“แม่นายหน้าเด็กจัง อายุเท่าไรรึ”

เสียงแจ้งแชทเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นบนโทรศัพท์ยุย  ยุยหันหน้าไปอีกทางไม่สบตายูมะ พิมพ์แชทตอบ

“ยูมะ ถามเรื่องอายุผู้หญิงมันเสียมารยาทนะ”

“อ๊ะ โทษที ลืมคิดเอง”

“แต่คิดว่าแม่คงไม่ว่าอะไรถ้าจะบอกความจรืงนะ แม่ชั้นอายุ30”

“โคตรสาว  มิน่าหน้าเด็กสุดๆ”

“อืม ตอนแม่ชั้นอายุ16 ก็แต่งงานกับคุณพ่อน่ะ”

“โห เจ๋งไปเลย”

ยูมะกับยุยเองอีกแค่ปีเดียวก็ครบ16ทั้งคู่เหมือนกัน  แต่ว่ายังไม่เคยนึกภาพออกว่าพออายุ16จะแต่งงานทันที

“แม่กับพ่อมีสัญญากันตั้งแต่ยังเป็นเพื่อนสมัยเด็ก พอครบรอบวันเกิดปุ๊บ ก็ถูกขอแต่งงานเลย”

“โห พล็อตแม่มนึกว่ามีแต่ในการ์ตูนรัก แต่ชีวิตจริงก็มีคนทำได้ด้วยรึนี่”

“อืม ยอดไปเลยเนอะ”

“ยุยเคยคิดว่าสักวันตัวเองจะเป็นแบบเดียวกับพ่อแม่มั้ย”

“อืม แต่ว่าคนจะแต่งงานได้ก็ต้องอายุ18ปีขึ้นไป ก็เหลืออีก2ปี…..”

ยูมะกำลังจะอ่านข้อความส่วนท้าย ปรากฏว่ายุยลบทิ้งก่อนที่จะอ่านทัน  พอหันไปดูยุย ยังคงหันหน้าไปอีกทางไม่ได้สบตาผม

“เป็นอะไรไปนิ”

“เปล่า ไม่มีอะไร  ว่าไปสั่งของหวานมาทานดีกว่าเนอะ”

“อ..อืม์”

จู่ๆก็โดนเปลี่ยนเรื่องคุยซะงั้น แต่ไหนๆก็ถูกชวน เลยหยิบเมนูขึ้นมาดู แต่ว่าเมนูของหวานก็มีหลากหลายชนิด เลยยังนึกไม่ออกว่าจะสั่งอะไรดี

ยูมะหันไปดูยุยกำลังอ่านเมนู เห็นจ้องตาไม่กระพริบ แสดงว่า น่าจะติดใจเมนูในนั้นสักอย่างหนึ่ง ยูมะเลยถาม

“มีอะไรที่อยากทานเหรอ”

“อืม..เมนูนี้มันดูน่าอร่อยแต่กลัวว่าถ้าสั่งมาทานมันจะเยอะเกินจนกินไม่หมดน่ะ”

ยุยเปิดหน้าเมนู ชี้ให้ดูตัวที่อยากสั่ง มันคือ “ไจแอน์พาร์เฟร์ไซส์อิ่มจุกๆ”

“สั่งมาสิ เดี๋ยวทานด้วยกัน”

“จริงเหรอ ขอบคุณนะ”

ยุยผุดรอยยิ้มดีใจ เห็นแล้วเล่นเอาอยากเอามือไปลูบหัวเธอ แต่ติดว่ามีเนเน่กับแม่เธออยู่เลยต้องระงับความคิดนั้น

หลังเวลาผ่านไปสักพัก เมนูก็ถูกบริกรยกมาเสิร์ฟ

“หวา♥”

“โห เยอะกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย”

“ไม่เป็นไรหรอก ทานด้วยกันเดี๋ยวก็หมด ลงมือเลยเนอะ”

ดูเหมือนว่ายุยอยากจะทานมากจริงๆ

ยูมะกะจะตักไอติมแบ่งใส่ถ้วยเล็กของใครของมัน ทว่า…

ยุยตักไอติมกินจากในถ้วยโดยไม่รอยูมะตักแบ่งใส่ถ้วยแล้ว

“งืมมมมม♥”

ยุยยกมือหนึ่งแตะแก้ม ท่าทีของเธอบ่งบอกชัดถึงความอร่อยของไอติม

“แฮะแฮะ เพิ่งจะเคยทานพาเฟร์เป็นครั้งแรกอร่อยจัง”

“ง..งั้นเหรอ”

“อืม ปกติไม่ค่อยได้ออกมาทานข้าวบอกบ้านตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วน่ะ”

“อ้อ..”

นี่ถ้าเราไปตักไอติมกินจากถ้วยเดียวกับยุย มันจะเป็นจูบทางอ้อมเลยนะ 

แต่ดูจากยุยที่กำลังกินเพลิดเพลิน เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องเอ่ยสิ่งที่คิดในใจให้มันการขัดคอ แต่ก็นะ ขนาดแค่คิดเฉยๆ ยังไม่พูด ยังรู้สึกอายเลย

“….”

สรุปยูมะก็ไม่พูดอะไร ใช้ช้อนตักไอติมอีกด้านหนึ่ง รสก็อร่อยดี

ยุยทานอย่างมีความสุข ส่วนยูมะทานเงียบๆ และแล้ว..

“….อ๊ะ”

ยุยส่งเสียงตกใจเล็กน้อย มือหยุดชะงัก

ไอติมถูกตักทานไปเป็นจำนวนมาก จนในที่สุดช้อนของทั้งคู่แทบจะสัมผัสโดนแล้ว

พอเห็นช้อนยูมะ ดูเหมือนว่ายุยจะนึกออกแล้วนี่คือจูบทางอ้อม หน้าเธอแดงแป้ด

“….”

แต่ว่าทั้งคู่ก็ตัดสินใจพร้อมกันว่า ทานไอติมต่อ  ตัวครีมไอติมค่อยๆหมดไปเรื่อยๆ  ไอติมว่าหวานแล้วนะ แต่รู้สึกบรรยากาศมันหวานกว่าอีก เล่นเอารู้สึกอายม้วนต้วน 

ทันทีที่ช้อนทั้งคู่สัมผัสโดนกันและกัน ต่างฝ่ายต่างชะงักกึก หน้าแดงด้วยความเขิน

 

 

“ท..โทษทีนะ”

“อืม ทางนี้ก็ด้วย”

“ส่วนที่เหลือเธอกินเลยมั้ย”

“อืม..”

ยุยลงมือทานพาเฟร์ต่อด้วยท่าทีน่ารักและเขิน

ยูมะแค่มองเธอเท่านั้นก็รู้สึกใจเต้น จนต้องเบนสายตาไปทางอื่น พบว่า แม่ยุยกับเนเน่กำลังมองมาทางพวกยุยกับยูมะ ดูเหมือนว่าจะมองเงียบๆมานานแล้วด้วย

“ดีจังเลยเนอะ”

“รู้ๆกันนะคะ”

ยูมะยิ่งอายหนักอีกเมื่อรู้ว่าผู้ใหญ่สองคนดูตะกี้ ระหว่างรอให้ยุยกินไอติมหมด ยูมะหยิบสมาร์ทโฟนมากดเล่นเรื่อยเปื่อยข่มความเขิน

เนเน่กล่าวถามแม่ยุยทำลายบรรยากาศ

“จะว่าไปขากลับ คุณคามิชิโร่จะกลับยังไงคะ”

“ชั้นกะว่าจะไปชอปปิ้งสักแปบแล้วค่อยขึ้นรถไฟกลับบ้านค่ะ”

“อ้อ ถ้างั้นสนใจไปซื้อของด้วยกันกับชั้นมั้ยคะ เดี๋ยวชั้นขับรถไปส่งให้ค่ะ”

“จะดีเหรอคะ งั้นรบกวนด้วยนะคะ”

แม่ยุยกับเนเน่ประสานสายตา อายคอนแท็คแว่บเดียว ไม่ต้องกล่าวด้วยคำพูดก็รู้ใจกันดี

เนเน่กล่าวต่อทันที

“โทษทีนะคะ เดี๋ยวพี่จะไปกับแม่ยุย ยูคุงกับยุยจังก็กลับด้วยกันสองคนนะ”

“ยูมะคุง ฝากดูแลลูกสาวแม่ด้วยนะ♥”

เชี่ยไรเนี่ย สองสาวที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงวัน ทำไมการประสานงานคอมบิเนชั่นของเจ๊แกมันโหดจังวะ ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธเลยเว้ย พูดจบปุ๊บทั้งคู่ลุกออกจากที่นั่งไปจ่ายเงิน ทิ้งยูมะกับยุยให้อยู่ด้วยกันสองคน

หลังจากนั้นอีกแปบหนึ่ง ยุยุกับยูมะ เดินทางกลับด้วยกัน ขึ้นรถไฟกลับพร้อมกัน แต่ระหว่างทาง ด้วยความเขินอาย ทั้งคู่ต่างไม่ได้พูดอะไรจนกระทั้งรถไฟถึงสถานีปลายทาง  จากสถานี ระหว่างยูมะพายุยไปส่งบ้าน เขสถึงเริ่มเปิดปาก

“ขอโทษทีนะ”

“เอ๊ะ?์”

“อืม จะว่าไงดีล่ะ วันนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลายอย่าง เช่น พบเจอพ่อแม่เธอ หรือคุยเรี่องความสัมพันธ์ของพวกเรา”

“ม..ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องขอโทษเลย แล้วก็…”

ยุยที่หลบสายตามาตลอดตั้งแต่อยู่ร้านอาหาร ตอนนี้เธอหันหน้ามาสบตายูมะ

“ถ้าเป็นยูมะล่ะก็…ชั้น…ไม่รังเกียจนะ”

โอ้ยยย พูดแบบนี้อีกแล้ว เธอนี่ ชอบพูดอะไรให้ชั้นมโนเข้าข้างตัวทุกที

“ท…ทางชั้นเองก็ต้องขอโทษด้วย…ที่คุณแม่เค้า..เข้าใจอะไรหลายๆอย่างผิดน่ะ”

“…เหมือนกัน..”

“เอ๋?”

“ชั้นก็ไม่รังเกียจหากเป็นเธอเหมือนกัน”

“………”

ยุยหน้าแดงแป้ด หันหน้าไปอีกทางด้วยความเขิน แต่ว่า คราวนี้มือเธอ ยื่นไปกุมแขนเสื้อยูมะ ก่อนจะดึงเข้ามาอยู่ในท่าควงแขนเคียงคู่กัน

เพียงแค่เห็นท่าทางของยุย หัวใจยูมะก็เต้นรัว รู้สึกได้ถึงความรักเธอจากข้างใน

“…นี่…ยุย”

“หือ…มีอะไรเหรอ”

“สัญญากันแล้วนี่เนอะ ขากลับเดี๋ยวเราเดินจับมือด้วยกันไง”

ยุยตะลึงนิ่ง ไม่พูดตอบยูมะ

“เอ่อ ถ้าไม่ชอบล่ะก็ พูดออกมาตรงๆผมก็ไม่ว่าอะไรนะครับ”

“ไม่นะ ไม่ได้รังเกียจเลย ไม่มีทางแน่นอน กุมมือ เดินด้วยกันเนอะ”

คำพูดของยุยชัดเจนว่าที่ตะลึงเพราะดีใจจัด น้ำเสียงที่ตอบรับและท่าทีของเธอบอกมันเป็นอย่างนั้น เมื่อยูมะมั่นใจแล้ว เขาค่อยๆยื่นมือ ออกแรงกุมมือเธออย่างอ่อนโยนราวกับประคองของที่เปราะบาง 

แม้ว่าจะเขินที่กุมมือเดินด้วยกัน แต่ก็ดีใจมากที่ได้เดินกุมมือ  รู้สึกได้ถึงความสุขและเสียงหัวใจที่เต้นตึกตัก แม้ว่าจะลองสูดลมหายใจเข้าลึก ก็ไม่อาจระงับความรู้สึกตื่นเต้นข้างในได้เลย

ทั้งคู่เดินกุมมือกันกลับบ้าน ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ในหูได้ยินเสียงฝีเท้า กับ เสียงหัวใจเต้นของตัวเอง ราวกับว่าทั้งคู่กำลังเดินอยู่ในโลกส่วนตัวของกันและกัน 

และแล้วยูมะกับยุยก็เดินมาถึงที่หมายโดยไม่ได้พูดอะไร

และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องปล่อยมือเธอ ความรู้สึกเสียดายในความอบอุ่นที่ได้กุมมือ แต่จำเป็นต้องปล่อย มันช่างเหงาเหลือเกิน

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”

“..อืม เจอกันพรุ่งนี้”

ยุยก็คงจะคิดแบบเดียวกับผม เธอคอตกก้มหน้าหงอยๆ

“…..ยุย”

“หือ มีอะไรเหรอ”

ยุยเงยหน้ามองยูมะ เพียงแค่สบตาเธอ ความรู้สึกดีๆก็พรั่งพรูอยู่ภายในใจยูมะ 

มันจะเรียกว่ารักรึเปล่า ผมก็ยังตอบได้ไม่ชัดเจน แต่มีความรู้สึกหนึ่งแน่ๆในตอนนี้คืออยากครอบครองเป็นเจ้าของเธอ

ถ้าตอนนี้ผมบอกออกไปว่า “ชอบเธอนะ” แล้วเธอตอบรับเป็นแฟน  แล้วได้กอดเธอแน่นๆตอนนี้ มันจะมีความสุขมากขนาดไหนกันนะ

ยูมะกะจะบอกความรู้สึกออกไป แต่สุดท้ายเขาเลือกจะกลืนน้ำลาย เก็บคำพูดที่คิดไว้ แล้วเปลี่ยนเป็นบอกว่า

“”…อืม ไม่มีอะไรหรอก งั้นชั้นขอตัวก่อนนะ”

“? อืม บ๊ายบาย”

ยุยโบกมือลายูมะ

….ความรู้สึกยูมะระหว่างเดินทางกลับบ้าน ในตอนนี้คือ ถ้าสารภาพรักไป ยุยต้องตอบรับรักเขาแน่ แต่ว่าภาพในหัวมันแว่บถึงตอนที่ยุยบอกว่า “ชั้นคบเพราะอยากตอบแทนบุญคุณยูมะ” 

สิ่งที่กังวลคือ ตัวเขาในความรู้สึกยุยมันเป็นแบบไหน คิดกับเขาเป็นคนรัก หรือยังไม่พร้อม คิดกับเขาเป็นแค่เพื่อน

นี่ยังไม่รวมว่า วันนี้เป็นวันไปโรงเรียนครั้งแรก ความรู้สึกของเธอยังไม่มั่นคง

หากสารภาพรักตอนนี้ เขามองว่ายังไม่เหมาะ ขอเก็บไว้เป็นตอนที่มั่นใจว่า ยุยมั่นใจในความรู้สึกตัวเองมากกว่านี้ ค่อยเอ่ยปากจะดีกว่า

****

ยุยเดินเข้าบ้าน  ปิดประตู ก่อนจะถอนหายใจยาว

เธอยกสองมือแตะแก้มตัวเอง รู้สึกถึงความร้อนผ่าว หัวใจเต้นตึกตัก รู้สึกมีความสุขมาก

ยุยเดินขึ้นชั้นสองกลับไปยังห้องตัวเอง ล้มตัวลงนอนบนเตียงทั้งในชุดเครื่องแบบ หยิบตุ๊กตาหมี1ตัวมากอด

(…ใวันที่ค้างคืน ยูมะนอนด้วยกันกับชั้นบนเตียงเดียวกันที่นี่..”)

ความทรงจำวันที่ค้างคืนและนอนด้วยกันหลั่งไหลในหัวยุย

นอนเตียงเดียวกัน ถูกกอดปลอบโยนจากความกลัวเสียงฟ้าลั่น และภาพในฝันที่ยูมะจูบ  เธอรู้แล้วว่าความรู้สึกตัวเองที่มีต่อยูมะคืออะไร

ความทรงจำหวานแหววที่ผุดขึ้นมา ทำเอาเธออายม้วน เอาหน้าซบกับตุ๊กตาหมี

อายจนแทบจะทนไม่ไหว..แต่ก็รู้สึกมีความสุข ใจเต้นตึกตักหุบยิ้มไม่ได้ มันคืออะไรนะ

(….ยูมะคิดยังไง…กับชั้นบ้างนะ)

ยูมถเป็นคนใจดี อ่อนโยน ให้ความสำคัญกับชั้นตลอด

แต่ในส่วนลึก ก็กังวลว่าเค้าอาจจะคิดกับชั้นแค่น้องสาวก็ได้ 

ถ้าความรู้สึก หัวใจของเราสองคนตรงกัน  มันจะมีความสุขมากขนาดไหนกันนะ

แต่ว่า….

ยิ่งคิดมากเท่าไร ก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น

ชีวิตตอนนี้ดีเกินไป รู้สึกมีความสุขมากจนล้น หากต้องสูญเสียสิ่งเหล่านี้ แค่คิดก็กลัวจนตัวสั่น ยิ่งคาดหวังมากเท่าไร หากทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่คิดก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น

ถึงชั้นจะชอบยูมะ อยากให้เขาคิดแบบเดียวกับที่ชั้นคิด แต่ว่า…ในตอนนี้….ความสัมพันธ์เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีพอแล้ว มีความสุขมากพอแล้ว หากหวังมากไปกว่านี้คงไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอก 

ยุยส่ายหัว เก็บงำความรู้สึกในใจ จัดกระเป๋าเตรียมหนังสือเรียนเพื่อใช้ไปเรียนในวันพรุ่งนี้

 

*****

จบ CH12

 

ขออภัยที่อัพช้า พอดีติดอะไรหลายอย่างมากเลยไม่มีเวลา ใครรอนานต้องขออภัยจากใจครับผม

 

ก็จบไปกับตอน 12 เป็นหนึ่งในตอนที่ประทับใจมากนะครับ เขื่อว่าใครอ่านน่าจะชอบนะ เสน่ตัวละครขับออกมาได้ดี มีรับส่งมุกทุกอย่างครบหมด พร้อมดราม่าที่พร้อมจบอย่างเร็ว

 

ขึ้นตอนใหม่กวันพรุ่งนี้ก็มาลุ้นความสัมพันธ์ของยุยกันต่อนะครับ

ถ้ารอได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon