LN Zuttomo This Is the Memory Until the Girl Who Said “Please Be My Friend Forever,” Is No Longer My Friend - ตอนที่ 17.1

ณ. เช้าวันเสาร์ วันที่สัญญาว่าจะไปนอนค้างบ้านยูมะ ยุยกำลังอาบน้ำอยู่

(ตื่นเต้นจังเลย ทำยังไงก็ไม่หายตื่นเต้นสักที)

จากนี้ยุยกำลังจะไปบ้านยูมะ ไปแต่งงานกับเขาในเกม

สำหรับยุย ที่ชีวิตออกนอกบ้านตอนเด็ก มีแต่ไปค้างโรงพยาบาล  การเล่นเกมแกรนด์เกท ตัวละครชื่อชวาร์สก็ไม่ต่างอะไรจากตัวตนยุยในชีวิตจริง

แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าตัวละครแต่งงานในเกม ไม่ใช่ตัวเธอเองซะหน่อยที่แต่งจริง แต่กระนั้นก็ไม่อาจหยุดความตื่นเต้นได้

(แต่งงาน….แต่งงาน…)

แต่ถามว่าไม่อยากแต่งงานเหรอก็ไม่ใช่ อย่างน้อยชีวิตในฝันของผู้หญิงก็ต้องมีคิดเรื่องแบบนี้กันบ้าง

แต่ว่า เพียงแค่คิดว่า ถ้าเธอกำลังจะไปเป็นเจ้าสาวของยูมะจริงๆมันจะเป็นยังไง

ใช้ชีวิตร่วมบ้านเดียวกัน กินอาหารด้วยกัน  กอดกันด้วยความรัก นอนด้วยกันแล้วก็….จูบกัน…แล้วจากนั้นก็…..

(………งือ)

คิดถึงขั้นนี้หน้ายุยก็แดงแป๊ดด้วยความเขิน เธอรีบส่ายศีรษะไปมา

ก่อนหน้าที่ยูมะเคยมาค้างบ้านเธอ ยุยยังไม่มีความรู้สึกยูมะในทางเพศตรงข้ามมากเท่าตอนนี้ ยังคิดว่าเป็นเพื่อนสนิทที่เพิ่งมีเป็นคนแรก ความดีใจตอนนั้นมันก็คือเพื่อนยอมมาค้างบ้านด้วยกัน 

 

แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ยุยคิดกับเขาในฐานะคนรักที่อยากเป็นแฟน  และเธอกำลังจะไปค้างบ้านเขา ความรู้สึกมันแตกต่างกันลิบลับ

ทั้งที่เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าที่ไปค้างบ้านยูมะ มันมีแค่เล่นเกม แล้วก็แต่งงานในเกม แล้วก็นอนที่บ้านเขา

 

…แต่ส่วนลึกในใจเธอกลับคาดหวังอะไรบางอย่างที่เหนือกว่านั้น

(ไม่ใช่นะ ไม่ได้คาดหวังเรื่องอย่างนั้นสักหน่อย….)

ไม่รู้ว่ายุยแก้ตัวให้ใครฟัง แต่เสียงตะโกนในใจเธอกู่ก้องดังในหัว

ยุยขึ้นจากอ่างอาบน้ำ แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าที่ไปบ้านเขาก็แค่เล่นเกม แต่ไม่รู้ทำไมว่าวันนี้เธอเลือกจะขัดสีฉวีวรรณทั้งตัวมากกว่าปกติ ใช้เวลาสระผมเมื่อเทียบกับตอนอาบปกติเธอใช้เวลาเกือบเท่าตัว 

 

ตอนนี้เธอกำลังเลือกเสื้อผ้าว่าจะใส่ตัวไหนดี

“….อืม”

หลังจากใช้เวลาคิดพักใหญ่ ก็ยังหาเสื้อที่อยากจะใส่ไม่เจอ ทว่าหัวใจเธอยังคงเต้นแรงไม่หยุด

ยุยนึกถึงการ์ตูนรักที่อ่านมาทั้งหมดหลายเรื่องก่อนจะถอนใจ

มีความรักนี่มันเหนื่อยจังแฮะ

ก่อนหน้านี้เวลาไปเที่ยวกับยูมะเธอยังไม่เลือกเสื้อนานขนาดนี้ แต่ครั้งนี้เธอพิถีพิถันอยากจะเลือกเสื้อตัวที่ขับความเป็นผู้หญิงสวยมากกว่าความน่ารักไร้เดียงสา

 

แม้ว่าจะตื่นเต้นปนเหนื่อย แต่เธอก็รู้สึกสนุกมาก

ความรู้สึกดีและตื่นเต้นในตอนนี้มันมากกว่าล้มบอสในเกมออนไลน์หลายเท่า 

ถ้าใส่ตัวนี้ไปเขาจะชมมั้ยนะ  เขาจะบอกว่าชัั้นน่ารักมั้ยนะ  แค่จินตนาการ เธอก็หน้าแดงแต่ก็มีความสุขแล้ว 

 

ยุยไม่เคยนึกมาก่อนว่าการเลือกแต่งกายให้ตัวเองดูสวย มันจะสนุกขนาดนี้ ไม่สิ ความสนุกที่เกิดขึ้นเป็นเพราะคาดหวังว่าเขาจะชมต่างหาก

และแล้วเธอก็เลือกเสื้อตัวที่คิดว่าดีที่สุด จากนั้นยุยเปิดคอมพิวเตอร์เข้าเกมส์แกรนด์เกท  หน้าจอตอนนี้แสดงตัวละคร ชวาร์ส ในสภาพนักรบสวมเกราะหนักถือโล่กับดาบใหญ่ดูน่าเกรงขาม แต่แน่นอนว่ามันไม่มีความน่ารักเลย

“จะแต่งงานด้วยสภาพนี้เนี่ยนะ…”

เธอพึมพำกับตัวเองก่อนจะเปิดฟังค์ชั่นเมนูเพิ่มในเกม

 

****

ทางด้านยูมะที่กำลังรอยุยมาที่บ้านน ตอนนี้ก็ทำใจ สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเป่าปากออกหลายต่อหลายครั้ง

ปกติเขาก็ไปรับส่งที่บ้านยุยออกจะบ่อย แต่ทำไมครั้งนี้ที่ยุยจะมาบ้าน ทำไมมันถึงตื่นเต้นมากขนาดนี้ก็ไม่รู้

ไม่นานนัก เสียงอินเตอร์โฟนดังขึ้นจากหน้าบ้าน

ยุยแง้มประตู โผล่หน้ามาเล็กน้อย

 

“อรุณสวัสดิ์…”

“อรุณสวัสดิ์ครับ..ถึงแม้ว่า นี่มันจะตอนเที่ยงแล้วก็เถอะครับ”

ยุยฟังยูมะพูดจบ เริ่มเขินหนัก เธอเปิดประตูบ้านเข้ามา

วันนี้ยูมะรู้สึกว่ายุยดูสวยกว่าปกติ 

…บางทีที่สวยกว่าคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นความตั้งใจและความพยายามของเธอล่ะมั้ง

“เอ่อ…คือว่านะครับ..”

“?”

“ชุดวันนี้เหมาะมากเลยนะครับ”

แม้จะชมออกมาด้วยคำพื้นๆ แต่ยุยก็หน้าแดง ก้มหน้าหลบตายูมะ กระนั้นท่าทีของเธอคือดีใจที่ได้รับคำชมอย่างชัดเจน

 

“แฮะแฮะ..แฮะ ขอบคุณนะ”

“อืม เข้าบ้านเลย เดี๋ยวชั้นช่วยถือกระเป๋าเธอให้นะ ท่าทางหนักน่าดู”

“ม..ไม่เป็นไรชั้นถือได้”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ มา เดี๋ยวช่วย”

“คือว่า..ไม่ใช่ว่าเกรงใจ..แต่ในกระเป๋า…มันมีชุดชั้นในอยู่ … มันรู้สึกอายน่ะ…”

ยูมะฟังคำพูดยุยจบ ยิ่งสำนึกแน่ชัดว่าวันนี้ยุยกำลังจะมาค้างบ้านเขาจริงๆ  แน่นอนว่าถ้ามาค้าง ก็ต้องมาอาบน้ำและเปลี่ยนชุดที่บ้านเขาด้วย

(…..สัส หยุดฟุ้งซ่านเรือนร่างยุยตอนเปลี่ยนชุดได้ละ)

ยูมะส่ายหัวดิกขับไล่ความคิด18+  เอาเหอะ ถ้าเธอถือเองก็ไม่ว่ากัน

 

“ขอรบกวนด้วยวค่ะ”

ยุยก้าวเท้าเข้ามาในห้องกล่าวทักทาย

เนเนวันนี้ไม่ได้ทำงาน เพราะว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ นักเรียนมันหยุด แต่ร้านขายเสื้อก็มีลูกค้าอื่นในวันหยุดเลยต้องไปตรวจความเรียบร้อยก่อน

“ยังไงก็ตาม ไปที่ห้องชั้นเลยมั้ย”

“อืม”

ยุยตอบรับ เดินตามหลังยูมะไปที่ห้อง

วันนี้ยูมะจัดห้องรอต้อนรับอยู่แล้ว  เขาวางโต๊ะกับเก้าอี้เผื่อไว้ในห้องด้วย  ในห้องเขาก็มีการ์ตูนกับไลทืโนเวลวางเรียงราย ต้องบอกว่าหากตัดเรื่องห้องยุยมีตุ๊กตาหมี การจัดแต่งภายในถือว่าใกล้เคียงกันมาก

“ได้กลิ่นยูมะด้วย”

“เอ๋..กลิ่นแปลกๆเหรอ”

“เปล่า ชั้นชอบกลิ่นนี้จัง”

พูดจบ ทั้งคู่ก็หน้าแดง

ตอนนี้ยุย …. สาวคนที่เขารักกำลังอยู่ในห้องของเขา เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา  นี่เป็นครั้งแรกที่เขารุ้สึกตื่นเต้นในห้องตัวเองขนาดนี้

 

“…เดี๋ยวชั้นขอไปเอาขนมกับน้ำผลไม้มาให้นะ”

“อืม”

ยูมะทนความตื่นเต้นไม่ไหว ฉากหลบแบบเนียบๆอ้างว่าไปหยิบของ  ทันทีที่พ้นห้องได้ เขาถอนหายใจยาวเหยียด  ยุยเพิ่งจะมาห้องเขายังรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ กว่าจะจบวันนี้สงสัยคงได้ตายเพราะความตื่นเต้นแล้วมั้ง

ยูมะหยิบขนมกับน้ำผลไม้ เดินกลับไปถึงหน้าห้อง ตอนแรกจะเปิดเข้าไปเลย แต่เปลียนใจเป็นแง้มประตูแอบดูหน้าห้องไม่ให้ยุยรู้ตัว

ยุยกำลังนั่งกับพื้น มีโต๊ะญี่ปุ่นตั้งอยุ่ข้างหน้า  ดูแล้วเธอก็ตื่นเต้นไม่ต่างกัน เพราะตัวสั่นบวกหันซ้ายหันขวาดูรอบๆตลอดเวลา

ยูมะเลยรู้สึกตัวว่า เขาเอาแต่จมจ่อกับความรู้สึกตัวเอง ไม่ทันสังเกตว่าแท้ที่จริง ยุยก็ตื่นเต้นไม่ได้ต่างจากที่เขารู้สึกเลย

 

บางที ที่เธอตื่นเต้นคงเป็นเพราะเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรก….หรือเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาห้องเพื่อนชายล่ะมั้ง…

 

ยูมะสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องตัวเอง

“เปิดเครื่องเล่นเกมเลยมั้ยครับ”

“อืม ชั้นเอาโน๊ตบุ้คมาด้วย ขอเชื่อมไวไฟหน่อยนะ”

 

ตอนนี้ยูมะกับยุยนั่งใกล้กันเหมือนตอนอยู่ร้านเน็ตคาเฟ่   ยูมะนั่งโต๊ะคอม ยุยนั่งกับพื้น  แยกน้ำผลไม้กับขนมวางไว้คนละที่ต่างหาก 

 

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในเกมเรียบร้อย

“ถ้างั้นก็..เอ่อ…เรามาเริ่ม…แต่งงานกันเลยมั้ย”

“อ…อืม”

“ชั้นรออยู่หน้าโบสถ์แล้วนะ” 

“เอ่อ…คือว่า….”

ยุยพูดจาตะกุกตะกัก

“มีอะไรเหรอ”

“……”

ยุยสูดลมหายใจเข้าลึก เธออายไม่กล้าพูดเปลี่ยนเป็นพิมพ์แชทหาในเกม

“ชั้นอยู่ข้างหน้าเธอนานแล้วนะ”

“เอ๋?”

ยูมะตกใจกับข้อความที่ยุยพิมพ์ กลับไปดูหน้าจอเกมอีกรอบ เลื่อนเมาส์กวาดไปรอบๆ มองตรงไหนก็ไม่เจอนักรบสวมเกราะหนักเลยสักคน

ทว่า มีเคอร์เซอร์ชื่อชวาร์สอยู่ เขาเลยเปลี่ยนจากดูนักรบเกราะหนัก เป็นเจาะรายละเอียดแทนว่า ชื่อเธอกับตัวละครคือคนไหน  

 

และแล้วเขาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมหาไม่เจอ เพราะว่าเธอเปลี่ยนรูปลักษณ์ตัวละครใหม่โดยสิ้นเชิง

 

จากนักรบสวมเกราะหนักท่าทางน่าเกรงขาม ชวาร์สตอนนี้เป็นหญิงสาวตัวเล็ก ผมยาว ตาสีแดง กำลังเงยหน้ามองตัวละครยูมะ

“…เปลี่ยนรูปร่างตัวละครเลยรึ”

“อืม คือว่าไหนๆจะแต่งงานแล้วทั้งที ชั้นคิดว่ายูมะน่าจะพอใจมากกว่าหากฝั่งตรงข้ามเป็นผู้หญิง ก็เลยใช้ฟังค์ชั่นเปลีี่ยนรูปลักษณ์ตัวละครน่ะ”

“ง..งี้นี่เอง”

“เป็นยังไงบ้าง?น่ารักรึเปล่า?

จะว่าไปพอสังเกตตัวละครดีๆ ทั้งสีผิว สีตา ความยาวเส้นผม และส่วนสูง  มันคือยุยตัวจริงเลยนี่หว่า

แน่นอนว่า ตัวละครยูมะที่เป็นนักดาบเวทมนต์ เป็นตัวละครหนุ่มน้อยสุดเท่อยู่แล้ว

ไม่รู้ทำไม ในใจก็รู้อยู่แล้วว่านี่เป็นแค่ตัวละครยูมะ แต่งงานกับ ตัวละครชวาร์ส แต่ดันตื่นเต้นสุดๆซะงั้น

แต่แน่นอนว่าในฐานะผู้ชาย จะมาทำหน้าเลิ่กลั่กต่อหน้าสาว มันก็ดูไม่แมน เขาต้องฝืนระงับความเขินปั้นหน้านิ่งอย่างสุดพลัง

“งั้นเรามา…แต่งงานกันเถอะ”

สัสเอ้ย กูจะปั้นหน้านิ่ง แต่ยุยเป็นคนเอ่ยปากพูดจบ เท่านั้นแหละ กุกลั้นไม่ไหวแล้ว หน้าแดงสัสๆ เขินไปทั้งตัว ร่างกายร้อนผ่าวไปหมด ถ้ายุยไม่อยู่ตรงนี้ เขาคงลงไปนอนดิ้นตายเพราะความเขินไปแล้ว

ทว่าทางยุยมีสีหน้าแดงแป๊ดเมื่อฟังคำพูดยูมะ สีหน้าไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเขินจัดจนไม่ได้สังเกตยูมะเลยว่าตอนนี้เขินหนักกว่าเธอมากขนาดไหน

“อ..อืม แต่งงานกันครับผม”

หลังจากกล่าวจบ ตัวละครยูมะกับชวาร์สเดินเข้าไปในโบสถ์

****

จบ CH17-1

ตอนนี้ไม่ได้มีอะไรมาก ตอนหน้าน่าจะสนุกและฮากว่านี้นะ เพราะเนเน่มีบทอีกครั้ง จะเป็นไงต้องรออ่านดูนะครับผม

 

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon