ฉันก้มหน้าลงด้วยความนอบน้อมต่อหน้าราชานกศพและกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ราชานกศพ เพื่อนร่วมฝูงของนายปลอดภัย โปรดหยุดการโจมตี” ฉันไม่รู้ว่าจะอ้างถึงพี่สองได้ด้วยวิธีใด แต่เนื่องจากพี่สองเข้าใจฉัน ฉันจึงเชื่อว่าราชานกศพก็จะต้องเข้าใจฉันเช่นกัน แม้เขาจะไม่เข้าใจความคิดของฉัน

ฉันไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าหรือเป็นศัตรูกับเขา

“ฮืม“เขาฮัมเพลงและค่อยๆนั่งลงตรงหน้าฉัน นกศพตัวที่กำยำรีบตะเกียกตะกายคุกเข่าเพื่อการเป็นเก้าอี้ของพระราชาให้เขานั่ง

ฉันเงยหน้าขึ้น ถึงนกศพจะนั่งแต่เขาก็ยังสูงกว่าฉัน เขามองลงมาที่ฉันด้วยสายตาสงบ ก่อนจะยื่นกรงเล็บออกมาทางฉันพร้อมกับกางฝ่ามือ ราวกับว่าต้องการจะจับมือฉัน

ฉันมองไปที่มือของเขาและค่อยๆยื่นมือออกไป ภายใต้ฟ้าแลบ ฉันวางมือบนฝ่ามือของเขา ฝ่ามือของเขาใหญ่มากจนทำให้ฝ่ามือของฉันดูเล็กลงไปในทันตา หากจะให้เปรียบเทียบก็คงจะเป็นฝ่ามือผู้ใหญ่ที่กำลังจับมือเด็กทารก

แสงสีขาวต่างๆปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขาทำให้ฉันประหลาดใจ วินาทีต่อมาฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไรไหลเข้ามาในสมองของฉัน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดสุดจะพรรณนา มันให้ความรู้สึกราวกับว่ามีลมพัดเข้ามาในสมองของฉัน โดยสมองของฉันนั้นเปรียบเสมือนภาชนะว่างเปล่า

ทันใดนั้น ภาพที่พี่สองและฉันได้พบกันก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา ภาพมันชัดเจนปรากฏราวกับว่าฉันกำลังดูมันบนจอภาพยนตร์ ความทรงจำทั้งหมดที่ฉันมีต่อพี่สอง เริ่มฉายซ้ำๆด้วยความเร็วสูง

แสงสีขาวยังคงกระพริบอยู่ในมือราชานกศพ ขณะที่ภาพแรดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฉันเห็นดวงตาของราชานกศพเปล่งประกายเหมือนพระจันทร์ส่องแสง ดวงแสงสีขาวค่อยๆริบหรี่ลง เขากระพริบตาก่อนจะถอนมือและพยักหน้าให้กับฉัน

ฉันเกิดอารมณ์ต่างๆ เขาเข้าใจ มันต้องเป็นพลังพิเศษอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาเห็นภาพเหตุการณ์ของพี่สองจากสมองของฉัน

*ครึ้นนนน* เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นภาพในหัวของฉัน ราชานกศพก็เริ่มกระวนกระวาย เขาถูเข่าตัวเองขณะนั่งอยู่บนบัลลังก์ เขาเกิดความเป็นห่วงลูก ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยความประมาทและเดินไปข้างหน้าและนั่งลงอีกครั้ง เขามีอาการเดียวกับสามีของพี่เหมยซีที่เดินกับวนกระวายอยู่นอกห้องคลอด

*ซ่าาา*ทันใดนั้น เสียงการติดต่อก็ดังขึ้น มันคือผู้ถ่ายทอดเสียงของเมืองโนอาห์ ราชานกศพมองมาที่ฉันด้วยความไม่สบายใจ

“มันคือข้อความเสียง“ฉันรีบหยิบอุปกรณ์ของฉันออกมาและแสดงให้ราชานกเห็นอย่างทันท่วงที เขามองดูหน้าจอขนาดเล็กที่คล้ายกับโทรศัพท์มือถือยี่ห้อโนเกียรุ่นเก่า แต่ตัวเครื่องของมันหนาพอๆกับโทรศัพท์ดาวเทียมที่ใช้ในยามสงคราม มันยังคงใช้งานดี แล้วทำหน้าที่เป็นเครื่องมือสื่อสารพลอยรับสัญญาณจ่ะคู่ถ่ายทอดเสียงคอยบอกแผนที่ในเมืองโนอาห์ พวกเขาใช้วิธีนี้เพื่อชี้แนะฉันไม่ให้หลงทางในอุโมงค์ของเมืองโนอาห์

“หลัวปิง!!“ใบหน้าของราฟเฟิลปรากฏขึ้นบนจอ “พี่สองปลอดภัยแล้ว!!“เขาตะโกนด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าแน่นเอี๊ยดเต็มจอ “ผมทำได้แล้ว!! ยาของผมได้ผล!“

“ฮะ?!”ราชานกศพขยับเข้ามาใกล้ฉัน!! ดูเหมือนว่าพี่สองจะมีความสำคัญกับเขามาก หรือว่าเธอจะเป็นภรรยาของเขา? ถ้าอย่างนั้น ทารกในท้องพี่สองก็จะต้องเป็นเจ้าชายน้อย!

“ห๊าาาา!!“ราฟเฟิลตกใจจนล้มลงกับพื้น ฉันรีบบอกเขาทันทีว่า “ราชานกศพมาที่นี่เพื่อรับตัวพี่สอง!! บอกให้ทุกคนหลีกทาง แล้วพาตัวพี่สองออกมา!“

ราฟเฟิลจ้องมองฉันผ่านหน้าจอ เหมือนหนูนาในไร่ที่กำลังคลาดกลัว เขาไม่ขยับตัวแม้แต่นิ้วเดียว

“เร็วสิ!!“ฉันตะโกนอีกครั้ง ราฟเฟิลกลับมามีสติและรีบลุกขึ้น “อ๊ะ! ใช่ ใช่แล้ว!“เขาวางอุปกรณ์สื่อสารอย่างรวดเร็ว

ฉันมองไปทางราชานกศพและกล่าวว่า “พี่สองและองค์ชายน้อยปลอดภัยดี นายสามารถพาตัวทั้งสองไปได้ทันที“ฉันรู้สึกผิดหวังและไม่อยากแยกทางกับพี่สอง เธอกำลังจะจากไปแล้ว เธอกำลังจะกลับบ้าน

ราชานกศพลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปยังทิศทางของเมืองนอก อย่างไรก็ตาม เขาก็หยุดเดินภายในไม่กี่ก้าว จากนั้นก็บอกมือทั้งสองข้าง นกศพตัวที่ทำหน้าที่เป็นบัลลังก์ของพระราชาก่อนหน้านี้ ขดตัวที่แขนของเขา

ก่อนที่ฉันจะทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น นกศพอีกตัวก็คว้าตัวฉัน กอดฉันไว้ในแขนโค้งงอ จากนั้น มันก็ลุกขึ้น ฉันเหมือนนั่งอยู่บนเก้าอี้ยกระดับ โดยไม่รู้ตัว ฉันใช้มือจับราวแขนเพื่อพยุงตัวและจับหูของนกศพ

นกศพจัดขบวนการเป็นรูปแบบกระโจมเคลื่อนตัวไปข้างๆอย่างรวดเร็ว โดยเปลี่ยนโดมให้กลายเป็นรูปทรงกลมปิดครึ่ง ปีกขนาดใหญ่ของพวกมันสยายกว้างเพื่อปกป้องเราจากสายฝน

นกศพแบบฉันเดินไปข้างหน้า และโบกมือให้นกศพตัวอื่นๆเปิดทาง แต่ละตัวที่อยู่ข้างหน้ารีบตะเกียดตะกายออกเพื่อหลีกทางให้กับพระราชาท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายและมีเศษอาเจียนอยู่ใต้ฝ่าเท้า

ในขณะที่นกศพเคลื่อนตัวออก ฉันเห็นแฮรี่และคนอื่นกุมท้องด้วยความทุกข์ทรมาน เมื่อเห็นนกศพ บิลก็เริ่มอ้าปากร้องคำรามอีกครั้ง ฉันจึงรีบตะโกนทันทีว่า “บิลลลล หุบปาก!!“

บิลตะลึงงัน เขาเงยหน้าขึ้น เมื่อมองเห็นฉัน ในที่สุดเขาก็ผ่อนคลายแม้จะยังคงหายใจหนักอยู่ก็ตาม เขาคงประหม่าเกินไปเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มันตึงเครียดมาก

ลุงเมสันยืนอยู่ที่ประตูเมืองขณะที่เขาพยุงพี่สาวเช่อชื่อให้ลุกขึ้นยืน เสี่ยวหญิงและเซียต่างก็คอยช่วยเหลือกันอยู่ที่ประตูเมือง

แฮรี่ยังไม่สามารถหยัดยืนตรงได้ ส่วนวิลเลี่ยม ไค พี่สาวมีอาและคนที่เหลือก็มองดูพวกเราขณะที่พวกเธอยังคงก้มหน้าท้อง เสวี่ยกี๋จับไหล่บิลและพยายามทรงตัว ณตอนนี้ เธออยู่ใกล้บิลมากที่สุด ซึ่งบิลเองก็ต้องการปกป้องเธอ เพียงแต่ว่าพลังวิเศษของเขาก็ทําร้ายเธอเช่นกัน แม้แต่พันธมิตรฝ่ายเดียวกับเขาเองก็ไม่ได้อยู่ในข้อยกเว้น ทุกคนต่างทุกข์ทรมานอย่างหนักหน่วงเพราะผลกระทบจากพลังของเขา

พายุฝนฟ้าคะนองขนาดใหญ่เพื่อนผ่านเหนือน่านฟ้าของพวกเรา เมื่อท้องฟ้ายามค่ำคืนเริ่มเปิดออก แสงจันทร์สีเงินก็ส่องผ่านเมฆตกกระทบลงมาที่ประตูเมืองโนอาห์ ราวกับว่ามันเป็นดั่งแสงประตูแห่งความหวังที่เปิดออกท่ามกลางความมืดมิด

ฉันนั่งอยู่บนแขนนกศพมองดูทุกคน แฮรี่สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่แล้วเงยหน้าขึ้น ทันทีที่เขาสบตาฉัน เขาก็ตกใจ แสงจันทร์ส่องกระทบใบหน้าอันตกตะลึง สะท้อนแสงจากดวงตาสีอำพัน บ่งบอกถึงความสับสน