Love Code at the End of the World - LCEW เล่มที่ 2 ตอนที่ 20(ตอนที่ 75) – การจะได้อาบน้ำในวันสิ้นโลกไม่ง่ายเลย

เล่มที่ 2 ตอนที่ 20(บทที่ 75) – การจะได้อาบน้ำในวันสิ้นโลกไม่ง่ายเลย

 

แม้ว่าฉันจะรู้สึกกลัวปรากฏการณ์นี้ แต่ฉันก็รู้สึกสนุกเช่นกัน

ในโลกที่เต็มไปด้วยนักผจญรังสีและพวกเมต้าฮิวแมน เสียงของบิลที่กระตุ้นให้ทุกคนอาเจียน แล้วยังมีอากู๋ที่สามารถถ่ายทอดความเจ็บปวดของคนอื่นมาเป็นของตัวเองได้ หรือว่าพลังวิเศษของฉันคือ การเรืองแสง!!!?

มันเป็นพลังวิเศษเลยทีเดียว อย่างน้อย มันก็ประหยัดทรัพยากรที่ช่วยสร้างแสงในเวลากลางคืนได้

แล้วพลังพิเศษนี้มันมาจากไหน? ดวงไฟเหล่านั่นคืออะไร? อะไรเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดพลังนี้?

ครั้งสุดท้ายที่ฉันมาอ่างเก็บน้ำกับพี่สอง ในตอนแรกเธอไม่เต็มใจที่จะดื่มน้ำเพราะนกศพมีความไวต่อรังสี อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ฉันล้างมือ แล้วจุดแสงไฟก็เกิดและดับหายไป พี่สองก็เริ่มดื่มน้ำจากอ่างน้ำ นั่นก็หมายความว่าน้ำที่เธอดื่มสะอาดและไม่มีรังสีอีกต่อไป ตอนนั้นฉันคิดว่ามันเกิดขึ้นเพราะเทคโนโลยีชำระล้างน้ำ

ในระหว่างการทดสอบพลังต้านรังสี จุดแสงได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง พวกมันเข้าล้อมรอบนิ้วมือของฉัน ก่อนจะค่อยๆสลายหายไป ราฟเฟิลเองก็ยืนยันกับปากตัวเองว่ารังสีในห้องทดสอบหายไป

ฉันไม่ได้มีเวลาเชื่อมโยงทั้งสองเรื่องเข้าด้วยกันเลย

แต่แล้ว…..

บางทีมันอาจจะ……

*ปิ๊ป* ทันใดนั้นประตูกั้นน้ำที่อยู่ใต้เท้าของฉันก็เริ่มสั่น เครื่องสื่อสารของฉันก็ดังขึ้น ฉันหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมา มันกลายเป็นภาพผู้หญิงที่แต่งตัวดูดีปรากฏขึ้นบนจอ เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ผมยาวสีบรอนซ์ของเธอถูกมัดรวบในชุดสีดำ คล้ายกับ หัวหน้าคนใช้หญิง

“หลัวปิง อาบน้ำกำลังจะปิด กรุณาออกจากอ่างน้ำโดยด่วน“เมื่อฉันได้ยินเสียงของเธอ ฉันก็จำได้ทันทีว่าเธอก็คือโนอาห์

ด้วยภาพลักษณ์ของโนอาห์ ฉันเชื่อว่าเธอสวย มังกรน้ำแข็งกล่าวถูก

“ฉันจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้“ตอนที่ฉันเก็บเครื่องมือสื่อสาร  ฉันก็เพิ่งสังเกตเห็นว่ามือของฉันกลับมาเป็นปกติไม่เปล่งแสงแล้ว

ไม่มี? มือของฉันไม่เรืองแสงตลอดเวลา? หรือว่ามันจะเหมือนตอนกับพี่สาวมีอายิงปืนใหญ่จนหมดแรง? ฉันจะต้องขอให้ราฟเฟิลมาช่วยดูสักหน่อยถ้าเขาว่าง

ฉันมองไปที่อ่างเก็บน้ำที่ฉันล้างมือ น้ำดูใสสะอาดเหมือนเดิม แสงสะท้อนของดวงจันทร์และดวงดาวกระเพื่อมไปตามเกลียวคลื่น

*ครึ้นนน*เสียงเครื่องจักรทำงาน ประตูทั้ง 2 ด้านปิดตัวลง ฉันไม่มีเวลาให้คิดต่อ ขณะที่ฉันต้องรีบขึ้นบันไดเพื่อออกจากอ่างเก็บน้ำ

แผ่นเหล็กขนาดใหญ่ค่อยๆรวมเข้าด้วยกันต่อหน้าต่อตาฉัน มันคุมอ่างเก็บน้ำที่ใหญ่เท่าสนามฟุตบอลให้กลับมาเป็นพื้นดินเหมือนเดิม ถ้าหากไม่ได้มองใกล้ๆ ฉันจะมองไม่เห็นถึงช่องว่างเล็กๆ หรือแม้กระทั่งแผ่นเหล็กที่อยู่ข้างใต้หญ้าที่กระจัดกระจายพริ้วไหวไปตามสายลม มันคือการพรางตัวที่สมบูรณ์แบบ

ทันใดนั้น ฉันก็เกิดความสงสัยว่าทางเข้าประตูเมืองของเราก็จะต้องพรางตัวได้เพราะว่าพวกเรามีหญ้าขึ้นไปทั่วทั้งประตูเมืองเช่นกัน

“หลัวปิง หลัวปิง!!“ฉันได้ยินเสียงแฮรี่ตะโกนเรียกฉันอย่างเร่งรีบ เขาเรียกฉันว่าหลัวปิง ซึ่งหมายความว่าเขาจะต้องจริงจัง ฉันค่อนข้างชื่นชอบแฮรี่คนที่เป็นจริงเป็นจัง อย่างน้อย ฉันจะได้สื่อสารพูดคุยกับเขาเหมือนคนปกติ เขาจะเป็นผู้เป็นคนได้ก็ต่อเมื่อเขาแสดงความจริงจังออกมา

ไม่ว่าเขาจะเป็นพวกพูดจาลื่นไหลแค่ไหน ฉันก็ได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากเขา เขาคือผู้แนะแนวทางที่มากความสามารถ ความสามารถที่ว่า ฉันไม่ได้หมายถึงพลังพิเศษที่มีในโลกใบนี้ แต่เป็นความสามารถในฐานะปัจเจกบุคคลที่ยืนอยู่บนพื้นฐานโลกธรรมดาของเรา ฉันยังไม่เคยเห็นพลังวิเศษของเขาเลยระหว่างการต่อสู้กับนกศพ แต่ฉันบอกได้อย่างชัดเจนเลยว่าเขาจะไม่ตายเพราะตกจากที่สูง เขามีความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองสูง บางที เขาอาจจะไม่ได้มีพลังวิเศษที่ใช้ในการสู้รบ ดังนั้นเขาจึงไม่ใช้พลังพิเศษของตน

ฉันเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหา เขากวาดสายตามองไปรอบๆอย่างใจจดใจจ่อเพื่อมองหาฉัน พร้อมกับเก่าหัว “เธออยู่ที่ไหน? นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ หลัวปิง!” ในที่สุดเขาก็หันมาเจอฉัน “ไวฟุ!! หายตัวไปไหนมา เธอไม่รู้สึกอึดอัดกับร่างกายที่เหนียวเหนอะหนะเหรอ?”เขายิ้มมุมปากด้วยความซุกซน

เมื่อเขาหันมาเจอฉัน ด้านชั่วร้ายของเขาก็ปรากฏ

ฉันเมินเฉยๆเดินผ่านเขาไป มันไม่มีเรื่องอะไรจะต้องสนทนากับแฮรี่สมองเบา

“ไวฟุ เธอไปไหนมา“เขากอดอก แล้วรีบเดินขนาบข้างตามติดฉัน

“ไปล้างมือมา“ฉันตอบด้วยคำพูดเรียกง่าย และเดินผ่านประตูเมืองเข้าไปในอุโมงค์ที่ดูแตกต่างไปจากเดิม มันมีอุโมงค์ใสกั้นพวกเราจากอุโมงค์เดิม

“เธอจะไปล้างมือทำไม? ไปอาบน้ำดีกว่า“เขากวักมือเรียกฉันให้เดินตามเขา เมื่อเดินไปทางขวา เขากดปุ่มเปิดประตูตรงเข้าไปยังอุโมงค์สีขาว

ฉันมองเขาด้วยความสงสัย ขณะที่เขายิ้มและอธิบายว่า “พวกเรากลับทางเดิมไม่ได้ ในสายฝนแฝงไปด้วยกัมมันตรังสี ฉะนั้นพวกเราต้องชำระล้างทำความสะอาดเสียก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดเราจะได้อาบน้ำสักที!!“เขาเอามือไขว้ศีรษะ และเดินยิ้มทะเล้นอย่างมีความสุข

ฉันเดินตามเขาไป “นายออกไปเปียกฝนเพื่อจะได้อาบน้ำใช่ไหม?” พวกเราไม่สามารถอาบน้ำได้ทุกวัน เนื่องจากเมืองโนอาห์มีน้ำประปาจำกัด นอกจากนั้น น้ำส่วนใหญ่จะถูกใช้ไปกับการบริโภค ฉะนั้นแล้วการอาบน้ำจึงถือว่าเป็นกิจกรรมแสนหรูหราฟุ่มเฟือย

ภายใต้สถานการณ์ทั่วไป ผู้ชายจะได้รับอนุญาตให้อาบน้ำเดือนละครั้ง ส่วนผู้หญิงจะได้รับอนุญาตให้อาบน้ำเดือนละ 2 ครั้ง ซึ่งถือว่าเป็นสิทธิพิเศษ เช่นเดียวกับเจ้าหญิงอาร์เซนอล หากผู้ใดทำภารกิจจะได้รับคำสรรเสริญ ผู้นั้นจะสามารถแลกคูปองอาบน้ำเพื่ออาบน้ำได้ทุกเมื่อ ตั้งแต่มาที่นี่ฉันเองก็เพิ่งอาบน้ำไปแค่ 2 ครั้ง เพื่อสุขอนามัยในชีวิตประจำวัน ฉันจึงทำได้แค่เพียงเอาน้ำเย็นมาเช็ดตัว

แฮรี่หันกลับมาแล้วหัวเราะ เพียงแค่เขายักคิ้ว ความเจ้าเล่ห์เพทุบายก็อธิบายทุกอย่าง ฉันเคยสงสัยว่าทำไมทุกคนถึงรีบออกไปเดินไม่ใส่เสื้อฝน ทั้งๆที่รู้ว่าพายุจะมา ในที่สุดฉันก็เข้าใจ

“แต่พี่เหมยซี….“

“เธอจะไม่ได้เจอใคร ถ้าหากเธอไม่ทำความสะอาดตัวเองซะก่อน“แฮรี่ชี้นิ้วไปยังเสื้อผ้าที่เปียกโชกของฉัน แล้วสูดอากาศเข้าจมูกอย่างรุนแรง เขาแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายและกล่าวว่า “ว้าว ไวฟุของผมวันนี้กลิ่นตัวเหม็นที่สุด!!“

“ออกไปให้พ้น!!“ฉันเตะและเขาก็กระโดดออกจากอุโมงค์ ข้างหลังเขาไม่ใช่เส้นทางอื่นใด แต่เป็นห้องโดยสารแคปซูล

ในขณะที่เขากระโดดเข้าไปห้องโดยสาร ประตูห้องโดยสารก็ปิดและส่งเสียงปี๊บ ควันสีขาวค่อยๆเติมเต็มห้องโดยสารไล่ตั้งแต่ข้างล่างขึ้นไป จากนั้นไฟสีแดงก็สว่างพร้อมกับเสียงโนอาห์ที่พูดว่า “ตรวจพบกัมมันตรังสี ระดับปลอดภัย เป็นอันตรายกับคนธรรมดา แฮรี่ เตรียมตัวเข้าสู่กระบวนการชำระล้าง“

“จัดมาเลย“แฮรี่ยืนอยู่ข้างในด้วยท่าทางแสนสบาย เขาขยิบตาให้ฉัน “โนอาห์ ตอนเธอทำความสะอาดภรรยาของผม เธอจะต้องอ่อนโยนให้มากที่สุด“

“ได้เลย แฮรี่“

*ฟู่วว* ห้องโดยสารของแฮรี่ท่วมไปด้วยหมอกสีขาว จนเขาถูกกลืนกินเข้าไป ฉันมองไม่เห็นเลยว่าข้างในมันเกิดอะไรขึ้น