นิยาย Long Live The Hokage

Chapter 64 : นักเรียนจบใหม่

หลังจากฟังคําอธิบายที่ยาวนานของนาราชิการิวสีหน้าของฮาชิรามะก็โล่งใจก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเชือกใหญ่และสงสัยว่าจริงๆแล้วเขาควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี…

“เพราะอย่างนั้น…เพื่อแย่งกันเป็นกันดูแลนักเรียนจบใหม่ตระกูลต่าง ๆ ลงเอยด้วยการต่อสู้กันงั้นเหรอ?”

เมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา นักเรียนที่เรียนในโรงเรียนนินจาได้เรียนจบอย่างรวดเร็วในเวลาเพียง 1 ปีตอนนี้เพื่อที่จะแย่งกันเป็นผู้ดูแลนักเรียนที่เพิ่งเรียนจบเหล่านี้จบลงด้วยการทะเลาะกันของ
ตระกูลต่าง ๆ

“ท่านพี่เราต้องระวังเรื่องนี้ให้ดี!”โทบิรามะพูดขึ้นมาทันที“โคโนฮะเพิ่งจะก่อตั้งขึ้นแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีสงครามแล้วแต่ถ้าหากพวกเขามีโอกาสพวกเขาก็ต้องอยากได้นินจาที่มีความสามารถไปเป็นฝ่ายของตัวเองไว้อย่างแน่นนอนด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้นักเรียนที่ดีที่สุดไปเพื่อดึงดูดพันธมิตรให้มากขึ้นและเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตระกูลของพวกเขา”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮาชิรามะก็ดูเหมือนว่าเขารู้อะไรบางอย่างจากนั้นเขาก็คิดกับตัวเองว่า“ดูเหมือนว่าแต่ละตระกูลยังไม่สามารถละทิ้งความเกลียดชังของพวกเขาได้สิน่ะ…”

จากนั้น ฮาชิรามะ ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ง่ายๆก็แค่ปล่อยให้นักเรียนที่เรียบจบทุกคนกลับไปยังตระกูลของตัวเอง และผู้อาวุโสของพวกเขาจะนําทางพวกเขาต่อไปเอง”

จากนั้น ชิการิว ส่ายหัวอย่างช้า ๆ “ฉันเกรงว่าเราจะทําแบบนั้นไม่ได้เพราะ

บางตระกูลมีนินจาที่เรียนจบแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าทําแบบนั้น พวกเขาจะไม่สามารถตั้งทีมได้ด้วยซ้ําไป”จากนั้นเขาก็มองไปที่ มาซาฮิโกะ“และสําหรับนินจาที่มาจากตระกูลชาวบ้าน…”

“ฮะ? เวลาแค่ปีเดียว มีเด็กที่มาจากตระกูลชาวบ้านแต่เรียนจบแล้วเหรอ?” มาซาฮิโกะพูดขัดจังหวะด้วยความตกใจ3694

“ใช่ มี 2 คนและการรับมือกับพวกเขาน่าจะเป็นงานที่ยากที่สุด…” นารา ชิการิวตอบ

“ถ้าอย่างนั้นมีกี่ตระกูลที่ต้องการเป็นคนดูแลเด็ก ๆ พวกนี้ล่ะ?” ฮาชิรามะถาม
ชิการิวยิ้มอย่างขมขืน “นอกจากเซนจูและอุซึมากิแล้ว…ตระกูลอื่น ๆ ต้องการทั้งหมด

“อุจิฮะ ก็ด้วยเหรอ? ถ้า มาดาระ เข้าร่วมแล้วตระกูลอื่น ๆ ยังกล้าสู้อีกเหรอ? เอ่อฉันหมายถึงนั่นผู้อาวุโสมาดาระเลยน่ะ…” มาซาฮิโกะทําอะไรไม่ได้นอกจากตกตะลึง!

“หลังจากที่ท่านออกไปมาดาระก็ออกนอกหมู่บ้านเช่นกันแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน…” ชิการิวอธิบาย

มาซาฮิโกะ ขมวดคิ้วและต้องการถามฮาชิรามะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วฮาชิรามะก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า“เราไปที่โรงเรียนนินจากันก่อนเถอะ”

มีไม่กี่คนที่ตามพวกเขาไปยังโรงเรียนนินจาเมื่อถึงที่นั่น นาราการิวก็แนะนําพวกเขาให้กับนักเรียนที่เพิ่งจบใหม่ได้รู้จัก

เด็ก ๆ ที่เรียนจบส่วนใหญ่ มาซาฮิโกะไม่รู้จักแต่มาซาฮิโกะก็คุ้นเคยกับเด็ก ๆ 4 คนและสิ่งที่น่าสังเกตมากที่สุดก็คือเด็ก 4 คนนั้น

2 คนแรกก็คือปรมาจารย์แห่งธาตุทั้ง 5 ลูกของซารุโทบิซาสึเกะ…ซารุโทบิฮิรุเซ็นและเจ้าชายแห่งความชั่วร้าย..ชิมูระดันโซ

ด้วยความสามารถที่โดดเด่นของพวกเขาไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาจะได้เป็นผู้นําตระกูลคนต่อไปผู้อาวุโสอุจิฮะคนหนึ่งต้องการพวกเขาไปเป็นลูกศิษย์แน่นอนว่าตระกูลอื่นๆคัดค้านโดยเฉพาะอย่างยิ่งตระกูลฮิวงะที่มีควาดขัดแย้งกับตระกูลอุจิฮะมานานแล้ว

นักเรียนที่เรียนจบอีก 2 คนเป็นนักเรียนที่มาจากตระกูลชาวบ้านธรรมดานั้นก็คือมิโตคาโดะโฮมุระและอุทาทาเนะโคฮารุแม้ว่าพวกเขาจะมาจากครอบครัวชาวบ้านแต่ความสามารถของพวกเขาก็เฉียบแหลมมากพอที่จะทําให้ตระกูลต่างๆต้องการและแย่งชิงพวกเขา

กองทัพไม่ค่อยให้ความสนใจกับนินจาที่มาจากตระกูลธรรมดามาก่อนแต่หลังจากการก่อตั้งโรงเรียนก็ทําให้นักเรียนนินจาที่มาจากชาวบ้านได้แสดงความสามารถและฉายแววออกมาได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเด็ก 2 คนนี้ที่เพิ่งเข้าเรียนได้ปีเดียวแต่ก็กลายเป็นนินจาระดับโจนินทั้ง ๆ พวกเขามาจากตระกูลชาวบ้านธรรมดา ๆ เท่านั้น!

มาซาฮิโกะ ได้ยินคําอธิบายของ นาราชิการิวแต่เขาก็ไม่สนใจรายละเอียดอะไรมากนักเขารู้ว่าเด็ก ๆ เหล่านี้สุดท้ายแล้วก็จะกลายเป็นลูกศิษย์ของโทบิรามะ และ ฮาชิรามะดังนั้นเขาจึงไม่ใส่ใจเท่าไร

แต่สิ่งที่เขาเป็นกังวลก็คือเรื่องของมาดาระตอนนี้มาดาระน่าจะเจอ ศิลาจารึกของตระกูลอุจิฮะ แล้วโดยการชักนําของเซ็ตสีดํา…

“มันหลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ เหรอ? การต่อสู้ที่หุบเขาสิ้นสุด…” มาซาฮิโกะบ่น

“อะไรที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เหรอครับ?” ฮาชิรามะรู้สึกงงกับคําพูดของ มาซาฮิโกะ“ท่านปู่เรื่องนี้ยังไม่ยากเกินไปที่จะแก้ได้นะครับ…”

มาซาฮิโกะ เกาหัวและไม่สามารถคืนสิ่งที่เขาพูดได้

“ใช่แล้ว มันง่ายมากเพราะคําตอบอยู่ตรงหน้าท่านเสมอ…”

ในตอนแรก มาซาฮิโกะคิดว่าปัญหาเรื่องเด็ก ๆ จะจบลงได้อย่างง่ายดายเมื่อเขาบังคับให้เด็กเหล่านี้ไปเป็นลูกศิษย์ของโทบิรามะ และฮาชิรามะแต่ก็มีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

ซารุโทบิ ซาสึเกะและชิมูระเคน มาหามาซาฮิโกะและขอให้เขาไปเป็นอาจารย์ของลูกของพวกเขา

“อ๊ะ ทําไมเป็นฉันล่ะ?”มาซาฮิโกะกลอกตาของเขา “แม้ว่าฉันจะเคยสอนพวกเธอมาก่อนแต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องสอนลูกของพวกเธอด้วยนิ…”

จากนั้นซาสึเกะก็ยิ้ม “อย่าพูดแบบนั้นสิครับอาจารย์ท่านมักจะคิดว่าตัวเองต่ำต้อยเกินไปแต่ท่านก็เป็นคนเดียวที่ใช้คุณสมบัติจักระทั้ง 5 ธาตุได้ดังนั้นท่านจึงเหมาะสมที่จะเป็นอาจารย์ของหนูน้อยซารุโทบิมากกว่าพวก ตระกูลอุจิฮะ”

จากนั้น เคน พูดเสริมขึ้นมาว่า “ผมพยายามพัฒนากระสุนวงจักระให้ดีขึ้นแต่ผมก็ล้มเหลวตลอดแต่ถ้าเป็นดันโซ ลูกชายของผม ผมมั่นใจว่าเขาจะสามารถทําได้อย่างแน่นอน”

มาซาฮิโกะไม่เชื่อคําที่ 2 คนนี้พูดเพราะเขารู้ว่าทั้ง 2 ไม่สามารถรับแรงกดดันจากอุจิฮะและฮิวงะได้ดังนี้นพวกเขาจึงต้องการใช้ มาซาฮิโกะเป็นเกราะป้องกัน

“เฮ้อ ฉันอายุ 69 แล้วน่ะฉันอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อชมนกชมไม้และปลูกต้นไม้ใบหญ้าฉันไม่อยากรับลูกศิษย์อีกแล้วและพวกเธอก็ไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกฮิวงะกับอุจิฮะท้ายที่สุด แล้ว โฮคาเงะแห่งหมู่บ้านโคโนฮะนั้นก็คือเซนจูฮาชิรามะก็จะไม่ยอมหลับหูหลับตาปล่อยให้เกิดปัญหาขึ้นอย่างแน่นอนเขาจะหาทางแก้ปัญหาได้ในที่สุด”

แม้ว่า มาซาฮิโกะจะเคยบอกว่าเขาสนใจที่จะรับลูกศิษย์หลังจากคิดไปคิดมาแล้วเขาก็รู้ว่าเรื่องนี้มันจะจบลงด้วยความยากลําบากเกินไปสําหรับเขาเฉพาะปัญหาปัจจุบันของเขาก็ทําให้เขาปวดหัวแล้วแล้วไม่ต้องพูดถึงการมีลูกศิษย์คนอื่นเพิ่มอีก

ซาสึเกะและเคนมองหน้ากันด้วยความผิดหวังจากนั้นพวกเขาก็ถอดใจและลามาซาฮิโกะไป

หลังจากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นไปตามที่ซาฮิโกะทํานายไว้นั่นก็คือ นินจาจากตระกูลชาวบ้านที่เรียนจบฮาชิรามะยอมรับพวกเขาเป็นลูกศิษย์ทําให้สถานการณ์ควาดขัดแย้งที่เกิดขึ้นจบลง

มันค่อนข้างยากที่จะรับผิดชอบทั้งฮิรเซ็นและดันโซดังนั้นฮาชิรามะจึงต้องประชุมกับผู้นําตระกูลต่าง ๆ

หลังจากปรึกษาหารือกับผู้นําตระกูลต่าง ๆ แล้วพวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่าซารุโทบิฮิรุเซ็นจะเป็นลูกศิษย์ของฮาชิรามะพร้อมกับเด็กนินจาจากตระกูลชาวบ้าน 2 คนนั้นส่วนชิมูระดันโซ เขาได้ไปเป็นลูกศิษย์ของโทบิรามะร่วมกับ อาคิมิจิโทริฟุ และอุจิฮะคางามิ

แน่นอนว่า โทบิรามะไม่พอใจกับการตัดสินใจนี้ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับอุจิฮะอย่างแท้จริงเพราะจนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่เข้าใจความคิดของพวกอุจิฮะ

สําหรับนักเรียนที่เรียนจบอีก 20 คนไม่มีใครที่มีความสามารถที่โดดเด่นดังนั้นหลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้วตระกูลต่างๆก็แบ่งพวกเขาออกไปดูแลกันและในที่สุด โคโนฮะก็รอดพ้นจากวิกฤตปัญหาครั้งนี้เหตุการณ์นี้ทําให้ มาซาฮิโกะได้แต้มมาอีก 5 แต้มแต่เขากลับรู้สึกไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย

“พายุลูกใหญ่กําลังจะมา…” มาซาฮิโกะถอนหายใจ

มาดาระ เพิ่งกลับมาที่โคโนฮะนอกจากเวลาที่เขาตะโกนเรียกมาซาฮิโกะว่า“ไอ่แก่”แล้วนอกนั้นเขาก็ทําเหมือนกับว่ามาซาฮิโกะ ไม่ได้อยู่ที่นั่นเช่นเดียวกับเพื่อนเก่าที่ดีของเขาอย่างฮาชิรามะเขาก็ไม่ค่อยสนใจเช่นกัน

“เขาต้องเจอ ศิลาจารึกของตระกูลอุจิฮะแล้วแน่ๆและเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะทําอะไรต่อไป…”มาซาฮิโกะบ่น

“มันเป็นปัญหาจริง ๆ ดวงตาแห่งเทพไม่สามารถตรวจจับเซ็ตสึดํา ได้ถ้าเราคิดไม่ผิดการสู้รบที่หุบเขาสิ้นสุดกําลังจะมาถึงแล้ว…”
“พวกเราต้องเดินบนเส้นทางนี้จริงๆ..?”