นิยาย Lv1 Skeleton

Lv1 บทที่ 82

ชื่อ: ชอมป์ (โจร่า)

เพศชาย

สถานะ: ปกติ

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

คลาส: นักรบ / นักบวช

อันดับ: H +

ระดับ: 43/99

เลือด: 75/75

มานา: 25/105

โจมตี: 24 (43)

พลังป้องกัน: 12 (+3

ความคล่องตัว: 12

ความฉลาด: 24

– ทักษะเฉพาะ

[สร้างน้ํา เต็ม] [การรักษาขั้นต่ํา ระดับ3][การร่ายเวทย์ ระดับ 2]

<+ (ซ่อน) ทักษะเฉพาะ

[มองกลางคืน ระดับ1]

(ซ่อน) ฉายา (ใช้งานอยู่)

[พ่อมดแห่งหลุม] [นายแห่งหอคอย แม็กม่า] [การปกป้องจากความมืด]
< (ซ่อน) ฉายา (ไม่ใช้งาน)

[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] [ผู้กอบกู้ เต็ม] [อํามหิต เต็ม] [นักล่ามังกร ระ ดับ1] ผู้กําจัดแมลง ระดับ14] [ความ หายนะแห่งแมงมุม ระดับ3] [ผู้ฆ่ายักษ์ ระดับ2] [ความเศร้าของประตูโมฆะ เต็ม] [นักฆ่าก็อบลิน ระดับ6] [สามีของ วาเลนอร์]

+ (ซ่อน) การปรับเปลี่ยน

[อวตาร ระดับ1] [สร้างเวทย์ ระดับ1] [เพลงคืนชีพ ระดับ1]
<»เวทย์สร้าง (ซ่อน)

[สถานะที่ซ่อนอยู่[การแปลงสายพันธุ์ (มนุษย์)] [การสร้างวัตถุดิบ ระดับ7]

ศีรษะเล็ก ๆ แอบมองผ่านประตูที่แง้มเล็กน้อย หลังจากดูอย่างรวดเร็ว ผมก็รู้ว่ามันไม่ได้อันตรายร้ายแรงและหลับตาลง

เป็นสาวน้อยน่ารักผมสีบลอนด์และลอนอ่อน ๆ อายุประมาณ 9 x 10 ปีและ สูงเพียง 130 ซม. เธอเขย่งตัวขึ้นเตียง และมองลงมาที่ผมขณะที่ผมนอนอยู่

“สวัสดี ”

เธอดูค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น ครั้งแรกเธอพยายามจับคู่มือเล็ก ๆ ของเธอกับของผมจากนั้นนําใบหน้าของเธอ เข้ามาใกล้ ๆ ทําให้กลิ่นหอมสดชื่นเหมือนลูกพืชทําร้ายจมูกของผม

“เธอกําลังทําอะไรอยู่?”

หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเห็นว่าผมไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เธอจึงแอบออกจากห้อง

“อืม เจอร์น่า เธอเกี่ยวข้องกับเคานต์หรือไม่?

เธอแต่งกายด้วยชุดสีสันสดใสราคา แพงและมีนามสกุลเดียวกันกับเคานต์ เธอเป็นลูกสาวหรือญาติสนิทของเขา

ก๊อกก๊อก

ผมเดาว่าสาวใช้กลับมาพร้อมกับอ่างอาบน้ํา

“เฮ้…”

“เจ้าค่ะ?”

“เคานต์มีลูกสาวหรือไม่”

“ใช่ เขามีหนูน้อยน่ารักอายุเก้าขวบชื่อ เจอร์น่า ทําไมหรือ?”

“โอ้ไม่มีอะไรแค่อยากรู้

ผมไม่อยากทําให้สาวใช้อึดอัดโดยอธิบายว่าลูกสาวของเคานต์บุกรุกเข้ามาในห้องของผม และผมก็อยากจะอาบน้ําแล้วด้วย

“คราวนี้เราไม่อยากหลับไปก่อน ผมไม่อยากตายอย่างน่าสมเพชจมน้ําในอ่าง

ผมคิดสิ่งนี้ซ้ําหลายครั้งก่อนที่จะกระโดดเข้ามา

“อา! สบายมาก!”

ผมยืดตัวออกเหมือนเด็กที่ถูกเอาใจใน ขณะที่ผมคลายกล้ามเนื้อและกําจัดความเครียดที่สะสมออกไป

“ผมทําแล้ว!

ผมสามารถควบคุมตัวเองได้และไม่หลับไปจนถึงที่สุด เมื่อผมออกจากอ่าง จากนั้นผมก็เปลี่ยนเป็นชุดใหม่และเข้าร่วมนับมื้อค่ํา

“นี่คือลูกชายของข้า จิลเลี่ยน และลูกสาว เจอร์น่า”

“ข้าดีใจที่ได้พบท่าน โจร่า”

“ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

จิลเลียนอายุ 17 ปีและเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของขุนนางหนุ่ม อย่างไรก็ตามแตกต่างจากพ่อของเขาที่มีหน้าตาที่คมกว่าเขามีน้ําเสียงที่สงบ เมื่อดูสถานะของเขาแล้วเขามีสกิล [อิทธิพล] และฉายา [สมดุล] ซึ่งน่าสนใจทีเดียว เจอร์น่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เคยบุกเข้ามาในห้องของผม เธอดูน่ารักมาก ในชุดเล็ก ๆ ของเธอในขณะที่เธอทําตัว เป็นแบบขุนนาง ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่ผมด้วยความหลงใหล และผมก็ประหลาดใจที่ได้รู้ว่าเมื่อผมพยายามดูสถานะของเธอหนึ่งในทักษะของเธอถูกระบุว่า ??? ในขณะที่ผมกําลังตรวจสอบสถานะของเธอ เธอไม่เคยละสายตาจาก

ผมเลย

จ้องมอง —-

จ้องมองมากขึ้น –

“ฮิฮิ”

มันค่อนข้างอึดอัดที่จะกินในขณะที่มีคนจ้องมองคุณตลอดเวลา หลังจากทานอาหารเสร็จเราก็ย้ายไปที่เลานจ์เพื่อดื่มชา

“ข้าได้ยินมาจากท่านพ่อว่า ท่านช่วยเหลือครอบครัวของเราได้ดี ข้าเป็นหนี้ของท่านตลอดไป”

จิลเลี่ยนยึดท่าทางของเขาให้ตรงและโค้งคํานับให้ผม มันต้องน่าเบื่อมากที่จะรักษามารยาทอันดีงามตลอดเวลา

“ไม่ มันไม่มีอะไรมาก”

“ข้าไม่รู้ว่าท่านมีความรู้ที่น่าพึ่งเกี่ยวกับแร่ได้อย่างไร แต่ข้ารู้สึกขอบคุณอย่างเหลือเชื่อที่ท่านเลือกที่จะช่วยเราเช่นนั้นคนส่วนใหญ่จะเห็นแก่ตัว”

ผมเห็นในสายตาของเขาว่าเขารู้สึก ขอบคุณอย่างแท้จริงสําหรับความช่วยเหลือของผม จากด้านหลังเคานต์ยิ้มให้กับพฤติกรรมของลูกชายของเขาพรั่งพรู ด้วยความภาคภูมิใจ

“ข้าดีใจที่ท่าน ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของข้า”

“โจร่า ท่านอยากเป็นอัศวินกิตติมศักดิ์ในตระกูลของเราไหม?”

ตามคําเชิญของเคานต์นัยน์ตาของเจอร์น่า กลมโตบางทีอาจจะดีใจที่คิดว่าจะได้เห็นผมมากขึ้น

“อัศวินกิตติมศักดิ์?”

“ใช่แล้ว การมอบตําแหน่งขุนนางอย่างเป็นทางการสามารถทําได้โดยราชวงศ์เท่านั้น อย่างไรก็ตาม ในตําแหน่งเคานต์ ข้าสามารถแต่งตั้งอัศวินของตัวเองได้ แน่นอนว่าด้วยความสามารถของ

ท่าน ท่านสามารถเลือกรับใช้ขุนนางที่มีอํานาจมากกว่าได้ แต่โปรดพิจารณาข้อเสนอของข้า”

เมื่อเทียบกับชีวิตขอทานก่อนหน้านี้ สถานะทางสังคมค่อนข้างก้าวกระโดด เป็นเรื่องดีที่จะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเคานต์ แต่ผมมีความรู้สึกที่จมแย่ลง การทําเช่นนั้นจะทําให้ผมมีความวุ่นวายทางการเมืองต่อไป ไม่ต้องพูดถึงดวงตากลมโตคู่นั้นที่จ้องมองมาที่ผมตลอดเวลา

“ท่านให้เวลาข้าคิดหน่อยได้ไหม”

“อ่าถูกต้อง…ลองพิจารณาสถานะทางการเงินที่ไม่ดีของเรา ท่านอาจรู้สึกอับอายที่จะเข้าร่วมกับเรา…”

“ไม่ใช่เลย”

ในความเป็นจริงผมมีครึ่งใจที่จะยอมรับ เมื่อเทียบกับชีวิตจรจัดของผมแค่เตียงนุ่ม ๆ และอาหารดีๆก็เพียงพอที่จะเอาชนะผมได้ ความกังวลที่ใหญ่ที่สุด สองประการของผมคือการได้เป็นอัศวินกิตติมศักดิ์ของครอบครัวจะส่งผลต่vอนาคตในทางที่ไม่รู้จักและเขาเป็นผู้ปกครองที่ใจดี

ผมกลับไปที่ห้องของผม และนอนลงบนเตียง

“มันค่อนข้างยากที่จะตัดสินใจในตอน

“สร้างวัสดุ: ทอง”

ในที่สุดผมก็สามารถสร้างทองคําจeนวนเล็กน้อยได้และมันก็เป็นส่วนหนึ่งของรายการวัสดุที่อื่นาต้องการ ดังนี้นมันจึงเป็นความก้าวหน้าที่สําคัญ

“ผมคงไม่ขาดเงินในสถานะการ ปัจจุบันในทักษะนี้หรอก

ผมตระหนักว่าไม่มีเหตุผลที่แท้จริงที่ ผมจะกลายเป็นอัศวินกิตติมศักดิ์หากผมสามารถหาเงินและซื้อความสะดวกสบายเหล่านั้นได้ด้วยความสามารถของผมเอง

“ไม่ต้องใช้เงินมากในสังคมมนุษย์บางครั้งคนที่คุณรู้จักก็เป็นพลังที่ไม่สามารถทําได้ด้วยทองคําเพียงอย่างเดียว ยังมีบางสิ่งที่ผมต้องทําให้ตรงจุดก่อน

เคาะ! เคาะ!

“นั่นคือใคร?”

“จิลเลี่ยน ท่านเวลาสักครู่ไหม”

“เข้ามา”

จิลเลี่ยนร่วมกับน้องสาวคนเล็กของเขาที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง

ดูเหมือนผู้หญิงจะเข้าร่วม

ผมหัวเราะข้างใน แต่ไม่ได้พยายามเปิดเผยเธอ

“มานั่ง”

ผมชี้ไปที่เก้าอี้และนั่งตรงข้ามกับเขา เจอร์น่า ยังคงซ่อนตัวอยู่หลังพี่ชายของเธอโผล่หัวออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ข้าขอโทษ ถ้าน้องสาวของข้าทําให้ไม่สบายใจ แต่ข้าดีใจที่มีนางอยู่ด้วยข้าหวังว่ามันจะไม่รบกวนท่านมากนัก”

“ไม่เลยนางน่ารัก”

สําหรับความคิดเห็นของผมใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“ท่านพ่อของข้า ขอให้ข้ามาคุยกับท่านเกี่ยวกับความลังเลที่ท่านอาจมี”

“ไม่เลย ข้อเสนอนี้น่าดึงดูดมาก แต่น่าเสียดายเนื่องจากสถานการณ์ส่วนบุคคลอาจจะยากสักหน่อย

“โปรดแจ้งให้เราทราบ ข้าอาจให้ความช่วยเหลือบางส่วน”
!

“ข้ามีเรื่องส่วนตัวมากมายที่ต้องเข้าร่วม ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอดเวลา”

“โอ้นี่ไม่ใช่ปัญหาเลย ตําแหน่งอัศวินกิตติมศักดิ์เป็นสัญลักษณ์มากกว่าสิ่’ใด ๆ ไม่มีข้อผูกมัดใด ๆ”

“นั่นเป็นปัญหาหนึ่งที่ลดลง

“และยังมีอีกประเด็นหนึ่ง…”

“มันคืออะไร?”

ดวงตาของจิลเลี่ยนเป็นประกายไม่ ต้องสงสัยเลยว่าเขาอยากจะให้ผมรับ9eแหน่งและได้รับความดีความชอบจากพ่อของเขาบ้าง

“ข้าขอพบกับข้ารับใช้ในบ้านของท่านได้ไหม”

“อื้มนั่น….. ค่อนข้างยาก”

ผมรู้สึกว่าผมจะต้องมีจุดยืนที่กระชับมากขึ้นในเรื่องนี้เพราะเป็นสิ่งที่ผมต้องการชัดเจน

“มันจะมีส่วนสําคัญในการตัดสินใจของข้า”

“เอาล่ะข้าแค่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของท่าน เพราะมีคนหลงทางมากมายในหมู่ข้ารับใช้ของเรา”

“อย่ากังวลข้าเป็นคนเร่ร่อน / นักผจญภัยด้วย ดังนั้นข้าจึงดูแลตัวเองได้”

“จริงๆ? มันยากที่จะเชื่อ!”

ดวงตาของจิลเลี่ยนเริ่มสงสัยอย่างไม่น่าเชื่อ

“ข้ามีเรื่องราวที่ค่อนข้างยาวอยู่เบื้องหลัง พรุ่งนี้ข้าจะไปเยี่ยมพวกเขาได้ไหม”

“อ๊ะ ได้ไ ข้าจะไปแจ้งท่านพ่อทันที”

ผมอยากจะขอบคุณเขาที่ช่วยคลายข้อสงสัยของผม

“อ้อและอีกอย่างหนึ่ง ท่านช่วยเตรียมบล็อกไม้ให้ข้าได้ไหม”

“แน่นอนว่าจะไม่มีปัญหา ข้าขอรู้สิ่งที่ท่านต้องการทําได้ไหม”

“มันเป็นความลับ”

ผมหัวเราะเบา ๆ ขณะพาพี่น้องทั้งคู่ออกจากห้อง

“มันจะเป็นของขวัญชิ้นเล็ก ๆ

ไม่นานหลังจากนั้นพวกพี่น้อง ก็กลับมาพร้อมกับไม้ที่ผมขอเขารวมทั้งโทเค็นที่ถือเคานต์ ซึ่งผมสามารถใช้เพื่อข้ามจุดตรวจบางจุด และพบกับข้ารับใช้ในครอบครัวของเขา

“ขอบคุณ”

“ไม่เลย ราตรีสวัสดิ์ครับท่าน โจร่า”

“ราตรีสวัสดิ์”

ผมหัวเราะกับท่าทางที่น่ารักของเจอร์น่า

“ท่านทั้งคู่หลับสบายและฝันดี”

เมื่อทั้งคู่จากไปผมก็เริ่มจัดการไม่โดยใช้กริชของผม

“โจว่า คุณกําลังจะแกะสลักด้วยตัวเองหรือไม่”

“ใช่”

เช้าวันรุ่งขึ้นผมนําเสนอ จิลเลี่ยน พร์ อมกระดานหมากรุกและชุดหมาก ขณะที่ผมสอนวิธีเล่นเขา เขาแสดงความสนใจอย่างมากในเกมและเราใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงเช้าด้วยกัน ด้วยเหตุนั้นผมจึงไม่สามารถไปเยี่ยมข้ารับใช้ได้

“เกมที่เรียกว่าหมากรุกนี้น่าสนใจมาก เป็นการแสดงถึงทหารหรือไม่”

ผมพยักหน้าเป็นการตอบ เราเล่นไปแล้ว 5 นัด แต่จิลเลียนดูกระตือรือร้นที่จะเล่นมากกว่านี้

“โจร่า ข้าจะแสดงเกมนี้ให้ท่านพ่อดูได้ไหม”

“แน่นอนว่านี่เป็นของขวัญที่ข้ามอบให้เจ้า จิลเลี่ยน เจ้าสามารถทําตามที่เจ้าต้องการได้

“แต่ท่านใจดีกับครอบครัวเรามากเกินไปแล้ว”

“เจ้ากําลังบอกว่าเจ้าไม่ต้องการรับของขวัญของข้าใช่ไหม”

“อา…ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น”

คําตอบที่ตรงไปตรงมาของเขา ทําให้เด็กหนุ่มหน้าแดง

“แล้วโปรดยอมรับมัน ในส่วนของข้า มันเป็นช่วงเวลาที่ผ่านมาข้าจะไปพบกับข้ารับใช้ที่เป็นชาวนา”

ดวงตาของเจอร์น่าบ่งบอกว่าเธออยากจะตามผมไปรอบ ๆ แต่เธอรู้ว่าเธอทําไม่ได้เพราะผมบอกว่าผมอยากไปคนเดียว ด้วยสีหน้าเศร้าเธอเดินตามหลังจิ

ลเลี่ยนที่ถือชุดหมากรุกขึ้นมาและพวกเขาก็หายไปด้วยกัน

“ผมจะไปไหม?”

ผมต้องพบกับกลุ่มข้ารับใช้ของพวก เขาเพื่อที่จะได้จัดการกับความกังวลที่ซ่อนอยู่นี้ ซึ่งทําให้ผมรําคาญ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมมอบกระดานหมากรุกให้เป็นของขวัญเพื่อให้ผมได้ไปเยี่ยมข้ารับใช้คนเดียวและมันคือ ปฏิกิริยาที่แท้จริง

การแสดงโทเค็นของเคานต์ ผมสามารถผ่านผู้คุมเข้าไปในหมู่บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่ได้อย่างง่ายดาย

“หมพวกเขาเน้นปลูกข้าวบาร์เลย์ หรือเปล่า?

เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงและชาวนา ทํางานอย่างหนักในการหว่านเมล็ดพืชลงดิน เมื่อผมเข้าไปใกล้ผมก็ถามพวกเขาอย่างสงสัยพวก

“เจ้าปลูกข้าวบาร์เลย์หรือเปล่า”

“ใช่ ท่านมาจากที่ดินของเคานต์หรือ”

“ข้าเป็นแค่แขกที่อยู่ในความดูแลของเขา”

“ทําไมท่านถึงกล่าวกับพวกเราชาวนาต่ําต้อย?”

เป็นพี่คนโตในกลุ่มของพวกเขาที่เข้ามาหาผมและถามอย่างระมัดระวัง

“ข้าได้ยินมาว่ามีคนเร่ร่อนจํานวนมากที่มาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้จริงหรือ”

“ใช่แล้วการเก็บเกี่ยวข้าวสาลีในปีที่แล้วนั้นน่าสงสารและราคาอาหารก็พุ่งสูงขึ้น แม้แต่คนงานเหมืองก็ต้องหนีออกจากงาน เนื่องจากไม่สามารถหาเลี้ยงครอบครัวได้อีกต่อไป ผู้คนนับไม่ถ้วนกลายเป็นผู้ลี้ภัย หากไม่ใช่เพราะความเมตตากรุณาของท่านเคานต์ เราก็จะต้องดิ้นรน เพื่อให้รอดโดยการกินรากไม้และเปลือกไม้”

“มีข่าวลือสะพัดว่าเคานต์จะกดขี่ชาวบ้านทั่วไปและบังคับให้พวกเขากลายเป็นทาสตามความประสงค์ของพวกเขา”

ใบหน้าของคนก่อนหน้าผมบิดเบี้ยวทันทีด้วยความรังเกียจ

“ใครคือคนที่ผุดขึ้นมาในเรื่องไร้สาระ เช่นนี้? เป็นการตัดสินใจของเราเองที่จะ เป็นข้ารับใช้เพราะท่านเคานต์เป็นสิ่งที่ดี สําหรับพวกเราบอกข้าที่ว่าใครกล่าวคํา เหล่านั้นและข้าจะฆ่าพวกเขาด้วยตัวเอง เพราะกล่าววาจาไม่ดีกับผู้ช่วยชีวิตของเรา”

ผมรู้แล้วว่าผมได้ยินมามากพอที่จะเชื่อมั่นในความเมตตากรุณาของเคานต์ ผมเคยกังวลเกี่ยวกับวิธีที่เขาปฏิบัติต่อผู้ที่อยู่ในตําแหน่งต่ํากว่า แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเขาดูแลคนที่ต้องการความช่วยเหลือเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงต้องเป็นคนที่เชื่อถือได้

หลังจากการสนทนาของเรา พวกเขาทําให้ผมดูสกปรกเพราะผมพูดไม่ดีเกี่ยวกับเคานต์ ดังนั้นผมจึงรีบออกไปจากที่นั่นและกลับไปที่คฤหาสน์

“อุ้ย! ถ้าไปต่อ ผมจะมีปัญหา

ขณะที่ผมกําลังจะข้ามประตูไปยังที่ดิน หัวหน้าพ่อบ้านก็วิ่งมาหาผม

“ท่าน โจร่า! มีปัญหา”

“เกิดอะไรขึ้น?”

“โปรดติดตามข้ามาทันที!”

ผมกังวลกับน้ําเสียงเร่งด่วนของเขา และทําตามที่เขาถาม

“ผมหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเคานต์ เขาเป็นคนชอบธรรมที่ผมอยากจะสนับสนุนด้วยสุดหัวใจ