เล่มที่ 2 ตอนที่ 19(บทที่ 74) – ทนทานต่อรังสี

 

เสี่ยวหญิงมองดูทุกคนด้วยความอยากรู้ “พวกมันยังมีชีวิตอยู่อีกหรือไม่?”

“ราฟเฟิล ไปดูหน่อยว่ามันเป็นไข่แบบไหน?”ลุงเมสันกล่าว

ราฟเฟิลหยิบไข่ขึ้นมาจากกองอ้วกเหนียวเหนอะหนะโดยไม่สนใจ แม้ว่าเขาจะเป็นโรคเกลียดความไม่สมบูรณ์

แฮรี่ถอดผ้าพันคอที่เปียกโชกออกเพื่อทำความสะอาดใครในมือของราฟเฟิล มันมีขนาดใหญ่กว่าไข่นกกระทาเล็กน้อย แต่ก็เล็กกว่าไข่ไก่ เปลือกไข่มีสีเขียวและสีขาวทั้งยังมีลายจุดสีน้ำตาล

“มันคือไข่!! มันคือไข่จริงๆ“ราฟเฟิลชูมือขึ้นด้วยความตื่นเต้น แสงจันทร์ส่องผ่านเปลือกไข่มองเห็นไปถึงไข่แดง มันเป็นภาพที่น่าประทับใจ เหมือนได้เห็นชีวิตใหม่

“ถึงนายไม่บอก ฉันก็รู้มันคือไข่!!“เสียงของพี่สาวมีอาสดใสและชัดเจน “พวกเรากำลังถามนายว่ามันเป็นไข่ของอะไร!“

“ว่าไง? ราฟเฟิล! มันยังเพาะพันธุ์ได้ไหม?!” พี่สาวเช่อชื่อถามด้วยความกังวล คำถามนี้เป็นคำถามที่สำคัญมาก เพราะมันจะตัดสินว่าไข่ทั้ง 3 ใบนั้นจะถูกนำไปฟักตัวหรือถูกนำไปบริโภค

ทุกคนมองด้วยความคาดหวัง หลายคนถึงกับกลืนน้ำลาย ไม่มีไข่สักใบในเมืองโนอาห์ มีคนพูดกันว่าใครมีราคาแพงมาก เทียบไม่ได้เลยกลับขนมปังดำ

วินาทีนั้นทุกคนจ้องมองไข่ในมือราฟเฟิลเหมือนหมาป่าหิวโหย แต่ละคนพร้อมจะตะครุบกินไข่หากราฟเฟิลบอกว่ามันฟักไม่ได้

“พวกมันต้องได้รับการผสม!! มันยอดเยี่ยมมาก ในที่สุดพวกเราจะได้มีสัตว์ที่มีชีวิต!!“มอสซีมองทุกคนอย่างตื่นเต้น ต่างคนต่างพยักหน้าอย่างพร้อมเพียง ตราบใดที่มันยังมีชีวิต การฟักไข่ก็ไม่ใช่ปัญหา แน่นอนว่าทุกอย่างยังคงขึ้นอยู่กับโชค ถ้าหากมีทั้งตัวผู้ตัวเมีย มันก็จะสืบพันธุ์ต่อยอดทายาทได้อีก

เซี่ยประสานมือสวดมนต์มองพระจันทร์เหมือนผู้ศรัทธา

ไคลูบคางทำหน้ามุ่ย “เออ ว่าแต่มันคืออะไร? ไก่หรอ? แล้วไก่มันมีรสชาติแบบไหน?”

“บางทีมันอาจจะเป็นเป็ด!!“ทุกคนเดากันอย่างตื่นเต้น

“ไม่ก็เต่า หรือไม่ก็นก!!“

“ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ชนิดไหน พวกเราก็ไม่เคยกินทั้งนั้น!!“

“จะเป็นการดีที่สุดถ้ามันให้กำเนิดทั้งตัวผู้และตัวเมีย ไม่เพียงแค่ว่าเราจะมีไข่ไว้กิน เราจะมีเนื้อสัตว์ไว้บริโภคด้วย!“

ทุกคนอารมณ์ร้อนรุ่ม

ราฟเฟิลถือไข่ไว้ในมืออย่างระมัดระวัง “ผมต้องตรวจดีเอ็นเออย่างละเอียดเพื่อหาว่ามันเป็นไข่ของสัตว์ชนิดใด“

หากตัดสินจากรูปลักษณ์ของไข่ ฉันบอกได้เลยว่ามันจะต้องเป็นไข่ไก่หรือไม่ก็ไข่นก

“ก็เร็วๆเข้าสิ“แฮรี่กล่าว จากนั้นเขาก็หยิบไข่อีก 2 ฟองจากมือของฉันมาพันผ้าพันคออย่างระมัดระวังก่อนจะส่งให้ราฟเฟิล ” เร็วเข้า พาราฟเฟิลกลับไป“

ทุกคนพาราฟเฟิลเดินกลับเข้าไปในเมืองอย่างกระวนกระวายด้วยทีท่าเหมือนกำลังเคลื่อนย้ายทารก

โจอี้ดันวีลแชร์ที่พี่สองใช้ก่อนหน้านี้ไปให้ราฟเฟิลนั่งประหนึ่งว่าราฟเฟิลเป็นดั่งหญิงตั้งครรภ์

ในชั่วพริบตา ทุกคนก็กลับเข้าไปในเมืองโนอาห์ แม้แต่ทหารเฝ้าประตูก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี

ฉันยืนตะลึงงันอยู่ที่เดิม “เอ๋อ เราขอไปล้างหน้าล้างมือที่อ่างเก็บน้ำได้หรือไม่?”

อย่างไรก็ตามทุกคนได้ล้อมรอบราฟเฟิลแล้วหายเข้าไปในอุโมงค์ที่มีแสงสว่างจ้าซึ่งเชื่อมต่อกับเมืองโนอาห์ไปแล้ว ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่ยังคงยืนอยู่ภายใต้แสงจันทร์

ช่างมัน!!

ฉันวิ่งไปที่อ่างเก็บน้ำคนเดียว มันมีหญ้าขึ้นอยู่ไม่ไกล ฉันไม่อาจปิดบังความประหลาดใจได้ เรื่องโนอาห์ใหญ่ขนาดไหน? แล้วอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่? มันมีหญ้าขึ้นแล้ว

ฉันมองเงาสะท้อนของน้ำภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน ท่ามกลางแสงจันทร์สว่างไสว

จากด้านบนประตูเมือง มันดูเหมือนรอยแตกที่พื้น แต่เมื่อเข้ามาใกล้ ฉันก็รู้ว่ามันไม่ใช่รอยแตก แต่เป็นสระน้ำขนาดใหญ่!! น้ำใสส่องประกาย แต่ก็ยังเต็มไปด้วยรังสีและมลภาวะ มันจะต้องถูกชำระล้างก่อนจะกลายเป็นน้ำบริโภค น้ำที่ดูสะอาดนี้แท้จริงแล้วเป็นอันตรายถึงชีวิตสำหรับคนทั่วไป

อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นนักผจญรังสี ดังนั้น พวกมันจึงทำอันตรายฉันไม่ได้ นอกจากข้อเท็จจริงที่ว่ามันไม่สามารถดื่มได้เนื่องจากตัวน้ำสัมผัสเข้ากับมลพิษที่มีการแผ่รังสีคล้ายกับฝนกรด อย่างไรก็ตาม มันมีส่วนประกอบทางเคมีมากกว่าฝนกรดเช่นสารประกอบทางเคมีและองค์ประกอบขนาดเล็กของโลหะหนักที่เป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์

ก่อนหน้านี้ น้ำดื่มที่ฉันดื่มกับพี่สองได้ผ่านขั้นตอนแรกของการชำระล้างมลพิษในน้ำออกไปแล้ว ราฟเฟิลบอกว่าขั้นตอนแรกเป็นกระบวนการที่ง่ายที่สุด ขั้นตอนการกำจัดรังสีต่างหากที่ใช้เวลานานมาก

เพราะการต่อสู้ก่อนหน้านี้ น้ำจึงไม่เต็มอ่าง แต่ฉันก็มองไม่เห็นก้นบ่อ อ่างเก็บน้ำทั้งหมดถูกแยกออกเป็นอ่างเก็บน้ำขนาดเล็กหลายแห่งคันด้วยประตูเหล็กที่ทอดตัวสูงจากพื้นดิน 2 เมตร ถ้าน้ำเต็มอ่างมันก็จะไหลล้นประตู ทอดลงไปยังประตูน้ำถัดไป

ฉันเดินลงบันไดมายืนอยู่ที่ประตูน้ำก่อนจะก้มลงล้างมือ น้ำใสสะอาดสะท้อนดวงจันทร์สว่างที่ประดับประดาไปด้วยดวงดาวสดใส

ฉันหลงใหลในทิวทัศน์ที่งดงามโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น แสงดาวที่ระลึกระยะบนพื้นน้ำก็เกิดเป็นคลื่นสะเทือนทำให้ฉันตกใจ มียานอวกาศมา? ฉันมองไปที่ดวงจันทร์ยังสงสัย แต่ก็ไม่มียานอวกาศสักลำบนท้องฟ้า

ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้ ฉันมองลงไปในน้ำด้วยความตกตะลึง!! ทั้งอ่างน้ำเต็มไปด้วยแสงสีฟ้าระยิบระยับ แสงสีฟ้าต่างๆปกคลุมผิวน้ำคล้ายกับหิ่งห้อยที่มารวมตัวกัน

มันเกิดขึ้นอีกแล้ว!! นี่คือจุดแสงที่ฉันได้เห็นตอนที่ไปเยี่ยมชมอ่างน้ำครั้งแรก รวมไปถึงตอนที่ทดสอบการต้านรังสี พวกมันเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน!!

แสงสีฟ้าตกกระทบใบหน้าของฉัน และเริ่มลดน้อยลง ราวกับว่ามีใครบางคนพัดมันออกจากผิวน้ำ จุดไฟที่เหลืออยู่รอบๆมือของฉันค่อยๆจางลง ฉันดึงมือออกด้วยความตกใจ

ก่อนจะตักแสงที่เหลือออกจากน้ำ พวกมันกลับเข้ามาร่วมมือของฉัน

จากนั้น ดวงไฟที่ติดอยู่ตามมือของฉันก็ค่อยๆสลายหายไปอีก อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้มันแตกต่างจากครั้งก่อน หลังจากที่แสงไฟหายไป มือของฉันก็เริ่มเปล่งประกายแสงสีฟ้าใต้แสงจันทร์ เหมือนว่าพวกมันหายไปใต้ผิวหนังของฉัน!!

ฉันรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นแรง มันคือความรู้สึกกลัว แต่ดูเหมือนฉันจะไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในร่างกาย พวกมันคืออะไรกันแน่? แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?

ทำไมจุดไฟถึงหายไปในผิวหนังของฉัน? ในตอนนั้นมันมีจำนวนน้อยมาก จึงทำให้มือของฉันไม่เรืองแสงหรอ? แต่ถ้ารอนานกว่านี้ละ? แสงในมือของฉันจะหายไปใช่หรือไม่?

ตอนนี้มือของฉันเหมือนกับแท่งเรืองแสง คอยส่องแสงใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน