“วันนี้ชั้นอยากจะพาเธอไปที่อื่นบ้าง สนใจมั้ย”

“เอ๊ะ”

วันรุ่งขึ้นตอนกลางวัน ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านยุย

ปกติถ้าไปที่ประจำ สีหน้าเธอจะดี พร้อมจะออกเที่ยว แต่พอเปลี่ยนที่ สีหน้าเธอออกการกังวลอย่างเห็นได้ชัด

 

“ไม่ไปร้านเน็ตเจ้าประจำแล้วเหรอ”

“ถูกต้อง”

“…ร้านเน็ตที่เดิมไม่ได้เหรอ? ไปที่อื่นแล้ว..ชั้นกลัว”

ยุยมีสีหน้ากังวล ตัวสั่นน้อยๆ ปกติถ้าเห็นสภาพนี้ก็อยากจะโอ๋เธอ แต่ไอเดียยูมะคือจะรักษาโรคสื่อสารไม่เก่งให้ได้ ฉะนั้นครั้งนี้เขาต้องหักห้ามใจ

“เธอเชื่อใจชั้นใช่มั้ยว่าชั้นอยากจะเป็นกำลังให้เธอ และพยายามที่่จะรักษาโรคสื่อสารไม่เก่งของเธอด้วย”

 

“…อืม”

“โอเค ทีนี้ คิดว่าเราต้องใช้เวลาอีกประมาณสักเท่าไรดีถึงจะรักษาได้”

“อืม ยังไม่รู้เลย”

ตั้งแต่ที่พบหน้าครั้งแรก เขาก็ครุ่นคิดมาตลอด

(ตั้งแต่ตอนนั้น อาการก็ไม่ดีขึ้นแบบที่คาดการณ์ไว้เลย)

เอาจริงๆ ถ้ามองอีกมุม ยุยเริ่มพูดได้มากขึ้น มาได้ถึงจุดนี้ก็ก้าวหน้ามากแล้ว

แต่ว่ามันก็ยังไม่ถึงจุดที่เขาพอใจ

 

คือกับตัวเขาเอง ไม่มีปัญฆาหรอก แต่เขาเกรงตอนยุยไปเจอคนอื่นช่วงที่เขาไม่อยู่นี่แหละ 

เรื่องสีผมของเธอเป็นอะไรที่หลีกเลี่ยงไม่ให้คนปากหมาล้อ ฉะนั้นอย่างน้อย ขอแค่เธอมั่นใจตัวเองมากกว่านี้เวลาเจอคนปากหมาก้ยังดี

“เมื่อก่อนชั้นก็เป็นโรคสื่อสารไม่เก่ง เรื่องนี้ชั้นยังไม่เคยบอกนายสินะ”

 

“เอ๋..เรื่องจริงเหรอ”

“จริงสิ เป็นเหมือนนายนี่แหละ ในระหว่างที่เล่นเกม ชั้นก็คิดเสมอว่าอยากเป็นเพื่อนกับนาย”

“…แฮะแฮะแฮะ”

ยุยมีสีหน้าขวยเขิน หัวเราะอายๆ

“ดีใจจังเลย ไม่นึกว่ายูมะจะเป็นเหมือนกับชั้น”

 

“อืม ก็..นะ”

“แต่ว่านี่พูดจริงเหรอที่ว่าเคยเป็นโรคสื่้อสารไม่เก่ง ตอนพบยูมะครั้งแรกชั้นไม่เห็นแววว่าจะเคยเป็นแบบนี้มาก่อน กลับกัน ชั้นคิดว่ายูมะมีสกิลมนุษยสัมพันธ์เป็นเลิศด้วยซ้ำ”

“เรื่องนี้ชั้นเก็บไว้เงียบๆ มีเนเน่นี่แหละที่รู้ความจริง และเป็นคนคอยช่วยเหลือเรื่องโรคของชั้น เนเน่แกมนุษยสัมพันธ์ระดับโหดอยู่แล้ว เมื่อวานเจอเนเน่แล้วใช่มั้ยล่ะ

“อืม”

 

“นั่นล่ะ ชั้นคิดว่าถ้าเป็นไปได้อยากให้นายเจอหน้าเนเน่แล้วสนิทกัน คิดว่าไงล่ะ”

 

“…”

ยุยยังคงเงียบ สีหน้ากังวลไม่ตอบ ก้มหน้าหลบตา

“..จะดีเหรอ? พี่สาวของยูมะ ไม่คิดว่าสีผมชั้นแปลกเหรอ”

“ไม่คิดแน่ เรื่องนั้นลืมไปได้เลย ถ้ากังวลเรื่องนั้น เลิกคิดได้เลยครับ”

ยูมะตอบกลับด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด ยุยเงยหน้าสบตาขึ้น

“ไม่เป็นไรจริๆงนะ”

“เออน่า ไม่เป็นหรอก จริงๆชั้นรายงานสถานการณ์ของชั้นกับนายให้เนเน่ฟังแล้ว เธอเป็นคนบอกเองเลยว่า “ยังไงยุมะก็ต้องพาเธอมาให้ได้นะ”  แต่แน่นอนว่าชั้นไม่อยากฝืนใจเธอมากไปกว่านี้ ถ้าเธอไม่อยากไปจริงๆ ก็จะล้มเลิกความคิดนี้ละ”

“ไป..สิ”

“ถึงแม้ว่ายุยจะตัวสั่นตอนตอบ แต่คำตอบก็ชัดเจนว่าไป

“ถ้ายูมะพูดด้วยความมั่นใจขนาดนั้น ชั้น..จะเชื่อใจยูมะ”

ความรู้สึกที่ว่ายุยเชื่อใจเขาขนาดนี้ ทำให้ยูมะรู้สึกดีใจปนเขิน รู้สึกได้ว่าแก้มเขาต้องแดงแน่

“งั้นเราไปกันเถอะ”

 

***

สถานทีที่จะไปคือ ข้างๆสถานีรถไฟ ห่างออกมาเล็กน้อย เดินมาขึ้นรถโดยสารประจำทางประมาณสิบนาที

 

“เอ๋…”

“ฮะฮะ คิดแล้วว่านายจะต้องตกใจ นี่แหละที่ๆชั้นอยากพานายมา คือ ร้านเสริมสวย”

ห่างออกมาจากสถานีรถไฟย่านธุรกิจใจกลางเมืองเล็กน้อย มีสถานเสริมความงามชื่อ เวิร์ลเบรคเกอร์ ตั้งอยู่

ชื่อร้านเสริมสวยเหมือนชื่อท่าไม้ตายตัวละครในเกมเลย 

 

ป้ายร้านมีรูปวาดเหล่านักรบสาวถืออาวุธอยู่ข้างๆชื่อร้าน  เชื่อว่าใครมาเห็นป้ายครั้งแรกต้องสะดุดตาและคิดในใจแน่ว่ามาผิดร้านรึเปล่า

 

ตรงทางเข้าร้าน มีป้ายเขียนว่า “เรียนเชิญท่านที่ต้องการเปลี่ยนตัวเอง ต้อง ณ.เวลานี้ ที่นี่เท่านั้น” ข้างๆป้ายมีรูปนักรบสาวในสภาพโชกเลือด แต่ยังพร้อมฮีดสู้เขียนติดไว้

ยุยเงยหน้ามองทั้งป้ายร้านและป้ายทางเข้า

“….ที่นี่ใช่ร้านเสริมสวยเหรอ”

“ใช่แล้ว ที่นี่แหละ  ไม่ต้องทำหน้ากังวลขนาดนั้นก็ได้”

 

“ตรงป้ายเห็นเขียนด้วยว่า  ป้ายนี้เช่ามานี่นา”

“ฝีมือของเนเน่ ลงทุนไปเช่าป้ายและออกแบบมาเพื่อเราสองคนนี่แหละ”

“ห๊ะ ยูมะ แค่เรื่องเท่านี้เอง พี่เค้า  ใช้เงินไปเท่าไรนิ”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ก็ถ้าเนเน่มีกำลังทรัพย์ขนาดเป็นเจ้าของกิจการระดับเช่าที่ย่านธุรกิจได้ เรื่องเท่านี้คงไม่กระเทือนหรอก”

 

 “พี่เขายังดูสาวแท้ๆแต่เป็นเจ้าของกิจการแล้วเหรอ”

“ใช่แล้ว ถึงบางจุดพี่เขาอาจจะดูแปลกๆบ้างก็เถอะแต่รับประกันว่าพี่เนเน่เป็นคนดีแน่นอน ไม่ต้องกังวล”

“อืม”

ยูมะส่งรอยยิ้มให้เพื่อให้ยุยลดความกังวล

(กูก็พูดไปงั้นแหละ ข้างในใจนี่อย่างร้อนรุ่มเลย ขอร้องเนเนน่ก็จริงแต่ไม่นึกว่าพี่เขาจะเล่นใหญ่ไฟกระพริบขนาดนี้)

ยูมะนึกถึงเรื่องในอดีตที่ผ่านมา หัวเราะขื่นๆ มีอะไรมากมายเกิดขึ้นและเนเน่ก็ช่วยเขาไว้จริงๆ 

ยูมะสูดลมหายใจเข้าลึก เปิดประจูกระจกเข้าไปในร้าน

 

“ขอรบกวนด้วยครับ”

ภายนอกกับภายในร้านคือคนละเรื่องเลย ข้างนอกแฟนตาซีแต่ข้างในนี่คือร้านเสริมสวยตกแต่งคล้ายเน็ตคาเฟ่ มีที่ว่างพอสมควร

 

ยุยเดินตามหลังยูมะเงียบๆ มองซ้ายขวาอย่างระแวงเพราะไม่เคยชินกับการมาที่แบบนี้

“เนเน่ มาแล้วครับ”

“เคจ้า กำลังไป”

ยูมะส่งเสียงทัก มีเสียงแจ่มใสตอบกลับมา

ข้างในร้านมีเสียงเหมือนโลหะกระทบกันแกร๊งๆด้วย สักพัก มีคนโผล่มาในสภาพนักรบสาวแต่งชุดคอสเพลย์ใส่เกราะแบบฟุลอาเมอร์ แถม ใส่หน้ากากคาบูโตะด้วย

 

“ห๊ะ”

ยุยตัวแข็งทื่อไปแล้ว  ส่วนยูมะยกสองมือปิดตาเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตากับคนสวมชุดตรงๆ

ชุดเกราะฟูลอาเมอร์ราวกับหลุดมาจากมังงะหรืออนิเมะพวกเซ็นไตที่ออกมารักษาความสงบสุขจากปีศาจร้าย

ที่หน้ามีหน้ากากคาบูโตะฟูลเฟสสวมอยู่ มือหนึ่งถือดาบใหญ่ขนาดเท่าตัวคนจริงมาด้วย

 นี่คือตัวละครชื่อ บาริโอเต้ เป็นตัวละครอนิเมะที่เนเน่ชื่นชอบมาก

“ฮะฮะฮะฮะ ข้ารออยู่นานแล้ว สงครามจากชาติก่อนที่สู้กันมาตลอด ขอให้มันจบลงที่ตรงนี้แหละ”

“เอ๊..เอ๋”

เนเน่โพสแอ๊คท่าในขณะที่พูดไปด้วย ส่วนยุยที่เห็นเน่เน่ในสภาพนี้ตกใจจนไม่ขยับตัว

“..ทำอะไรของพี่เนี่ย”

“เอ๋..?ได้ยินว่าเป็นคนที่มีอาการเครียดจัดเวลาพบปะคนอื่น  ชั้นก็เลยจัดชุดใหญ่ให้น้องเขาไม่เครียดเพื่อน้องชายที่อุตส่าขอร้องไง

“ขอร้องอะใช่ แต่เล่นขนาดนี้ก็เวอร์ไป”

“ง่า สายตายูคุงเย็นชาเหลือเกิน”

“อย่างน้อยถอดหน้ากากคาบูโตะออกก็ยังดีครับ ยุยเขากลัวจะแย่แล้วมั้ง”

“จ้า”

 

**

 

จบCH5-1

ตอนหน้ามาลุ้นกันนะครับ ว่าเนเน่จะป่วนยุยกับยูมะขนาดไหน

 

 ถ้ารอได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon