คุณแม่ยูมะกล่าวด้วยท่าทีอ่อนโยนว่า

“อืม ฝากดูแลลูกสาวแม่ด้วยนะ”

“ค.ครับ..ห๊ะ?”

ยูมะตอบรับงงๆ ก่อนอุทานตกใจ ไม่นึกว่าแม่ยุยจะตอบรับง่ายจนคาดไม่ถึง

คุณแม่ยุยหัวเราะกล่าว

“เรื่องยกลูกสาว แม่เคยคุยกับพ่อมาแล้วและได้ข้อสรุปว่า หากยุยอยากอยู่ด้วยกันกับยูมะ ทั้งพ่อและแม่จะไม่เอ่ยปากห้ามแน่นอน”

คุณแม่ยุยกล่าวต่ออีก

“เด็กคนนั้นน่ะนะ ตั้งแต่ได้พบกับยูมะก็ร่าเริง หัวเราะบ่อยขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เอาแค่เรื่องกินข้าวนอกบ้านพร้อมหน้าทั้งครอบครัว แม่ยังไม่กล้าจะฝันถึงด้วยซ้ำว่ายุยจะเป็นคนออกปากอยากทานด้วยตัวเอง เพราะงั้นเลยคิดว่าพ่อกับแม่คงไม่สามารถทำให้ยุยมีความสุขได้แบบที่ยูมะคุงทำได้หรอก “

(ความสุขของแม่ยุยคิดกับที่เราคิดน่าจะคนละความหมายละมั้ง) ยูมะพึมพัมกับตัวเองในใจ ก่อนกล่าวออกมาว่า

“คนที่เอ่ยปากเองว่าอยากจะมาพบกับผม อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทุกอย่างเกิดจากเจ้าตัวพูดทั้งหมดนะครับ ผมแค่คนช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเองครับ”

เพราะยุยเป็นคนที่เดินหน้า พยายามอย่างเต็มที่จะแก้ไขจุดบกพร่องของตัวเอง เราเป็นคนที่อยู่ด้วยกันกับยุย และได้เห็นทุกช่วงเวลานั้น จึงเริ่มรู้สึกตกหลุมรักยุย  อยากเห็นยุยมีความสุข

 แม่ของยุยส่งยิ้มตอบรับคำพูดยูมะ ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย

“ขอบคุณนะ ต่อจากนี้แม่ฝากดูแลยุยจังด้วยนะ”

“ทางนี้ก็ขอความกรุณาด้วยเช่นกันครับ”

ยูมะก้มศีรษะตอบรับคำพูดแม่ของยุย ดูเหมือนว่าครอบครัวของยุยจะยอมรับในตัวยูมะแล้ว  

ทั้งที่เวลาเพิ่งจะผ่านไปแค่แปบเดียว แต่ยูมะรู้สึกเหมือนว่าวันนี้ผ่านอะไรๆมากมายนับไม่ถ้วนจริงๆ รู้สึกได้ว่าแก้มตัวเองร้อนผ่าว ยังไม่อยากให้ยุยเห็นสภาพเราตอนนี้

แต่พระเจ้าเล่นตลกอีกแหละ ยุยทะลึ่งกลับมาตอนนี้ซะงั้น

“กลับมาแล้วค่ะ”

“…อือ”

ยุยขยับเก้าอี้นั่งลงข้างๆยูมะ 

ไม่ไหวแล้วโว้ย ใจมันไม่สงบ สรุปว่าไอ้ที่พูดกับแม่ยุย และที่แม่ยุยตอบรับ มันไม่ต่างกับเราบอกว่า ยกลูกสาวของแม่ให้ผมเหอะ 

ยูมะแอบมองยุยด้วยความเขินสุดขีด

ยูมะจำความน่ารักของยุยตอนเป็นตุ๊กตาเปลี่ยนชุดที่ร้านเนเน่ได้ แต่ว่าตอนนี้มันแตกต่างกัน  ยูมะเริ่มรู้สึกได้ว่า ช่วงหลังยุยน่ารักขึ้นเป็นกองมากกว่าในอดีตทั้งที่ไม่ได้แต่งตัวสวยๆด้วยซ้ำ เป็นความน่ารักที่ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกยังไงให้ชัดเจน

โอ้ย ทำไมเธอน่ารักขนาดนี้วะ กุนั่งต่อไปไม่ไหวละโว้ย

“ยูมะ เป็นอะไรไปเหรอ”

“ไม่มีอะไรครับ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบนะ”

ยูมะทนความเขินตัวเองไม่ไหว ตัดสินใจแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเผ่นแน่บเข้าห้องน้ำซะเลย

***

(ยูมะท่าทางแปลกจัง ปวดท้องขนาดนั้นเลยเหรอ)

ยุยทำหน้างงด้วยความใสซื่อ เธอดูดน้ำส้มที่บริกรเสิร์ฟให้

(….จะว่าไป ทำไมคุณแม่กับคุณเนเน่ถึงอมยิ้มมีลับลมคมนัย เกิดอะไรขึ้นตอนชั้นไม่อยู่นะ)

“ยุย แม่ขอถามอะไรอย่างหนึ่ง ถ้าตอบได้ก็ตอบนะ”

“เอ๋ ค่ะ แม่จะถามอะไรรึคะ”

“ยุยเคยคิดว่าในอนาคตอยากเป็นเจ้าสาวยูมะมั้ย”

คำถามแม่เล่นเอาน้ำส้มแทบพุ่งออกจากปากยุย

****

ทางด้านยูมะ เข้าห้องน้ำ ยืนสงบจิตใจอยุ่ 

เอาวะ ถึงใจยังเต้นตึกตักไม่หยุด แต่ถือว่าน้อยกว่าก่อนหน้านี้ละกัน

(รู้สึกเหมือนเราเพื่งทำอะไรสักอย่างที่ยิ่งใหญ่สุดๆไปไม่มีผิด)

ทางแม่ยุยไม่ปฏิเสธ และยังดูมีท่าทีเอ็นดูเรา  แต่ว่าไอ้ที่เราพูดกับแม่ยุย มันเร็วไปรึเปล่านะ

ยูมะหัวเราะขื่นๆ เอาเหอะ เร็วไม่เร็วก็พูดไปแล้ว หลังจากนี้ก็ต้องเก๊กเนียน ตีหน้านิ่งโป๊กเกอร์เฟซ กลับไปนั่งเก้าอี้ดีกว่า

เมื่อยูมะกลับมานั่งที่ เขารู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ

“กลับมาแล้วครับ”

“……..งือ”

เพียงแค่ได้ยินเสียงยูมะ ยุยก็ส่งเสียงประหลาดๆ สะดุ้งเฮือกไหล่สั่นอยู่ข้างๆเขา

“..ป…เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

“ป..เปล่า ไม่มีอะไร”

“ใช่ละจ้า ไม่มีอะไรเลยจ้า ไม่มีอะไรจริงจริ๊งงงงง∼”

“ถูกต้องเลยล่ะ♥ ยูมะคุงไม่ต้องใส่ใจนะ”

….อะไรวะ ทำไมแม่ยุยกับเนเน่ถึงหัวเราะคิกคักมีเลศนัยแบบนั้น 

“อ้อ คุณเนเน่ เดี๋ยวค่าอาหารมื้อนี้ชั้นเป็นคนออกเองนะคะ”

“รบกวนด้วยนะค้า∼”

“ไม่หรอกค่า∼ ขอให้ทางนี้เป็นคนจ่ายเถอะค่ะ ถือว่าเป็นค่ายูมะคุงดูแลเด็กคนนี้ไปตลอดชีวิตละกันค่ะ♥”

“ขอบคุณนะคะ ฟังแล้วชื่นใจจัง ว่าไปกาแฟดำร้านนี้ทำไมมันว้านหวาน∼จังเลยนะคะ♥”

“….นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย ยุย ตอนชั้นไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ม..ไม่มีอะไรทั้งนั้น….”

**

หลังจากนั้นทุกคนก็ทานอาหารและเริ่มพูดคุยกันต่อ

“จะว่าไปคุณแม่ยุยสวยจังนะคะ มีเคล็ดลับดูแลอะไรบ้างคะ”

“ความรักทำให้ผู้หญิงสวยขึ้นค่ะ ชั้นกับสามีเป็นเพื่อนสมัยเด็กและคบกันมาตลอดค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง เฮ้ออออ อย่างชั้นจะมีคนดีๆที่ไหนมาจับจองบ้างน้า”

“คุณเนเน่เองก็เป็นคนสวยนะคะ เดี๋ยวก็มีหนุ่มเข้ามาจีบหัวกระไดไม่แห้งอยู่แล้วค่ะ”

“อืมมม ถึงจะบอกแบบนั้น แต่สเป็คชั้นก็ตั้งความหวังไว้สูงซะด้วย เฮ้อจะมีผู้ชายในฝันมารับชั้นลงจากคานมั้ยน้า”

แม่ยุยกับเนเน่คุยกันอย่างออกรส ส่วนยูมะกับยุยกินข้าวเงียบๆไม่พูดไม่จา ยูมะอยากจะเอ่ยปากถามยุยว่ามันต้องมีอะไรแล้วล่ะ แต่ท่าทางยุยก็ผิดแผกไปจากเดิมเลยไม่กล้าถาม

ปกติยูมะเป็นคนที่ชินกับอาการตื่นเต้นหรืออาการเกร็งของยุยอยู่แล้ว ระหว่างกินข้าวเลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแชทหาแทน

 

****

จบ CH12-2

 

บอกละว่าไม่ดราม่านานให้เสียเวลา เรื่องนี้มันดีตรงนี้แหละ  แม่ก็ชง เนเน่ก็ชง สบายใจละ 555 

ตอนหน้าก็อัพทีเดียวจบ CH12 ละ 

 

ถ้ารอได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon