ยูมะเดินมาหาที่เตียง กล่าว

“ขอถามอีกรอบละกันว่ามีอะไรที่อยากได้มั้ย ต้นเหตุเธอป่วยเกิดจากชั้นเองฉะนั้นจะขออะไรที่เอาแต่ใจ ผมพร้อมทำให้ไม่มีปัญหาครับ”

“บอกแล้วว่าไม่ต้องคิดมากแท่้ๆ..”

“เวลาที่อ่อนแอให้พึ่งพาคนอื่น ก่อนหน้านั้นเป็นเธอเองที่พูดคำนี้กับผมเองนะ”

“..ชั้นคิดว่าตัวชั้นเอาแต่พึ่งพายูมะมานานเกินแล้วน่ะสิ”

“เออน่า ช่างมันเถอะ สรุปมีอะไรที่อยากขอร้องมั้ยครับ”

“อืม ถ้างั้น แปะแผ่นลดไข้ให้ชั้นหน่อยละกัน”

“อ้อ นี่น่ะเหรอ”

ยูมะเดินไปหยิบแผ่นลดไข้ที่วางหัวเตียง ลอกฟิล์มออก ใช้มือหนึ่งเสยผมตรงหน้าผากยุยก่อนจะบรรจงแปะแผ่นลดไข้

“ขอบคุณนะ”

“มีอย่างอื่นอีกมั้ย”

“จริงๆเป็นเพื่อนคุยแค่นี้ชั้นก็ดีใจมากแล้วแต่ว่า..อืมมม”

“ว่าไง อยากขออะไรก็ว่ามาไม่ต้องเกรงใจครับ”

“”…บอกเองตะกี้ใช่มั้ยว่าเป็นคำขอเอาแต่ใจก็จะทำตามให้”

“อืม”

“ถ้างั้น..ขอซุกมือ..ชั้นจะดีใจมากๆ”

สงสัยเพราะพิษไข้มั้ง ทำให้เธอกล้าขอแบบนี้ มันก็แอบเขินหน่อยๆแหละ 

ยุยค่อยๆถอนมือออกจากผ้าห่ม ยูมะรู้งานยื่นฝ่ามือไปสัมผัสกับมือเธอ 

ฝ่ามือเล็กๆของเธอวันนี้อุณหภูมิสูงกว่าปกติ ยุยเอาฝ่ามือไปซบ

“ฮะฮะ มือยูมะเย็น รู้สึกดีจัง”

“มีอย่างอื่นที่อยากให้ทำอีกมั้ย”

“…อยากให้ลูบหัวหน่อย”

“ครับครับ”

ในขณะที่มือหนึ่งโดนยุยคว้าไปซบ ยูมะใช้อีกมือหนึ่งลูบหัวยุย บางทีคงเป็นเพราะพิษไข้ล่ะมั้งทำให้วันนนี้ยุยดูจะเป็นเด็กขี้อ้อนมากกว่าปกติ

“เน่…ยูมะ”

“หือ มีอะไรเหรอครับ”

“ทำไมยูมะถึงอ่อนโยนกับชั้นเหรอ”

“เพราะว่าเธอคือเพื่อนคนสำคัญ เหมือนเป็นน้องสาวของผมน่ะสิ”

ยูมะกล่าวจบ สีหน้ายุยแข็งไป

“…แค่นี่้เหรอ”

“เอ๊ะ?”

ตกใจหมด

เอาจริงๆ คำตอบในใจยูมะมันไม่ใช่เพื่อนหรือน้องสาวหรอก หัวใจที่เต้นตูมตามเพราะถูกถามกระทันหัน ทำเอาเขาอยากจะเปลี่ยนคำตอบ

“ที่จริงคือ..”

ตอนนี้หัวใจยูมะเต้นแรง สีหน้าเริ่มร้อน ทางยุยเองก็มีสีหน้าแดงไม่แพ้กัน

แต่ว่าสุดท้ายยูมะก็ไม่ได้ตอบออกไป มีเพียงความเงียบ ทว่าบางทีความรู้สึกของเขาแม้จะไม่ได้พูด แต่เธออาจจะรู้ได้ผ่านทางมือของผมและนิ้วที่ลูบอย่างอ่อนโยนแล้วก็ได้

“ยูมะ…มีอีกเรื่องชวนเอาแต่ใจที่อยากจะขอร้องได้มั้ย”

“เอ๊ะ? อ้่อ ได้อยู่แล้ว”

“…นอนด้วยกันได้มั้ย”

“…ง่า เธอนี่น้า บอกแล้วนะว่าให้มีความระมัดระวังมากกว่านี้หน่อย”

“ไม่ได้เหรอ”

“…แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวพอนะ”

ยูมะกล่าวจบ ขึ้นเตียง โดยมียุยที่กระเถิบไปจนเกิดที่ว่างพอให้นอนด้วยกันได้

ทันทีที่ยูมะนอนบนเตียง ยุยซบหน้าเข้ากับอกยูมะ ก่อนจะกอด

(โอ้ยย จะดีรึเปล่าวะเนี่ยที่ทำตามคำขอเธอ..”

ร่างกายของยุยช่างตัวเล็กน่ากอด นุ่มนิ่มไปหมดแถมยังอุ่นดีด้วย ความรู้สึกว่ายุยกำลังซบอกเขาอยู่เล่นเอาใจเต้น 

ยูมะลูบหัวยุยอย่างอ่อนโยน ทางยุยก็ตอบสนองด้วยการซูกเข้ากับอกเขาแน่นกว่าเก่า  มันเป็นความรู้สึกที่บอกได้ว่า สุขใจจนล้นเลย

ก่อนหน้านี้ที่เคยมาค้างบ้านยุยก็ได้นอนกอดเธอแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าสาเหตุมันเกิดจากเธอกลัวฟ้าผ่า

แต่ว่าตอนนี้สาเหตุมันคนละอย่างกัน เล่นเอารู้สึกเหมือนจะละลายเพราะความสุขเลย

แน่นนอว่าในฐานะที่ยูมะเป็นผู้ชาย ก้มีความรู้สึก18+บ้างแหละ แต่ความรู้สึกที่มีมากกว่านัี้นคือความสุขจนใจเต้นตึกตัก เป็นความอุ่นใจและสบายใจที่ได้กอดเธอจนเกิดความคิดว่าไม่อยากห่างออกจากเธออีกเลย

“กอดแบบนี้โอเคแล้วใช่มั้ย”

“อืม”

“วันนี้ดูเป็นเด็กขี้อ้อนมากกว่าปกตินะครับ”

“ยูมะเป็นคนบอกเองว่าขออะไรก็ได้นี่นา”

“ม่า เฉพาะวันนี้นะ”

“อืม”

กล่าวจบ ยุยซบหน้าเข้ากับอกยูมะแนบกว่าเก่า

ยุยจะรู้สึกมีความสุขแบบเดียวกับที่ผมกำลังรู้สึกในตอนนี้ว่า กอดเธอแล้วสุขเหลือเกินรึเปล่านะ

ความรู้สึกยูมะในตอนนี้คือความรัก รักเธอมากยิ่งขึ้นไปอีก ยูมะออกแรงกอดเธอแน่นกว่าเก่า

“อ๊ะ..”

“โอ๊ะ โทษที เจ็บเหรอ”

ยูมะคลายแรงอ้อมกอด ทว่ายุยกลับดึงแขนเสื้อเขา เงยหน้าขึ้นมองจากอ้อมอกยูมะ

“เปล่า ..กอดแน่นกว่านี้อีกสิ”

“……เอ๋”

เจอคำขอนี้เข้าไปเล่นเอายูมะหลุดอุทานออกมา กระนั้นเขาก็ออกแรงกอดยุยแน่นกว่าเก่าตามคำขอเธอ

เวลาค่อยๆผ่านไป จนสักพัก ยูมะได้ยินเสียงลมหายใจนิ่งเป็นจังหวะหลับสนิทของยุย

(ว่าแล้วเชียว ยังไงผมก็ชอบเธอจริงๆ)

ได้กอดเธอแบบนี้แล้ว มันรู้สึกว่าตัวเองเป็นที่พึ่งพาได้ ทำให้ยูมะดีใจมาก

แต่ว่ามันก็แอบชวนอึดอัดกับสถานการณ์ตอนนี้นิดนึงเพราะว่า ยุยกอดผมแน่นราวกับเป็นหมอนข้าง ขาของเธอก่ายทับขาของผม

ความตั้งใจของยูมะตอนแรกคือพอยุยหลับแล้ว เขาถึงจะกลับบ้าน แต่ว่าถ้ายุยกอดเขาแน่นแบบนี้ เกิดขยับตัวไม่ดี ยุยอาจจะตื่นก็ได้ ซึ่งยูมะไม่อยากจะไปขัดความสุขที่เธอหลับสนิทในตอนนี้

(ได้กลิ่นยุยด้วยแฮะ)

ยูมะได้กลิ่นดอกไม้จากตัวยุย เล่นเอาใจเต้นตึกตัก ร่างกายของยุยทั้งนุ่มและละมุม แค่ได้กอดร่างเล็กๆนี้เรื่อยๆก็รู้สึกว่าความเครียดและเมื่อยล้าในตัวบรรเทาหายไป

ยูมะคิดไปพลาง รู้สึกผ่อนคลาย..แล้วเขาก็เผลอหลับไป

*****

แชะ

เสียงอะไรหว่า เหมือนเสียงกล้องถ่ายรูปมือถือเลย…

ยูมะสะลึมสะลือตื่นเพราะเสียงนี้ 

“อืมม…หือ?”

“อ๊ะ ยูมะคุง ตื่นแล้วเหรอ? ขอโทษนะ พอดีว่าทั้งสองคนหน้าตอนนอนหลับน่ารักมากเลยเลยเผลอไปน่ะ”

“….ห๊ะ?์”

ภาพที่ยูมะเห็นในตอนนี้คือแม่ของยุยกำลังยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปยูมะกับยุยตอนกำลังนอน

ยูมะสตันพักนึงก่อนจะเริ่มเข้าใจสถานการณ์

 เชี่ยละไง กุนอนกอดยุยแล้วเผลอหลับไป จากนั้นแม่ยุยก็เข้ามาเห็นภาพที่เกิดขึ้นแล้วเธอก็ถ่ายรูปสินะ 

 

จบ 22-3