[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก - ตอนที่ 50 Volume 2 ปัจฉิมบท

ปัจฉิมบท

ภายใต้ท้องฟ้าที่สุดใสและพื้นดินเขียวขจี แถวของผู้คนและม้ากำลังเดินทัพผ่านทะเลทรายที่ร้อนระอุ พวกเขามีประกายแห่งความหวังในการกลับบ้านเกิด

 

วันที่สี่ เดือนเก้า ปีจักรวรรดิที่ 1023 กองทัพจักรวรรดิที่สี่กำลังเดินทางกลับบ้าน

 

ธงทหารต่างๆถูดจัดแสดงขึ้นมากมาย ที่เด่นชัดสุดคือธงของเจ้าหญิงลำดับที่หกและภายใต้ธงเหล่านั้นมีธงของราชวงศ์ของมหาจักรวรรดิแกรนท์ด้วย

 

“…หวังว่าเซอร์เบอรัสจะทำหน้าที่ได้ดีนะ”

 

ลิซเจ้าหญิงผมแดงกล่าวขณะขี่ม้า

 

“หวังว่าจะไม่อารมณ์เสีย ควรซื้ออะไรไปฝากหน่อยดีไหม?”

 

เจ้าชายลำดับที่สี่ ฮิโระอยู่เคียงข้างเธอ

 

“ไม่เคยออกจากบ้านนานกว่าหนึ่งเดือนเลย ดังนั้นก็เลยไม่รู้จะรับมือกับเซอร์เบอรัสจังยังไง”

 

ลิซสงสัยได้ไม่นานและก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

 

“แต่คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก เพราะพยายามให้เซอร์เบอรัสทำงานมาสักพักแล้ว”

 

“…ทำอะไรของเธอไปหะลิซ?”

 

“ฉันได้แต่งตั้งให้เซอร์เบอรัสจังเป็นผู้บัญชาการป้อมเบิร์กจนกว่าฉันจะกลับ”

 

“….เอ๋ เซอร์เบอรัสเนี่ยนะผู้บัญชาการ?”

 

“ใช่แถมยังดูมีความสุขมากอีกด้วย.”

 

“ไม่ ผู้บังคับบัญชาการไม่ใช่เครื่องประดับนะลิซ แต่มันเป็นงานนะ.”

 

“ก็ได้ส่งจดหมายไปหาท่านลุงแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะงั้นเลยดูแลงานเอกสารให้อยู่”

 

“เฮ้อ………ไม่ ชั้นคิดว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยนะลิซ.”

 

เขารู้สึกเห็นอกเห็นใจคิออร์กมาก เขารักหลานสาวคนนี้มากเกินไป จนบางทีก็โอ๋เกินความจำเป็น ปัญหาคือทริส เขามีหน้าที่คอยหยุดลิซไม่ให้ทำอะไรบ้าๆแบบนั้น นี่เขาทำบ้าอะไรอยู่

 

“ท่านเซอร์เบอรัสเป็นผู้บัญชาการที่ดี ไม่เคยรู้จักสัตว์ที่มีจิตวิญญาณเท่านี้มาก่อนเลย.”

 

“…งั้นเหรอ?”

 

ฮิโระคิดว่าเขาเป็นสัตว์ที่มีจิตวิญญาณอย่างแท้จริง ฮิโระคิดในใจ แต่ทริสจะโอ๋เซอร์เบอรัสมากเกินไปหรือเปล่า

 

“ฮะฮ่ะ ดูเหมือนท่านกำลังลำบากใจนะครับ”

 

นายทหารชั้นสอง ดริกส์เข้าร่วมบทสนทนาด้วย

 

“วางใจได้ กระผมจะอยู่กับท่าน กระผมเก่งเรื่องงานเอกสารมากเลยนะครับ”

 

ขณะที่ฮิโระกำลังจะพูด ทริสก็ดึงม้าของเขาเข้ามาใกล้ดริกส์อย่างมีความสุข

 

“โอ้ว ฝากด้วยนะ!”

 

“อ่อก”

 

การตบอย่างแรงทำให้ดริกส์กลับมามีสติอีกครั้ง

 

“ไม่ น่าเสียดายที่กระผมไม่เก่งเรื่องเอกสาร เอกสารส่วนใหญ่ท่านฮิโระเป็นคนจัดการ และรู้สึกแย่กับเรื่องนั้น.”

 

ไม่ใช่ส่วนใหญ่ แต่ทั้งหมด ฮิโระอยากจะตะโกนออกไป แต่เขาก็ปล่อยไป

 

“อืมเขามียศสูงกว่านาย แต่ทำไมทำตัวคุ้นเคยกันจัง?”

 

“เพราะฤทธิ์เหล้าล่ะมั้งครับ?”

 

“หมายความว่ายังไงมากกว่านั้น―.”

 

“คิดว่าไง เอาสักหน่อยไหม?”

 

ดริกส์เอนหลังทำหน้าเคร่งเครียด

 

“เอ่อ ขอโทษด้วยกระผมไม่ชอบดื่ม…”

 

“ถ้างั้นไว้กลับไปที่ป้อมเบิร์กค่อยจัดงานเลี้ยงฉลองต้อนรับกลับบ้านและต้องดื่มให้หมด.”

 

ทริสหัวเราะขณะนั่งอยู่บนม้า ลิซมองดูอย่างมีความสุข แต่ฮิโระได้แต่เอามือแตะหน้าผากด้วยความปวดหัว

 

“ชั้นอยากได้ข้าราชการเก่งๆอะ…”

 

เงาขนาดใหญ่มาอยู่ข้างฮิโระ

 

“มังกรตาเดียว มิลล์เป็นยังไงบ้าง?”

 

เมื่อเขามองขึ้นไปก็เจอกับกาด้า

 

“ไม่มีปัญหาอะไร ส่งเธอไปที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งระหว่างกลับเมือง ดังนั้นชั้นเองก็จะส่งคนคุ้มกันไปที่นั่นเช่นกัน.”

 

ฮิโระกล่าวเสริม มองไปที่สีหน้ากังวลของกาด้า

 

“โอ้ถ้ากลัวว่าเธอจะถูกรู้ตัวตนจริงๆ ไม่ต้องกังวลเลย ให้ลิซเลือกคนที่ไว้ใจได้เอาไว้แล้ว เพราะงั้นมั่นใจได้”

 

“แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร?”

 

“แน่นอนจากนี้ไปหมู่บ้านของเธอ หมู่บ้านสุเรชจะเป็นส่วนหนึ่งของมหาจักรวรรดิ จำนวนโจรและมอนสเตอร์จะลดลง และป้อมเบิร์กจะเคลื่อนไหวทันทีหากมีอะไรเกิดขึ้นกับหมู่บ้าน.”

 

เมื่อฮิโระได้ยินว่ามิลล์มาจากหมู่บ้านสุเรชเขาก็ตระหนักถึงธรรมชาติที่แท้จริงที่มาจากตัวเธอ

 

หมู่บ้านสุเรชเป็นหมู่บ้านที่ฮิโระช่วยจากกองโจรก่อนหน้านี้ก่อนที่จะเข้าร่วมกับกองทัพจักรวรรดิ และคนที่จัดหาเสบียงให้เขาคือพ่อของมิลล์ หัวหน้าหมู่บ้านคุคุริ

 

“ถึงแบบนั้นก็เถอะกังวลเกินไปแล้วนะ.”

 

“ถ้าให้ข้าพูดเอง ข้าพาเธอไปตกอยู่ในอันตรายมากมาย แต่ข้าต้องการให้มิลล์ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขโดยที่ไม่มีใครรู้ตัวตนของเธอ แค่นั้นเอง”

 

กาด้ามองไปข้างหลังเธอ มีรถม้าที่มิลล์ซ่อนตัวอยู่

 

“ต้องขอบคุณด้วยที่ให้เธอได้ขึ้นรถม้า.”

 

อากาศข้างนอกร้อนเกินไปสำหรับเธอ และการอยู่บนหลังม้าเป็นเวลานานทรมานมาก

 

“ไม่เห็นต้องกังวลกับมันเลยนี่ ติดหนี้ชั้นหนึ่งครั้งแล้วนะ.”

 

ฮิโระหัวเราะออกมา มิลล์เป็นลูกสาวของผู้มีพระคุณของเขา ไม่มีทางที่เขาจะปฏิบัติตัวแย่ๆใส่เธอ

 

“แล้วข้าควรจะเอาไงต่อไปดี?”

 

กาด้าตั้งคำถาม เขาไม่มีที่ไป

 

เขาเป็นปีศาจจากทางประเทศหมู่เกาะทางตอนใต้ ปัจจุบันหมู่เกาะทางใต้มีความขัดแย้งเรื้อรัง มันได้เข้าสู่ช่วงเวลาของสงครามของขุนนางหลายสิบคนที่แย่งชิงดินแดน กาด้าเองก็เหมือนจะเบื่อหน่ายและได้พ่ายแพ้ให้กับการต่อสู้กับผู้ครองดินแดนมากอำนาจทำให้เขาตาย ในขณะที่เขาพยายามจะฟื้นคืนชีพ ผู้ใต้บังคับบัญชาก็ทรยศเขา และก็จบลงด้วยการตาย

 

ขณะที่คิดว่าเขากำลังจะตาย เขาก็ตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในราชอาณาจักรลิชไทน์ เขาเห็นสถานการณ์ปัจจุบันและสร้างความทะเยอทะยานใหม่ภายใต้การนำของมิลล์แต่เขาก็พ่ายแพ้เช่นเดิม และตอนนี้ก็มาอยู่ที่นี่

 

“คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มานานแล้ว”

 

แม้ว่าเขาจะเสียความรู้ที่ได้รับมาในฐานะลอร์ดและดาบจักพรรดิปีศาจ แต่ความสามารถของเขาก็เกินกว่านักรบธรรมดาทั่วไป เนื่องจากเอาชนะเจ้าชายของราชอาณาจักรลิชไทน์ได้ หากเขาอยู่ในกองทัพคงไม่เป็นปัญหา

 

“น่าๆ ไม่ต้องกังวล ไม่ทำอะไรแย่ๆกับนายหรอก.”

 

“แต่พอเห็นหน้าแกแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นอะดิ…”

 

เขาพูดแบบนั้นและกลับไปยังรถม้าด้านหลัง

 

ฮิโระยิ้มเล็กน้อย เขามองไปยังมหาจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่ในระยะไกล

 

(คงจะได้รับเชิญในเร็วๆนี้ สงสัยว่าจะให้ชั้นทำอะไรต่อไป…)

 

เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็หดหู่เล็กน้อย หากเขาไม่สามารถแก้ปัญหาได้ เขาก็โดนโยนความผิดมาให้

 

แต่ส่วนหนึ่งของเขาเองก็สนุกสนานกับการได้ทำอะไรท้าทาย

 

(ต้องระวังอย่าทำงานมากเกินไป นี่แหละนิสัยเสียขั้นรุนแรงของชั้น.)

 

สิ่งที่เขาต้องทำคือผลงานเพื่อเลื่อนขั้นในฐานะนายทหารชั้นสาม แม้ว่าจะมีตำแหน่งเจ้าชายลำดับที่สี่ แต่มันก็ไม่มั่นคงพอ เส้นทางสู่เป้าหมายสูงสุดเขายาวไกล เขาเพิ่งมาถึงจุดเริ่มต้น

 

(พอพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว…)

 

เขาจำได้และหยิบไพ่ใบหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา จักรพรรดิอัลทิอุสได้มอบมันให้กับเขาก่อนที่จะกลับโลก ตอนแรกมันเป็นสีขาวธรรมดา แต่ตอนนี้มันดำลงประมาณหนึ่งในสาม