Long Live The Hokage - ตอนที่ 58 : โรงเรียนนินจา

นิยาย Long Live The Hokage

Chapter 58 : โรงเรียนนินจา

ในโลกนินจา การสร้างอาคารสามารถสร้างได้โดยใช้คาถานินจา ทําให้การก่อสร้างโรงเรียนนินจาใช้เวลาเพียงแค่ 6 เดือนเท่านั้น แต่กว่าจะเสร็จสมบูรณ์จนใช้งานได้ก็ปาเข้าไปถึงปลายเดือนกรกฎาคม

เหตุผลหลักก็คือ มาซาฮิโกะ ต้องการให้อาคารนี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ และเขาก็ต้องการห้องดนตรีของประดับต่าง ๆ และอื่น ๆ อีกมากมาย ในเวลาเดียวกัน เขาก็บ่นอยู่ตลอดเวลาว่ามันยังแข็งแรงไม่พอ มันต้านทานแผ่นดินไหวได้มากกว่านี้ อย่างน้อยก็ควรจะทนแผ่นดินไหวได้สัก 8 ริกเตอร์

มันทําให้ผู้ใช้คาถาดินที่รับผิดชอบในการสร้างอาคารนี้อยากจะใช้คาถาดินใส่หน้า มาซาฮิโกะ และสอนให้เขารู้ว่าอะไรคือแผ่นดินไหว 8 ริกเตอร์

เกือบทุกคนไม่เข้าใจว่าทําไม มาซาฮิโกะ จึงรอบคอบและจริงจังเกี่ยวกับเรื่องนี้ขนาดนี้ แต่เดี๋ยวเมื่อ เพน 6 วิถี โจมตี โคโนฮะ พวกเขาก็จะรู้เอง…

“ต่อไป พวกเขาจะเข้าใจความยิ่งใหญ่ของฉัน…”

และในที่สุดโรงเรียนนินจากสร้างเสร็จอย่างสมบูรณ์

“เข้าร่วมและเป็นพยานในเหตุการณ์สําคัญของโลก นารูโตะ : โรงเรียนนินจา!”

“รางวัล : คุณได้รับแต้มการเข้าร่วม 10 (X5) แต้ม!”

ในที่สุดประโยคนี้ก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของ มาซาฮิโกะ การทํางานหนัก 6 เดือนของเขาได้รับการตอบแทนแล้ว

หลังจากนั้น มาซาฮิโกะ ก็เดินไปหา ฮาชิรามะ

“ฮาชิรามะ โรงเรียนนินจา สร้างเสร็จแล้ว”

“ครับท่านปู่ สิ่งต่อไปที่ต้องทําคือการจดทะเบียน ผมจะเซ็นผ่านให้เพื่อให้โรงเรียนเปิดได้เลย” ฮาชิรามะ ตอบกลับ

“ดี ฉันคิดว่า โทบิรามะ น่าจะอยากจัดการส่วนที่เหลือ…” มาซาฮิโกะ รู้สึกอายเล็กน้อย ก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง “ท่านปู่ของท่านแก่แล้วนะ และฉันก็ใช้พลังกับการทํางานไปมากตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา ให้ฉันพักบ้างเถอะ”

ฮาชิรามะ มีสีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ท่าน…ท่านแค่อยากจะสร้างโรงเรียนแค่นั้นเหรอ?”

ตลอด 6 เดือนที่ผ่านมาหลายคนมาฟ้อง ฮาชิรามะ ว่าข้อเรียกร้องของมา ซาฮิโกะ ในการสร้างโรงเรียนนั้นค่อนข้องลําบากและทําได้ยาก แม้ว่า ฮาชิรายมะ จะยืนหยัดเคียงข้าง มาซาฮิโกะ แต่เขาก็ไม่คิดว่า มาซาฮิโกะ จะทํามันได้เสร็จจริง ๆ

“อ่าฮะ..”มาซาฮิโกะ พยักหน้า “ฉันคิดว่า โทบิรามะ เหมาะกว่าที่จะบริหารโรงเรียนนี้ ท่านก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง ท่านไม่อยากให้ฉันสอนเด็ก ๆ ที่เป็นอนาคตของชาติหรอก”

ฮาชิรามะ บอกว่า “ไม่เป็นไรครับท่านปู่ ท่านแค่ดูแลลูกศิษย์ทั้ง 3 คนของท่าน แล้วก็คอยดูโรงเรียนอยู่ห่าง ๆ ก็พอครับ…”

มาซาฮิโกะ พูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย “จะหน้าเกลียดไหมถ้าฉันจะบอกว่าฉันไม่อยากทําอะไรแบบนั้น?”

โทบิรามะ ที่ไม่มีใครรู้ว่ามาจากไหน เขาพูดขึ้นว่า “ท่านพี่ผมจะดูแลโรงเรียนเอง…”

มาซาฮิโกะ แทบจะร้องไห้ออกมาในขณะนั้น

“นั่นไง โทบิรามะ เองก็เต็มใจที่จะทํางานนี้ งั้นฉันไปล่ะ” มาซาฮิโกะ พูด จากนั้นก็รีบออกจากห้องทํางานโฮคาเงะ ไปอย่างรวดเร็ว

ฮาชิรามะ เหลือบมองไปที่ โทบิรามะ ที่ต้องรับกรรมอย่างช่วยไม่ได้

ระหว่างทางกลับบ้าน มาซาฮิโกะ กําหมัดของเขาแล้วต่อยขึ้นไปบนอากาศ ขณะที่กระโดดด้วยเท้าเดียวเดียว เขารู้ สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก ตอนนี้ในที่สุดเขาก็สามารถลดภาระที่เขาแบกอยู่ได้เสียที

“ยังไงก็ตาม เราก็ยังต้องจับตามองโรงเรียนนั้นให้ดี” มาซาฮิโกะ คิด “อืม ฉันควรปล่อย เคนชิโร่ และ ยูริโกะ ไปตามทางของพวกเขารึเปล่าน่ะ…?”

หลังจากครึ่งเดือน…

เคนชิโร่ ก็เดินทางมาจาก หมู่บ้านอุซึมากิ เพื่อมาหา มาซาฮิโกะ ที่หมู่บ้าน โคโนฮะ

“อาจารย์! ผมไม่อยากอยู่ที่นั้นอีกต่อไปแล้วครับ!” เคนชิโร่ พูดขณะทําหน้าตาเศร้า ๆ

“เป็นอะไรเหรอ?” มาซาฮิโกะ ดูสับสนกับการแสดงออกที่ผิดปกติของ เคน ชิโร่

“ผู้นําตระกูลบ้าไปแล้ว เขาต้องการฝึก ผมเหมือนอยากให้ผมเป็นอะไรสักอย่าง…” เคนชิโร่ พูด

มาซาฮิโกะ ดูประหลาดใจกับสิ่งที่หลานชายของเขากําลังทําอยู่ เขาคงไม่ได้คิดที่จะฝึก เคนชิโร่ ให้เป็นผู้นําตระกูลคนต่อไป…

“งั้นเธอก็มาอยู่ที่นี่สิ..” มาซาฮิโกะ พูดแบบนั้นออกไปเพราะถ้า เคนชิโร่ ต้องกลายเป็นผู้นําตระกูลคนต่อไป มาซาฮิโกะ กลัวว่า ตระกูลอุซึมากิ จะทําลายตัวเองก่อนที่จะถูกคนอื่นโจมตี

“แต่!” มาซาฮิโกะ พูดเสียงดัง “ทําไม ยูริโกะ ไม่มาด้วยล่ะ?”

“ยูริโกะ กําลังเป็นที่ชื่นชอบของเด็ก ๆ และช่วงนี้เธอก็กําลังยุ่งอยู่กับการสอน คาถานินจาเด็ก ๆ พวกนั้น” เคนชิโร่ พูด

มาซาฮิโกะ เกาหัวและไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ในได้ยิน

ยูริโกะ อายุ 16 ปีแล้วและเธอก็มักจะมี ปัญหากับเด็กผู้ชายที่ต้องการเข้ามาใกล้เธอ แต่เธอก็มีคาถานินจาเอาไว้ป้องกันตัวเอง…

จากนั้น มาซาฮิโกะ ก็มองไปที่ เคนิชิโร่ อีกครั้ง

“โอเค ฉันจะพาเธอไปหา โทบิรามะ ในวันพรุ่งนี้ เธอจะเป็นครูที่ดี แต่ต้องระวังให้ดีถ้าเธอคิดจะสอนวิชากระบวนท่าเปิดประตูด่านพลังให้คนอื่น…”

“โอ้! ได้ครับอาจารย์!” เคนชิโร่ ตะโกนเสียงดังจนทําให้ทุกคนรอบ ๆ มองมาที่พวกเขา

มาซาฮิโกะ รู้สึกอายมาก ลืมไปเลยว่า พวกเขายังอยู่ที่ปากทางเข้าหมู่บ้านซึ่งมีผู้คนมากมายมาที่นี่

“ไปกันเถอะ เราจะไปที่โรงเรียนนินจากัน…”

วันแรกของเดือนกันยายน

วันนี้เป็นวันเปิดตัวอย่างเป็นทางการ ของโรงเรียนนินจา

ในวันลงทะเบียน มาซาฮิโกะ เห็นนินจาหลายคนที่คุ้นเคยพาลูก ๆ ของพวกเขามาโรงเรียน

“ซาสึเกะ! เธอก็พาลูกชายมาเข้าโรงเรียนด้วยเหรอ ฉันนึกว่าเขาจะได้เป็น จูนิน แล้วสะอีก” มาซาฮิโกะ ถามด้วยรอยยิ้ม

ซาสึเกะ ยิ้มอย่างภูมิใจ “ที่จริงเขาจะต้องได้ระดับ จูนิน แล้วครับ แต่เขาอายุ 9 ขวบ เขาเลยไม่สามารถเข้าร่วมการประเมินได้ หึ อยากจะรู้จริง ๆ ว่าใครกันที่เป็นคนกําหนดอายุขั้นต่ํา”

“ใช่ ๆ กฎงเงา..” มาซาฮิโกะ พูด ขณะไปเหมือนกับว่ามันไม่ใช่ความคิดของเขา

ซาสึเกะ มองดูท่าทางของ มาซาฮิโกะ จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อการพูดคุยอย่างชาญฉลาด “ฮิรุเซ็น ไปเล่นตรงนั้นก่อนไป พ่อจะคุยกับท่านอาจารย์”

“ครับท่านพ่อ” โฮคาเงะ รุ่น 3 พูดมา ซาฮิโกะ รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยกับท่า ทางซุกซนของเขา

ทั้ง 2 คุยกันในขณะที่เฝ้าดูเด็ก ๆ จํา นวนมากทยอยเข้ามาในโรงเรียน ขณะที่พวกเขารออยู่ข้างนอกเพื่อทําพิธีเปิด

เด็ก ๆ ถูกแบ่งออกเป็นชั้นเรียนที่มีครูประจําชั้นดูแล ครูบางคนมองมาที่มา ซาฮิโกะ และพูดคุยกันว่า “ดูท่านมาซาฮิโกะ เขาใส่ใจเด็ก ๆ เหล่านี้หน้าดูใส่ ใจมากก่าสุขภาพตัวเองสะอีก”

ในที่สุดพิธีเปิดที่เรียบง่ายก็ได้สิ้นสุดลงแล้วและก็จะไม่มีใครเห็น มาซาฮิโกะ ที่นี่อีก โรงเรียนได้ถูกส่งต่อให้ โทบิรามะ อย่างเป็นทางการเรียบร้อยแล้ว

“มีอีกอย่างที่ต้องทํา เราควรใช้แต้มการเข้าร่วมตอนนี้เลยดีรึเปล่านะ?” มา ซาฮิโกะ บ่นในขณะที่มองไปที่แถบ ถานะของเขา “อ่าว มีตั้ง 180 แต้ม แล้วเหรอ?”

“ไม่ดีแน่ถ้าใช้ทั้งหมดในตอนนี้ อีกอย่างเราใช้มันไป เราก็ต้องฝึกฝนตัวเองอีกสักพักเพื่อทําความคุ้นเคยกับพลังใหม่ แต่เราก็อยากจะพักอีกสัก 2 – 3 ปี นี้น่า…”

“ช่างมันเถอะ ตอนนี้ไปสนุกกับ ฮาชิรามะ กับ มาดาระ ดีกว่า…”

เมื่อคิดดังนั้นเขาก็เดินไปที่ สํานักงานโฮคาเงะ ทันที

“เฮฮาชิรามะ อยู่รึเปล่า? มาดาระ ล่ะอยู่ไหม?”

“โอ้ ท่านปู่! เราเจอร่อยรอยของสัตว์หาง แถว ๆ นี้ มาดาระ เลยออกไปจัดการครับ” ฮาชิรามะ พูด

“และเราก็กําลังมองหา สัตว์หางตัว อื่น ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันเข้ามาสร้างความเสียหายให้กับหมู่บ้านของเรา

เมื่อได้ยินดังนั้น มาซาฮิโกะ ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที “สัตว์หางเหรอ? ดูน่าสนุก แฮะ…”

“มี สัตว์หาง แถว ๆ นี้เหรอ? ให้ฉันช่วยจับให้ไหม?”

“ใช่ครับ” ฮาชิรามะ พยักหน้า “ที่ชายแดนระหว่าง แคว้นแห่งไฟ กับ แคว้นแห่งลม มี ชูคาคุ หรือ 1 หางอยู่ที่นั่น นินจาของ แคว้นแห่งลม กําลังลําบากในการปราบมัน”

“แคว้นแห่งลม งั้นเหรอ?” ตลอดชีวิต 68 ปีที่ มาซาฮิโกะ อยู่ในโลกใบนี้ เขายังไม่เคยเดินทางไปแคว้นอื่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ดังนั้นเขาจึงตื่นเต้นมากที่จะได้เริ่มต้นการผจญภัยครั้งใหม่ของเขา

“ท่านโฮคาเงะ ฉันขออาสาเดินทางไปต่างแคว้นเพื่อขจัดภัยอันตรายที่อาจจะเข้ามาใกล้หมู่บ้านของเรา!”

ฮาชิรามะ “……”

อะไรกันเนี่ย?!