เล่มที่ 2 ตอนที่ 8 – รู้สึกดีขึ้นที่ได้อาเจียน

 

“นายท่าน พวกเรากำลังจะตก“มังกรน้ำแข็งพูดด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็นมาก

“เปลี่ยนตัว เปลี่ยนตัวเป็นแฮรี่!!“ฉันโยนปัญหาออกจากตัว

“เปลี่ยนตัวเป็นนักบินสำรอง แฮรี่“

“อย่ามาพูดให้ผมขับแบบกระทันหันสิ!“แฮรี่ตะโกน แต่ระบบก็ได้เปลี่ยนไปฝั่งของแฮรี่แล้ว เขามองตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและดูแผงควบคุมที่อยู่ด้านหน้า ด้วยความตื่นตระหนก เขาจึงรีบดึงแผงควบคุมจนในที่สุดกระสวยอวกาศก็หยุดเคลื่อนที่

“บินลงจอดสำเร็จ เชิญทั้ง 2 ท่านลงจากยานเพื่ออาเจียนได้“

*ฟุบบ*ประตูทั้ง 2 ฝั่งเปิดออก แรงโน้มถ่วงที่ยึดเราทั้งสองจนติดเบาะหายวับ แฮรี่กับฉันรีบกระโดดออกจากยานเพื่อไปอาเจียนทันที

*แหว๊ะ*

*แหว๊ะ*

“เรื่องนี้ *แหว๊ะ* เธอจะต้องเก็บเป็นความลับ!!“แฮรี่มองฉันขณะที่เขาใบหน้าซีดเพราะการอาเจียน

“ฉันเห็นด้วย“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลับแฮรี่ตกลงพร้อมใจกัน คนอื่นไม่ควรได้รับรู้เหตุการณ์ที่น่าอับอายเช่นนี้!!

*แกว๊กกก แกว๊กก* มีบางสิ่งบางอย่างขนาดเล็กบินแวบผ่านหน้าผาที่อยู่ตรงหน้าเรา บนหัวของพวกเรามีอีกาฝูงนึงกำลังวน

แฮรี่จ้องมองอีกแล้วตะโกนว่า “พูดแกมองอะไรกัน? เดี๋ยวเถอะ!“

*แกว๊กก!!*อีกาที่เกาะอยู่บนหน้าผาจ้องมองพวกเราด้วยสายตาเฉลิมฉลองเหมือนจะได้กินเหยื่อที่กำลังหายใจโรยรินรอความตาย

กฎแห่งป่ายังคงใช้ได้กับโลกใบนี้ คุณจะมีชีวิตอยู่ได้ถ้าหากคุณเข้มแข็ง และคุณก็จะตายได้ง่ายถ้าหากว่าคุณอ่อนแอ มีนกจำนวนมากต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงศพ ถ้ามีคนตายในป่า ไม่ต้องห่วงเลยเพราะศพจะอันตรธานหายไป

หลังจากที่แฮรี่รู้สึกดีขึ้น เขาก็ถามว่า “เธอจะเป็นคนขับหรือว่าผมจะเป็นคนขับดี?”

ร่างกายของฉันเองก็ฟื้นตัว ฉันรีบใส่หน้าทันทีแล้วชี้นิ้วไปที่เขา “นายเป็นคนขับ!!“

แฮรี่ยิ้มอย่างเชื่องช้าขณะที่เขาเกาหัวตัวเอง จากนั้นก็แกล้งไอแล้วบอกว่า “อะแฮ่ม อย่างไรก็ตามขากลับเราควรมอบหน้าที่คนขับให้กับมังกรน้ำแข็ง“

“เห็นด้วยเลย“นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่ฉันกับแฮรี่คิดเหมือนกัน ฉันรู้สึกว่าฉันยังไม่ควรขับยานบินจึงกว่าฉันจะควบคุมได้อย่างเชี่ยวชาญ

มังกรน้ำแข็งจอดอยู่นิ่งและเฝ้ามองดูพวกเราอย่างเงียบๆ แม้ว่าตัวของเขาจะเป็นยานอวกาศ แต่ฝาครอบห้องนักบินไทเทเนียมมันให้ความรู้สึกเหมือนคนสวมแว่นกันแดดกำลังยืนดูเราอย่างเท่ๆ

เมื่อเรากลับเข้าไปในตัวยานอวกาศ ภาพโปรแกรมของมังกรน้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขายิ้มให้กับพวกเราอย่างสนุกสนานและถามว่า “การทดสอบบินครั้งนี้สนุกไหม?” เขาหรี่ตาแคบลงทำให้เขาดูเหมือนสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์

“เงียบไปเลย!!“แฮรี่กับฉันกล่าวอย่างพร้อมเพรียง

ฉันจ้องมองมังกรน้ำแข็ง “ถ้าหากนายไปเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้ใครฟังละก็ นายไม่รอดแน่!“

มังกรน้ำแข็งขมวดคิ้วและแสดงความคิดเห็นว่า “โอ้ นายท่าน ท่านไม่ควรปฏิบัติกับผมแบบนี้ ท่านเป็นผู้หญิง ท่านไม่ควรจะหยาบคาย“

“แต่ผมทำได้“จู่ๆแฮรี่ก็เร่งปากกระบอกปืนไปที่หัวของมังกรน้ำแข็ง

“เวร!! ผมจำได้ว่านายยิงผมมาแล้วทีนึง“มังกรน้ำแข็งยังคงดูสง่างามมากแม้ว่าเขาจะสบถคำสาปแช่งก็ตาม ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะจำตอนที่แฮรี่ยิงเขาได้ เขาทำหน้ามุ่ยแล้วโค้งคำนับอย่างสุภาพ “ความปรารถนาของท่านถือเป็นคำสั่งสูงสุด ตราบใดที่ท่านมีความสุขผมก็พร้อมรับคำสั่ง“จากนั้นเขาก็อันตรธานหายไปท่ามกลางอากาศ

แฮรี่และฉันใบหน้ามืดมน ฉันรู้สึกอายเหลือเกิน เที่ยวบินแรกอันแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องมันช่างแตกต่างจากที่ฉันจินตนาการไปมาก

ในจินตนาการของฉัน ฉันน่าจะขับยานอวกาศได้อย่างมืออาชีพ ฉันน่าจะได้ฝึกซ้อมการรบด้วยการแปรทัพเป็นรูปแบบต่างๆเหมือนกับงานแสดงเครื่องบินรบในวันชาติ แต่ท้ายที่สุดแล้วความเป็นจริงกับจินตนาการมันต่างกันมา นี่มันน่าอาย

ในทางกลับกัน แฮรี่น่าจะรู้สึกแย่กว่าฉัน เขาได้รับสมญานามว่าเป็นนักบินที่มีความเชี่ยวชาญการบินมากที่สุดในเมืองโนอาห์ และเขายังเป็นครูฝึกสอนการบินของฉัน ในฐานะสมาชิกกองทหารสอดแนม ทุกคนจำเป็นต้องมีทักษะในการขับยานรบขั้นสูงเพื่อที่จะได้รับมือกับสถานการณ์อันแสนซับซ้อนได้ทุกเมื่อ แม้แต่เครื่องบินในตำนานก็ไม่สามารถขัดขวางความสามารถของแฮรี่ได้ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเจ้ามังกรน้ำแข็ง

สิ่งที่ราฟเฟิลสร้าง มันถูกสร้างขึ้นมาจากพื้นฐานเทคโนโลยีขั้นที่สูงเกินไปจนเราทั้งคู่ไม่คุ้นเคยกับมัน

“เตรียมตัวกลับเมืองโนอาห์“มังกรน้ำแข็งแจ้งเตือน จากนั้นยานอวกาศก็ยกตัวลอยขึ้นสูงจากพื้นอย่างต่อเนื่อง บ้าเอ่ย!! เจ้ายานลำนี้บินช้าได้? แล้วทำไมก่อนหน้านี้มันถึงได้บินด้วยความเร็วอย่างกับม้าคึก?

มังกรน้ำแข็งเคลื่อนตัวออกอย่างสง่างามก่อนจะค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นอย่างราบรื่นราวกับนกอิสระที่กำลังร่อนอยู่ในหุบเขา

ขณะที่เราจากไป อีกาที่อยู่ตรงหน้าผาก็บินโฉบลงมากินอาเจียนของเราแม้ว่าจะต้องต่อสู้แย่งชิงกันเอง ฉันอดไม่ได้ที่จะถามแฮร์รี่ด้วยความกังวลใจว่า “แล้วปกตินกศพจะกินอะไร?” ทั้งๆที่ลึกแล้วก็กลัวคำตอบที่จะได้ยิน

แฮรี่มองฉันอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มแล้วหันมองไปข้างหน้า “ไม่ต้องกังวล นกศพจะไม่กินคนเป็น“

ไม่กินคนเป็น?

“นกศพสามารถบินข้ามท้องฟ้าเหนือเขตรังสีได้ พวกมันจะเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาจึงทำให้หาแหล่งน้ำและผลไม้ได้ง่าย แต่มีหลายต่อหลายครั้งที่พวกมันเองก็เข้าโจมตีผู้ที่สัญจรไปมาหรือไม่ก็ปล้นเมืองที่มันบินผ่าน ฮิฮิ“แฮรี่หัวเราะเบาๆด้วยความเหยียดยามและเย้ยหยัน “แต่พวกเขาก็ดีกว่ามนุษย์ มันยังมีมนุษย์ที่กินเนื้อมนุษย์คนอื่นเป็นอาหาร แต่นกศพจะยอมกินซากศพก็ต่อเมื่อพวกมันไม่มีทางเลือก พวกมันจะไม่มีวันกินคนเป็นๆ บางที ในก้นบึ้งจิตใจของพวกมันยังมีความเป็นมนุษย์มากกว่ามนุษย์บางคนที่ทำตัวเป็นสัตว์ประหลาดซะอีก“แฮรี่มองฉันด้วยรอยยิ้มอันแสนเย็นชา ฉันรู้ดีว่าเขาจะต้องหมายถึงคนจากเมืองภูติคราส

“แล้วทำไมเราถึงไม่ไปโจมตีพวกมันล่ะ?”ฉันถามด้วยความโกรธ

แฮรี่ขมวดคิ้ว เขาก้มหน้าต่ำ ก่อนจะยื่นมือออกไปแล้วออกคำสั่งมา “ยืนยันคำสั่ง เปลี่ยนเป็นบังคับมือ“เขาเลือกที่จะเลี่ยงตอบคำถามของฉัน

ฉันเข้าใจดีว่าต่อให้รวบรวมทรัพยากรที่ดีที่สุดของเมืองโนอาห์มา ภูเขาก็คงสร้างยานอวกาศได้เพียงแค่ลำเดี่ยว พวกเขายังไม่แน่ใจเลยว่าประชาชนของตัวเองจะมีอาหารกินเพียงพอหรือไม่ ฉะนั้นยังไม่จำเป็นต้องไปพูดถึงการตั้งกองทหารเพื่อโจมตีศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองเลย รั้งแต่จะกลายเป็นสงครามแห่งความสิ้นหวังเสียเปล่า

จากสีหน้าที่ดูท้อแท้ของแฮรี่ ฉันบอกได้เลยว่าเขาเหมือนกับเหอเล่ย ทั้งสองต่างก็เกลียดคนจากเมืองภูติคราส นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่พูดอะไร ซิงชวนเองก็ทำแบบเดียวกับเขา แม้แต่เมืองพระจันทร์เงินที่มีพลังงานคริสตัลสีฟ้ามากมายก็ยังไม่เข้าโจมตีเมืองภูติคราส นั่นก็หมายความได้ว่า ผู้คนในเมืองภูติคราสล้วนทรงพลังแล้วก็เต็มไปด้วยเมต้าฮิวแมนที่พร้อมจะทำให้เมืองพระจันทร์เงินเลือกที่จะนิ่งเฉย

แฮรี่ขับยานอวกาศด้วยตัวเอง ความคุ้นเคยที่เขากำลังขับบ่งบอกถึงประสบการณ์การขับยานที่โชกโชน เขาน่าจะเคยขับยานที่มีระบบแบบนี้มาก่อน เขาไม่ได้ขับขี่ผาดโผน แต่ขับขี่ด้วยความมั่นคง

ข้างใต้ของพวกเรา ปรากฏเป็นถ้ำขนาดใหญ่ที่เป็นทางเข้าทางตอนเหนือของเมืองโนอาห์ มันแสดงให้เห็นเป็นวงแหวนสีเขียวอันแสนคุ้นเคย

“เตรียมตัวลงจอด“แฮรี่พูด

“รับทราบ“มังกรน้ำแข็งเหมือนจะเชื่อฟังคำสั่งของเขา แต่ฉันก็รู้สึกลึกๆว่ามังกรเงิน กำลังรอโอกาสแก้แค้น