(LN) Saijo no Osewa Takane no Hana-darakena Meimon-kou de, Gakuin Ichi no Ojou-sama (Seikatsu Nouryoku Kaimu) wo Kagenagara Osewa suru Koto ni Narimashita - ตอนที่ 1.2

Saijo no Osewa Takane no Hana-darakena Meimon-kou de, Gakuin Ichi no Ojou-sama (Seikatsu Nouryoku Kaimu) wo Kagenagara Osewa suru Koto ni Narimashita

才女のお世話 高嶺の花だらけな名門校で、学院一のお嬢様（生活能力皆無）を陰ながらお世話することになりました

 

 

 

[ตอนที่ 1.2 ผมถูกพ่อแม่ทิ้งแถมยังถูกลักพาตัวไปอีก!!]

 

หลังจากที่ขึ้นไปบนรถสีดำฮินาโกะก็ผล็อยหลับไปในทันที

 

ฮินาโกะนั้นได้ขึ้นไปที่เบาะหลังสุดถัดไปก็เป็นผมและคนสุดท้ายก็เป็นคุณเมดเธอได้ขึ้นมาก่อนที่ประตูรถจะปิด

 

ผมได้รัดเข็มขัดให้กับฮินาโกะที่กำลังหลับอยู่จากนั้นก็ค่อยมารัดเข็มขัดของตัวเองทันใดนั้นผมก็รู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องและเมื่อผมหันไปก็พบกับคุณเมดที่กำลังมองมาที่ผมจากนั้นเธอก็ได้รัดเข็มขัดของตัวเองในขณะที่พึมพำออกมาเบาๆว่า “ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมคุณหนูถึงชอบเขา”

 

[เออ…พวกเรากำลังจะไปที่ไหนกันเหรอครับ? แล้วคนอื่นๆล่ะ?]

 

[พอถึงเดี๋ยวคุณก็รู้เองค่ะ]

 

ทันทีที่เมดสาวตอบกลับผมก็ได้ยินเสียงสั่นเบาๆ

 

คุณเมดได้เอามือถือออกมาจากกระเป๋าก่อนที่จะเอาไปแนบไว้ที่หูหลังจากที่พูดคุยไปพักหนึ่งเธอก็ได้เก็บมือถือไว้ที่เดิมอย่างเงียบๆ

 

[ฉันได้ตรวจสอบประวัติของคุณเสร็จแล้วค่ะ]

 

[…ห๊ะ?]

 

[โทโมนาริ อิสึกิ อายุ16ปี คุณได้ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนมัธยมริวงู มิยากุ และเรื่องครอบครัวคุณนั้นเป็นลูกเลี้ยงเดี่ยวส่วนพ่อแม่ของคุณก็ยังมีชีวิตอยู่….เมื่อมองดูจากสถานการณ์ทางครอบครัวแล้วคุณสมควรได้รับการยกย่องเพราะสามารถหาเงินค่าเล่าเรียนเองได้แต่ว่าเมื่อห้าวันก่อนพ่อแม่ของคุณได้หนีออกไปพร้อมกับเงินทั้งหมดที่มีส่งผลให้คุณตกที่นั่งลำบาก]

 

[…ทะ-เธอรู้ได้ยังไงกัน?]

 

[อย่าประมาทเครือข่ายข้อมูลของตระกูลโคโนฮานะสิคะ เรื่องแค่นี้ก็ต้องทำได้อยู่แล้วค่ะ]

 

คุณเมดได้พูดออกมาอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องที่แน่นอน

 

[ยังไงก็ตามวันพรุ่งนี้คุณจะได้เป็นนักเรียนมัธยมปลายชั้นปี2สินะแต่น่าเสียดายที่พรุ่งนี้คุณจะเข้าโรงเรียนนั่นอีกไม่ได้แล้ว]

 

[…เอ๊ะ?]

 

[ก็คุณไม่ได้จ่ายเงินค่าเทอมสินะคะดูเหมือนว่าพ่อกับแม่ของคุณได้วางแผนที่จะหนีออกมาได้สักพักแล้วเพราะงั้นเงินที่คุณได้จากการทำงานพาร์ทไทม์จะถูกถอนออกไปหมดแล้ว]

 

[ได้ไงกัน ไม่มีทาง…]

 

[ดูเหมือนว่าทั้งค่าเช่าและบิลอื่นๆคุณก็ยังไม่ได้จ่าย ซึ่งก็หมายความว่าอีกไม่นานคุณก็จะไม่มีบ้านอยู่]

 

ไม่นะบ้านของผม…นี่มันย่ำแย่เกินไปแล้ว

 

[เพราะงั้นทางเราจึงมีข้อเสนอให้คุณค่ะ]

 

คุณเมดได้พูดออกมาในขณะที่ผมกำลังหดหู่ใจ

 

[คุณอยากที่จะทำงานให้คุณหนูมั้ยคะ?]

 

[…เอ๊ะ?]

 

 

จู่ก็มีข้อเสนอที่ไม่คาดคิดมาจนทำให้ผมทำได้แค่เอียงศีรษะ

 

[เธอหมายความว่าไง?]

 

[ถ้างั้นฉันจะอธิบายให้ทีละขั้นนะคะ]

 

คุณเมดได้เปิดปากของเธอราวกับว่าเธอกำลังไตร่ตรองคำพูด

 

[คุณเคยได้ยินชื่อ “โคโนฮานะกรุ๊ป” มั้ยคะ?]

 

[…อื้มฉันก็พอรู้จักอยู่]

 

[คุณก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะ เพราะคุณสมัครบัญชีธนาคารของคุณไว้ที่ โคโนฮานะแบงค์นี่นา]

 

งี้นี่เองการตรวจสอบประวัติของผมเธอน่าจะเอาข้อมูลมาจากที่ลงทะเบียนเอาไว้ในบัญชีธนาคาร

 

[โคโนฮานะกรุ๊ปไม่ได้มีแค่ธนาคารเท่านั้นแต่ยังเป็นถึงบริษัทที่มีชื่อเสียงในด้านการค้า,อุตสาหกรรม,อสังหาริมทรัพย์และรวมถึงการประกันภัยสินทรัพย์โดยรวมก็จะมีมูลค่าประมาณ 300 ล้านล้านเยนและอีกอย่างอิทธิพลของบริษัทนี้ไม่ได้แผ่ขยายอยู่แค่ในญี่ปุ่นแต่รวมถึงต่างประเทศด้วย]

 

คุณเมดอธิบายออกมารวดเดียวโดยที่ไม่ลังเล

 

[และคนที่นอนอยู่ข้างๆคุณ ท่านก็คือโคโนฮานะ ฮินาโกะ เป็นคุณหนูของโคโนฮานะกรุ๊ปและฉันก็เป็นหนึ่งในสาวใช้ของคุณหนู]

 

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆผมเป็นคุณหนูที่ไม่ธรรมดาผมก็พอรู้อยู่หรอกว่าเธอนั้นไม่ธรรมดาแต่ปรากฏว่าเธอดันเป็นหนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลมากที่สุดในประเทศ

 

[และงานที่ฉันเสนอให้คุณในครั้งนี้ก็เป็นงานที่คล้ายๆกับฉันค่ะ]

 

[เธอหมายถึงจะให้ ฉันทำงานเป็นเมดเหรอ?]

 

[ไม่ใช่เมดค่ะ แต่เป็นบัตเลอร์]

 

โอ้วต้องพูดว่าบัตเลอร์คงจะถูกสินะ

 

ผมได้สับสนนิดหน่อยเพราะได้เข้าไปพัวพันกับบางสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถรับมือได้

 

[ในทางเทคนิคแล้วงานที่คุณต้องทำไม่ได้เอนเอียงไปทางพ่อบ้านเลยแต่มันเป็นงานที่คล้ายๆกันต่อจากนี้ก็ขอให้คุณเป็นผู้ดูแลของคุณหนู โอเคมั้ยคะ?]

 

[ถึงจะถามความเห็นมาก็เถอะ…แต่เธอแน่ใจเหรอว่ามันจะไม่เป็นไร? ยังไงซะฉันมันก็แค่เด็กนักเรียนมัธยมปลาย…]

 

[ปกติแล้วก็คงไม่ได้หรอกค่ะถ้าไม่ได้รับการฝึกฝน แต่ครั้งนี้เป็นกรณีพิเศษค่ะเพราะดูเหมือนว่าคุณหนูจะชอบคุณมากค่ะ]

 

จากนั้นเธอก็มองไปที่ฮินาโกะที่นอนอยู่ข้างๆผม

 

พอลองคิดดูแล้วข้อเสนอของเธอนั้นก็เป็นอะไรที่วิเศษมาก

 

[งืมมม~~]

 

[ฮะ เอ้ย…อย่ามาแนบติดกันแบบนี้สิ]

 

ฮินาโกะหันมากอดผมแน่น

 

นั่นมันทำให้ผมได้กลิ่นที่หอมหวานแปลกๆจากผมที่ยาวสลวยของเธอ

 

[ยังไงก็ตาม ถ้าคุณเกิดคิดอะไรแปลกๆกับคุณหนูละก็ ฉันจะตัดมันทิ้งซะ!!]

 

[…หมายความว่าไงกัน!!]

 

[ก็ในแบบที่คุณคิดเลยค่ะ]

 

นั่นมันแย่สุดๆเลย

 

ถ้าเป็นจริงผมได้กลายเป็นเมดจริงๆแน่

 

[ส่วนรายละเอียดที่เหลือค่อยไปคุยกับเจ้านายของฉันค่ะ]

 

คุณเมดได้พูดในขณะที่มองไปยังทิวทัศน์นอกรถ

 

หลังจากที่หยุดพูดไปได้สักพัก รถก็ได้หยุดจอด

 

[คุณหนูพวกเรามาถึงแล้วนะคะ]

 

[อะอืมมมม~~..]

 

ฮินาโกะที่กำลังกอดผมอยู่ทางด้านขวาก็ตื่นขึ้นอย่างัวเงีย

 

และหลังจากที่ประตูรถเปิดโดยอัตโนมัติพวกเราก็ได้เดินออกไป

 

ข้างหน้าของผมนั้นได้มีคฤหาสน์หลังใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา

 

[ที่นี่คือ?..]

 

[นี่คือคฤหาสน์ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยที่แยกออกมาของตระกูลโคโนฮานะค่ะและอีกไม่นายคุณก็จะได้พบกับนายท่านซึ่งเป็นคุณพ่อของคุณหนูค่ะ]

 

การที่ต้องไปเจอกับพ่อของฮินาโกะก็ว่าไปอย่างแต่สิ่งที่ทำให้ผมตกตะลึงจริงๆเลยก็คือสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเพราะนี่มันไม่ใช่คฤหาสน์หลักแต่เป็นคฤหาสน์ที่แยกออกมา

 

แล้วถ้าเป็นคฤหาสน์หลักจะเป็นยังไงกันนะ….

 

พอลองเอามาเปรียบเทียบกันแล้วบ้านของผมมันก็คงไม่ต่างจากบ้านหมาหรือห้องน้ำอะไรประมาณนั้นรึเปล่านะ?

 

[ยินดีต้อนรับกลับครับ/ค่ะ คุณหนู]

 

เมื่อผมเดินเข้าไปในประตูรั้วของคฤหาสน์ก็มีแม่บ้านกับพ่อบ้านยืนเรียงรายกันทั้งสองข้างกำลังก้มศีรษะพร้อมกัน

 

ต่อหน้าของพวกพ่อบ้านแม่บ้านนับสิบคนฮินาโกะก็ได้ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วจากนั้นก็

 

[อืม..]

 

เธอตอบกลับด้วยเสียงสั้นๆ

 

ฮินาโกะได้ทำตัวตามสบายเป็นตัวของตัวเองและดูเหมือนว่าผู้ติดตามทุกคนจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วก็เลยไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆและยังคงก้มหน้า

 

จากนั้นประตูที่ดูงดงามก็ได้เปิดออกและผมก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์

 

การตกแต่งภายในคฤหาสน์นั้นดูดีพอๆกับโรงแรมหรูซึ่งวิสัยทัศน์ที่ผมเห็นในตอนนี้ก็คือมีพรมแดงเหยียดตรงและมีเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรามากมายแต่ก็ต่างจากโรมแรมเพราะนี่คือคฤหาสน์หรือจะเรียกว่าบ้านก็ได้ดังนั้นบรรยากาศจึงดูผ่อนคลายมากกว่าที่จะเรียกว่าหรูหราแต่ถึงจะพูดแบบนั้นไปก็เถอะแต่ที่นี่ก็ยังมีเครื่องประดับมากมายที่ทำจากทองคำซึ่งบ้านของคนปกติทั่วไปไม่มีอย่างแน่นอน

 

[ว้าวว…]

 

[ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นกันล่ะคะ?]

 

[ปะเปล่า เอิ่มก็แค่….รู้สึกว่าโลกที่เราอยู่ช่างแตกต่างกันมากจนทำให้ขนลุกเลยล่ะ]

 

[งั้นก็รีบคุ้นชินกับมันซะนะคะเพราะถ้าคุณเริ่มทำงานให้กับคุณหนูคุณจะได้เห็นอะไรแบบนี้ทุกวัน]

 

ถึงจะยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำงานที่นี่ก็เถอะแต่ก็พอมีความเอนเอียนไปทางอยากทำอยู่บ้าง

 

[คุณหนูคะ ช่วงเวลาที่เหลือคุณหนูจะทำอะไรคะ?]

 

[นอน]

 

[เข้าใจแล้วค่ะแต่ว่าตอนนี้ฉันต้องนำทางท่านโทโมนาริเพราะงั้นฉันจะส่งคนไปแทนดิฉันนะคะ]

 

จากนั้นเมดสาวก็ได้เรียกผู้ติดตามคนอื่นที่ยืนรออยู่ที่กำแพง

 

แต่จู่ๆฮินาโกะก็ได้ขมวดคิ้วและพูดออกไปว่า

 

[…ถ้างั้น ฉันจะไม่นอนแล้ว]

 

[จะไม่นอนแล้วเหรอคะ?]

 

[อื้ม ฉันจะอยู่กับอิสึกิ]

 

ฮินาโกะได้พูดออกมาในขณะจับแขนเสื้อของผมเอาไว้นี่ทำเอาผมคิดว่าเหมือนกับตัวเองมีน้องสาวเลยในขณะที่ผมคิดแบบนี้อยู่เมดสาวก็ได้เบิกตากว้าง

 

[ไม่จริงน่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณหนูจะเลื่อนการนอน…]

 

ผมสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงทำท่าทางประหลาดใจแบบนั้น

 

สำหรับผมเรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องปกติเพราะเธอนั้นหลับตลอดตั้งแต่ตอนถูกลักพาตัวจนถึงตอนนั่งรถ

 

จากนั้นคุณเมดที่สงบสติอารมณ์ของตัวเองได้ก็เริ่มเดินต่ออีกครั้ง

 

 หลังจากขึ้นบันใดที่ดูใหญ่โตไปแล้วคุณเมดก็ได้เคาะประตูห้องที่อยู่ปลายสุดของโถงทางเดิน

 

[ขออนุญาตค่ะนายท่าน]

 

คุณเมดได้เปิดประตูเข้าไป

 

อีกด้านหนึ่งของประตูเป็นห้องขนาดใหญ่และมีชายคนนึงยืนอยู่ตรงกลางห้อง

 

[นายคือโทโมนาริอิสึกิใช่ไหม? ฉันคือโคโนฮานะ เคกอนเป็นพ่อของฮินาโกะและเป็นประธานของโคโนฮานะกรุ๊ป]

 

ผู้ชายที่มีชื่อว่า เคกอน ได้ทักทายผม

 

รูปลักษณ์ของเขาดูอ่อนเยาว์เป็นอย่างมากและตอนนี้เขาก็สวมชุดสูทคุณภาพสูงที่เต็มไปด้วยความสง่างาม

 

[ถึงจะบอกว่าฉันเป็นประธานบริษัทก็เถอะแต่หน้าที่ของฉันก็มีแค่การรับผิดชอบเกี่ยวกับการดำเนินธุรกิจแค่นั้นมันไม่ใช่ตำแหน่งที่สำคัญอะไรมากหรอก]

 

[อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ท่านเป็นถึงผู้นำตระกูลไม่ควรที่จะทำให้ตัวเองเสื่อมเสียสิคะ]

 

[ฮ่าฮ่า อย่าอารมณ์เสียไปน่าชิสึเนะ มันก็แค่มุกตลกเองถ้าเธอยังปล่อยออร่าที่น่าขนลุกแบบนั้นออกมาอิสึกิคุงจะกลัวเอานะ]

 

คุณเคกอนได้ยิ้มและพูดออกมา

 

แต่ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็จริงจังขึ้นมาทันที

 

[….เท่าที่ฉันเห็นดูเหมือนว่าฮินาโกะจะถูกใจนายมากสินะ]

 

คุณเคกอนได้มองไปที่ฮินาโกะที่ยืนอยู่ข้างหลังผม

 

ก่อนที่ผมจะรู้ตัวฮินาโกะก็ได้ก้มหน้าลงในขณะที่จับแขนเสื้อผม

 

[นี่เธอหลับในขณะที่ยืนอยู่เหรอเนี่ย!!…]

 

ให้ตายสิอย่างกับมนุษย์เงินเดือนหลังจากเพิ่งทำงานหนักๆเสร็จมาเลยหลังจากนั้นน้ำลายของเธอก็เริ่มไหล

 

ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอาผ้าเช็คหน้าที่หยิบออกมาจากกระเป๋ามาเช็คให้เธอ

 

[งื้อ…]

 

ขณะที่ผมกำลังเช็ดปากของเธอฮินาโกะก็ได้เอนตัวเข้าหาผมราวกับว่าจะใช้ผมเป็นที่พิง

 

[ถึงฉันจะได้ยินมาว่าอิสึกิคุงจะเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวของลูกสาวฉัน…แต่ระหว่างนั้นมันเกิดอะไรขึ้น? ฉันไม่เคยเห็นลูกสาวของตัวเองผูกพันกับคนที่เพิ่งเคยเจอขนาดนี้มาก่อน…]

 

[เปล่าครับ มันก็ไม่มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษนะ]

 

[อ่อพอเข้าใจล่ะ ฮินาโกะมักจะใช้ชีวิตตามสัญชาตญาณของตัวเองเพราะงั้นฉันแน่ใจว่าเคมีของนายคงตรงกับเธอแน่ๆ]

 

[เคมีตรงกัน?…]

 

ถ้าแค่พูดว่าเคมีตรงกันมันก็คงไม่ช่วยแก้ปัญหาข้อสงสัยได้หรอก

 

แต่ว่าถึงแบบนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงยึดติดกับผมขนาดนี้

 

[และนอกจากนี้ฮินาโกะลูกสาวของฉันเธอก็ต้องการคนดูแลที่ทำให้เธอรู้สึกสบายใจมาโดยตลอดแต่ว่ายังไงก็ตามเพราะตำแหน่งของฉันจึงยากต่อการหาบุคคลดังกล่าวมาได้นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่อยากปล่อยคนที่บังเอิญเจออย่างอิสึกิคุงไป]

 

ถ้าพูดแบบนี้ก็มีเหตุผลเหมือนกันแฮะ

 

ตอนนั้นเธอเองก็บอกว่าคนรอบตัวของเธอมีแต่คนทำตัวแบบทางการและสุภาพกับเธอมากเกินไปเพราะงั้นเธอเลยต้องการคนที่สามารถทำตัวตามสบายได้สินะ

 

[เอาล่ะ ก่อนที่จะอธิบายงานผู้ดูแล นายต้องรู้จักฮินาโกะก่อน…ชิสึเนะ]

 

[ค่ะ]

 

คุณเมดที่ยืนอยู่ด้านหลังเดินมาเปิดโปรเจ็กเตอร์ที่อยู่ข้างๆห้อง

 

ไฟในห้องดับลงและมีวิดีโอปรากฏขึ้นบนผนัง

 

[และนี่ก็คือฮินาโกะในตอนที่อยู่โรงเรียน]

 

ในวิดีโอผมเห็นผู้หญิงที่กำลังหลับอยู่ข้างๆผมปรากฏอยู่ในนั้นเธอก็คือฮินาโกะ

 

และตำแหน่งในนั้นก็น่าจะเป็นโถงทางเดินในโรงเรียนของเธอ

 

[อรุณสวัสดิ์ โคโนฮานะซัง]

 

[อรุณสวัสดิ์ค่ะ]

 

ฮินาโกะตอบรับคำทักทายของเพื่อนร่วมชั้นด้วยรอยยิ้มที่สง่างาม

 

…เอ๊ะ? ไอ้ความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกัน

 

จากนั้นก็ตัดไปฉากที่อยู่ในชั้นเรียน

 

[โจทย์ข้อนี้….โคโนฮานะซัง ตอบได้มั้ย]

 

[ค่ะ]

 

ฮินาโกะยืนขึ้นอย่างเงียบๆเมื่อถูกเรียกชื่อ

 

จากนั้นก็เดินไปที่กระดานดำอย่างสง่าผ่าเผยและลงมือเขียนคำตอบด้วยชอล์ก

 

ตัวเธอในตอนนี้สง่างามเป็นอย่างมากจนทำให้เพื่อร่วมชั้นอดชื่นชมไม่ได้เลย

 

ฉากถูกตัดไปอีกครั้งแต่รอบนี้ก็ยังอยู่ในห้องเรียนแต่ว่าแสงแดดจากดวงอาทิตย์แสดงให้เห็นว่าเป็นหลังเลิกเรียนแล้ว

 

มีนักเรียนหญิงกำลังคุยอยู่กับฮินาโกะที่ริมหน้าต่าง

 

[โคโนฮานะซังพวกเราจะจัดงานเลี้ยงน้ำชาที่สวน…คุณจะเข้าร่วมมั้ยคะ?]

 

[ถ้าคุณไม่ว่าอะไรฉันก็ยินดีค่ะ]

 

[คะ-ขอบคุณมากค่ะ ฉันได้เตรียมเค้กแสนอร่อยไว้สำหรับคุณแล้วโคโนฮานะซัง]

 

[ฟุฟุ เวลาอยู่กับฉันไม่ต้องประหม่าขนาดนั้นก็ได้ค่ะ]

 

แก้มของสาวๆได้เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความชื่นชมในขณะที่ฮินาโกะยิ้มให้พวกเธอ

 

จากนั้นวิดีโอก็ได้จบลงและไฟก็ได้สว่างขึ้น

 

ผมได้พูดในสิ่งที่คิดอย่างตรงไปตรงมา

 

[นี่ใครอ่ะ..]

 

[คุณหนูฮินาโกะค่ะ]

 

[…จริงดิ!!]

 

หญิงสาวที่ผมเห็นในวิดีโอนั้นไร้เดียงสา น่ารัก และเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์

 

ซึ่งไม่เหมือนกับหญิงสาวที่หลับหัวผงกอยู่ข้างหลังผมเลย…มันใช่แน่เหรอฟระ

 

[ฮินาโกะน่ะเวลาอยู่ในที่สาธารณะเธอมักจะสวมบทบาทเป็นคุณหนูที่สมบูรณ์แบบ]

 

[ในที่สาธารณะ?..]

 

[ใช่ แต่ในทางตรงกันข้ามเวลาอยู่คนเดียว…]

 

คุณเคกอนมองไปที่เมดสาว

 

จากนั้นเธอก็พยักหน้าเบาๆและเปลี่ยนภาพ

 

ในวิดีโอก็ยังเป็นในชั้นเรียนเหมือนเดิมแต่ว่ามีเพียงแค่สองคนที่อยู่ในนั้นนั่นก็คือฮินาโกะและนักเรียนหญิงอีกคน

 

[คุณหนู คาบต่อไปจะเริ่มแล้วนะคะ]

 

[เหนื่อยอ่ะ อยากนอน]

 

ฮินาโกะได้พูดออกมาด้วยท่าทางขี้เกียจและทรุดตัวลงนอนบนโต๊ะ

 

จากนั้นก็ตัดฉากไปที่โถงทางเดิน

 

[คะ-คะ คุณหนูคะ ต่อไปต้องไปโรงยิมนะคะ รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะค่ะ!!..]

 

[เปลี่ยนชุดให้ฉัน]

 

คราวนี้เปลี่ยนเป็นสนามหญ้าที่โรงเรียน

 

[คุณหนูคะ คือฉันได้รับรายงานมาว่าบัตรเครดิตของคุณหนูถูกใช้อย่างฟุ่มเฟือยมากเลยค่ะ]

 

[อ่อ ฉันน่าจะทำมันตกอ่ะ]

 

[แล้วทำไมคุณหนูถึงไม่รีบบอกดิฉันล่ะคะ!!]

 

วิดีโอได้ตัดจบก่อนที่นักเรียนหญิงอีกคนจะกรีดร้อง

 

คลิปล่าสุดนี่มัน…

 

[และนี่ก็คือธาตุแท้ฮินาโกะ]

 

คุณเคกอนได้พูดออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจ

 

เห็นได้ชัดว่าภาพลักษณ์ในตอนที่อยู่กับคนอื่นและคนเดียวนั้นต่างกันสุดขั้ว

 

แต่ผมนั้นรู้สึกคุ้นชินกับฮินาโกะในตอนที่ดูขี้เกียจมากกว่าเพราะครั้งแรกที่ผมได้พบกับเธอก็อยู่ในสภาพแบบนี้ถึงจะแค่สามชั่วโมงก็เถอะ

 

[เอ่อ เด็กนักเรียนอีกคนก็เป็นหนึ่งในผู้ดูแลเหรอครับ?]

 

[เธอคืออดีตผู้ดูแลของฮินาโกะเพราะเธอนั้นมีอาการท้องเสียขั้นรุนแรงเลยต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเมื่อวันก่อนน่ะเหตุก็เกิดจากความเครียดด้วยแหละนะ เธอจึงได้ลาออก]

 

[…โอ้วว]

 

แค่ได้ฟังก็รู้สึกทรมานแทนเลย

 

[สรุปก็คือเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเธอจะแสดงเป็นคุณหนูที่สมบูรณ์แบบได้แต่นอกเหนือจากนั้นเธอก็จะเป็นคนขี้เกียจอย่างที่เห็นซึ่งทั้งสองภาพลักษณ์นั้นแตกต่างกันเป็นอย่างมากพวกเราจึงต้องการผู้ดูแลที่จะคอยควบคุมเธอได้]

 

[นั่นก็หมายความว่า นี่คืองานของผู้ดูแล]

 

[ก็ประมาณนั้นแหละ]

 

คุณเคกอนได้พยักหน้ายืนยัน

 

[หน้าที่ของผู้ดูแลก็คือต้องคอยควบคุมให้เธอเป็นคุณหนูผู้สมบูรณ์แบบกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือต้องคอยช่วยเหลือจากเบื้องหลังเพื่อไม่ให้ฮินาโกะเผยธาตุแท้ออกมาได้..นายคิดว่าไงล่ะ จะทำมั้ยและมันก็เป็นสิ่งที่ฮินาโกะต้องการด้วยมันจะช่วยได้มากเลยล่ะถ้านายยอมรับ]

 

ผมคิดเกี่ยวกับมันครู่นึงและตอบออกไป

 

*****

 

>