[LN]สาวน้อยอ่อนแอผู้เกิดใหม่ด้วยร่างกายสุขภาพดีแข็งแรง(แกร่งที่สุด) ~ออกเดินทางจากดินแดนปิศาจเพราะอยากมีเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าเวทมนตร์ของฉันจะแปลกไปนิดหน่อยค่ะ!?~ - ตอนที่ 1.3 บทที่1 ฟิอานน่าออกเดินทาง ③

หนึ่งสัปดาห์หลังจากออกเดินทาง

ในที่สุดฉันก็มาถึงเมืองหลวงของราชอาณาจักรมาเบิ้ลลอย…เรกาเลีย

「ฮู้~! เมืองหลวงสุดยอด!」

ตอนที่มาถึงเรกาเลียฉันมองไปรอบๆอย่างกับพวกบ้านนอกเข้ากรุง

ที่เห็นรอบๆคือ คน คน คน

รูปร่างของคนที่ดูเหมือนนักผจญภัยสะพายดาบไว้กลางหลังและคุณเมดที่ดูเหมือนมาซื้อของ

ด้วยบ้านเมืองที่ทั้งหมดดั่งในแฟนตาซีทำให้อารมณ์มันพุ่งพล่านขึ้นไปอีก

「ขนมปังอบสดใหม่ๆ! คุณหนูเอาซักอันไหม?」

และก็มีคนที่เรียกฉันมาอย่างนั้น

มันเป็นร้านเครปผลไม้สีสันสดใสและคุณพี่สาวที่แต่งตัวดูดีมีสไตล์ค่ะ

(ว้าว…ของฟุ่มเฟือยที่ไม่มีในลูนามิเลีย!)

ฉันตาเป็นประกายและได้ตัดสินใจซื้อมันมา

ราคาก็3เหรียญทองแดง

ถ้าพูดถึงโลกก่อนก็คงประมาณ3xxเยน

ถ้าให้เหรียญเงิน1เหรียญก็จะทอนมาเป็น7เหรียญทองแดง

ต้องขอบคุณคุณแม่เอลชาที่สอนทำให้คำนวณเลขได้เป๊ะๆค่ะ!(ถึงจะประหม่านิดๆก็เถอะ…)

เมื่อฉันกัดเครปไปคำนึง

「หืม!」

ก็ได้เบิกตากว้างด้วยความอร่อยค่ะ

ความหวานอ่อนๆของครีมผสมผสานกับความสดใหม่ของผลไม้ บอกได้คำเดียวเลยว่าเป็นผลงานชิ้นเอกอย่างแท้จริง!

「ฮ่าฮ่า กินเก่งนะเนี่ย」

「เครปนี่ยอดสุดๆ! เป็นผลงานชิ้นเอกของโลกเลยค่ะ」

คุณเจ้าของร้านเครปยิ้มแหยๆมีสีหน้าทีไม่ปฏิเสธเสียทีเดียวให้แก่ฉันที่พูดแบบนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง

「ขอบคุณที่อุดหนุน! นอกจากนี้เสื้อผ้าไม่คุ้นเลยนะ พึ่งมาเมืองหลวงงั้นเหรอ?」

「ค่ะ! มาจากหมู่บ้านที่ชื่อลูนามิเลีย!」

「ลูนามิเลีย? พึ่งเคยได้ยินเลยนะเนี่ย」

「เป็นทวีปที่อยู่ข้างๆน่ะ ก็นะ ค่อนข้างบ้านนอก…」

「หุหุ ทวีปข้างๆมันโลกปิศาจไม่ใช่เหรอ」

คุณพี่สาวหัวเราะคิกคิกต่อคำพูดของฉัน

(อือ…ไม่ได้โกหกนา)

เมื่อเห็นปฏิกิริยาอย่างนั้นฉันจึงทำหน้ามุ่ย

(เดี๋ยวนะ จะว่าไปคุณแม่เอลชาให้ระวังไม่ให้บอกคนอื่นนอกจากคนที่เชื่อใจว่ามาจากลูนามิเลียนี่นา)

(เอาเถอะ คุณพี่สาวที่ขายเครปอร่อยๆคิดว่าคงเป็นคนดีไม่เป็นไรหรอกเนอะ!)

ฉันมีชื่อเสียงในการตัดสินคนอย่างไม่อะไรมากค่ะ

「โอ๊ะ จะอยู่อย่างนี้ไม่ได้แล้วสิ ต้องผ่านการสอบเข้าโรงเรียนด้วยแผนสมบูรณ์แบบที่คุณแม่เอลชาให้มา! คุณพี่สาว ขอบคุณสำหรับเครปอร่อยๆค่ะ!」

「ใฝ่ฝันเข้าเรียนเอลิเชียนนี่เอง จากนี้ไปก็รบกวนมาอุดหนุนต่อนะ~」

เมื่อฉันเริ่มวิ่งอย่างเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น คุณพี่สาวก็โบกมือให้จากข้างหลัง

 

โรงเรียนเอลิเชียนตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงเรกาเลียเพื่อเป็นการแสดงถึงอำนาจ

ฉันที่มักสับสนในเรื่องทิศทางก็ยังรู้ได้อย่างง่ายๆ

เพราะหอคอยเวทมนตร์ที่เป็นสัญลักษณ์ของโรงเรียนเป็นจุดบ่งบอกต่อชาวเมืองหลวงค่ะ

(นี่แหละคือความก้าวล้ำของต่างโลก! เมืองหลวงสุดยอด!)

และในที่สุดก็มาถึงประตูโรงเรียนที่ใฝ่ฝัน

อาคารที่ตกแต่งด้วยกระจกหลากสีสันดูเหมือนปราสาทจากเรื่องราวในนิทาน

「เอ่อ…ขอโทษด้วยนะ แต่เธอคือ?」

ขณะที่กำลังชื่นชมโรงเรียน เจ้าหน้าที่เฝ้าประตูคนหนึ่งก็พูดกับฉัน

「ฮี้!? ฉ ฉันฟิอานน่าค่ะ มายังเอลิเชียนเพื่อนรับการสอบเข้าค่ะ!」

「สอบเข้า? ขอดูจดหมายแนะนำได้ไหม?」

「เอ๊ะ ต้องการจดหมายแนะนำด้วยเหรอคะ!? เอ่อ…ก็ไม่ได้พกอะไรมาเป็นพิเศษ」

「ถ้าอย่างนั้นก็เสียใจด้…」

ขณะที่อยู่ในสถานการณ์กำลังจะถูกไล่นั้นเอง

「เอะอะอะไรกัน?」

ก็ได้มีคนเฝ้าประตูอีกคนปรากฏตัวขึ้น

「แหม แบบว่ามีเด็กใสซื่อไม่รู้เรื่องโลกภายนอกมาขอรับการสอบเข้าโดยที่ไม่มีจดหมายแนะนำนี่สิ ชื่อฟิอานน่าสินะ วันนี้กลับไปได้แล้ว 」

「อืม…จดหมายแนะนำนี่เป็นปัญหาจังเลยแฮะ」

ฉันที่พึ่งมาถึงเมืองหลวงไม่ได้มีอะไรพวกนี้ในใจเลย

「หืมม? เมื่อกี้บอกว่าชื่อฟิอานน่ารึ? (ซุบซิบ)」

「ก็บอกมาแบบนั้น(ซุบซิบ)」

「เจ้าบ้า! ถ้างั้นละก็เด็กเงื่อนไขนั้นไง ที่ได้รับแนะนำพิเศษของ…(ซุบซิบ)」

「หืม!?」

ขณะที่ฉันยังไม่รู้ว่าอะไรคืออะไร คนเฝ้าประตูทั้ง2คนก็คุยอะไรบางอย่างกันอยู่

「「ต ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงครับ」」

อยู่ดีๆก็ขอโทษซะงั้น

คนเฝ้าประตูทั้ง2คนต่างมองมาทางนี้ด้วยความหวาดระแวง (มันอะไรกันหนอ) ในหัวของฉันเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

「ไม่คิดว่าท่านลูกศิษย์ของท่านมหาปราชญ์แห่งเพลิงร่ายรำจะยังเยาว์วัยเช่นนี้ จะรีบนำทางไปสถานที่สอบในทันที ได้โปรดยกโทษให้ด้วยครับ!」

「ได้โปรด อย่าเผาเลยนะครับ!!」

「ไม่เผาหรอกค่ะ!?」

ท่าทีของคนเฝ้าประตูหลังจากนั้นเหมือนกับกำลังนำทางคนใหญ่คนโต

(มหาปราชญ์แห่งเพลิงร่ายรำเนี่ย คุณแม่เอลชาสินะ?)

(เมื่อก่อนทำอะไรลงไปเนี่ย!?)

ฉันรู้สึกประหม่าขณะที่เดินตามคนเฝ้าประตูไปค่ะ

ไม่นานนักก็มาถึงอาคารเล็กๆที่เรียกว่าอาคารฝึกอบรม

บรรยากาศคล้ายโรงยิมในโลกก่อน

(นี่คือโรงเรียนในเมืองหลวง! สุดยอด มีเขตแดนด้วย)

(เป็นประเภทใช้วงเวทเพื่อเติมพลังเวทเป็นระยะๆสินะ)

ฉันมองไปรอบๆด้วยการเห็นของแปลกๆ

 

「โฮ่ ยัยนี่รึที่ว่า…」

เสียงที่ฟังดูเย้ยหยันมันลอยมาเข้าหู

ที่นั่นมีผู้ชายที่ดูเหมือนพวกนักกีฬาอยู่

แต่งตัวเถื่อนๆด้วยเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้น

ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดูแล้วน่าจะแข็งแกร่ง

ชายคนนั้นมองมาที่ฉันแล้วเบ้ปากราวกับว่ากำลังเย้ยหยัน

「หึ แกรึที่กล้าไม่กลัวตายเข้าโรงเรียนอันศักดิ์สิทธิ์ด้วยเส้นสายน่ะ เป็นแค่สามัญชนไม่มีสายเลือดอันมีค่าอะไร…หัดรู้จักฐานะตัวเองซะบ้าง!」

ถูกตะโกนมาเช่นนั้นด้วยแหละ

(อืม ยังไงดีล่ะไม่ชอบเลยค่ะ!)

「เปล่าค่ะ…ฉันแค่มารับการสอบเข้า…」

「หึ งั้นรึ ถ้างั้นก็มาเริ่มทดสอบกันเลยดีกว่า」

「เอ๊ะ? เอ่อ ต้องทำอะไร?」

ผู้ชายคนนั้นส่งเสียงฟึดฟัดทางจมูกเหมือนกับเย้ยหยัน

「โรงเรียนนี้ไม่ต้องการคนอ่อนแอ เรา…แมตตี้จะเป็นผู้คุมสอบในภาคปฏิบัติเอง」

「ค ค่ะ…รบกวนด้วยค่ะ?」

「ถ้างั้นมาเริ่มด้วยภาคปฏิบัติกันเลย นั่นสิน้า…ตอนนี้มาประลองกับเรา ถ้าแพ้จะทดสอบล้มเหลวทันที!」

คุณแมตตี้พูดออกมาเช่นนั้น

「บ้าไปแล้วเหรอ! อยู่ดีๆให้ประลองกับอีกฝ่ายที่เป็นอาจารย์แบบนี้!」

「เอาอีกแล้ว แกล้งคนอื่นที่ถนัดของแมตตี้ น่าสงสารเด็กคนนั้นอุต่สาห์มาจากที่ห่างไกล…」

「จะว่าไป แล้วจะเอาไง!! ถ้าทำอะไรไม่ยั้งคิดทำให้อึกฝ่ายที่เป็นลูกศิษย์ของท่านมหาปราชญ์แห่งเพลิงร่ายรำบาดเจ็บละก็ (บรื๋อ น่ากลัว)」

ความวุ่นวายแพร่กระจายไปทั่วจากคำพูดของแมตตี้

「ประลองสินะ เข้าใจแล้วค่ะ!」

ฉันเมื่อได้ยินคำนี้ กลับกันแล้วมันยิ่งทำให้สีหน้าแจ่มใสร่าเริงค่ะ

(หากเป็นการประลองละก็ ที่ลูนามิเลียเนี่ยทำซ้ำไปซ้ำซะจนเอียน นี่แหละโอกาส!)

(นอกจากนี้ การขู่นั่นก็เป็น”กลยุทธ์นอกกระดาน”ของการประลอง เกือบจะคิดว่าเป็นคนไม่ดีไปซะแล้ว! )

ดวงตาฉันเป็นประกาย และปล่อยมานาไหลเวียนทั่วร่างกายด้วยความตื่นเต้น

ที่ลูนามิเลียไม่ค่อยมีสิ่งบันเทิง การประลองกับชาวบ้านจึงเป็นสิ่งที่สนุกอย่างนึง

การประลองคือเกมที่จริงจังและไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ

กลยุทธ์นอกกระดานเพื่อทำลายความเยือกเย็นของอีกฝ่ายเป็นสิ่งที่ทำกันเป็นปกติ

ถ้าเทียบกับนิสัยร้ายๆของป้าแอนแล้ว  คำพูดของคุณแมตตี้นั้นดูน่ารักไปเลยค่ะ

(ในตอนแรกฉันตกหลุมอย่างง่ายๆจนตาแก่อัลถึงกับหัวเราะ ไม่มีอะไรง่ายไปกว่าการอ่านท่าทางของอีกฝ่ายที่สูญเสียความเยือกเย็น นั่นคือกฏทองคำค่ะ!)

ใช้กลยุทธ์นอกกระดานแทนที่จะทักทาย

เมืองหลวง…ช่างเป็นสถานที่น่ากลัวจริงๆ!

เมื่อรู้เช่นนั้นแล้ว ที่ฉันต้องทำคือสังเกตคุณแมตตี้ด้วยความเยือกเย็นค่ะ

คุณแมตตี้ที่เป็นผู้คุมสอบในโรงเรียนชื่อดังของเมืองหลวงจะแสดงเวทมนตร์แบบไหนให้เห็นกันน้า

ตั้งหน้าตั้งตารอคอยจนหยุดตื่นเต้นไม่ได้เลย

「ขอบอกไว้ก่อนนี่ไม่ใช่การขู่ คะแนนสอบภาคปฏิบัติขึ้นอยู่กับเรา…ถ้าเราให้0คะแนน การสอบเข้าของแกก็จบ」

「เรื่องนั้นจะยังไงก็ได้ รีบๆเริ่มกันเถอะ!」

ด้วยคำพูดของฉันคุณแมตตี้ก็เงียบไปเหมือนเอือมระอา

「3・2・1…ไฟท์」

เมื่อผู้ตัดสินพูดเช่นนั้น การต่อสู้ก็ได้เริ่มต้นขึ้น

 

「เป็นแค่สามัญชนดันมาทำท่าทางดูถูกงั้นเรอะ…เอาไปกินนนน!」

คุณแมตตี้กวัดแกว่งไม้เท้าเหมือนกับว่ากำลังจะบิน

(นั่นมันเวทมนตร์มงกุฏที่2…งูยักษ์แห่งเพลิง!)

ฉันคิดว่าแก่นแท้ของการประลองคือการตอบสนองต่อคำพูดและท่าทางของอีกฝ่าย

งูเพลิงที่คุณแมตตี้สร้างมานั้นพยายามกลืนกินฉัน แต่

(มันทั้งช้าและไร้อานุภาพ)

(ถ้างั้นนี่คงเป็นทำให้ชะล่าใจ ของจริงต้องอีกอย่างแน่!)

ฉันได้ตัดสินใจทันทีเช่นนั้น

เปิดช่องว่างรับการกระทำที่ไม่จำเป็นมันหลุดจากรากฐาน แต่ในเมื่อยิงมานาอย่างเบาบางฉันจึงรับมันไว้ตรงๆ

「เหอะ อย่างที่คิดก็มีดีแค่ปาก แค่นี้ก็ตอบสนองไม่ได้…」

คุณแมตตี้ส่ายคออย่างเงียบๆ

「แขตแดนคงไม่ทำให้ถึงตายแต่ดาเมจน่าจะร้ายแรง ถ้าไม่ต้องการเจ็บปวดไปมากกว่านี้…อะเร๊ะ?」

「ต่อไปจะแสดงอะไรให้ดูคะ?」

แน่นอนว่าฉันไม่บาดเจ็บอะไร

คุณแมตตี้ที่เห็นมีท่าทีตื่นตระหนก

「เมื่อกี้เป็นการทดสอบแสดงเวทมนตร์หยาบๆให้ดู ให้หาข้อบกพร่องใช่ไหมคะ?」

ฉันเอียงคอเล็กน้อย

เตรียมพร้อมรับมืออย่างระวัง

ไม่สามารถเข้าใจเป้าหมายที่แท้จริงได้ค่ะ

「แก! เวทมนตร์ของเรามีข้อบกพร่องงั้นเรอะ!?」

「ค่ะ ก่อนอื่นเลยการแปลงมานาเข้าขั้นแย่ ค่าประสิทธิภาพอยู่ต่ำกว่า4x%เกินกว่าที่จะรับได้ นอกจากนี้ได้สร้างอิมเมจในสมองก่อนใช้งานรึเปล่าคะ? ถึงจะยังไม่แพร่หลายก็เถอะแต่เป็นการขาดความเอาใจใส่ค่ะ ดั้งเดิมแล้วสำหรับการโจมตีกะทันกันนั้นการใช้เวทมนตร์มันเห็นเด่นชัดค่ะ…」

ในการประลองระหว่างผู้ใช้เวทมนตร์ สิ่งสำคัญคือต้องแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเวทมนตร์ของอีกฝ่าย

ดังนั้นฉันจึงได้บอกไปตรงๆถึงเวทมนตร์ของคุณแมตตี้

「แกกกก!!」

คุณแมตตี้จ้องมาด้วยใบหน้าแดงก่ำและดวงตาแดงแจ๋

(อย่างนี้นี่เอง! ที่เหมือนจะเป็นคนที่อ่อนแอต่อกลยุทธ์นอกกระดานสินะเนี่ย!)

ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจใช้กลยุทธ์นอกกระดานซักหน่อย

สำหรับฉันแล้วเรื่องนั้นจะยังไงก็ช่าง อยากเห็นเวทมนตร์ใหม่ๆมากกว่านี้ค่ะ

 

เมื่อได้ยินข่าวลือการประลอง กว่าจะรู้ตัวก็มีฝูงชนมารวมตัวกันที่อาคารฝึกอมรมกับเต็ม

เหล่าผู้ชมต่างแลกเปลี่ยนความเห็นกันมากมาย

「โว้ววววววว!? คุณหนูคนนั้นป้องกันได้ไร้บาดแผลเลยแฮะ!」

「ทนได้ยังไงล่ะนั่น!」

「ม ไม่รู้สิ…แต่ที่เห็นดูเหมือนจะรับไปตรงๆ…」

「แบบนั้นมันบ้าแล้ว!?」

「ไม่อยากเชื่อ แมตตี้จอมแกล้งนั่นถูกกดดัน!」

ก็พูดอะไรกันอย่างพวกนี้

(แต่คิดว่าเป็นการต่อสู้ที่น่าเบื่อนะ เพราะไม่มีจุดอะไรที่น่าดูเลยซักนิด…แปลกจังค่ะ)

หรือว่าการประลองไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยในเมืองหลวงล่ะมั้ง

「แค่ป้องกันได้ครั้งเดียวทำมาเป็นอวดดีพูดจาใหญ่โต ฟิอานน่า เตรียมตัวให้พร้อม!」

「แน่นอน ไหนๆก็ประลองกันทั้งที ช่วยกรุณาเอาจริงตั้งแต่แรกด้วยค่ะ!」

「พล่ามอยู่ได้!」

คุณแมตตี้เริ่มร่ายอะไรซักอย่างด้วยสีหน้าจริงจัง

(ถ้าอาศัยช่องว่างนี้มันก็ทำให้หมดสติได้ แต่นั่นคือวิธีที่ไม่ถูกต้องในการประลองเวทมนตร์ และนี่ยังเป็นการทดสอบ…ต้องต่อสู้อย่างซึ่งๆหน้าค่ะ!)

เพื่อที่จะรับมือจึงได้วางวงเวทไว้รอบๆให้ทำงานได้ทุกเมื่อ

และเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของคุณแมตตี้ค่ะ

หลังจากผ่านมาประมาณ2xวินาที

「เหตุผลที่แกพ่ายแพ้เพราะให้เวลาเราร่ายนี่แหละ เอาไปกินนนน!」

คุณแมตตี้ในที่สุดก็ร่ายเวทเสร็จสิ้น

มองเพียบแว๊บเดียวก็รู้ว่าเป็นเวทมนตร์ที่ไม่รู้จักและไม่รู้ถึงผลของมัน

เมื่อดูจากวงเวทและขนาด บางทีคงจะเป็นเวทมนตร์มงกุฎที่3

「ว้าว! สุดยอด เวทมนตร์ใหม่!」

「ขอโทษด้วยละกัน เวทมนตร์นี้คงออมมือให้ไม่ได้ ถ้าตายไป…อย่าแค้นกันล่ะ!」

「แหม ถ้าตายละก็จะสาปไปยันรุ่นต่อไปเลยค่ะ!!」

ที่คุณแมตตี้สร้างขึ้นมาคือโกเลมยักษ์สูงประมาณ6เมตร

คล้ายกับยักษ์หินเวทมนตร์มงกุฎที่4แต่ทำให้เรียบง่ายลง

เวทมนตร์แปลกๆที่ต่างกันเล็กน้อยกับเวทมนตร์ที่รู้จัก…น่าสนใจสุดๆค่ะ

(อือ อยากวิเคราะห์จัง!)

ฉันแคนเซิลวงเวททั้งหมดที่ติดตั้งไว้เพื่อรับมือ

โกเลมตัวโต๊โตเหวี่ยงหมัดลงมาที่ฉัน

(อีกนิด อีกนิด…)

「บ้าน่า! ทำไมถึงไม่หลบ!?」

จากนั้นก็หยุดหินยักษ์ที่ลงมาด้วยมือข้างเดียว

(อย่างนี้นี่เอง! ทำให้เรียบง่ายด้วยการทิ้งส่วนควบคุมอัตโนมัติไป!)

การวิเคราะห์ผ่าตัดอย่างรวดเร็วค่ะ

จากนั้นก็โยนโกเลมทิ้งอย่างชิลๆ

การวิเคราะห์นี้ถือเป็นส่วนที่ดีที่สุดของการประลองค่ะ

「รับไว้ด้วยมือเปล่า!? เป็นไปไม่ได้!?」

คุณแมตตี้อ้าปากค้างเอ๋อเหว๋อ

「อย่างนี้นี่เอง น่าสนใจนะเนี่ย! ถ้าเป็นฉัน…คงแบบนี้ค่ะ!」

「ฮะ!?」

ฉันทำการก๊อบปี้โกเลมยักษ์ของคุณแมตตี้

「เอนแชนท์…งูยักษ์แห่งเพลิง!」

ทำการเอนแชนท์เวทมนตร์แรกสุดไปที่โกเลม

โกเลมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนงูเพลิงถือแส้พร้อมปกป้องฉัน!

ฉันที่ประลองซ้ำไปซ้ำมาที่ลูนามิเลียเลยมีสกิลเหมือนการแสดงข้างถนนค่ะ

หนึ่งในนั้นก็คือเวทมนตร์ก๊อบปี้

หากเวทมนตร์มีโครงสร้างที่เรียบง่าย สามารถเลียนแบบโดยการ แยกส่วน・สร้างขึ้นใหม่ ไปจนถึงผ่าตัดเพียงแค่สัมผัสค่ะ

(เวทมนตร์ของคุณแมตตี้เนื่องจากสร้างแบบเรียบง่ายจึงมีจุดอ่อนที่อานุภาพลดลง)

คิดการลดอานุภาพลงไม่ว่าจะในเลเวลไหนก็ตามอาจส่งผลร้ายแรงได้ค่ะ

ถึงจะเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ไร้ความสามารถแบบฉันก็สามารถหยุดง่ายๆด้วยมือเดียว

(ถ้าจะชดเชยในส่วนนั้น…มันต้องแบบนี้!)

การรวมเวทมนตร์ง่าย บางครั้งก็แสดงอานุภาพอันทรงพลังได้

「กวาดให้เรียบ!」

โกเลมที่ฉันสร้างขึ้นเหวี่ยงแส้ที่เหมือนกับงูเพลิง

「ไม่จริงงงงง!? ไพ่ตายของเรา!?」

โกเลมของคุณแมตตี้กระเด็นแหลกสลาย

คุณแมตตี้ถึงกับเหลือกตาสีขาว

ทางด้านฉันยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีก

(เพราะว่าฉันมาจากบ้านนอก เลยยั้งมือให้เหมาะๆล่ะมั้ง…)

การประลองระหว่างผู้ใช้เวทมนตร์เรียกได้ว่าเป็นการสนทนาด้วยเวทมนตร์

บทสนทนา…ถ้าจะเอาให้ตรงๆก็คือโยนบอลหากันค่ะ

โยนเวทมนตร์ใหม่ที่ทุ่มเทประยุกต์พลิกแพลงใส่กัน บางครั้งก็ค้นพบเวทมนตร์ใหม่จากคำตอบ…การทำซ้ำเช่นนี้คือความตื่นเต้นที่แท้จริงของการประลอง

(อืม…ต้องทำยังไงถึงจะให้เอาจริงได้น้า)

อยากจะสู้ที่มันนองเลือดกว่านี้ค่ะ

「คุณแมตตี้ เพราะว่าฉันมาจากบ้านนอกเลยเกรงใจเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ เอาจริงให้ยิ่งกว่านี้ได้เลยไม่มีปัญหาค่ะ!」

「เอาจริงยิ่งกว่านี้…เรอะ!?」

คุณแมตตี้เบิกตากว้างด้วยความตกใจและจ้องเขม็งมองมาทางนี้

จะบอกว่าถ้าเป็นอีกฝ่ายแค่ระดับนี้ไม่จำเป็นต้องจริงจังล่ะมั้ง

(จะทำยังไงดี…)

ไม่มีทางที่ผู้คุมสอบของโรงเรียนชื่อดังในเมืองหลวงจะมีฝีมือแค่นี้หรอกน่า

ฉันลองสร้างโกเลมเมื่อกี้ซัก1xตัวแล้วให้ถืออาวุธหลากหลายละกัน

และก็ได้ทำการล้อมคุณแมตตี้ด้วยอาวุธที่ถือและยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

ถ้าไม่มีแผนผลิกกระดานก็รุกฆาตค่ะ

「ฮ ฮี้ เจ้าสัตว์ประหลาด!」

「ฮะ!? ถึงจะเป็นกลยุทธ์ แต่มันก็มีสิ่งที่พูดได้และไม่ได้นะคะ!」

ด้วยอาการช็อกที่ได้รับจึงมีโกเลมตัวนึงทิ้งอาวุธลง

ตึงงงงง!

อาวุธที่หล่นลงถึงกับทำให้พื้นสะเทือนค่ะ

(นี่คือการที่จิตใจไม่สงบ…)

ต้องพิจารณาตัวเอง ต้องพิจารณาตัวเอง

ถ้าฝ่ายตรงข้ามมองตรงนี้ คงสามารถพลิกกระดานได้ในทันที

「ฉัน พึ่งประลองครั้งแรกที่เมืองหลวงค่ะ ยังสู้ไม่พอ…อีก เอาอีก มาโยนรับส่งเวทมนตร์กันอีกเถอะ!」

「ล ล้อเล่นกันรึเปล่า!」

คุณแมตตี้คุกเข่าทรุดลงกับพื้น

ไอ้นี่มันสงครามจิตวิทยา​ขั้นสูงเลยนะ! พอคิดอย่างนั้นก็มีมือมาแตะที่ไหล่ของฉัน

「เอาน่าเอาน่า แมตตี้รับผิดชอบภาคปฏิบัติของโรงเรียนเราน่ะ คงมีศักดิ์ศรีตามของเขานั่นแหละ เจ้าเองก็มีสิทธิ์ที่จะโกรธแต่หยุดแค่นี้เถอะ」

「เอ๊ะ!? เอ่อ…」

เมื่อหันไปก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กผมสีม่วงกำลังมองมาที่ฉัน

ดูภายนอกแล้วอาจอายุเท่ากันหรือไม่ก็อ่อนกว่า

ผมสั้นของเธอนุ่มสลวยพลิ้วไหว เน้นความน่ารักของสาวน้อย

(เอ่อ…ใคร?)

ฉันเองก็จ้องเขม็งด้วย

「เรา เอเลนา・สตาร์ลีน ถึงจะยังมือใหม่แต่ก็ได้รับความเชื่อใจฝากฝังเป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้」

「อาจารย์ใหญ่!? ทั้งที่ตัวเล็กขนาดนี้เนี่ยนะ」

「เป็นคนที่เสียมารยาทอย่างเป็นธรรมชาติสินะ เจ้าเนี่ย…」

สาวน้อย…อาจารย์ใหญ่เอเลนาหรี่ตามองมาที่ฉัน

ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เฟรนด์ลี่ดี

「คนใหญ่คนโตแบบนั้นมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?」

「ก็แหม ลูกศิษย์ท่านมหาปราชญ์แห่งเพลิงร่ายรำมาเคาะประตูโรงเรียนนี่นา เราเองก็คิดว่าจะมาเห็นกับตาตัวเองน่ะ」

(มหาปราชญ์แห่งเพลิงร่ายรำ? รู้สึกเหมือนได้ยินเมื่อไม่นานมานี้แฮะ คุณแม่เอลชา…หรือว่าทำอะไรที่สุดยอดเกินกว่าที่คิดไว้อีกงั้นเหรอ)

กว่าจะรู้ตัวการประลองครั้งนี้ก็ได้ถูกจับตามองโดยคนมากมายไปซะแล้ว

มันมีสมาธิอยู่แต่การต่อสู้ตรงหน้าจนเผลอไม่สนใจสิ่งรอบข้าง…เป็นนิสัยเสียของฉันเองค่ะ

「รอก่อนครับ! เรายังไม่แพ้!」

「เงียบเลยแมตตี้ มันเห็นชัดเจนตั้งแต่แรกจนจบว่าอยู่เหนือกว่า ตามมุมมองแบบเป็นกลางเจ้าน่ะแพ้ไปแล้ว」

「อุ๊…」

หลังจากถูกอาจารย์ใหญ่เอเลนาตำหนิ แมตตี้ก็จ้องฉันอย่างไม่พอใจ

(อื~ม ดูเหมือนยังมีไพ่ตายเก็บไว้อยู่แฮะ

แต่กลับต้องมาแพ้คะแนนแบบนี้! คงยอมรับไม่ได้สิเนอะ เข้าใจเลยค่ะ)

มันทำให้นึกถึงการประลองที่ลูนามิเลีย

กลยุทธ์ได้ผลและเกมกำลังจะพลิกกลับมา! แต่ดันดั๊นดันถึงเวลาอาหารเย็น เป็นความทรงจำแสนเศร้าที่ต้องแพ้คะแนนจนน้ำตาตก

「น่าเสียดายที่การประลองต้องถูกหยุดค่ะ อาจารย์แมตตี้ ไว้ถ้ามีโอกาสมาต่อกันนะคะ」

「ฮี้!」

ถ้าได้เข้าเรียน คุณแมตตี้ก็คงเป็นอาจารย์

หากเป็นไปได้ก็อยากสร้างความสัมพันธ์ที่ดี

ฉันที่คิดเช่นนั้นก้มศีรษะด้วยรอยยิ้มมีอัธยาศัยที่สุดที่จะทำได้

(แต่ทำไมอ่า!?)

กรีดร้องให้กับรอยยิ้มมันช็อกนะ

「แมตตี้เอ๋ย แล้วผลสอบภาคปฏิบัติในครั้งนี้…」

「แน่นอนว่าคะแนนเต็มครับ! ได้Sโดยไม่มีข้อตำหนิใดๆ! ไม่ผิดแน่นอนครับ ถ้างั้นขอตัว!」

หลังจากพูดอย่างนั้น อาจารย์แมตตี้ก็วิ่งฟิ้วววววหนีไป

 

ฉันที่เหลืออยู่ในอาคารฝึกอบรมก็ต้องเผชิญหน้ากับอาจารย์ใหญ่เอเลนาอีกครั้ง

โรงเรียนเอลิเชียนเป็นโรงเรียนเอลีทดีเด่นในประเทศ

แต่เหตุผลที่อาจารย์ใหญ่อุตส่าห์มาดูการสอบเข้าของนักเรียนเพียงคนเดียวยังไงก็ไม่เข้าใจจริงๆ

「ให้ตายสิ แมตตี้คุงเองก็เป็นผู้ใชเวทมนตร์ที่ยอดเยี่ยมอยู่หรอก ถ้าไม่ทำตามใจตัวเองโดยไม่สนใจใครก็คงเป็นอาจารย์ที่ไม่เลวเลย…」

「แหม นั่นน่ะในฐานะอาจารย์มันร้ายแรงนะคะ…」

ฉันอดใจไม่ได้ที่จะแทรกเข้าไป

「ให้ตายสิ ปัญหามันอยู่ที่เขาเกลียดสามัญชนครับ」

「เอ่อ…คุณ?」

「ต้องขอโทษด้วยที่แนะนำตัวช้าไป ฉันรองอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้…ซิเรียส・มอนเทจ หลังจากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยครับ」

「ฮี้~ คนใหญ่คนโตอีกแล้ว!?」

ชายสวมแว่นที่ยืนอยู่ข้างหลังอาจารย์ใหญ่เอเลนาโค้งคำนับฉัน

เขาเป็นชายรูปร่างเพรียวบางแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสุภาพบุรุษสมบูรณ์และยืนอยู่ข้างหลังอาจารย์ใหญ่เอเลนา

คิดว่าคงเป็นพ่อบ้านของอาจารย์ใหญ่เอเลนาอะไรประมาณนั้นแน่ แต่กลายเป็นว่าจริงๆแล้วเป็นรองอาจารย์ใหญ่

ตกใจเลยค่ะ

เท่านี้ผู้มีตำแหน่งสูงสุดของโรงเรียนถึง2คนก็ได้มาอยู่พร้อมกันที่นี่…ฉันเกือบตกใจหงายหลังแล้วเนี่ย

「เจ้านำทางคุณฟิอานน่าไปยังอาคารที่พักหน่อย ก็รู้อยู่ว่ามันจัดลำดับไม่ค่อยดีเท่าไร แต่พรุ่งนี้จะมีการสอบข้อเขียน」

「…เอ๊ะ?」

ฉันอกสั่นขวัญแขวนจากการที่อาจารย์ใหญ่เอเลนาพูดเช่นนั้น

「อะไร เจ้าไม่เก่งข้อเขียนเรอะ?」

「เอ่อ…ไม่มั่นใจสุดๆเลยค่ะ」

「เอาเถอะ ผ่อนคลายทำตัวให้สบาย สอบข้อเขียนเป็นมาตรการบรรเทาสำหรับคนที่ทำภาคปฏิบัติได้ไม่ดีน่ะ ขอแค่มีสามัญสำนึกปกติก็หวานหมู」

「ไอ้นั่นแหละค่ะที่กังวลที่สุด!!」

เมื่อเห็นฉันกรีดร้อง อาจารย์ใหญ่เอเลนาก็ทำหน้าตาสงสัย

ก่อนที่จะออกจากลูนามิเลีย 「ลืมสอนสามัญสำนึกปกติให้เลยแฮะ!?」 หรือไม่ก็ 「ยัดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้ละกัน」 ฉันถูกบอกว่าเช่นนั้น

ถึงจะบอกว่าเป็นมาตรการบรรเทา แต่อาจเป็นกำแพงขัดขวางที่สูงและยากที่สุดก็ได้ค่ะ

「ฮะฮะฮะ อย่างที่คิดเจ้านี่น่าสนใจจริงๆ ไม่จำเป็นต้องกังวล ยังไงซะก็ได้คะแนนสูงสุดภาคปฏิบัติในประวัติศาสตร์…คงเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับโรงเรียนเราถ้าไม่รับคนพรสวรรค์ระดับนี้ไว้」

「พูดมาแล้วนะ! ถึงสอบข้อเขียนจะได้0คะแนนก็ผ่านสินะ!」

เมื่อเห็นฉันพูดย้ำ อาจารย์ใหญ่เอเลนาก็ยิ้มฝืนๆ

(สำหรับฉันแล้วไม่ใช่เรื่องตลกเลยซักนิด!?)

***