[LN]สาวน้อยอ่อนแอผู้เกิดใหม่ด้วยร่างกายสุขภาพดีแข็งแรง(แกร่งที่สุด) ~ออกเดินทางจากดินแดนปิศาจเพราะอยากมีเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าเวทมนตร์ของฉันจะแปลกไปนิดหน่อยค่ะ!?~ - ตอนที่ 1.5 บทที่1 ฟิอานน่าออกเดินทาง ⑤

และแล้ววันรุ่งขึ้นก็มาถึง

ฉันได้ถูกนำทางสู่ห้องเรียนที่ว่างเปล่า

(ว้าว…หลับสบ๊ายสบาย! ยัยบ้า!)

(เอ่อ ชื่อของฝ่าบาทคือ…เอ่อ…เอ่อ…มันจบสิ้นแล้ว!!)

ฉันนั่งเงียบๆเข้าสู่โหมดที่ในหัวกำลังฌาปนกิจศพอยู่

หลับเต็มที่สมองสดใส

สิ่งที่จดจำก็ถูกลบหายไปเกลี้ยงเช่นกัน

อากาศข้างนอกแจ่มใสสดชื่นค่า!(หนีความจริง)

「การทดสอบจะใช้เวลา120นาที เอ่อ…ผ่อนคลายไหล่ให้สบาย…ถ้าเช่นนั้น เริ่มได้!」

ฉันเปิดกระดาษคำตอบและพลิกดูคำถาม

(แบบนี้ดูท่าจะไหว!)

ปัญหาที่ดูแล้วไม่เข้าใจก็ปล่อยมันข้ามไป

และในที่สุดก็เจอคำถามเกี่ยวกับวงเวทที่คุ้นเคย ฉันจึงฮัมเพลงขณะที่ขยับปากกาไปด้วย

(อืมอืม จัดเรียงวงเวทนี้ใหม่ อธิบายวิธีดึงพลังเวทของเวทมนตร์มงกุฎที่3อย่างเหมาะสมโดยไม่เปลี่ยนการใช้มานา น่าสนใจนะเนี่ย)

ดูเหมือนว่าเทคนิควงเวทนั้นถูกพัฒนาขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์หลายประการค่ะ

เวทมนตร์ปกตินั้นผู้ใช้ทักษะจำเป็นต้องผ่านกระบวนการทำให้ จินตนาการ・เป็นรูปร่าง ซึ่งต้องใช้สมาธิและการควบคุมอย่างละเอียด

เพื่อให้การควบคุมที่ซับซ้อนนั้นง่ายขึ้น จึงได้สร้างวงเวทขึ้นมาเพื่อลดกระบวนการต่างๆ

เรียกได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของวงเวท

(แต่คุณค่าของวงเวทไม่ใช่มีแค่นั้น!)

วงเวทสามารถผลิตเพื่อเวทมนตร์จำนวนมากได้ค่ะ

เมื่อสลักวงเวทลงไปแล้ว จะทำงานซ้ำจนกว่าพลังเวทจะหมด

ไม่ว่าใครก็สามารถทำมันขึ้นมาได้ขอแค่มีพลังเวทส่วนนึง

ซึ่งคำถามในครั้งนี้ ดูเหมือนจะถามเกี่ยวกับอย่างหลัง

เอาให้ตรงๆก็คือไม่ว่าใครที่ใส่มานาเข้าไป วงเวทก็จะทำให้เวทมนตร์ทำงานไม่เกินไปกว่านั้น

(เป็นความต้องการที่มั่วซั่วไร้สาระสุดๆ! แต่ว่า…มันน่าสนใจค่ะ!)

(หากควบคุมการต้านของมานาได้ดี ก็อาจสามารถขยายมันได้…แต่ไม่ไหวแฮะ

ครั้งนี้จำเป็นต้องใช้วงเวทที่ควบคุมพลังเวทจำนวนมากเพื่อควบคุมมัน)

อื~ม อื~ม ฉันออกแบบวงเวทขณะที่ครุ่นคิดไปด้วย

จากผลสรุปที่ได้ก็คือ การใช้เวทมนตร์ภายในซึ่งเป็นอีกหนึ่งที่ชำนาญ

(เฮะเฮะ เทียบกับปริศนาเหมือนแกล้งกันของคุณแม่เอลชาแล้วมันช่างง่ายยิ่งนักค่ะ!)

ขณะที่จดจ่อกับการเขียนกระดาษคำตอบนั้นเอง…

「พอแค่นั้น…!」

「ฮะ!?」

การทดสอบได้ถูกประกาศจบค่ะ

(ฉิบหายยยยยยยย!)

ไม่เคยสาปแช่งตัวเองมากขนาดนี้มาก่อนสำหรับนิสัยที่จดจ่อแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าจนมองไม่เห็นสิ่งอื่น

「มันจบ…แล้ว」

ฉันล้มฟุบกันโต๊ะร่วงโรยเป็นขี้เถ้าสีขาว

(คำถามวงเวทตอบไปเต็มที่! แต่…อันอื่นขาวโล่งบริสุทธิ์เลยค่ะ!)

(ก็นะ วิชาอื่นดูไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดีเนอะ!?)

กู่ร้องในใจอย่างน่าผิดหวังยิ่งนัก

「ลาก่อน โรงเรียนเอลิเชียน」

และฉันก็เดินลากขาตัวเองกลับพอพักค่ะ

 

【ห้องพักอาจารย์・โรงเรียนเอลิเชียน】

 

ได้มีการตรวจคะแนนที่ห้องพักครูอยู่

กระดาษคำตอบเกือบทั้งหมดขาวโล่งสะอาด….อย่างไรก็ตามมีแผ่นนึงที่วาดวงเวทอย่างละเอียดวิจิตรงดงามที่สุดเท่าที่เคยมีมาไว้

ช่างเป็นกระดาษคำตอบที่ไม่สมดุลสุดๆ

「อะไรล่ะนั่น?」

「นั่นไง ที่สอบเข้าเรียนพิเศษ…」

「อ๊าา ที่แมตตี้ให้Sนั่นน่ะนะ ข้อเขียนเป็นไง…อะไร เกิดอะไรขึ้น?」

อาจารย์ใหม่ผู้ที่ถามผลสอบอย่างไม่คิดอะไร…เทีย

เธอหันมองรอบห้องอีกครั้งและในที่สุดก็สังเกตถึงบรรยากาศแปลกประหลาด

วงเวทที่เขียนในกระดาษคำตอบ

อาจารย์ทุกคนต่างจ้องมองด้วยสีหน้าจริงจังต่อสิ่งที่วาดโดยนักเรียนเพียงแค่คนเดียว

「เทีย ถอดรหัสวงเวทนี้ออกไหม?」

「ว้าว…เขียนออกมาสุดยอดเลยนะเนี่ย เดี๋ยวนะ ไอ้นี่มันปัญหาที่แก้ไม่ออกที่ไม่รู้ใครแกล้งตั้งขึ้นมาไม่ใช่เหรอ…ฮะฮะฮะ ถ้าทำให้มันทำงานได้นี่เปลี่ยนประวัติศาสตร์เลยเชียวนา」

「มันดันทำงานขึ้นมาได้จริงๆนี่สิ」

มือของอาจารย์ที่จับกระดาษคำตอบไว้สั่นเล็กน้อย

เธอคืออาจารย์สอนวิศวกรรมศาสตร์เวทมนตร์และหญิงสาวผู้ชาญฉลาดที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะตั้งแต่วัยเยาว์

เธอมักสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่และมักดูเหนื่อยล้า แต่ตอนนี้ดวงตาของเธอกลับเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

「หลักการโดยละเอียดยังไม่รู้แน่ชัด แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าใช้เวทมนตร์ที่มีคุณสมบัติตรงข้ามพร้อมกันเปลี่ยนเป็นเอนเนอจี้ที่มั่นคงได้ ไม่มีใครใช้แบบนี้เพราะคิดว่าจะแก้ได้…แถมยังแสดงวิธีแก้ได้เร็วแบบนี้ไม่อยากจะเชื่อ」

「ข ขนาดนั้นเลยเหรอ…」

「นอกจากนี้ที่สำคัญ….อ๊าาาาา ช่างสวยงาม!」

ถึงขนาดเริ่มเอาวงเวทมาถูแก้มด้วยท่าทางมีความสุขบนใบหน้า…ลักษณะแบบนี้ก็แค่โอตาคุวงเวทนั่นเอง

เทียที่ชำนาญด้านการต่อสู้จึงไม่รู้อะไรละเอียดในวิศวกรรมศาสตร์เวทมนตร์

ไม่ว่าวงเวทจะวิจิตรงดงามแค่ไหน ก็รู้สึกแค่ว่ามันสวยไม่มีอะไรอื่น

เพราะสิ่งสำคัญคือความสะดวกในการใช้งาน

สำหรับเธอมีสิ่งที่สนใจเพียงอย่างเดียว

「นี่ ฉันลองใช้ได้ไหม? ใช้มานาน้อยแค่นั้นแต่ทำให้เวทมนตร์มงกุฎที่3ทำงานได้จริงเหรอ?」

「อาา นี่คือสำเนา」

เมื่อเทียส่งมานาเข้าวงเวทที่ได้รับก็ บูม!

ลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งออกมาและถูกเขตแดนดูดซับไว้

「…เอาจริงดิ?」

「ก็จริงสิ」

การทำให้เวทมนตร์ทำงานโดยไม่คำนึงถึงความเท่าเทียมของมานาเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มานานหลายปี

เหล่าอาจารย์ต่างหมดคำพูดต่อสิ่งตรงหน้าที่ทำลายสามัญสำนึกปกติ

「ทำไมมานาแค่นี้ถึงทำให้เวทมนตร์ทำงานได้เนี่ย?」

「เป็นการบีบอัดมานาด้วยคุณสมบัติที่ขัดแย้งกันและทำให้ระเบิดออกมา โดยทางทฤษฎีก็คล้ายกับวิธีของกูริชเมื่อ30ปีที่แล้ว แต่ความเสถียรนั้นก้าวไปอีกขั้น」

「แหมแหม ของไม่เสถียรแบบนั้นมันเอามาใช้ได้ยังไงเนี่ย 」

「ไม่รู้สิ」

ผู้เชี่ยวชาญด้านวิศวกรรมศาสตร์เวทมนตร์ต่างเริ่มพูดคุยกันอย่างกระตือรือร้น

「…จะว่าไป แรงก์ของสอบข้อเขียนล่ะ?」

อยู่ดีๆอาจารย์ก็กลับมาเป็นตัวของตัวเองแล้วถามถึงผลคะแนนสอบ

「Sไปเลยก็ได้ แต่ที่สำคัญต้องมาถอดรหัสวงเวทนี่ก่อน」

「เอ๊ะ? แต่ข้ออื่นขาวจั๊วเลยนะ」

「แหมแหม วงเวทนี่ข้อเดียวก็มีค่าSแล้ว」

「ไม่ผิดแน่นอน」

เกรดSได้ถูกเขียนลงไปในผลสอบของฟิอานน่าอย่างง่ายดาย

ผลสอบทั้ง ปฏิบัติ・ข้อเขียน คือS

นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เริ่มก่อตั้งโรงเรียนเอลิเชียนและได้รับการอนุมัติอย่างเป็นเอกฉันท์ให้ไปยังชั้นเรียนพิเศษ

 

ในขณะเดียวกัน ณ มุมหนึ่งของห้องพักอาจารย์

「แม่งเอ้ย ดับเบิ้ลSนั่นมันอะไรกัน แค่นักเรียนแก้ปัญหาที่แก้ไม่ได้เรอะ? บ้าบอสิ้นดี แบบนี้มันทุจริต ทุจริตแน่นอน」

ที่นั่นมีชายคนนึงที่พึมพำอะไรแบบนั้น

ชายคนนั้นก็คือแมตตี้…เป็นชายที่ถูกฟิอานน่าอัดจนเละตอนที่เสนอตัวเป็นผู้คุมสอบภาคปฏิบัติอย่างกระตือรือร้น

「อะไร? แมตตี้อิจฉาความสำเร็จของนักเรียนที่ได้เกรดSขนาดนั้นเลย?」

「น นั่นเราแค่ประมาท…ช่างมัน ก็จริงอยู่ที่เป็นเวทมนตร์ฝีมือชั้น1 แต่…」

แมตตี้มีสีหน้าหมองๆเหมือนกับกลืนคำพูดตัวเอง

ไพ่ตายที่ถูกก๊อปปี้อย่างง่ายดายและการประลองเป็นเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจเขาอย่างมาก

แมตตี้เป็นลูกชายคนโตของตระกูลที่มีชื่อเสียงในเรื่องปริมาณพลังเวท

เขามาถึงตำแหน่งนี้ได้ด้วยความคาดหวังอันหนักอึ้่งของพ่อแม่และด้วยความพยายามอันแสนยากลำบากของ

ไม่ได้เกินจริงเลยที่จะบอกว่าใช้ทั้งชีวิตในการฝึกฝนเวทมนตร์

「ฟิอานน่า…พลังที่แท้จริงของยัยนั้นแม้ยากที่จะยอมรับแต่ก็เป็นระดับสูง ดังนั้นการที่จะได้Sในข้อเขียนไม่มีทางเป็นไปได้!」

「หายากนะเนี่ย ที่มีเด็กทำให้แมตตี้พูดถึงขนาดนั้น」

เทียกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ

「เราเห็นมนุษย์มามากมายก่อนที่จะได้รับตำแหน่งนี้ จากข้อสรุปที่เราได้…มีแต่สายเลือดชั้นเยี่ยมเท่านั้นที่จะมีพรสวรรค์…」

「ค่าค่า พรสวรรค์มีแต่พวกสายเลือดชั้นเยี่ยม ดังนั้นสายเลือดที่เลอค่าจึงต้องทำงานหนักยิ่งกว่าใครและใช้พรสวรรค์นั่นให้ดีที่สุดใช่ไหม? ได้ยินจนเบื่อ」

เทียบ่นออกมาอย่างเอือมระอา

การรังแกของแมตตี้…เป็นชื่อเสียที่แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน

ผู้มีความสามารถแต่นิสัยเกินจะทน

คนส่วนมากที่รู้จักเขาก็คงจะอธิบายแมตตี้แบบนั้น

อย่างไรก็ตาม เทียรู้ว่านั่นไม่ใช่ธรรมชาติทั้งหมดของแมตตี้

「ฉันเกลียดวิธีการคิดแบบนั้น พวกเราคือนักวิจัยและอาจารย์ในเวลาเดียวกันนะ」

「หึ จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ เจ้าพวกนั้นจะพูดอะไรยังไงก็ช่าง…สุดท้ายแล้วก็แค่พวกที่มองหาโอกาสยอมแพ้」

…ยังไงซะหากความพยายามไม่เป็นผล ก็ไปหาเส้นทางอื่นก็ได้

แมตตี้นึกถึงผู้ที่สาบานเป็นคู่แข่งแต่สุดท้ายแล้วก็ยอมแพ้พรสวรรค์ของตัวเขาเองและถอยไป

ซึ่งท้ายสุดก็มักจะหัวเราะและบอกว่า 「ก็เป็นสามัญชนนี่นา แข่งกับท่านชนชั้นสูงไม่ไหวหรอก」 พร้อมทั้งอิจฉาสายเลือดของตัวเขา

ยิ่งทำบ่อยเท่าไหร่ก็ยิ่งหาเหตุผลเพื่อยอมแพ้

สายเลือด…พรสวรรค์

สุดท้ายแล้วก็เป็นสิ่งที่แบ่งแยกความสำเร็จและความล้มเหลวอย่างโหดร้าย

แมตตี้รู้สึกภูมิใจในสายเลือดของตัวเองมากกว่าใครๆ แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกอยากหลีกเลี่ยงจากมันด้วย

「แมตตี้จากนี้ไปจะเอายังไง?」

「…ทำสิ่งที่ต้องทำ หลักๆแล้วก็ลองคิดดูสิ เป็นแค่สามัญชน ไม่มีทางแก้ปัญหาที่แก้ไม่ออกมานานหลายปี…มันเป็นไปไม่ได้ เป็นธรรมดาที่จะคิดว่ามีสิ่งผิดปกติ」

เมื่อพูดเช่นนั้นแมตตี้ก็ออกจากห้องพักอาจารย์

สำหรับแมตตี้ สามัญชนเป็นเพียงคนไร้พรสวรรค์ที่ต้องได้รับการปกป้อง

ไม่ควรเป็นอัจฉริยะที่เอาชนะตัวเองในการต่อสู้และแก้ปัญหาที่แก้ไม่ออก

หากมีข้อยกเว้นเช่นนั้นเกิดขึ้น ทุกอย่างในชีวิตจนถึงตอนนี้จะกลายเป็นเรื่องโกหก

「คอยดูเถอะฟิอานน่า…ต้องกระชากหน้ากากแกออกมาให้ได้」

…และแมตตี้ก็ถูกปล่อยให้ครุ่นคิดถึงความจริงที่ไม่เคยมีอยู่จริง

 

ในห้องพักอาจารย์หลังจากแมตตี้ออกไป

「นักเรียนคนนี้ชื่อฟิอานน่าสินะ ถ้าสมัครใจไปภาควิชาวิศวกรรมศาสตร์เวทมนตร์…เท่านี้อนาคตของประเทศก็คงสดใส!」

เหล่าอาจารย์ที่เหลือจึงต่างเริ่มโต้เถียงกัน

เป็นสงครามเชื้อชวนฟิอานน่าอย่างเอาเป็นเอาตาย

การจะได้นักเรียนที่ยอดเยี่ยม…ถือเป็นเรื่องความเป็นความตายของอาจารย์ในแต่ละสาขาวิชา

「เดี๋ยวนะ!? ชิงเปิดก่อนมันไม่ดีนา สำหรับเธออยากจะให้เข้าสาขาอัศวินและกลายเป็นเอสแบกรับศูนย์กลางของประเทศ!」

「ไม่ไม่ อย่ามาล้อเล่นกันน่า สำหรับเธออยากให้ได้สัมผัสกับความมหัศจรรย์ของตัวเร่งปฏิกิริยาและเข้าร่วมในส่วนการพัฒนาตัวเร่งปฏิกิริยา…」

เหล่าอาจารย์ต่างจุดประกายแสวงหาสิ่งต่างๆนาๆเพื่อเอาชนะใจฟิอานน่า

ทำให้ลืมความจริงที่ว่ากระดาษคำตอบส่วนมากของฟิอานน่าขาวจั๊วไปโดยสิ้นเชิง

「ทุกคน ช่วยใจเย็นลงก่อน! ยังไงความตั้งใจของเจ้าตัวเป็นสิ่งสำคัญไม่ใช่เหรอ…!」

「นั่นก็จริง เคารพในสิ่งที่เจ้าตัวอยากจะทำเป็นสิ่งที่ถูกต้องสำหรับโรงเรียน…」

「ดังนั้นจึงอยากเชิญคุณฟิอานน่าเข้าศิลปะการต่อสู้เวทมนตร์เพื่อที่จะต่อสู้ได้อย่างไม่ถูกจำกัด」

「「「แล้วมันต่างกันตรงไหน!!」」」

ในอีกด้านนึงขณะที่การต่อสู้ที่ห้องพักอาจารย์ดำเนินไปเช่นนั้น

 

「อือ~มันน่าสนุกก็เลยใช้เวลาไป2ชั่วโมงกับหัวข้อเดียวแบบนั้น มันจบสิ้นแล้วค่ะ…」

อีกด้านนึงฟิอานน่าก็น้ำตาไหลเป็นทางในห้องน้ำของหอพัก

มันเป็นเรื่องในอนาคตที่ยังไม่ถึงในการที่ฟิอานน่าจะรู้ความจริง ว่าคำตอบของเธอนั้นสามารถแก้ปัญหาที่ยังไม่ได้รับการแก้ได้โดยไม่ได้ตั้งใจและยังมีการต่อสู้ระหว่างอาจารย์ในการแย่งชิงตัวเธอ

***