LN Zuttomo This Is the Memory Until the Girl Who Said “Please Be My Friend Forever,” Is No Longer My Friend - ตอนที่ 1.2: ยูมะ กับ ชวาร์ส

 

 

 

โอเค สงบจิตใจก่อน สรุปว่าตะกี้เราทำอะไรลงไปบ้าง

1.วิ่งไล่ตามเด็กผู้หญิง

2.กอดเธอจากด้านหลัง

3.มือไปโดนหน้าอกเขา

ขณะที่ยูมะคิดอยุ่ ชวาร์สยังคงก้มหน้านิ่ง

“เอ่อ…คือว่า..ไม่..ตั้งใจ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ

ยูมะก้มหน้าไปอีกทาง ชิบหายของจริง ปากบอกว่าจะไปแก้เรื่องโรคสื่อสารกับคนอื่นไม่เก่ง แต่มาถึงเมิงไปจับหน้าอกเขาเลย เจริญเหอะ

“เอ้อ..ม…ไม่..เป็นไร…ค่ะ..เป็นเพราะ..ชั้น…วิ่งหนี..ก่อนเอง..ขอโทษ…ค่ะ”

ยูมะที่ก้มหัวอยู่ ได้ยินเสียงสั่นๆเบาๆจากปากชวาร์ส

 

“พอถูก…จ้อง..ก็เลย..กลัวขึ้นมา…..เงยหน้า..เถอะค่ะ ยู..มะ “

 

พอชวาร์สบอก ยูมะเลยเงยหน้าขึ้น  ในหัวก็คิดว่า “แค่ถูกจ้องก็กลัว” มันหมายความว่าไง แต่พอเห็นหน้าเธอชัด เขาเข้าใจทันที

 

สิ่งที่อยู่ตรงหน้ายูมะ…มันคือนางฟ้าชัดๆ

 

ใบหน้าที่น่ารักจนรู้สึกถึงได้ความนุ่มนวลราวกับสัตว์ตัวน้อย ผิวขาวเนียนอย่างที่ไม่เคยเห็นที่ไหน

 

นางฟ้าตรงหน้าผมมีเส้นผมสีขาวโดดเด่น

เส้นผมที่ขาวราวกับหิมะผนวกกับผิวสีขาวของเธอยิ่งขับความน่ารักยิ่งกว่าเดิม

 

แม้ว่าจะขัดใจเรื่องการแต่งกาย เพราะเท่าที่เห็นทั่วไปคนใส่ชุดพาร์ก้า มักจะเป็นพวกที่ร่าเริงแจ่มใส  ความไม่เข้ากันนี้ทำให้มีความรู้สึกแปลกนิดๆ

 

ยูมะที่จ้องชวาร์สตาไม่กระพริบ ตัวแข็งสนิทด้วยความที่มีหลายข้อมูลวิ่งเข้ามาในหัว แต่พอเบนสายตา จ้องเธอเท่านั้นแหละ เกิดเรื่องเลย

“ฮึก..ฮือ..ฮือ”

ชวาร์สร้องไห้น้ำตาไหล ยกสองมือเอาฮุ้ดปิดบังผมตัวเอง สักพักหนึ่งเหมือนว่าเธอจะทนรับแรงกดดันไม่ไหว จู่ๆวิ่งหนียูมะอีกรอบ

 

“..ร..รอเดี๋ยว..”

ยูมะเรียกเธอให้หยุด แต่ดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็น เพราะว่าชวาร์สแก๊สหมดของจริง วิ่งไปได้ไม่กี่เมตร เธอก็ตุปัดตุเป๋ ทำท่าจะล้มหน้าคว่ำกับพื้น

 

“..ม..ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

ชวาร์สเข่าทรุดสองมือแตะพื้น หอบหายใจตัวโยน ยูมะรีบประคองเธอไปนั่งหลบข้างถนน

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องขยับตัวนะ”

ยูมะวิ่งไปซื้อชากระป๋องจากเครื่องขายอัตโนมัติแถวๆนี้ ส่งให้ชวาร์ส เธอรับน้ำไปแล้วดื่มอย่างหิวกระหาย ด้วยความที่รีบดื่ม เธอเกิดอาการสำลักไอค่อกแค่ก

 

ยูมะเห็นสภาพแล้ว เดินไปลูบหลังให้ ปกติถ้าเป็นคนต่างเพศที่ไม่รู้จัก มีคนมาทำแบบนี้ต่างคนคงต่างเกร็งทั้งคู่ แต่เห็นสภาพชวาร์สแล้วไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพรรค์นั้นอีก

“ใจเย็นขึ้นรึยังครับ”

ชวาร์สฟังคำถามยูมะ พยักหน้าตอบเล็กน้อย

สองมือเธอกลับมาจับฮุ้ดปิดบังทรงผมตัวเอง ยังมีอาการไหล่สั่นอยู่ คงจะตื่นเต้นแหละ แต่ใช่ว่าจะเป็นเธอคนเดียว เพราะยูมะเองก็ตื่นเต้นไม่ต่าง

 

“เอ่อ… ผมชื่อยูมะ ส่วนเธอ…ไม่สิ นายคือชวาร์สใช่มั้ย”

ตอนแรกยูมะจะเรียกชวาร์สว่าเธอเพราะเป็นเด็กผู้หญิง แต่คิดอีกทีเพื่อแก้ไขบรรยากาศให้หายเครียด เขาเลือกใช้สรรพนามที่เรียกชวาร์สในเกมแทน

ชวาร์สฟังจบ พยักหน้าเล็กน้อย

“ใช่……ค่ะ”

สาวน้อยตรงหน้าผมพึมพำเสียงค่อยแทบไม่ได้ยิน บุคลิกเธอตอนนี้คนละเรื่องกับที่อยู่ในแชทราวกับคนละคนเลย

 

อิเมจที่ยูมะนึกไว้ตอนแรกคิดว่า น่าจะเป็นวัยรุ่นแจ่มใส เข้ากับคนง่าย  แต่ความเป็นจริงดันเป็นสาวน้อยที่ขี้อายสุดๆ

 

แต่ถึงแม้ว่าอิเมจที่นึกไว้กับความเป็นจริงจะแตกต่างกัน ความตั้งใจของยูมะที่จะเป็นเพื่อนกับชวาร์สก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง

 

“..ขอโทษนะ”

ชวาร์สพนมมือกล่าวขอโทษ

ไม่รู้ว่าชวาร์สขอโทษยูมะด้วยเรื่องอะไร แต่พอเธอมองยูมะ สีหน้าเธอมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

 

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ แล้วก็ไม่ต้องมองด้วยสายตาระแวงแบบนั้นก็ได้ มันไม่ได้มีเรื่องอะไรให้ขอโทษนี่ครับ”

 

“อ..อืม”

ชวาร์สพยักหน้าเล็กน้อย แต่ว่าดูเหมือนยังคิดไม่ออกว่าต่อจากนี้จะทำอะไรต่อดี สายตาสอดส่องซ้ายขวาไม่กล้าสบตาผม สีหน้าวิตกกังวลเหมือนเดิม

“ค..คือว่า…ชั้น…”

ดูเหมือนว่าเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง ปากเธออ้าแล้วหุบ อ้าแล้วหุบ แต่เสียงไม่ออก

 

สภาพแบบนี้ผมนึกออกว่าสมัยอดีตก็เคยมีอาการแบบนี้

อาการแบบนี้คือ ในหัวมีคำพูดมากมายอยากจะพูด

แต่ด้วยความตื่นเต้นจัดจนไม่รู้จะพูดคำไหนออกมาก่อนดี

ตอนที่มีอาการแบบนี้ จะรู้สึกว่าทำไมกูถึงได้กระจอกเหลือเกิน สุดท้ายมันจะค่อยๆลามเป็นความเกลียดชังตัวเอง ความรู้สึกแบบนี้ยูมะเข้าใจลึกซึ้งเป็นอย่างดี

ยูมะส่งยิ้มให้เธอ หยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นมากดแอปเปิดเกมออนไลน์ที่เล่นด้วยกันกับชวาร์ส

 

เกมส์แกรนด์เกทเป็นเกมที่เล่นได้ทั้งในพีซีและมือถือ 

 

ปกติยูมะมักจะเล่นเกมนี้ผ่านทางคอมพิวเตอร์ แต่บางครั้ง เวลาล้าๆก็จะใช้มือถือเล่นระหว่างนอนบนเตียง

“เล่นเกมด้วยกันมั้ยครับ”

อยู่ๆก็ถูกชวนเล่นเกมโดยไม่ทันตั้งตัว ชวาร์สที่กำลังตะลึง แต่สุดท้ายก็หยิบมือถือตัวเองเปิดเกมแกรนด์เกทด้วย

 

หน้าเกมตอนเริ่ม มีแชทเมสเซจเด้งขึ้นมา เป็นแชทจากยุมะเขียนว่า 

“เจอกันที่หอนาฬิกาเมืองลูมีที่เดิม”

ชวาร์สเบิกตาเล็กน้อย มองยูมะแว่บหนึ่ง เลือกตัวละคร กดเดินไปตามสถานที่ในแชท

 

เมื่อเดินไปถึงหอนาฬิกา “ยูมะ” ยืนรออยู่ที่หอนาฬิกา 

**หมายเหตุจากผุ้แปล ผมน่าจะลืมบอกไปว่า ยูมะตั้งชื่อตัวละครในเกมเป็นชื่อตัวเองเลย คือ ยูมะ

 

เมื่อ “ยูมะ” กับ “ชวาร์ส” เจอหน้ากันในเกม ทั้งสองคนกดอีโมหัวเราะ โบกมือให้ ก่อนที่ยูมะจะส่งแชทเมสเซจ

 

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมยูมะครับ ฝากเนื้อฝากตัวอีกรอบด้วยนะครับ”

 

ชวาร์สเปล่งเสียงอ๊ะเบาๆ เธอนึกออกว่านี่เป็นคำพูดที่ยูมะพูดให้เธอฟังตอนที่ได้เจอในชีวิตจริงเมื่อครู่

 

ยูมะส่งแชทต่ออีก

“ถ้ายังไม่พร้อมคุยกันในชีวิตจริง เราคุยผ่านกันในนี้ก่อนได้นะครับ”

ชวาร์สตะลึง พูดตะกุกตะกัก 

“เอ๋..?..เอ่อ..คือ…?”

 

**หมายเหตุจากผุ้แปล ถ้าเป็นในโนเวล จะเขียนตรงลูกน้ำชัดเจนว่า ตอนนี้คุยกันในเกม หรือคุยกันจากปากตัวเอง ให้นึกสภาพเหมือนเรื่องน้องเอมม่านั่นแหละครับ ที่อาโอยางิเวลาพูดภาษาอังกฤษ ตัวลูกน้ำจะเปลี่ยน

“ถ้าคุยกันตรงๆคงจะตื่นเต้นเกินไป ในระหว่างที่ปรับตัว เราคุยผ่านกันทางแชทเกมนี้ก็ได้นะ”

พอชวาร์สเห็นแชทนี้ เธอหน้าสลด หลบตายูมะมีท่าทีขอโทษ พิมพ์แชทตอบ

“ขอโทษด้วยนะ”

“เอาน่า เรื่องสื่อสารของนายชั้นรู้แต่แรกอยู่แล้ว ก็นายเป็นคนบอกเอง จะมาขอโทษทำไมเล่า เปลี่ยนคำขอโทษเป็นปลุกกำลังใจตัวเองดีกว่าน่า”

 

 ชวาร์สตะลึงเล็กน้อยกับแชทที่ยูมะส่ง เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเริ่มพิมพ์แชทกลับ

เสียงเตือนว่าอีกฝั่งส่งข้อความดังขึ้นที่มือถือยูมะ

ขอแนะนำตัวเองใหม่อีกครั้งนะ..ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อชวาร์ส ฝากตัวด้วยนะยูมะ”

พอเปลี่ยนมาแชทในเกมแทน ดูเหมือนว่าชวาร์สจะอาการดีขึ้น สีหน้าดูแจ่มใสกว่าเดิม

 

“เออ ฝากตัวด้วยเช่นกัน …จะว่าไป ถ้านายเป็นผู้หญิงก็น่าจะบอกกันแต่แรกสิ เจอตัวจริงเป็นผู้หญิงเล่นเอาตาค้างเลย”

“ก็นะ…นายจำได้มั้ยว่าเมื่อวานผมเป็นคนบอกว่าบุคลิกแชทกับชีวิตจริงผมมันต่างกัน”

 

“บอกแต่บุคลิกโว้ย ไม่ได้บอกเพศแล้วใครจะตรัสรู้ฟะ”

“จริงๆแล้วเมื่อก่อนเคยมีนัดกับคนในเกม พอบอกว่าเป็นผู้หญิง  อีกฝั่งก็เปลี่ยนท่าทีเป็นพิมพ์ว่า “นัดเจอกันสักครั้งมั้ย” “สนใจเรื่องอย่างว่ารึเปล่า” แล้วแชทแนวนี้เด้งเข้ามาไม่หยุด ตั้งแต่นั้นมาผมเลยต้องแสร้งเป็นผู้ชาย”

 

“อะนะ พวกม่อสาวในเกมมันก็มีจริง อันนี้ไม่เถียง ลำบากแย่เลยสินะ”

“เอาจริงๆตะกี้ก็โดนยูมะหื่นใส่จับหน้าอกชั้นด้วย”

“โอ้ยยยผมขอโทษจริงๆ อันนี้จากใจเลยครับ ไม่รู้จะพิมพ์ยังไงดีผมผิดไปแล้วววว”

“ไม่เป็นไรจ้าอย่าใส่ใจ”

“โล่งอกไปที ตะกี้เอาจริงๆถ้านายแจ้งตำรวจหรือเกลียดขี้หน้า ชั้นคงปาดเหงื่ออะ”

“รู้ตัวว่าทำผิดงั้นนายต้องไถ่โทษด้วยการไปช่วยขุดเหมืองหาแร่แบบนันสต๊อปมาให้ผมด้วย”

“โห ได้ทีเอาใหญ่เลย กลา่ยเป็นสาวน้อยนุ่มนิ่มเลยนะ “

“แน่อยู่แล้ว จับหน้าอกผู้หญิงแล้วโดนลงโทษแค่นี้ก็บุญเท่าไรละ”

“ครับๆ เดี๋ยวไปขุดให้ยาวๆเลย”

แชทที่คุยกันคือชัดเจนว่านี่คือชวาร์สที่ยูมะคุยมาตั้งแต่อดีตไม่ผิดแน่ แต่สิ่งที่น่าสนใจคือ เจ้าของแชทที่อยู่ข้างยูมะ

พอยูมะละสายตาจากโทรศัพท์มองเธอ สาวเจ้ารีบเอามือถือยกมาปิดหน้าตัวเองที่เขินอายจนหน้าแดง

 

“จริงๆถ้าอายขนาดนั้น บอกมาจากปากเลยก็ได้นะ”

ยูมะคิดแบบนี้แว่บหนึ่ง ก่อนส่ายหน้า ในเมื่ออยากสนับสนุนให้ชวาร์สสื่อสารกับคนตรงหน้าได้  จะไปเร่งให้เธอพูดก็ใช่เรื่อง 

 

เอาจริงๆ คนที่ตื่นเต้นไม่ได้มีแค่ชวาร์ส ยูมะเองก็ด้วย

ตกใจเรื่องสีผมไม่พอยังต้องมาตกใจกับเรื่องเพศอีกฝั่งด้วย

เพื่อนสนิทที่คิดว่าเป็นผุ้ชายมาโดยตลอดดันกลายเป้นผู้หญิง แถมดันเพื่งไปจับหน้าอกเขาด้วย วีรกรรมสุดทีนขนาดนี้ไม่ตื่นเต้นสิแปลก

ทางชวาร์สเหมือนจะรู้สึกว่า ยุมะมองผมตัวเอง เลยดึงฮู้ดลงมาปิดทรงผม

ยูมะเห็นแล้วพูดออกไปว่า

“จริงๆก็ไม่มีไรมากหรอก  แค่ไม่นึกไม่ฝันว่าเพื่อนที่คิดว่าเป็นผุ้ชายมาโดยตลอดดันกลายเป็นผู้หญิงนี่แหละ”

 

“…..”

ชวาร์สไม่ตอบ แต่พิมพ์แชทเมสเซจแทน

“เรื่องนี้ต้องขอโทษด้วย ผมเองก็คิดว่ายูมะเป็นเพื่อนมาตลอด แต่ก็กลัวว่าหากยูมะรู้ความจริงว่าผมเป็นผู้หญิง ท่าทีของนายจะเปลี่ยนไปจากเดิมเลยไม่กล้าพูดความจริง”

 

ตอนแรกยูมะกะจะตอบกลับว่า ไม่มีทางหรอก แต่ก็พูดไม่ออก ยิ่งนึกถึงไปตอนที่คุยแชทกันก็แอบรู้สึกเสียใจภายหลัง เพราะที่แชทกับชวาร์สเมื่อก่อนหน้านี้ตอนดึก

 

เคยคุยเรื่อง18+ความฝันเฟื่องของเด็กม.ปลาย ประมาณว่า โดนสาวรุ่นพี่อกแตงโมเข้ามาตกหลุมรัก  แล้วก็ อยากโดนสาวรุ่นพี่อกแตงโมคนนั้น เข้ามาทำเรื่องอย่างว่าในห้องเรียนที่ไม่มีผุ้คน 

ไอ้เหี้ยเอ้ยยยย กูพูดเรื่องพรรค์นี้กับผู้หญิงที่อายุเท่ากับชั้น พอคิดแล้ว ข้างในใจยูมะตะโกน “อ้ากกกกกก” ลั่นอยู่ในอก บิดตัวไปมาด้วยความอับอาย

 

“ถ้าคิดถึงเรื่องที่นายเคยคุยกับผมเกี่ยวกับเรื่องลามก อยากบอกว่าไม่ต้องคิดมาก ผมเคยอ่านผ่านๆในเน็ต พวกผู้ชายส่วนใหญ่ก็มีความใฝ่ฝันทรงเดียวกับยูมะนั่นแหละ”

 

โอ้แม่เจ้า เธอรู้สิ่งที่ผมคิดซะด้วย เล่นเอาอยากกระโดดตึกตายตอนนี้เลย

 

*****

***

จบ CH1-2 ครับ 

ถือว่าหาอะไรอ่านฆ่าเวลาระหว่างรอโอโทนาริเล่ม2ละกันนะครับผม 

 

 

ใครสนใจอ่านตอนถัดไปล่วงหน้า เรียนเชิญได้ที่เพจนะครับ  ตอนนี้มีกิจกรรมแจกลูกเพจ อ่านนิยายแล้วได้เงินนะครับ

 

อยากอ่านไวกว่าใครนิดหนึ่ง คลิกติดตามเพจผู้แปลได้ตรงนี้เลยจ้า  kurakon