“วันที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน ปล่อยยุยอยู่คนเดียว พอแม่กลับมาดูเห็นวัตถุดิบอาหารพร่องไปพอควรก็สงสัยนิดๆละ พอปะติดปะต่อเรื่องได้ก็ชัดเลย ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขั้นนั้นแล้วสินะ”

“ไม่ใช่นะครับ / ค่ะ”

ยุยกับยูมะปฏิเสธพร้อมกัน

“ไม่จริงนะคะแม่”

“ไม่จริงนะครับ พวกเรายังไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขนาดนั้น”

“ไม่เป็นไร แม่ไม่ได้คัดค้านที่ยุยจะมีแฟน แต่ว่าถ้าถึงระดับค้างคืนด้วยกันแม่ว่าอันนี้มันออกจะเร็วไปนิดหนึ่งนะ”

“ถึงบอกไงครับว่าพวกผมไม่ได้มีความสัมพันธ์ถึงขั้นนั้น แต่ว่า..เรื่องที่ไปค้างเป็นเรื่องจริง ถึงอย่างนั้นพวกเราเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรม ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นนะครับ”

“ยูคุงไปค้างจริงๆเหรอ?”

เนเน่เสียงสูงถามยูมะ

เอ้า ชิบหายละไง อุตส่าปิดเนเน่ไว้ซะดิบดี ความแตกก็งานนี้ล่ะวะ

“สรุปค้างหรือไม่ค้าง”

“ฟังผมก่อน เรื่องนี้ผมอธิบายได้นะ…”

“ตอบสั้นๆพอ ค้างหรือไม่ค้าง?”

“ค….ค้างครับ.. แต่ว่าแค่ค้างเฉยๆนะครับ พวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ได้ทำอะไรแปลกๆมากไปกว่านั้นเลยนะครับ”

“เรื่องนั้นมันก็อีกเรื่อง แต่ว่าไปค้างบ้านผู้หญิง คิดบ้างมั้ยว่าเขาจะเสียหายขนาดไหน แล้วนี่จากที่ฟังแม่ยุยพูดตะกี้ คือ ไปค้างบ้านเขาตอนที่พ่อแม่เขาไม่อยู่ด้วย พี่พูดถูกมั้ย”

“ครับ…ถูกต้องตามที่พี่ว่าทุกอย่างเลยครับ”

“เ..เป็นเพราะหนูเองค่ะ”

ยุยรีบกล่าวช่วยแก้ตัวให้ยูมะ เพราะเธอเห็นยูมะกำลังถูกเนเน่โกรธ

“หนูเป็นคนชวนยูมะให้มาค้างที่บ้านเอง เพราะฉะนั้นยูมะไม่ได้ผิดนะคะ”

“สต๊อป ยุยจัง เรื่องใครชวนใครว่าอีกที แต่ตอนนี้ลดเสียงลงหน่อยดีกว่านะ”

“อ๊ะ”

ยุยหน้าแดง เมื่อเห็นสายตาคนรอบข้างเริ่มมองมาจุดที่พวกยุยยืนอยู่

เนเน่หัวเราะแห้งๆ หันไปหาแม่ยุย

“เรื่องนี้อยากจะขอคุยให้ละเอียดกว่านี้ พวกเราไปคุยและกินข้าวที่ร้านอาหารแถวนี้กันมั้ยคะ “

“อ๊ะ…ขอโทษด้วยค่ะ คือว่าเด็กคนนี้ไม่ชอบทานข้าวนอกบ้านน่ะ…”

“ป..ไปได้ค่ะ”

ยุยดึงแขนเสื้อแม่เธอ กล่าวเสียงอ่อย

“หนูทานข้าวนอกบ้านได้ไม่เป็นไรค่ะ”

แม่ของยุยฟังคำพูดยุยจบ ตะลึงเล็กๆ ก่อนส่งสายตาอ่อนโยนให้ยุย

“ถ้างั้นเราไปหาข้าวทานกันเถอะค่ะ”

“ยูคุงก็ไปด้วยกันนะ”

“….ครับ”

และแล้วพวกยูมะก็ไปหาร้านข้าวแถวนี้เพื่อซักรายละเอียดที่เกิดขึ้นวันที่ไปค้างคืนกัน

***

จบCH11