียวเมื่อข้ายังเป็นเด็ก ข้าสนใจทักษะเวทย์มนตร์ของคนอื่นแต่หลังจากนั้นข้าก็ไม่เคยใช้มันเลย”

“ทําไมจะล่ะ?”

“ข้ายังจําสีหน้าของคน ๆ นั้นได้เมื่อเขารู้ว่าเขาไม่สามารถใช้ทักษะนี้ได้อีกต่อไป”

“ทักษะขโมยอยู่ได้นานแค่ไหน?”

“อย่างที่ข้าจาได้ว่ามันใช้เวลาประมาณ 30 นาที”

“เจ้าควรฝึกฝนให้มากขึ้น ข้าคิดว่าเจ้าต้องเพิ่มเลเวล บางทีระยะเวลาอาจจะยาวขึ้นวิลด้าลองใช้ขโมยทักษะในคาถา สร้างน้ำของข้า”

“นายท่าน ข้าใช้ ขโมยทักษะ : การสร้างน้ำ”

เธอคว้ามือผมและปล้นทักษะของผม เมื่อผมตรวจสอบหน้าสถานะของผมผมก็รู้ว่า ตอนนี้หายไป

“ข้า…ข้าขอโทษนายท่าน”

“เจ้าทําอะไรผิด?”

ผมเบื่อที่เห็นเธอขอการให้อภัย ดังนั้นผมจึงพยายามเปลี่ยนหัวข้อ

“เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับการเป็นนักผจญภัย”

“อืม…เป็นเรื่องจริงที่การผจญภัยเป็นความฝันในวัยเด็กของข้า”

“เจ้าเคยลองมาก่อนหรือไม่”

เธอส่ายหัว
“ทําไมล่ะ?”

“เจ้านายคนก่อนของข้าเป็นคนแปลก ๆ ที่ชอบสะสมทาสประเภทต่างๆ เขาซื้อข้า แล้วเพียง 10 วันต่อมาก็ขายข้าเพื่อซื้อทาสราคาแพงกว่า”

“นายคนเดียวกันที่ไม่ยอมให้เจ้ากล่าววาจารึป่าว”

“ใช่เขาบอกว่าข้าน่าเกลียดเกินไป เขาจึงไม่อยากได้ยินเสียงของข้า”

การหายใจของ วิลด์ เริ่มผิดปกติขณะที่เธอนึกถึงความทรงจําที่ไม่น่าปรารถนา เหล่านั้น

“สิ่งที่เป็นอดีตตอนนี้พยายามวางไว้ข้างหลังเจ้า”

“แต่ท่านไม่เคยรังเกียจรูปร่างหน้าตาของข้าเลย”

เธอเช็ดน้ำตาและยิ้มสดใสให้ผม

“ในสายตาของข้า วิลด้า เจ้าช่างสวยงามจริงๆ”

“ท่านต้องมีความคิดแปลก ๆ…ข้ารู้ว่าข้าไม่น่าดึงดูด”

“ข้าคิดว่ามันอาจเกี่ยวข้องกับเจ้า คําสาปพระจันทร์สีเลือด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่า งดูเหมือนจะไม่มีผลกับข้า”

“ค่าสาป?”

“ใช่ คําสาป

“ข้าสวยในสายตาของท่านจริงหรือ”

ผมพยักหน้าด้วยความจริงจัง

“..ท่านแน่ใจไหม?”

“แน่นอน!”

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อกว่าที่ผมเคยเห็นมาก่อน

“มันเป็นเรื่องดีที่ข้าแค่ปรากฏตัวให้นายท่านเห็น”

“ทําไม?”

“เนื่องจากจะไม่มีใครต้องการตัวข้าและมีเพียงนายท่านเท่านั้นที่มองเห็นข้าสวยจะ ดีที่สุด”

“ฮ่าฮ่า – มันต้องเป็นโชคชะตาที่พาเรามาพบกัน! ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าข้า เป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบจากค่าสาปของเจ้า ข้าก็ไม่คิดว่าข้าจะสามารถซื้อ เจ้าในการประมูลได้เนื่องจากไม่มีเงินทุน”

“มันคือโชคชะตาใช่ไหม”

“ใช่มันต้องเป็น!”

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาเล็ก ๆ เมื่อผมพูดถึงชะตากรรม

“นายท่าน”

“หม?”

“นายท่าน!”

“มันคืออะไร?”

“นายท่าน นายท่าน!”

ทันใดนั้น วิลด้า ก็กระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของผมและกอดผมไว้แน่น

“โปรดอย่าทิ้งข้าไป”

“ข้าจะทําอย่างนั้นได้อย่างไร”

วัยเธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกขณะที่เธอจากอ้อมกอดผม

“ข้าจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าท่านอีก ท่านจะคิดว่าข้าโง่”

“ไม่เลย. ไม่ว่าเจ้าจะทําอะไร เจ้าก็ดูดีเสมอในสายตาของข้า”

“ถ้าท่านบอกข้าอยู่เรื่อย ๆ ข้าอาจจะเริ่มเชื่อแล้ว”

“มันเป็นความจริง”

“เอาล่ะข้าจะเชื่อท่าน”

“เข้าใจ แล้วจะผจญภัยครั้งแรกของเราจะเป็นอย่างไร”

“พร้อมเสมอ นายท่าน!”

วิลด้า ตะโกนออกมาด้วยพลังที่เพิ่งค้นพบ เหมือนเธอได้ทิ้งโซ่ตรวนในอดีตและ แยกออกไปสู่ชีวิตใหม่ทั้งหมด

เธอให้ความรู้สึกเหมือนวาเลนอร์

ความคิดเชิงบวกของเธอทําให้ผมรู้สึกเหมือนกับที่วาเลนอร์ท่าเมื่อเธอจ้องมองผม

30 นาทีต่อมาทักษะของผมกลับมา

“ข้าได้เวทย์มนตร์ของข้าคืนแล้ว เจ้าอยากใช้ทักษะขโมยของเจ้าอีกครั้งเพื่อฝึก มันขึ้นมาหรือไม่?”

เธอพยายาม แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถทําได้ บางทีอาจต้องใช้เวลาคูลดาวน์ ค่อนข้างนาน ดังนั้นเราจึงตกลงที่จะลองอีกครั้งใน 4 ชั่วโมง

เมื่อ วิลด้า จัดเตรียมสิ่งของทั้งหมดที่ผมซื้อให้เธอเมื่อวานนี้เราก็ไปหา จิลเลี่ยน

“เซอร์โจร่า”

“ข้ามีเรื่องช่วยขอจากเจ้า”

“บอกได้เลย ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองความต้องการของท่าน”

มันเป็นเรื่องยากสําหรับผมที่จะขอความช่วยเหลือจากจิลเลี่ยนเพราะเขาเคารพผม มากจนเขาจะไม่ปฏิเสธง่ายๆ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมต้องแน่ใจว่าผมไม่ได้ใช้ประโยชน์ จากความปรารถนาดีของเขา

“ข้าอยากจะเอาเตียงอื่นเข้ามาในห้องของข้า”

“โอ้นั่นเป็นเรื่องเล็กน้อย”

“ท่านจะไปที่ไหนหรือ อาจารย์ ไม่ โจร่า”

เขาเปลี่ยนรูปแบบการพูดกับผมอย่างรวดเร็วเพราะผมเคยบอกเขาก่อนหน้านี้ว่าผมไม่ต้องการให้เขาพูดกับผมอย่างเป็นทางการ

“ข้าจะให้นางลงทะเบียนเป็นนักผจญภัยและทําภารกิจบางอย่าง”

“ข้าจะมากับท่านได้ไหม”

จิลเลี่ยนเป็นคนขยันและทํางานหนัก แต่เขาไม่มีความสามารถพิเศษแม้ว่าจะเป็นเรื่องดีที่มีเขาอยู่ด้วย แต่ผมก็ไม่มั่นใจในพลังส่วนตัวของผมมากพอที่จะปกป้องเขา
ได้

“มันอาจจะอันตรายนิดหน่อย ดังนั้นข้าต้องได้รับอนุญาตจากบิดาของเจ้า”

“อ่าใช่…น่าเสียดายที่เขาจะกลับมาในสัปดาห์หน้าเท่านั้น ดังนั้นข้าเดาว่าข้าจะต้องรอจนกว่าจะถึงตอนนั้น”

ใบหน้าของเขาแย่ลงเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ผมพยายามให้กําลังใจเขาเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ต้องลาจาก ผมไปรวมกับวิลด้าในรถม้าขณะที่เราออกจากคฤหาสน์ผมสามารถมองเห็นสองพี่น้องที่มองเห็นเราจากทางเข้าของคฤหาสน์

“วันนี้ท่านจะไปไหนโจร่า?”

“โปรดพาเราไปที่กิลด์นักผจญภัยใน เมืองการ์ทมาร์, เลวิน”

“ได้ ”

ประมาณสองชั่วโมงต่อมาเลวินส่งพวกเราไปที่หน้ากิลด์และกลับบ้าน สัญญาว่าจะกลับมารับเราในตอนเย็น

ดูลกุก

กิลด์ยังค่อนข้างว่างเปล่า

“เข้ามา…โอ้! โจร่า?”

“สวัสดีคุณ โชว ไม่นานมานี้!”

“ทําไม เจ้าไม่แวะมาบ่อยกว่านี้ล่ะ? เจ้ามีความคิดบ้างไหมว่าการอยู่คนเดียวตลอดทั้งวันมันน่าเบื่อแค่ไหน? ไม่เคยมีใครเข้ามาและมีข่าวลือว่าพวกเขาวางแผนที่จะปิดสาขา เมืองการ์ทมาร์”

“จริงๆหรือ? ”

“เจ้าเป็นนักผจญภัยคนเดียวที่ข้าเคยลงทะเบียนและเท่าที่ข้าพร้อมกับคู่หูของเจ้า เจ้าทั้งสองเป็นนักผจญภัยเพียงกลุ่มเดียวในเมืองการ์ทมาร์ทั้งหมด!”

เสียงของเธอเริ่มสั่นเล็กน้อย

“โปรดอย่าตื่นเต้นมากเกินไป ดูสิข้าพาคนอื่นมาจดทะเบียน

“คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเจ้า?”

โชว มองไปที่ วีลดํา ด้วยความขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ผมสงสัยว่าคนอื่นมองเธอยังไง? วิลด้า ต้องมีชีวิตที่ยากล่าบากเมื่อเติบโตขึ้น

เราสามารถรับโบนัสเริ่มต้นสําหรับ วิลด้า ได้อีกครั้งหลังจากลงทะเบียนเสร็จสิ้น

“ขอบคุณอีกครั้งที่คิดถึง โชว”

“ข้าขอโทษก่อนหน้านี้ แต่มาเยี่ยมบ่อยๆ!”

“ข้าจะ, โอ้ ใช่แล้วกิลด์ นักเวทย์ อยู่ทางไหน”

เธอเขียนค่าแนะนําบนแผ่นกระดาษเพื่อช่วยเราค้นหากิลด์

จากนั้นผมจึงมีโอกาสดูกระดานภารกิจแต่น่าเสียดายที่พวกเขาดูเหมือนจะไม่ได้มีอะไรใหม่ใด ๆ และการเลือกก็ยังน้อยมาก ยอมรับภารกิจกวาดล้างก็อบลินสําหรับเราทั้งคู่แล้วเราก็มุ่งหน้าออกไปข้างนอก

“เราไปที่ กิลด์นักเวทย์ กันไหม”

“ข้าจะกลายเป็นนักเวทย์ได้ไหม”

“เจ้าไม่ชอบความคิดนี้หรือ”

“ไม่เป็นไร… แต่ข้าได้รับอนุญาตให้ใช้เวทมนตร์หรือไม่”

“แน่นอนข้าหวังว่า เจ้าจะใช้มันบ่อยๆ”

ผมสงสัยว่าเธอมีบาดแผลเกี่ยวกับเวทมนตร์หรือไม่ ตัดสินจากปฏิกิริยาที่รุนแรงของเธอมันไม่ใช่สิ่งที่จะเอาชนะได้ง่ายๆในระยะสั้น

“สวัสดี เจ้ามาที่กิลด์ นักเวทย์ หรือ? เจ้าจะเป็นลูกค้ารายแรกของเรา!”

“อ่าฮะ…นั่นเป็นอย่างนั้นจริงๆ”

หัวหน้ากิลด์ผู้กระตือรือร้นแนะนําตัวเองว่าเป็นเปโรในความเป็นจริงเขาเป็นโนมซึ่งเป็นสายพันธุ์ที่ค่อนข้างหายากในส่วนเหล่านี้ และแน่นอนเช่นเดียวกับกิลด์นักรบที่รอดมาได้เนื่องจากยอดขายของร้านขายยาที่ใช้ร่วมกับอาคาร

“มาจับมือกันเถอะ”

แสงสีม่วงส่องลงมาที่เรา วิลด์เปลี่ยนคลาสเป็นนักเวทย์ และได้รับคาถาไฟบอลอย่างไรก็ตามผมได้รับคาถาไฟช็อค ระดับเริ่มต้นเท่านั้น

“มาดูกันว่าข้าเอาไปไว้ที่ไหน…อ้า!”

“นี่คืออะไร?”

“โดยปกติ เจ้าจะต้องเสียเงินหนึ่งเหรียญทองแต่เนื่องจากเจ้าเป็นนักผจญภัยคนแรกของข้า ข้าจะให้ของขวัญแก่เจ้า เป็นเพียงหนังสือสําหรับมือใหม่แต่ต้องใช้เวลาค่อนข้างนานก่อนที่เจ้าจะสามารถใช้คาถาทั้งหมดในหนังสือได้เรียนให้หนัก!”

มนุษย์ต้องเรียนเวทมนตร์งั้นหรือ? ในฐานะอันเดธผมแค่ต้องฆ่าสิ่งมีชีวิตเป็นครั้งแรกเพื่อรับคาถาใหม่ชีวิตตอนนั้นง่ายมาก

ผมขอบคุณ เปโร สําหรับความเอื้ออาทรของเขาและซื้อยาฟื้นฟูจากร้านค้าระ

หว่างทาง

“หืม…เขาเป็นคนดี”

“ถูกต้องเขาไม่เคยขมวดคิ้วเมื่อมองมาที่ข้า”

“อ่า..ข้าไม่ได้สังเกตเลย ดูเหมือนเขาจะเป็นคนดี ดังนั้นเราควรไปเยี่ยมเขาบ่อยๆ”

“ใช่”

“เราไปตามล่าก็อบลินกันไหม”

วิลด้า ใบหน้าแข็งกระด้างเป็นสีหน้าจริงจัง

หลังจากสองชั่วโมงของการเดินเราก็มาถึงพื้นที่รอบนอกของป่าในบริเวณนี้เป็นเรื่องปกติที่จะเห็นกระต่ายมีเขา

“แล้วการล่ากระต่ายสักตัวล่ะ?”

“ข้า?”

“ใช่จริงๆแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งของข้าที่จับพวกมันได้ค่อนข้างง่ายแต่เราสามารถใช้มันสําหรับการฝึกของเจ้าได้”

“ตกลง”

ยื่นแขนไปหากระต่ายที่ไม่สงสัยซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 5 เมตรเธอเริ่มร่ายมนตร์

“แก่นแท้แหล่งไฟ, มอบความร้อนของเจ้าให้แก่ศัตรูของข้า, ไฟช็อค!”

รสชาติที่ได้ของผม มันค่อนข้างอร่อย แต่ผลลัพธ์ก็ดี เธอจัดการบาร์บีคิวกระต่ายด้วยคาถาเดียว

“มันทรงพลังมากมันดูไม่เหมือน ไฟช็อค ด้วยซ้ํา”

การแสดงออกของ วิลด้า แย่ลง

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เจ้าสบายดีไหม?”

“ท่านโกรธข้าไหม”

“ทําไมข้าต้องโกรธ? เจ้าทําได้ดีมาก!”
“จริงๆ?”

ผมพยักหน้า จากนั้นผมก็เห็น วิลด้า น้ำตาไหล

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ผมยังคิดว่ามันเป็นโชคชะตาที่ขาได้พบกับนายท่าน”

ผมไม่สามารถเข้าใจความหมายของเธอได้ทั้งหมดรู้สึกเหมือนว่าเธอมีการเปิดเผยลึก ๆ ที่ผมยังไม่เข้าใจ

“เราไปกันเลยไหม”

“ใช่!”

เมื่อถึงเวลาที่เราจากไปจานวนกระต่ายมีเขาในป่าลดลงยี่สิบตัวเรามุ่งหน้ากลับเข้าเมืองเพื่อรับของที่กิลด์จากนั้นรอให้ เลวินมารับเรา

“วันนี้ โจร่า เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“มันไปได้ดีมาก เราจับกระต่ายที่มีเขาได้จํานวนมากดังนั้นคืนนี้เราอาจจะมีบาร์บีคิวให้ตัวเอง!”

“ฟังดูน่าอร่อย ข้าจะให้พ่อครัวมารับเนื้อจากท่านเมื่อเรากลับไป

“ขอบคุณ”

“ท่านมีความสามารถมากถึงขนาดเป็นนักผจญภัยที่ประสบความสําเร็จ”

“ผลของการล่าสัตว์ในปัจจุบันล้วนเกิดจากการทํางานหนักของวิลด้า”

“จริงๆ?”

“มันเป็นความจริง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เลิกล้อเล่นกันเถอะ ทุกคนรู้ดีว่าดาร์กเอลฟ์ไม่ได้สร้างนักผจญภัยที่ดี”

ผมมองไปที่ วิลด้า เพื่อยืนยันและเธอก็พยักหน้ากลับ มันดูเหมือนจะเป็นความรู้ทั่วไป

“ข้าก็ยังยืนยัน ว่าทุกอย่างนางท่า”

“ เอาล่ะสมมติว่าเป็นเรื่องจริง ยังไงก็ตามคืนนี้ข้ารอคอยที่จะได้กินเนื้อกระต่ายเขาอร่อยในคืนนี้!

“แน่นอน! เราจับได้ค่อนข้างมาก ดังนั้นขอแบ่งปันกับเจ้าหน้าที่ของคฤหาสน์ทั้งหมด”

“จริงหรือ?”

“ใช่!”

“ข้าคิดว่าการประเมินของพวกเขาเกี่ยวกับนักผจญภัยจะเพิ่มขึ้นเพียงเพราะเนื้อ

อร่อยนั้น”

คืนนั้นทุกคนในคฤหาสน์เหลือ แต่พุง กระต่ายมีเขาเป็นอาหารอันโอชะซึ่งหาได้ยากหากไม่ใช่นักผจญภัย มันเป็นเนื้อคุณภาพสูงที่ไม่ได้ถูกเสิร์ฟในที่ดินของเคานต์บ่อยนักเพราะเมื่อไม่นานมานี้มันถูกมัดด้วยเงินสด

“วิลด้า ใช้ ขโมยทักษะ ของเจ้าหรือยัง”

“ยัง…”

“ผมเดาว่ามันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมีความเชี่ยวชาญในเรื่องนี้”

ผมค่อนข้างสนใจที่จะให้เธอยกระดับขโมยทักษะของเธอเพราะผมกําลังวางแผนที่จะใช้มันในอนาคต

“ผมหวังว่าทักษะนี้จะใช้งานได้จริงในภายหลัง

เนื่องจากอาหารอร่อย ๆ นั้นทัศนคติของคนของคฤหาสน์ที่มีต่อ โจร่า จึงดีขึ้น

อย่างมาก

“ก๊อกก๊อก!”

“ใคร?”

“ช่วยเล่นหมากรุกกับข้าหน่อย”

ถึงเวลานอนผมก็เริ่มเล่นกับเจอร์น่า

ชื่อ: วิลด้า

เพศหญิง

สถานะ: ปกติ

เผ่าพันธุ์: ดาร์คเอลฟ์

ชั้น: ทาส

อันดับ: H+

ระดับ: 7/77

เลือด: 21/21

มานา: 34/34

โจมตี: 3 (+5)

พลังป้องกัน: 4 (+10)

ความคล่องตัว: 15

ความฉลาด: 21

ทักษะเฉพาะ

[ไฟช็อค ระดับ 4] [ขโมยทักษะ ระดับ1] [สมุนไพร ระดับ1][ไฟบอล ระดับ1]

ฉายา

[ทาสเวทย์ (โจร่า)][ค่าสาปพระจันทร์สีเลือด]