เล่มที่ 1 ตอนที่ 52 – เพื่อนร่วมทีมในกองกำลังสอดแนม

 

ลุงเมสันมองฉันด้วยความชื่นชม “ฉันไม่เคยคาดหวังเลยว่าเธอจะสามารถแยกแยะอะไรถูกอะไรผิดได้ หลัวปิง เธอจำเรื่องในอดีตไม่ได้จริงๆหรอ?”เขามองฉันด้วยสายตาเศร้าโศก “มันน่าเสียดายนะ เธอเป็นคนที่มีพื้นฐานสูงมาก ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเธอจะต้องเคยผ่านการฝึกฝนที่เข้มงวดมาแล้ว ถ้าไม่เช่นนั้น เธอก็คงเกิดมาเพื่อเป็นนักสู้”

จริงๆแล้วฉันจำได้ แต่มันไม่ใช่โลกนี้……

แถมฉันก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล อย่างมาก ฉันจะรู้สึกไม่สบายใจแค่เพียงไม่กี่วัน แม้ว่าฉันจะโกรธ แต่ฉันก็สามารถอดทนอดกลั้นได้ ตามเจตนาแล้ว แฮรี่คงไม่รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงจริงๆ ดังนั้น เขาจึงทำลงไปด้วยความไม่ตั้งใจ ฉันหวังแค่ว่าฉันจะลืมมันได้เร็ว แล้วก็แสร้งทำเป็นว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“แฮรี่ก็คงต้องพยายามให้มากกว่านี้…..”ลุงเมสันถอนหายใจ “มิฉะนั้น ตำแหน่งหัวหน้าคงจะถูกเธอแย่งชิงไปแน่….ฮ่าฮ่าฮ่า”ลุงเมสันหัวเราะอีกแล้ว นิสัยร่าเริงที่แฮรี่แสดงออกจะต้องมาจากลุงเมสัน

ลุงเมสันยังคงหัวเราะไม่หยุด ฉันเดินตามข้างหลังเขาโดยในใจก็คิดสงสัยว่าพลังของเขานั้นคืออะไร

มีทางออกปรากฏตรงหน้า โครงสร้างผังเมืองโนอาห์ยังคงทำให้ฉันงุนงง

ผังเมืองโนอาห์นั้นแปลกมาก ภายนอกมีปากกระบอกปืนซึ่งใช้เป็นกลไกป้องกันเมือง ภายในประกอบไปด้วยอุโมงค์ที่ยื่นออกไปทุกทิศทาง โดยมีห้องโดยสารและชานชลาที่หลากหลายปะติดปะต่อกัน ในบางครั้งเราอาจจะได้ยินเสียงเครื่องจักรทำงานอยู่ตามอุโมงค์ ภาพรวมผังเมืองไม่ได้คล้ายกับเมืองใต้ดิน แต่มันเหมือนผังโครงสร้างของตัวเรือมากกว่า เพียงแต่ว่าขนาดของมันใหญ่กว่าเมืองมาก จริงๆแล้วมันคืออะไรกันแน่?

ฉันยังไปไม่ถึงประตูก็ได้ยินเสียงแฮรี่ “ฟังทางนี้!!”

ภาพเงาคนอยู่หลังประตู ฉันได้ยินเสียงคนเดินขบวน

“ไค!”

“ครับผม! หัวหน้า!!”

แฮรี่เดินเข้าไปเข้าร่วม

“เซี่ย!”

“ครับผม!”

“วิลเลี่ยม!”

“ครับผม!”

“มูริม!”

“ครับผม!”

ขณะที่แฮรี่กำลังเดินไปเข้าร่วม ฉันก็เดินตามลุงเมสันออกมาจากอุโมงค์ ห้องโดยสารขนาดใหญ่อีกหลังปรากฏต่อหน้าฉัน มันแตกต่างจากอันก่อน ห้องนี้เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีอาวุธฝึกซ้อมมากมาย แสงแดดจางๆสาดลงมาจากด้านบน ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ด้านบนสร้างขึ้นมาจากวัสดุโปร่งใสประกอบขึ้นมาจากคาน และวงแหวน แวบแรก ฉันนึกว่าตัวเองอยู่ในห้องฝึกละครสัตว์

“เอ๋? หลัวปิง!!”ไคที่สังเกตเห็นฉันเป็นคนแรกกล่าวทักทาย ในไม่ช้าความปั่นป่วนครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นท่ามกลางหมู่ชายหนุ่มแห่งกองกำลังสอดแนม

“นั่นมันหลัวปิง!”

“ทำไมหลัวปิงถึงมาอยู่ที่นี่?”

“หัวหน้า ภรรยาของหัวหน้ามาเพื่อพบหัวหน้า!!”ใครบางคนแอบขยิบตาให้กับแฮรี่

แฮรี่อ่านรายชื่อของคนได้เพียงแค่ครึ่งเดียว มีผู้ชาย 7 คนยืนอยู่ตรงหน้าเขา จะเป็น 8 คนถ้าหากนับแฮรี่ มันเป็นจำนวน 2 เท่าของจำนวนพวกเหนือมนุษย์ในทีมดีอาร์ อย่างไรก็ตาม จำนวนของพวกเขาก็ยังคงมีต่ำกว่ามากหากเทียบกับประชากรทั้งหมดในเมืองโนอาห์

แฮรี่ไม่ได้หันกลับมา แต่แผดเสียงตะโกน “พวกนายมองอะไรกัน!! ผู้หญิงแค่เพียงคนเดียว สามารถหันเหความสนใจของพวกนายได้หมดทุกคนเลยเหรอ?!!”เขาระบายความโกรธใส่เพื่อนร่วมทีมที่น่าสงสาร

“ฝึกซ้อมต่อ!!”แฮรี่ยืนตัวตรง “บิล!”

“ครับผม!”

“มอสซี่!”

“ครับผม!”

“โจอี้!!”

“ครับผม!”

แฮรี่หันกลับมาหาลุงเมสัน “รายงาน ท่านผู้บังคับบัญชา!! นายทหารทุกคนมาครบครับผม!”

ลุงเมสันพยักหน้า แฮรี่ถอยหลังไปก้าวนึง เขาแสดงหน้านิ่งและมองฉันด้วยดวงตาสีอำพัน

ลุงเมสันก้าวเท้าออกมาข้างหน้ากวาดสายตามองทุกคน “วันนี้ ผมจะแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักกับสมาชิกใหม่!”

“สมาชิกคนใหม่?”ทุกคนรู้สึกตื่นเต้น

“ใครกัน?”

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายระหว่างการฝึกและไม่ได้เข้มงวดเกินไป

“หรือว่าจะเป็นหลัวปิง?!”หนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นร้องอุทาน แฮรี่เดินกลับไปรวมแถว คนแรกที่อยู่ถัดจากเขาไปทางซ้ายคือไค จากนั้นก็เรียงลำดับตามด้วยเซีย วิลเลี่ยม มูริม บิล มอสซี่และโจอี้ มันคือการเรียงจากคนที่สูงที่สุดไปยังคนที่เตี้ยที่สุด ไคก็คือคนที่สูงที่สุด เหมือนว่าเขาจะมีความสูงประมาณ 6 ฟุต 2 นิ้ว ขณะที่โจอี้เป็นคนที่เตี้ยมากที่สุด ความสูงน่าจะประมาณ 5 ฟุต 6 นิ้ว

ไคเป็นคนที่มีร่างกายกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ทุกคนสวมเครื่องแต่งกายพร้อมรบสีดำรัดแน่น จนเห็นกล้ามเนื้อที่หน้าอกของไคได้อย่างชัดเจน

ส่วนคนที่อุทานออกมาก่อนหน้านี้ก็คือคนที่ 4 มูริม

ฉันมองมูริมโดยที่ไม่รู้ตัว เขามีลักษณะเหมือนคนเอเชีย ค่อนไปทางเกาหลี เขาตัวแข็งทื่อและแสดงความประมาทออกมาเมื่อสบตากับฉัน แต่แล้วตัวของเขาก็หายวับ!!

ฮะ?! มูริมหายไปพร้อมกับเสื้อผ้าที่สวมใส่!! จุดที่เขายืนอยู่ว่างเปล่าราวกับว่าเขาได้วิ่งหนีออกไปอย่างกะทันหัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า มูริมคงจะตื่นเต้นมากเกินไป”วิลเลี่ยม คนผิวสีขาวผมลอนที่ยืนอยู่ด้านขวาของมูริม ชุดออกศึกของเขาช่างดูแตกต่าง มันเป็นเสื้อกล้ามเว้าแขนคอสูง บริเวณที่เว้าแขน สายคาดบ่าจะใหญ่ตัดกับไหล่คม ข้างในสวยชุดรัดติ้ว มีซองปืนเหน็บอยู่ที่หลังเอวและขา!! เขาจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องปืน

วิลเลี่ยมหัวเราะ เขาเอียงตัวพิงจุดที่มูริมเคยยืนอยู่ มันเป็นการยืนที่มีความมั่นคงมาก! นั่นก็หมายความว่า มูริมยังคงอยู่ที่เดิม พลังของมูริมก็คือการล่องหน!!

“เลิกทำตัวโง่เง่าได้แล้ว!”แฮรี่ตะโกนพรวดพลาด คนทั้ง 7 คนมองมาที่ฉัน โจอี้ยักคิ้วแล้วพูดล้อเลียนว่า “วันนี้หัวหน้าเป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้โกรธขนาดนั้น”

“ผมคิดว่าเขาอาจจะเพิ่งเลิก…”

*อุ๊บบ!*

พวกเขากลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว

“เงียบ!!”ลุงเมสันตะโกน ทั้ง 7 คนยืนตัวตรงไม่กล้าปริปากพูด แต่สายตาของพวกเขายังคงจ้องมองแฮรี่แบบหัวเราะเยาะไม่มีเสียง

มูริมค่อยๆเปิดเผยร่างกายของตัวเอง บิลแอบหัวเราะเบาๆ มูริมกลอกตามองบิลและกล่าวดูใบหน้าแดงก่ำ “ไปให้พ้น!!”

ลุงเมสันกวาดสายตามองทุกคน “วันนี้ เราจะได้เจอกับสมาชิกใหม่ที่ทุกคนต้องประทับใจ ถูกต้องแล้วล่ะ หลัวปิงที่น่ารักของพวกเราเอง!”ลุงเมสันผลักฉันออกไปข้างหน้า ทุกคนตื่นเต้นมาก

“ในที่สุดพวกเราก็มีเพื่อนร่วมทีมเป็นผู้หญิง เย้!!”พวกเขาส่งเสียงโห่ร้องกระโดดกอดกัน

*ชิ*แฮรี่แตะหน้าผากตัวเองจากนั้นก็คำราม “พอได้แล้ว!! พวกนายทุกคนนี้มัน!!”

ทุกคนแยกตัวออกจากกันแต่ก็ยังคงหัวเราะ การกระทำของทุกคนช่างเป็นความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นเหมือนครอบครัวใหญ่

“หัวหน้า แล้วพลังของหลัวปิงคืออะไรละ?”บิลถามด้วยความสงสัย

“ถูกต้องแล้วล่ะ หัวหน้าบอกว่าเธอช่างน่าประทับใจมาก นั่นก็หมายความว่าเธอต้องครอบครองพลังที่สุดยอดมากด้วย”ไคยกนิ้วโป้งขึ้น

“อย่าไปสนใจคนอื่นอีก เพราะนายตอนนี้คือคนของพี่มีอา”เซียพูดติดตลก และทุกคนก็หัวเราะอีกครั้ง “ฮ่าฮ่าฮ่า….”

ไคหน้าแดงและแสร้งไออย่างลำบากใจ