ในอีกด้านหนึ่ง ยุยมีสีหน้าแดงแป้ด เธอเข่าทรุดนั่งบนพื้รอเมื่อได้ยิบทสนทนาว่า”ยูมะคุง เธอจะทนุถนอมยุยใช่มั้ย” “ครับผมจะทนุถนอมยุยครับ”

ตอนแรกยุยเข้าใจว่าหูฝาดเข้าใจผิดไปเสียอีก

เธอยิ่งอายกว่าเดิมอีกเมื่อเห็นคุณแม่เห็นตัวเธอเองว่าลอบฟังอยู้ แต่แม่เธอเองยังกล่าวกับคนในห้องรับแขกว่า “ไม่มีใครอยู่”

แม่เธอส่งสัญาณมือเป็นเชิงว่าให้ยุยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กลัวห้องตัวเองซะ เธอเลยงอนิ้วชี้เข้าหานิ้วโป้งเป็นสัญญาณว่ารับทราบค่ะ

ยุยหีวใจเต้นแรงมากจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังลั่น รีบเดินกลับห้องอย่างระวังไม่ให้ยูมะรู้ตัว เมื่อปิดประตูห้องเรียบร้อย เธอนั่งกับเตียงพร้อมเสียงหัวใจเต้นแรง

ยุยไม่ได้ยินเสียงพ่อเธอที่บอกว่า จะใช้ทั้งชีวิตทถุถนอมยุยใช่มั้ย  สิ่งที่ยุยได้ยินมีเพียงเสียงยูมะที่ตอบอย่างจริงจังว่าจะทนุถอนอมยุยจากปากยูมะเท่านั้น

ถึงตอนนี้เสียงหัวใจเธอยังคงเต้นโครมครามไม่หยุด

ยุยได้ยินว่ายูมะจะทนุถนอมเธอ ไม่สิ สิ่งที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงไม่หยุดคือคำพูดนั้น เธอคิดว่าเธอไม่ได้เข้าใจผิด กับคำพูดที่ยูมะบอกว่า “ได้โปรดยกลูกสาวให้ผมด้วยครับ”

ระหว่างกำลังครุ่นคิดกับเรื่องนี้ ยุยได้ยินเสียงเค่าะประตูเล่นเอาสะดุ้งเฮือกกระโดดโผลงขึ้นมา

“ยุย ขอแม่เข้าไปได้มั้ย”

หลังจากแม่ยุยกล่าวจบ ยุยรีบตอบ “ๆอ..อืม เข้าได้เลยค่ะ”

แม่ยุยเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง พอเห็นสีหน้ายุย แม่แค่นหัวเราะห

“ไหวมั้ยลูก หน้าแดงมากเลยนะ”

“เอ่อ..คือว่า”

“ดูจากสีหน้าลูกแสดงว่าได้ยินคำพูดยูมะทุกคำตั้งแต่แรกเลยสินะ”

“….อืม”

ยุยพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความอายสุดขีดให้กับแม่ทีเข้ามาคุยกับเธอ

“เอ่อ..คือว่า..แม่คะ”

“ว่างายคะ”

“สิ่งที่หนูได้ยินตะกี้หนูไม่ได้ฟังผิดมันคือเรื่องนั้นใช่มั้ยคะ”

“เรื่องนั้นมันคือเรื่องไหนคะลูก”

“มันคือ…เรื่องที่ว่ายูมะชอบหนู…จริงรึเปล่าคะ”

“ใช่ ถูกต้องแล้วจ้า”

“เอ๋ ทั้งหนูทั้งยูมะต่างคนต่างก็ชอบ…”

“ก้ถูกแล้วไง”

พอเจอบุคคลที่สามกล่าวในเรื่องที่ว่าตัวเองชอบ ยุยรู้สึกอายม้วนต้วน เธอเอามือสัมผัสแก้มตัวเอง รู้สึกได้ว่าแก้ทร้อนราวกับมีไฟอยู่ข้างใน

“หนูควร..ทำไงต่อดีคะคุณแม่…..หนูอายมากจนต่อจากนี้คงไม่กล้าเจอหน้ายูมะคุงแล้วค่ะ”

คุณแม่หรี่ตามองด้วยความอ่อนโยนขณะจ้องมองอากัปกริยาลูกสาวเธอ

“นั่นสินะ  งั้นก็กล้ำกลืนความอับอายแล้วเดินหน้าต่อไปสิ”

“เอ๋”

”ตอนนี้ต่างคนต่างก็รุ้ถึงความรู้สึกอีกฝ่ายแล้ว หนูก็แค่อ้อนเขาในสิ่งที่ลูกอยากจะทำโดยไม่ต้องไปสนเรื่องอายไง”

“แต่ว่า..ทำแบบนั้นมัน…”

“แม่เข้าใจความรู้สึกของลูก แม่ถึงไม่บังคับนะ แต่แม่เชื่อว่าถ้าหนูทำตามสิ่งที่แม่พูด ยูมะจะดีใจมากๆนะ”

“…งั้นเหรอคะ”

“แน่นอน แม่มั่นใจมากว่าถ้าหนูอ้อนยูมะ ยูมะต้องดีใจมากๆค่ะ”

“….อืม

“ฮะฮะ แม่บอกได้เลยว่าถ้าหนูอ้อนพร้อมกับท่าทีที่หนูแสดงให้แม่เห็น การันตีว่ายูมะดีใจมากแน่  …เดี๋ยวแม่จะกลับห้องรับแขกละ ยุยจะเอาไงต่อคะ”

“ขอหนูไปทำใจให้เย็นกว่านี้ก่อนดีกว่าค่ะ..”

“รับทราบ แม่เอาใจช่วยนะ”

หลังจากแม่ยุยกลับเข้าห้อง เธอกลับไปที่ห้อง ล้มตัวนอนบนเตียง กอดและเอาหน้าซุกหมอนข้างด้วยกริยาน่ารัก สีหน้ายังแดงก่ำ หัวใจยังเต้นระรัวด้วยความอายและความสุขล้นจนดีใจ ต่อจากนี้เธอควรจะทำไงต่อดีนะ

“…ได้กลิ่นยูมะ..จากหมอนข้างด้วยแหละ”

เธอสูดลมหายใจเข้าแรงกว่าเก่าเพื่อดมกลิ่น

เธอเพิ่งนึกได้ว่ายูมะเพิ่งจะนอนด้วยกับเธอบนเตียงตรงนี้

“ชั้นชอบ…กลิ่นนี้จังเลย”

(คนที่นิสัยดีจะมีกลิ่นกายชวนพึงปรารถนา) คำนี้เธอเคยได้ยินมาก่อนแล้วตอนนี้เธอกำลังหลงใหลกับมันเลย

ยุยนึกถึงตอนที่ยูมะเองก็พูดออกมาว่า “ยุยมีกลิ่นหอมดีจัง”

 

 

“…แหะๆๆๆ”

ยุยมีความสุขมากๆเมื่อคิดว่าคนที่เธอชอบก็คิดแบบเดียวกับสิ่งที่เธออยู่จนสีหน้าออกการการเก็บไม่มิดเลย

ยุยสูดกลิ่นยูมะจากหมอน หายใจเข้าลึกยิ่งกว่าเดิม ยิ่งสูดเธอยิ่งรู้สึกผ่อนคลายพร้อมด้วยหัวใจเต้นตึกตักจากความสุขล้น ยุยกอดหมอนข้าวราวกับแทนที่หมอนข้างเป็นตัวยูมะเอง

 

“…จากนี้ชั้นควรทำไงต่อดีน้า…”

หลังจากนี้ ยุยจมเจ่าอยู่กับความนึกคิดตัวเองขณะซบหมอนไปด้วย

 

จบ ch22-5

 

 

*****

หมายเหตุจากผุ้แปล

ไม่เจอกันซะนาน อัพตูมเดียวเลยน่าจะจุใจนะครับ พอดีว่าเฟสมันหารหัสเข้าไม่เจอเลยไม่ได้อัพยาวเลย พอเจอแล้วก็เลยจัดหนักซะหน่อย หวังว่าทุกท่านจะชอบนะครับ

 

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon