[LN]สาวน้อยอ่อนแอผู้เกิดใหม่ด้วยร่างกายสุขภาพดีแข็งแรง(แกร่งที่สุด) ~ออกเดินทางจากดินแดนปิศาจเพราะอยากมีเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าเวทมนตร์ของฉันจะแปลกไปนิดหน่อยค่ะ!?~ - ตอนที่ 1.2 บทที่1 ฟิอานน่าออกเดินทาง ②
บ้านเกิดของฉันหมู่บ้านลูนามิเลียนั้นเงียบสงบ เรียกได้ว่าบ้านนอกนั่นเอง
「ฟิอานน่าเอ๋ย เก่งขึ้นอีกแล้วน่อ」
「ค่ะ! เอ่อ…แต่ปล่อยให้รอดไปได้2ตัว…」
「โถ่ ฟิอานน่าจังละก็ซุ่มซ่ามจริงๆ ดังนั้นถึงบอกให้เรียนกระสุนเวทเพลิงดีกว่าไง」
เมื่อกลับมายังหมู่บ้านก็เจอกับคุณปู่ที่สะพายดาบข้างหลังและพี่สาวเอลฟ์…ตาแก่อัลและคุณแม่เอลชา…
ทั้ง2คนเป็นพ่อแม่บุญธรรมของฉันค่ะ
วันนี้ก็คงมองฉันอย่างอบอุ่นขณะที่วิ่งออกไปอย่างเริงร่านั่นละน้า
「คุณแม่ช่วยยับยั้งชั่งใจหน่อยสิคะ เมื่อวันก่อนแค่ดีดนิ้วก็ทำให้ภูเขาไฟระเบิดเกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ไม่ใช่เหรอ มันดับลำบากนะคะ」
「เอะเฮะ」
ถึงจะดูเป็นพี่สาวอ่อนโยนขี้เล่น แต่จริงๆเป็นเอลฟ์ที่อายุยืนยาวเกิน3xxปีไปแล้ว
เมื่อฉันจ้องมองไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
「โถ่ อยู่ในวัยต่อต้านแล้วรึเนี่ย นี่แหนะนี่แหนะ」
คุณแม่เอลชากอดฉันอย่างขี้เล่น
ฉันถึงกับหายใจไม่ออกและขยับหนีอย่างรีบเร่ง
เรียกได้ว่าเป็นนิสัยของเอลฟ์แต่….นิสัยชอบกอดมันเป็นปัญหาน้า
「ถึงเวลางานเลี้ยงน่อ~! งานเลี้ยงฉลองที่ฟิอานน่าเติบโต~!」
อีกด้านนึงตาแก่อัลก็ตะโกนอย่างมีความสุข
(อืมม…มองพอดูดีๆ แก้มนั้นแดงเล็กน้อย)
(ตาแก่อัล…เริ่มดื่มไปแล้วใช่ไหมเนี่ย)
「รออยู่เลย งานเลี้ยง งานเลี้ยง!」
「ฮ่าฮ่าฮ่า! ทางนี้เอาเหล้าที่หวงแหนออกมาละกัน」
ชาวบ้านต่างมารวมตัวกันอย่างตื่นเต้นยกใหญ่เลยค่ะ
ด้วยเหตุนั้นงานเลี้ยงจึงถูกจัดขึ้นทันทีที่หมู่บ้านลูนามิเลีย
งานเลี้ยงเล็กๆได้เริ่มขึ้นที่จัตุรัสกลางหมู่บ้าน
ดราก้อนที่ฉันจับได้นั้นก็ถูกย่างทั้งตัวเลี้ยงฉลอง
(อื้ม ชุ่มฉ่ำสุดยอดค่ะ!)
จะว่าไป แม่ครัวคือคุณแม่เอลชา
ผิวกรุบกรอบ
ข้างในนุ่มชุ่มฉ่ำ
เครื่องปรุงรสเผ็ดก็จัดจ้านเข้ากันได้ดีกับเนื้อดราก้อนและอร่อยค่ะ
「ฮ่าฮ่าฮ่า ฟิอานน่าก็แกร่งขึ้นเยอะเลยน้า!」
「ให้ตายสิ แบบนี้ถ้าไม่ระวังอาจโดนเข้าซักดอกนะเนี่ย」
「อ๊ะ ลุงเกรน ป้าแอน !」
ขณะที่ฉันยัดอาหารเข้าปากจนแก้มป่อง เหล่าคนในหมู่บ้านก็ต่างมาพูดคุยด้วย
เพราะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ส่วนมากจึงรู้จักหน้าค่าตากันค่ะ
「จริงๆเลยน้า เติบโตขึ้นมาได้ยอดเยี่ยมแบบนี้ เมื่อก่อนตอนออกล่ายังวิ่งตามหลังตาแก่อัลขณะร้องไห้ไปด้วยอยู่เลย」
「แต่ตอนนี้สิ พุ่งออกไปประจัญหน้าด้วยตาเป็นประกายเชียว」
「นั่นเป็นเรื่องเมื่อไหร่กันน้า…」
อยากให้เลิกนึกเรื่องอดีตที่ไม่อยากเปิดเผยของคนอื่นน้า
ทันที่ที่อายุ3ขวบก็ถูกโยนไปประจัญหน้ากับโอเกอร์ที่ตัวใหญ่แบบบ้าบอ นั่นเป็นบาดแผลทางใจที่สาหัสในท็อป3เลยเชียวละ
(ให้ตายสิ ถ้าฉันไม่ได้สุขภาพดีคงตายเป็น1xxรอบแล้วเนี่ย! )
(ร่างกายสุขภาพดีมันช่างสุดยอด!)
รู้สึกขอบคุณชีวิตที่ร่างกายสุขภาพดีอยู่ในทุกๆวันค่ะ
(ตอนนี้คงเป็นโอกาสดีที่จะยกหัวข้อขึ้นมาคุยเนอะ)
จะว่าไปฉันมีความต้องการลับๆที่คิดจะพูดในซักวันนึง
สิ่งที่ไม่สามารถพูดได้ก่อนหน้านี้เพราะรู้สึกว่าไม่น่าจะได้เป็นจริง
แต่ถ้าเป็นในตอนนี้ที่เหล่าชาวบ้านรับรู้ถึงความแข็งแกร่งแล้วละก็…
「ตาแก่อัล! หนูจะออกจากหมู่บ้านค่ะ!」
「….ว ว ว ว ว่าไงน้าาาาาาา!?」
เมื่อฉันบอกไปอย่างนั้นตาแก่อัลก็ล้มหงายตึง
…ซักวันนึงอยากออกจากหมู่บ้าน
นั่นเป็นแผนสำคัญในชีวิตที่พลาดไม่ได้
(หมู่บ้านแห่งนี้มีฉันเป็นเด็กคนเดียว)
(นี่เป็นเรื่องใหญ่ค่ะ…!)
อุตส่าห์เกิดใหม่ต่างโลกและมีร่างกายที่สุขภาพดีสุดๆทั้งที
อยากจะสนุกเต็มที่ในสิ่งที่โลกก่อนทำไม่ได้!
ในสิ่งเหล่านั้นที่ฉันใฝ่ฝันสุดๆคือ「เพื่อน」
ยังไงซะโลกก่อนก็เป็นสาวน้อยอ่อนแอ
ซึ่งโรงพยาบาลคือบ้าน
เพราะป่วยจึงไม่ได้ไปโรงเรียน และการมีเพื่อนรุ่นเดียวกันก็เป็นเพียงความฝัน
สิ่งที่ทำได้มีเพียงอิจฉาเด็กวัยเดียวกันที่วิ่งเล่นอย่างร่าเริง
(ในโลกนี้ต้องมีเพื่อนให้ได้ค่ะ!)
(เพื่อการนั้นก่อนอื่นต้องออกจากหมู่บ้านและไปโรงเรียนค่ะ!!)
เพราะงั้นถึงได้บอกความต้องการออกไป…
「ไม่ให้! นอกหมู่บ้านมันอันตรายมากน่อ!!」
ถูกค้านอย่างรุนแรงจากตาแก่อัลซะแล้ว
「อือ…ก็เข้าใจว่าอันตรายค่ะ แต่ว่า…」
「ทำไมอยู่ดีๆถึงพูดอะไรเช่นนั้นน่อ?」
ตาแก่อัลถามด้วยสีหน้าประหลาดใจค่ะ
「นอกหมู่บ้านมันไม่มีอะไรดีนะ」
「อาา โลกภายนอกเป็นสถานที่น่ากลัวซึ่งเต็มไปด้วยแผนการร้าย 」
「หากสนุกสนานอยู่ในหมู่บ้านต่อไปก็น่าจะดีแล้วไม่ใช่เหรอ」
ชาวบ้านที่มารวมตัวกันต่างพูดเพื่อพยายามโน้มน้าวฉันทีละคนทีละคน
「แต่ว่า…หมู่บ้านนี้ไม่มีเด็กคนอื่นนอกจากหนูนี่คะ」
…ฉันต้องการเพื่อนค่ะ
เมื่อเห็นฉันพึมพำก็ดูเหมือนจะเข้าใจ
หมู่บ้านนี้ด้วยเหตุผลบางประการ มีแค่ฉันเท่านั้นที่เป็นเด็ก
ความต้องการที่อยากมีเพื่อนไม่สามารถเป็นจริงได้ที่นี่
「นี่ ฟิอานน่า」
「อะไรคะ ตาแก่อัล?」
ตาแก่อัลใส่ความภูมิฐานและความน่าเกรงขามในฐานะผู้สูงอายุ
「ถ้าต้องการเพื่อนขนาดนั้นละก็ เรา…」
「เอ๊ะ? ไม่เอาค่ะ…」
「อั๊ก」
ตาแก่อัลทรุดตัวลงไปนอน
「เดี๋ยว!? อย่าหดหู่หมดกำลังจริงๆอย่างนั้นสิคะ!」
「ฮ่าฮ่าฮ่า! ตาแก่อัลถูกทิ้งซะแล้ว~!」
「พ่อแม่ที่ดื้อรั้นจะถูกเกลียดเอานา!」
「ทุกคนช่วยอย่าสนุกกับมันได้ไหมคะ…」
ฉันถึงกับตกใจที่ชาวบ้านล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน
「โรงเรียนรึ ตอนลุงยังเด็กถูกเรียกว่าเด็กอัจฉริยะเลยเชียวนะ」
「ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่เห็นเป็นไรนี่? ทุกอย่างล้วนเป็นประสบการณ์ เพราะเป็นประสบการณ์นั่นละน้า!」
「ไม่! ไม่ ไม่~!」
ตาแก่อัลอยู่ในสภาพหัวแข็งไม่ยอมสุดๆ
และได้วิ่งหนีไปทั้งอย่างนั้นเพียงแค่ไม่อยากได้ยินอะไร
「โถ่…ตาแก่อัลคนหัวดื้อ」
ฉันพูดขณะที่ทำหน้ามุ่ยไปด้วย
「เข้าใจความรู้สึกของฟิอานน่าจังนะ ฉันยินยอม」
คิดว่าการไปดูโลกภายนอกก็เป็นสิ่งที่ดี ซึ่งคุณแม่เอลชาพูดมาเช่นนั้น
คุณแม่เอลชาขณะที่ลูบผมฉันอย่างอ่อนโยนก็
「ตาแก่อัลคิดว่าก็แค่หัวดื้อนั่นแหละ คิดว่าความรู้สึกของฟิอานน่าจังคงส่งไปถึงทุกคนในหมู่บ้านแล้วละ…ดังนั้นการโน้มน้าวตาแก่หัวรั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง เนอะ?」
เมื่อถูกบอกแบบนั้นฉันก็พยักหน้าหงึกๆ
【ฝั่งตาแก่อัล】
「อยู่ที่นี่เองเหรอ」
「เอลชารึ」
ตาแก่อัล…อัลเฟรดกำลังยืนอยู่ริมแม่น้ำ
นี่คือแม่น้ำที่เก็บฟิอานน่ามาจากตระกร้า เป็นสถานที่แห่งความทรงจำสำหรับเขา
「เอลชาเห็นด้วยอย่างจริงจังที่ยอมให้ฟิอานน่าออกจากหมู่บ้านงั้นรึ?」
อัลเฟรดหันมาอย่างสงบและพูดขึ้นมาเช่นนั้น
「แหม…ถ้าพูดตามตรงก็อยากให้อยู่ที่นี่ตลอดไปอยู่หรอก」
「ถ้างั้น…!」
「ลูนามิเลียเป็นสถานที่ผิดเพี้ยน เป็นแหล่งที่เหล่าคนจรมาถึงอย่างยากลำบาก ถ้าเกิดฟิอานน่าจังมีความหวังไปข้างนอก ถ้างั้น…พวกเราคงไม่อาจหยุดได้ รู้ไม่ใช่เหรอ?」
เอลชาพูดราวกับตักเตือน
อัลเฟรดเองก็คงเข้าใจในความเป็นจริงนี้
สิ่งที่ต้องการคือเหตุผลและเวลาเล็กน้อยในการโน้มน้าว
อัลเฟรดที่ซัดเซพเนจรมาจนถึงลูนามิเลียนั้นเป็นการเดินทางที่ยากลำบาก
ถูกทรยศ ไม่สามารถไว้ใจใครได้ เชื่อได้เพียงแค่ดาบ เป็นช่างฝีมือที่ไม่สนใจใครอื่น
ใครจะไปคาดคิดว่าจะมาหลงรักแบบเด็กผู้หญิงตัวเล็กไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้
「อืออืออืออือ ถ้าเป็นอย่างนี้เราจะตามฟิอานน่าไปเมืองหลวงด้วย!!」
「ไม่ได้ กะจะเปลี่ยนเมืองหลวงให้เป็นสนามรบรึยังไงคะ」
เอลชาถอนหายใจด้วยความอึ้งที่พูดอะไรออกมาเนี่ย
หมู่บ้านห่างไกลที่อยู่ลึกเข้าไปในโลกปิศาจ…นั่นคือลูนามิเลีย
พื้นที่ที่ยังไม่ได้สำรวจ ตั้งอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครรู้ถึงการดำรงอยู่
ไม่ได้เป็นการพูดเกินจริงเลยที่จะบอกว่าเป็นหมู่บ้านที่อันตรายที่สุดในโลก ทุกคนในลูนามิเลียนั้นจึงช่วยไม่ได้ที่จะถูกห้ามอย่างหนักแน่นในการมีลูก
นี่ไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่เด็กเล็กสามารถอยู่รอดได้อย่างแน่นอน
ดังนั้นครอบครัวของทั้ง3คน ตาแก่อัล・เอลชา・ฟิอานน่า ถือว่าเป็นความไม่ปกติ
เอลชาได้เตรียมตัวไว้แล้วว่าวันนี้จะมาถึง…แต่อัลเฟรดดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น
「นั่นคงเป็นความสุขของเด็กคนนั้นสินะ」
「ใช่ คิดว่าเช่นนั้นค่ะ นอกจากนี้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นที่เมืองหลวง เด็กคนนั้นก็ยังมีสถานที่กลับมาที่เรียกว่าลูนามิเลีย ถ้าเป็นคุณคงเข้าใจ」
「อาา นั่นสินะ…」
ในท้ายสุดอัลเฟรดก็พยักหน้ายอมรับ
ขณะเดียวกันในที่จัดงานเลี้ยงที่ห่างออกไปเล็กน้อย
「ผู้ที่ใช้เวทมนตร์มงกุฎที่4ได้ในวัยแค่นี้คงมีแต่ฟิอานนาคนเดียวไม่ผิดแน่นอน!」
「ยิ่งไปกว่านั้น เซนส์เวทมนตร์ภายในเรียกได้ว่าสัตว์ประหลาด อัดมือเปล่าผ่านเกล็ดดราก้อนได้แบบนั้นถึงกับคาใจในสายตาตัวเองเลยเชียว」
「ฟิอานน่าเนี่ย ช่วงนี้ไม่แพ้การประลองเลยนี่นา?」
「พ เพราะข้ายังไม่ได้เอาจริงหรอกนะ!」
ที่นั่นมีเหล่าชาวบ้านที่เมายังคงสนุกสนานทำตามใจสิ่งที่พวกเขาต้องการ
ลูนามิเลีย…ที่นั่นคือหมู่บ้านที่รวบรวมเหล่าหัวกะทิผู้สูญเสียสถานที่ของตัวเองทั่วทุกมุมโลก
ผู้มีพลังที่สูญเสียสถานที่ของตัวเองจากการที่ผู้มีอำนาจขับไล่ทอดทิ้ง ผู้ที่มีพลังมากเกินไปจนถูกขับไล่ด้วยความหวาดกลัว…เป็นหมู่บ้านที่ก่อตั้งขึ้นโดยผู้คนที่มีสถานการณ์พิเศษมารวมตัวกัน ซึ่งตั้งอยู่ลึกเข้าไปในโลกปีศาจที่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าถึงได้
และหมู่บ้านแบบนั้นเองที่มีฟิอานน่า สาวน้อยซึ่งถูกสอนทักษะล่าสุดแบบไม่หวงเพื่อความสนุกโดยเหล่าคนที่ยอดที่สุดในโลก
ได้รับการสอนพิเศษจากสเปเชียลลิสในแต่ละสาขาจนฟิอานน่าได้รับความสามารถสูงสุดในโลกมาไว้ครอบครองโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำ
「แหมแหม ที่น่าทึ่งที่สุดของเด็กคนนั้นคือการดูดซับความสามารถ ยิ่งสอนมากก็ยิ่งดูดซับมากเท่านั้น!」
「ก็เพราะอย่างนั้นไง จะสอนทักษะทุกอย่างจนเด็กคนนั้นไม่ใช่มนุษย์เรอะ!?」
「「「ม มันแผลอไปอ่า ไม่ว่าอะไรก็จำได้จนมันสนุกติดลม」」」
ชาวบ้านต่างมองหน้ากันและหัวเราะเต็มที่
และค่ำคืนก็ได้ผ่านไป
【ฝั่งฟิอานน่า】
หลังจากนั้นก็ผ่านมา2สัปดาห์
สุดท้ายแล้วฉัน…ฟิอานน่าก็ได้ออกเดินทางสู่เมืองหลวง
ดูเหมือนว่าหลังจากนั้นคุณแม่เอลชาไปโน้มน้าวตาแก่อัลจนได้ค่ะ
(เอ่อ โรงเรียนเอลิเชียนที่ฉันจะเข้าเรียนอยู่เมืองหลวงสินะ)
(เมืองหลวงคือเมืองใหญ่ในทวีปที่แตกต่างจากที่นี่ซึ่งมีมนุษย์อาศัยอยู่มากมาย อื้ม จำได้แล้ว!)
หลังจากนั้นฉันก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับเมืองหลวงจากชาวบ้านที่โผล่ออกมากันหมด
สิ่งที่ต้องระวังเมื่อเข้าโรงเรียน
วิธีการอาศัยอยู่คนเดียว
อย่างอื่นก็ สามัญสำนึกปกติสำหรับการใช้ชีวิตในเมืองหลวง
「เอ๊ะ? เมืองหลวงเนี่ยล่ามอนสเตอร์ป่ากินตามใจตัวเองไม่ได้เหรอคะ!?」
「ฟิอานน่าจัง~!?」
「อย่างนี้นี่เอง! จำเป็นต้องได้รับอนุญาตล่าก่อนสิเนอะ! 」
「「「ไม่ใช่แบบนั้น!」」」
นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในวันแรก และได้ตัดสินใจกันว่าจำเป็นต้องเรียนรู้สามัญสำนึกปกติค่ะ
(อืมอืมอืม…ทั้งที่คิดว่าในที่สุดก็ชินกับต่างโลกแล้วแท้ๆ แต่เมืองหลวงอย่างกลับเป็นอีกโลกนึง …สมกับเป็นต่างโลก ช่างเป็นสถาที่ที่น่ากลัวจริงๆ!)
แน่นอนว่าฉันไม่ใช่คนที่จะท้อแท้เพียงแค่นี้
เพื่อที่จะมีเพื่อนที่โรงเรียน กลับกันแล้วฉันเร่าร้อนกับการเตรียมพร้อมล่วงหน้าเข้าโรงเรียนค่ะ
และก็ได้ผ่านเรื่องพวกนั้น2สัปดาห์เต็มๆ
ทุกคนในลูนามิเลียต่างกังวลว่ายังสอนไม่พอ แต่ถ้ายังรอนานกว่านี้ฉันจะไม่ได้เป็นนักเรียนเอาค่ะ!
ด้วยเหตุนี้ฉันจึงได้ออกเดินทางไปเมืองหลวง
「เมื่อไปถึงโรงเรียนเอลิเชียนให้รับการสอบเข้า ขว้างข้อเขียนทิ้งไป ทำแต่การสอบปฏิบัติคงทำอะไรได้ซักอย่าง…อื้ม แผนสมบูรณ์แบบค่ะ!」
ฉันที่ได้แผนลับเพื่อการสอบเข้าจากคุณแม่เอลชา ก็ได้ออกเดินทางสู่เมืองหลวง
***