เล่มที่ 1 ตอนที่ 54 – ทุกคนน่าทึ่งมาก

 

“นอกเหนือจากความสามารถในการล่องหนแล้ว มูริมยังสามารถทำให้คนรอบตัวของเขาหายตัวไปได้อีกด้วย”แฮรี่กล่าวอธิบาย ระหว่างนั้นมูริมก็จับมือวิลเลี่ยมจากนั้นเขาก็ล่องหนไปพร้อมกับวิลเลี่ยม และกลับมาปรากฏตัวในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ใบหน้าของเขาดูยิ้มแย้มขณะที่เขาต้องมองฉัน “ถ้าหากว่าพวกเราต้องออกไปทำภารกิจด้วยกัน ผมสามารถปกป้องเธอได้”

ฉันมองเขาด้วยความแปลกใจ พลังในการล่องหนเป็นพลังที่มีประโยชน์มาก!!

ในโลกของฉัน ฉันเคยดูภาพยนตร์วิทยาศาสตร์ไซไฟ ที่เหล่าฮีโร่สามารถทำให้ร่างกายของพวกเขากลายเป็นภาพล่องหนแต่ก็ยังคงเหลือเสื้อผ้าไว้ ดังนั้นพวกฮีโร่จึงจำเป็นต้องถอดเสื้อผ้า ยกเว้นแต่ฮีโร่ที่มีความร่ำรวย พวกเขาจะสร้างเสื้อผ้าด้วยวัสดุไฮเทคที่พร้อมจะหักเหแสงทำให้คนอื่นมองไม่เห็น อย่างไรก็ตาม ฮีโร่ที่ว่ามาทั้งหมดก็ไม่เคยมีใครสามารถทำให้คนรอบข้างหายตัวไปได้ด้วย

ในทางกลับกัน มูริมสามารถทำให้คนรอบข้างหายตัวไปกับเขาได้ มันเป็นทักษะที่มีประโยชน์อย่างมากหากเกิดการต่อสู้จริง เขาจะพาเหล่าพันธมิตรแอบย่องเข้าไปในฐานของศัตรูในช่วงเวลาสำคัญ โดยที่ศัตรูไม่รู้ตัวได้

“บิล!! ถึงตาของนายแล้ว!!”แฮรี่คว้าตัวบิลที่ไม่ค่อยชอบจะยิ้ม บิลผลักแฮรี่ออกและกรอกตามองแฮรี่ “นายอย่ามาจับเสื้อของผม”

“บิล!!”วิลเลี่ยมอุทานด้วยความตกใจ “บิล…อย่าไปสนใจ…”วิลเลี่ยมมองบิลด้วยความกลัว ดูเหมือนจะไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียว คนอื่นเองก็กำลังส่ายหน้า

ใบหน้าของบิลเริ่มมืดมน “พวกนายมีอะไรไม่พอใจผมเหรอ?”เขาจ้องมองทุกคน ในขณะที่ผมของเขากำลังสั่นด้วยความโกรธ

“เปล่า เปล่า เปล่าเลย แสดงให้หลัวปิงดูว่านายทำอะไรได้บ้าง!!”แฮรี่ยิ้มขณะที่ทุกคนจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ

เนื่องจากทุกคนหวาดกลัวพลังของบิลอย่างมาก หรือว่าพลังของเขาจะแข็งแกร่งและน่ากลัว?!

“หลัวปิง บิลเป็นนักร้องที่เก่งที่สุดที่นี่ เขาร้องเพลงได้เก่งมาก”ไคพูดอย่างตื่นเต้น อย่างไรก็ตามเขาเองก็เอามือปิดหู คนอื่นต่างก็เอามือปิดหูเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าไคกำลังพูดล้อเล่น

“บิล เริ่มได้เลย”ลุงเมสันกล่าว จากนั้นเขาก็เอาที่อุดหูอุดรูหู ใบหน้าของเขาดูสงบกว่าทุกคน

ทุกคนต่างปิดหูของตัวเองโดยไม่มีใครคิดจะบอกฉันเลย?

บิลยักคิ้วลูบคอ *อะแฮ่ม* จากนั้นเขาก็เริ่มอ้าปาก “อ้าาาา!!”

เสียงแหลมของเขาเข้ามาในหูของฉันจนฉันรู้สึกแสบคอ ในทางเทคนิคแนวระดับเดซิเบลเสียงของบิลไม่ได้สูงถึงขั้นที่ฉันจะทนฟังไม่ไหว แต่มันให้ความรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

“อืม”ทันใดนั้นปากของบิลก็ถูกปิดกั้น แฮรี่คือคนที่ใช้มือข้างหนึ่งปิดปากของบิล ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ปิดปากตนเอง คนอื่นต่างก็ทำเช่นกันคือเอามือปิดปาก จะมีก็เพียงแค่เซียคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงสงบนิ่ง ก่อนที่เขาจะพลิกตัวก้มลง อ้วกแตก

แม้ว่าจะปิดหู แต่ทุกคนก็ยังคงได้รับผลกระทบจากเครื่องเสียง ลุงเมสันค่อยถอดที่อุดหูอย่างช้าๆ

คนอื่นพยายามกลืนน้ำลาย ภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมาก

บิลจ้องมองแฮรี่ที่กำลังปิดปากของเขาอยู่ จากนั้นแฮรี่ก็ตกที่หน้าอกของตัวเองแล้วเอามือออกจากปากบิล เขาจ้องมองมาที่ฉัน “พลังของบิลคือการทำให้คนอื่นสนุกไปกับเสียงเพลงของเขา!!”

ฉันยืนทึ่ง นี่คือพลังทั้งหมด?

ไคครอบครองร่างกายที่มีกล้ามเนื้อเหนือมนุษย์ เซียครอบครองความสามารถในการลอยตัว มูริมเก่งกาจด้านการล่องหน พลังเหล่านี้ส่วนใหญ่จะพบเห็นได้ในหนังภาพยนตร์ไซไฟ ฉันจะไม่ค่อยแปลกใจนัก ตั้งแต่ที่ฉันก้าวมาสู่โลกนี้เป็นครั้งแรก ฉันก็ได้รู้จักกับความสามารถของการเป็นนักผจญรังสี ดังนั้นเรื่องพลังต่างๆของคนบนโลก ฉันพอจะอนุมานได้ตั้งแต่แรก

ยิ่งได้เห็นการเคลื่อนไหวอันคล่องแคล่วของตัวเหอเล่ย และหัวหน้าของฝ่ายตรงข้ามที่กลายเป็นมนุษย์หินละหลังจากที่ตาย ฉันจึงรู้สึกนิ่งเฉยได้เมื่อเผชิญหน้ากับผู้มีพลังเหนือมนุษย์คนอื่นๆ

เมื่อพูดถึงพลังของวิลเลี่ยม ฉันรู้สึกว่ามันน่าถึงนะน่าสนใจ แต่กับพลังของบิล มันทำให้ฉันแปลกใจมาก!! ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงมักจะไม่ค่อยยิ้ม!!

บิลมองด้วยสายตาเศร้าสร้อย “ผมอยากอยู่คนเดียว” เขาเดินไปที่มุมห้องในขณะที่ทุกคนยังคงหัวเราะ เขาก้มหน้ากับกำแพงและถอนหายใจอย่างหนัก บิลคงเศร้าไม่ใช่น้อยที่รู้ว่าทุกคนหดหู่เมื่อได้ยินเสียงเพลงของเขา

ในทางกลับกัน ฉันกลับพบว่าพลังของบิลเป็นพลังที่น่าสนใจเลยทีเดียว ทักษะของเขามันคล้ายกับผู้บัญชาการเวลาอยู่ในเกม เมื่อถูกฝ่ายข้าศึกล้อมรอบ เขาสามารถตะโกนเพื่อทำให้ทุกคนที่อยู่ในสนามรบอาเจียน จากนั้นเขาก็ใช้ความได้เปรียบนี้เปลี่ยนจากรับเป็นรุกแทน

พูดตามตรง ผู้มีพลังทั้งหมดที่นี่ล้วนเป็นคนที่น่าทึ่ง แม้ว่าผู้อาวุโสอลูฟากับลุงเมสันจะคิดว่าฉันเป็นคนพิเศษเพราะฉันสามารถทนทานรังสีระดับ 9 ได้ แต่สำหรับฉัน เมื่อเทียบกับเหล่าคนที่อยู่ตรงหน้า พลังของฉันถือว่าอ่อนแอกว่ามาก

“ต่อไป!!”ลุงเมสันตะโกน

มอสซี่ก้าวออกมาจากแถว เขายืนตรงและมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม “หลัวปิง ดูให้ดีๆ อย่ากระพริบตา!!”

ฉันพยักหน้า ฉันรอคอยที่จะได้เรียนรู้พลังของทุกคน

“เปลี่ยน!!”มอสซี่ตะโกน ทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีอื่นตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งเส้นผมและใบหน้าต่างก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เขาเดินไปที่กำแพงและค่อยๆกลมกลืนหายไปเหมือนกับความสามารถของมูริม

อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้หายตัวไปแบบไม่มีใครมองเห็นเลย จริงๆแล้วมันค่อนข้างคล้ายกับการอำพรางตัวแบบกิ้งก่า สิ่งที่เห็นได้ชัดเลยคือแม้ว่าผิวพรรณของเขาจะเปลี่ยนสีไปตามสีของผนัง แต่เสื้อผ้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนสีด้วย มันคงเหมือนกับการมองเห็นเสื้อผ้าลอยอยู่โดยไม่เห็นตัวคน จากนั้น ฟันสีขาวที่เรียงเป็นแถวก็ปรากฏในลักษณะรอยยิ้ม มอสซี่ค่อยๆแปรสภาพผิวกลับคืน

ฉันอดไม่ได้ที่จะตบมือ

“ทุกคนช่างน่าทึ่งมาก!”ฉันมองดูทุกคนด้วยสายตาชื่นชม พวกเขาเองก็พยักหน้าแล้วยิ้มให้ฉันด้วยความภาคภูมิใจ บางคนก็ถึงขั้นเขินอาย จะมีเขาแค่บิลคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงหัวเสีย

“ถึงคราวของผมบ้าง!!”โจอี้คือคนสุดท้าย เขารีบกระโดด ลอยไปถึงเพดานด้วยการกระโดดแค่ครั้งเดียว เขาห้อยโตงเตงอยู่บนหลังคาคล้ายกับลิง

“โจอี้มีความสามารถในการกระโดดที่น่าทึ่งมาก”แฮรี่เดินมายืนด้านข้างฉัน “เขาสามารถกระโดดได้สูงกว่านี้ เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถแสดงได้เพราะข้อจำกัดความสูงของเพดาน”

ฉันตื่นเต้นและทนรอไม่ไหวที่จะได้ออกทำงานภาคสนามกับทุกคน ฉันหันกลับไปหาลุงเมสัน “แล้วฉันจะได้เริ่มฝึกเมื่อไหร่?”

แฮรี่ผิวปากอยู่ด้านข้าง

ลุงเมสันมองกลับมาหาฉัน “ได้ตลอดทุกเวลา!! แต่เธอต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”ลุงเมสันชี้ไปยังเสื้อผ้าของฉัน ฉันมองตามไป พระเจ้า จะให้ฉันฝึกด้วยชุดเดรส!! แม้ว่าจะมีกางเกงอยู่ใต้ชุดกระโปรง มันก็ไม่ได้ทำให้การฝึกฝนง่ายขึ้นเลย

“แฮรี่ พาหลัวปิงไปเปลี่ยนชุด”ลุงเมสันกล่าว

แฮรี่ตกตะลึง ดวงตาสีอำพันของเขาเปล่งประกาย

“โอ้” หนุ่มๆที่อยู่ด้านหลังร้องเสียงเจื้อยแจ้ว

ฉันอดไม่ได้ที่จะเขินอาย เขาบอกให้แฮรี่พาฉันไปเปลี่ยนชุดได้อย่างไร? หรือว่าเขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปแล้ว