[LN]ถูกสาวน่ารักกุมตัวไว้แบบนี้น่ะชอบมั้ย? - ตอนที่ 6: ค้นตัว?!
“นายน่าจะรู้นะ…ฉันคิดว่าคนที่ทำงานไม่สำเร็จในสถานการณ์แบบนี้น่ะแย่แค่ไหน นายต้องทำงานในฐานะคณะกรรมการนี้ให้สำเร็จแม้ว่าชีวิตนายจะแขวนอยู่บนเส้นด้ายก็ตาม”
คิสะพูดพร้อมกับกระพริบตากลมโตของเธอ
“ฉันคิดว่าคนที่พร้อมจะยิงปืนช็อตไฟฟ้าใส่เพื่อนร่วมชั้นนั่นแยกว่าอีก รีบๆเอามือของเธออกไปได้แล้ว”มิคาโดะสั่งอย่างเย็นชา
“งั้นก็ตรวจสอบร่างกายของฉันสิ… นายต้องมีความกล้าสำหรับมันอย่างมากเลยนะ นายไม่มีประสบการณ์ด้านความรักหรือเรื่องผู้หญิงเลยใช่ไหมล่ะ?” คิสะพองแก้มของเธอ
“ถ้างั้น ฉันจะเริ่มตรวจสอบละนะ”
ตาต่อตา ฟันต่อฟัน คิสะหงุดหงิดหลังจาดมิคาโดะเดินเข้ามา
“ด-เดี๋ยวก่อน นายจะทำจริงเหรอ?”
“เธอเป็นคนเสนอมาเองไม่ใช่เหรอ? ฉันจะไม่ฟังข้อเรียกร้องอะไรเกี่ญวกับเรื่องนี้หรอกนะ”
“เดี๋ยวก่อน!…ฉันยังไม่ได้เตรียมตัว”
มิคาโดะเอามือล้วงไปที่กระเป๋ากระโปรงของคิสะ เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มของผ้ากระโปรงและยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกยั่วยวนจากต้นขาของคิสะจากมือของเขา
“อื๊มม…”ร่างกายของคิสะกระตุก
“อ-อย่าส่งเสียงแปลกๆแบบนั้นออกมาสิ!”
“เพราะนายจับฉันแบบนั้นหน่ะสิ!”
“ฉันไม่ได้ทำ”
“ใช่ นายทำ นายกำลังคิดถึงบางอย่างที่ไม่ดีใช่ไหมล่ะ?”
“ฉันไม่ได้คิด!”
เขาโกหก ตอนนี้หัวของเขาค่อยๆอุ่นขึ้นมาแล้ว
“ใส่ร้ายว่าฉันครอบครองอาวุธเพื่อที่จะได้สัมผัสเนื้อตัวผู้หญิง นายมันเป็นสัตว์ประเภทไหนกัน?” คิสะตะโกนด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้กล่าวหาเธอโดยไม่มีเหตุผลนะ!”
มิคาโดะเอามือออกจากกระโปรงของคิสะพร้อมกระบอกฉีดยาและกาวในมือ ทำให้คิสะตัวแข็งทื่ออย่างรวดเร็ว
“มีอะไรผิดปกติเหรอ? เข็มฉีกยาไม่ใช่อาวุธ ขี้ยาทุกคนมีมันอย่างน้อยหนึ่งอันทั้งนั้น!”
“นั่นมันอาชญากรรมแล้วนะ เธอเป็นพวกขี้ยาเหรอ?”
“อย่ามาล้อกันเล่นนะ ยังไงก็ตาม แค่นี้ก็ตรวจร่างกายเสร็จแล้วใช่ไหม?”
“ยัง…”
มิคาโดะเอานิ้วจิ้มผมของคิสะ เพราะเขารู้สึกว่ามองเป็นบางที่ส่องประกายอยู่ในนั้น ซึ่งไม่ใช่ปิ่นปักผมของเธอ เขาก็พบของแข็งบางอย่างอยู่กลางผมของเธอ
“อ-อย่าเล่นผมของฉันมากขนาดนั้นสิ…”คิสะตัวสั่น ราวกับเธอพยายามซ่อนความเขินอายเอาไว้
เมื่อเห็นอย่างนั้น มิคาโดะเร่งการตรวจสอบ เขาบอกตัวเองให้สงบลง จากนั้นก็ดึงวัตถุบางอย่างออกจากผมของเธอ
“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน นี่คืออะไร?”
เขาเอามันออกมาต่อหน้าต่อตาของคิสะ เธอขมวดคิ้ว
“…ท่อเป่าลูกดอก ฉันวางแผนจะล่าหมีระหว่างทางกลับบ้าน”
“โกหกแหงๆ คนที่ถูกล่าคือฉัน!”
“เรามีหมีตัวใหญ่อยู่แถวนี้ ใกล้กับโรงเรียนอนุบาล”
“คงมีหลายคนที่โดนมันกินเข้าไป..”
“ใช่…แม่ของฉันหลายคน”
“เธอมีแม่หลายคน?”
“ตอนนี้พอใจรึยัง! นายยังคงแตะต้องฉันโดยไม่มีหลักฐานแน่ชัด และงานของเราเองก็ยังไม่ได้เริ่ม หยุดลวนลามร่างกายของฉันได้แล้ว!” คิสะจ้องไปที่คิทามิคาโดะ
“หายโกรธฉันรึยัง! ยังไงฉันก็จะจบเรื่องนี้ให้ได้!”
มิคาโดะเห็นเส้นด้ายที่ดูไม่เป็นธรรมชาติห้อยอยู่ที่คอเสื้อของคิสะ คิสะตอบสนองโดยการถอยไปข้างหลัง
“นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฉันไม่อนุญาต ถ้านายดึงมันเสื้อผ้าของฉันจะหลุดนะ!”
“ราวมันว่ามันจะเกิดขึ้นที่จริงๆนั่นแหละ”มิคาโดะสะบัดมือและดึงเชือกที่อยู่ใต้เสื้อผ้าของเธอ
ในท้ายที่สุดเขาก็ดึงมันออกมา รวมกับสิ่งที่ได้มาก่อนหน้านั้น มิคาโดะมองไปบนพื้นที่มีทั้ง ปืนช็อตไฟฟ้า เข็มฉีดยา ท่อเป่าลูกดอก กาว และตอนนี้รวมถึงเชือก
“…ดังนั้น หลังจากที่เธอตรึงฉันด้วยท่อเป่าหรือปืนช็อตไฟฟ้า เธอจะฉีดยานอนหลับให้ฉัน โดยใช้เข็มฉีดยา ปิดประตูด้วยกาวเพื่อสร้างพื้นที่ มัดฉันไว้ด้วยเชือกและจับฉันไว้ใช่หรือไม่”
“นายเป็นหมอดูหรืออะไรกันแน่!?” คิสะเบิกตากว้าง
มิคาโดะถอนหายใจกับคำพูดของเธอ เขาเก็บสิ่งของทั้งหมด แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอวางแผนอะไรไว้หลังจากที่จับเขาสำเร็จ แต่เขาเดาว่าคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขา
“เธอไม่มีอาวุธอื่นอีกแล้วใช่ไหม!”
“ใช่ นั่นคือ’อาวุธ’ทั้งหมดที่ฉันมี”
“ดูเหมือนว่าฉันต้องตรวจร่างกายเธออีกครั้ง!!”
“จะทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ ดูเหมือนอีกไม่นานตัวปัญหาจะมาในอีกไม่กี่วินาทีนะ”
เมื่อมองไปทางที่คิสะชี้ เขาเห็นคาวารามิยะ โคคาเงะถือกล้องมาด้วยมือทั้งสองข้าง มองไปรอบๆเพื่อหาเหยื่อของเธอ
“ฮึ่….”
“ส่วนตัวแล้วฉันไม่คิดจะห้ามหรอกนะถ้านายจะลวมลามฉันต่อหน้าเธอ แต่คนอื่นๆยังไงนะถ้าข่าวฉาวนนี้ดันหลุดออกไป” คิสะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มิคาโดะกำหมัดแน่น
“เอาล่ะ…คงจะดีถ้าเธอไม่ได้มีอาวุธติดตัวเพิ่มอีกแล้ว”
“ฟู่…ในที่สุดเราก็สามารถเริ่มงานของเราได้แล้ว”
“ความผิดใครกันล่ะที่ทำให้เราช้าขนาดนี้!”
“ความผิดฉันเองแหละที่เอาปืนไฟฟ้ามา ฉันผิดเองที่เอาอาวุธมา ฉันขอโทษ ฉันจะเรียนรู้จากความผิดพลาดนี้ในอนาคตแน่นอน”
“ทำไมฉันรู้สึกไม่ดีกับคำขอโทษนี้เลยแฮะ”
มิคาโดะรู้สึกเหนื่อยแล้วจึงเข้าไปในห้องสมุด สิ่งแรกที่เข้ามาในจมูกเขาคือกลิ่นของหนังสือและเอกสารเก่า น่าเสียดายที่ห้องสมุดนั้นไม่มีคนเลย แต่กลับเต็มไปด้วยหนังสือจำนวนมากวางเป็นระเบียบ คิสะเข้ามาทีหลังและปิดประตูอย่างใจเย็น
–ที่นี่คือ….สนามรบของเรา
————
ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ
YOU MAY ALSO LIKE
