Saijo no Osewa Takane no Hana-darakena Meimon-kou de, Gakuin Ichi no Ojou-sama (Seikatsu Nouryoku Kaimu) wo Kagenagara Osewa suru Koto ni Narimashita

才女のお世話 高嶺の花だらけな名門校で、学院一のお嬢様（生活能力皆無）を陰ながらお世話することになりました

(**ทำการแก้ไขสำนวนแปลกๆและคำที่แปลผิด)

 

 

[ตอนที่ 1.1 ผมถูกพ่อแม่ทิ้งแถมยังถูกลักพาตัวไปอีก!!]

[ขอให้โชคดีนะ~]

 

ผมไม่ได้คาดหวังเลยว่าคำพวกนี้จะออกมาจากปากพ่อแม่ของผม

 

ในตอนบ่ายโมงครึ่ง พ่อแม่ของผมได้ออกไปจากอพาร์ทเมนต์เก่าๆราคาสองหมื่นเยนหลังจากที่พูดประโยคที่คล้ายๆกับในหนังหรือมังงะแบบนั้น“พวกเขาคงจะไปผับอะไรประมาณนั้นล่ะมั้ง พอตกเย็นพวกเขาคงจะกลับ..”ผมได้คิดแบบนี้ในใจ

 

แต่ว่าหลังจากนั้นสองสามวันพวกเขาก็ไม่ได้กลับมาที่อพาร์ทเมนต์อีกเลย

 

เห็นได้ชัดว่าผมคงจะถูกทิ้งแล้วแหงๆ

 

[….นี่ต้องเป็นเรื่องล้อเล่นแน่ๆ]

 

ถ้าจะให้พูดว่าโดนทิ้งก็คงไม่ผิดหรอกเพราะพวกเขาแอบหนีออกไปในตอนกลางคืน

 

เดิมทีแล้วครอบครัวของผมก็มีปัญหากับเรื่องการเงินอยู่แล้วส่วนใหญ่ก็เกิดจากพ่อที่ติดเหล้างอมแงมและแม่ที่คลั่งการพนันและชื่อเสียงของครอบครัวผมก็เป็นที่รู้จักกันในบริเวณหมู่บ้านและทางเพื่อนบ้านก็เห็นพ่อแม่ของผมหนีออกไปในช่วงกลางดึกผมได้เข้าใจเรื่องทั้งหมดหลังจากที่เพื่อนบ้านมาบอกเรื่องพวกนี้กับผมว่าพ่อแม่ของผมนั้นได้หนีออกไปที่ไหนสักแห่งด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน

 

[ทั้งที่วันพรุ่งนี้เป็นชีวิตวันแรกในรั้วโรงเรียนของฉันแท้ๆ]

 

พอมองย้อนกลับไปนี่มันก็เป็นปฏิหาริย์ชัดๆที่ผมยังสามารถเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายได้อีก

 

ในขณะที่ต้องดูแลพ่อแม่ผมก็ต้องหาเงินค่าเล่าเรียนเองเพราะงั้นผมจึงต้องทำงานพาร์ทไทม์ทุกวันและในที่สุดผมก็สามารถเข้าเรียน ม.ปลายปี2ได้….แต่ผมก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์แบบนี้จะไปได้อีกสักกี่น้ำเพราะไหนจะค่าเช่าบ้างล่ะ ค่าโดยสารบ้างล่ะและค่าอาหารบ้างล่ะเรื่องพวกนี้ผมก็ใช้เงินส่วนตัวของผมทั้งนั้นแต่อย่างน้อยพ่อแม่ของผมก็ยังจ่ายค่าเช้าให้บางส่วนเลยพอรับไหวแต่ว่าตอนนี้น่ะมันไม่ใช่เลย

 

….ไปซื้อข้าวเที่ยงดีมั้ยนะ

 

ไม่ดีกว่าทิ้งความคิดแบบนั้นไปซะ

 

ในตอนนี้ก็เป็นช่วงบ่ายโมงและผมก็ไม่ได้กินอะไรเลยมาตั้งแต่เช้าแล้วผมได้ลองค้นหาทั่วอพาร์ทเมนต์แต่ก็ไม่เจอเงินสักกะนิดเดียวแต่ผมก็พอมีเงินเหลือสองร้อยเยนในกระเป๋า

 

แจ้งตำรวจดีไหม? หรือจะปรึกษาเพื่อนดีนะ? ไม่สิผมคงทำตัวไม่ถูกและสับสนมากแน่ถ้าได้บอกเรื่องพวกนี้กับใครไป

 

แสงแดดที่เจิดจ้าของดวงอาทิตย์ทำให้ผมรู้สึกหดหู่มากยิ่งขึ้น

 

เมื่อผมเดินผ่านถนนที่เดินเป็นประจำผมก็ได้ยินเสียงพูดจากที่ไหนสักแห่ง

 

[อืม–หืมมม]

 

[อ๊ะ ค่ะ]

 

เสียงพึมพำในตอนแรกช่างเป็นเสียงที่ไพเราะจริงๆ

 

ผมได้หันไปดูที่ต้นทางของเสียงและได้เห็นเด็กผู้หญิงสองคนที่สวมเครื่องแบบนักเรียนที่ดูดีกำลังเดินลงมาจากบนเขา

 

ผมได้ข่าวเกี่ยวกับเนินเขาแห่งนี้มาว่ามีโรงเรียนชื่อดังที่อยู่หนึ่งในสามอันดับแรกของประเทศตั้งอยู่บนยอดเขาแห่งนี้ถ้าจะให้พูดแบบเข้าใจง่ายๆละก็มันคือโรงเรียนสำหรับคนรวยนั่นเอง

 

เห็นว่ากันว่าในโรงเรียนก็มีแต่พวกลูกคุณหนูที่มาจากครอบครัวร่ำรวยกันทั้งนั้น ค่าt-scoreก็สูงเอาเรื่องด้วยส่วนสิ่งอำนวยความสะดวกก็มีแต่ของดีๆทั้งนั้นและเนื้อหาก็ละเอียดเจาะลึกมากจนไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่เป็นโรงเรียนมัธยมปลายและดูเหมือนว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตอย่างหรูหราในหลายๆด้าน โรงเรียนของผมนั้นจะเปิดพรุ่งนี้แต่ดูเหมือนว่าโรงเรียนที่พวกเขาเรียนอาจจะเปิดแล้วน่าจะเป็นเพราะว่าโรงเรียนดังมีช่วงเวลาปิดเทอมที่สั้น

 

[พวกเราทั้งคู่เหมือนอยู่คนละโลกเลย….เฮ้อหัวเราะไม่ออกเลยล่ะ]

 

แค่กิริยาท่าทางในตอนที่เดินอยู่ก็บ่งบอกได้เลยว่าพวกเธอต้องได้รับการอบรบสั่งสอนมาอย่างดีแน่ๆพอมองมาที่ตัวเองก็รู้สึกหดหู่เลยแฮะ

 

ยังไงก็ตามการที่พวกเธออยู่แถวนี้ก็แสดงว่าพวกเธออยู่โรงเรียนนั่นแน่ๆ

 

ตอนนี้ก็น่าจะเป็นเวลาเลิกเรียนของพวกเธอแล้วละมั้งค่อนข้างหายากเลยนะเนี่ยที่จะเห็นพวกเธอมาเดินอยู่แถวนี้เพราะว่าปกติคนที่อยู่โรงเรียนนั้นมักจะถูกรับส่งโดยรถยนต์

 

[…หืม?]

 

ในระหว่างที่จะเดินไปร้านสะดวกซื้อผมก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่คล้ายๆกับบัตรประจำตัวอยู่บนพื้น

 

จากนั้นผมก็ได้หยิบขึ้นมาดูนี่น่ะมันคงจะเป็นบัตรประจำตัวนักเรียนแน่ๆ

 

นี่น่าจะเป็นของผู้หญิงคนใดคนหนึ่งจากสองคนที่เดินผ่านไปเมื่อกี้ได้ทำหล่นเอาไว้

 

[โคโนฮานะ ฮินาโกะ อ๊ะ….ไม่สิ นี่ไม่ใช่เวลามาอ่านชื่อ]

 

คนที่ทำหล่นเอาไว้ก็คงไปได้ไม่ไกลมากนักเพราะงั้นผมไม่ควรที่จะอ่านข้อมูลส่วนตัวของเธอ

 

ถ้าผมวิ่งไปในตอนนี้ก็คงจะตามผู้หญิงคนนั้นทันจากนั้นผมก็ได้สงสัยว่าเพื่อนอีกคนของเธอไปไหนแล้วเพราะตอนนี้ผมเห็นแค่ผู้หญิงที่เดินอยู่คนเดียว

 

[เอ่อ ขอโทษนะครับ!]

 

พอผมส่งเสียงเรียกผู้หญิงคนนั้นก็ได้หันหน้ามา

 

ผมสีเหลืองอำพันที่เปล่งประกายของเธอได้แกว่งไปมาในอากาศและแสงแดดจากดวงอาทิตย์ก็ส่องมาที่เธอเผยให้เห็นถึงใบหน้าที่สง่างามเข้ารูปของเธอเมื่อผมได้มองไปก็ทำเอาผมคิดว่า “เหมือนหลุดออกมาจากรูปภาพเลย”(**見返り美人 สวยย้อนวัย-เป็นงานศิลปะของญี่ปุ่นอีกทั้งยังเป็นวลีที่ไว้พูดชมผู้หญิง)

 

[-คะ?]

 

ทันใดนั้นก็มีรถสีดำเงามาจอดอยู่ข้างๆเธอ

 

ประตูรถได้เปิดออกและมีผู้ชายที่ดูกำยำสองคนโผล่ออกมา

 

จากนั้นพวกผู้ชายก็ได้ลากผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในรถ

 

-นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

 

ฉากที่เห็นในตอนนี้เหมือนกับในมังงะหรือหนังเลยแต่ว่าสิ่งที่ผมเห็นในตอนนี้น่ะมันไม่ใช่การแสดงแน่ๆนั่นจึงทำให้ผมรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

 

แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาตกใจสิ

 

เกิดการลักพาตัวต่อหน้าต่อตาผม

 

[ด-เดียวก่อน!!]

 

ผมไม่สามารถที่จะเมินผ่านไปได้ผมเลยตัดสินใจที่จะตะโกนออกไป

 

[อะไรวะ]

 

[คนรู้จักของผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ]

 

ผู้ชายสองคนนั้นที่ดูเหมือนจะเป็นโจรลักพาตัวก็ได้ตะโกนกลับมาที่ผม

 

แต่ก็น่าเสียดายนะที่ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยที่ผมตะโกนออกไปก็เพื่อที่จะปั่นหัวพวกนั้น

 

[เฮ้ย พวกเราปล่อยคนที่รู้เห็นเรื่องนี้ไปไม่ได้ แก!! มากับฉันซะ!!]

 

[อะเอ๊ะ!?]

 

ผู้ชายคนนั้นได้มาคว้าแขนของผมและลากขึ้นไปบนรถ

 

เพราะงั้นผมจึกถูกลักพาตัวไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น

 

✰✰✰✰✰✰

 

[เอาล่ะ ด้วยสิ่งนี้ต่อให้พยายามแค่ไหนพวกนายก็ขยับไม่ได้หรอก เพราะงั้นจงอยู่นิ่งๆซะ]

 

ชายร่างเล็กได้พูดออกมาและดูเหมือนว่าเขาก็จะเป็นหนึ่งในสองจากพวกโจรลักพาตัว

 

ในตอนนี้ผมอยู่ในโรงงานร้างแห่งหนึ่งดูเหมือนว่าการลักพาตัวในครั้งนี้จะถูกวางแผนเอาไว้เป็นอย่างดีและผมกับหญิงสาวก็ถูกใส่กุญแจมือพร้อมกับโซ่หนาไว้ที่เท้าและมือ

 

[…คือว่าพ่อแม่ของฉันคงจะจ่ายค่าไถ่ให้ไม่ได้หรอก]

 

[หุบปาก แกน่ะมันก็แค่ของแถม]

 

โจรลักพาตัวพูดในขณะที่ถ่มน้ำลายออกมาด้วย

 

ผมได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาถูกพ่อแม่ทิ้งไม่พอแถมตอนนี้ก็ยังถูกลักพาตัวอีกนี่ตูไปทำเวรทำกรรมอะไรมาวะเนี่ยถึงกับต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้

 

จิตใจของผมได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ยังไงก็มืดแปดด้านอยู่แล้วหนิต่อให้ว่าการลักพักตัวนี่จะจบลงยังไงซะอนาคตของผมก็ไม่มีอะไรรออยู่แล้ว

 

[ลูกพี่คุณเนี่ยช่างโชคดีจริงๆเลยนะผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของตระกูลโคโนฮานะนี่มันตกได้ตัวเป้งเลยไม่ใช่เหรอ]

 

[ใช่แล้วล่ะ ถ้าพูดถึงตระกูลโคโนฮานะเห็นว่ารวยที่สุดในโรงเรียนนั่นแล้วนี่นาพวกเราจะจัดค่าไถ่ให้หนักๆเลย]

 

โจรลักพาตัวสองคนกำลังยืนคุยกันพร้อมกับยิ้มออกมา

 

หลังจากที่ฟังพวกเขาผมก็ได้หันไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆที่ถูกใส่กุญแจมือเช่นเดียวกันกับผม

 

เธออาจจะถูกลักพาตัวมาเพื่ออย่างอื่นด้วยที่ไม่ใช่แค่เรียกค่าไถ่เพราะตัวเธอนั้นมีรูปลักษณ์ที่ดีมากถึงดวงตาของเธอจะดูไม่มีชีวิตชีวาและไร้เดียงสาแต่ก็แฝงไปด้วยความเฉลียวฉลาดที่ปนเปไปกับความน่ารักสันจมูกที่โด่งของเธอก็ให้ความรู้สึกที่สง่างามและริมฝีปากสีแดงสดที่ให้ความรู้สึกชุ่มชื่นก็น่ารักเป็นอย่างมากส่วนผมสีเหลืองอำพันของเธอก็เปล่งประกายแวววาวและผิวก็ขาวราวกับหิมะแขนขาก็เรียวยาวได้สัดส่วนสุดๆ

 

[…นี่]

 

หญิงสาวได้เปล่งเสียงออกมา

 

ท่าทางของเธอในตอนนี้ดูแตกต่างจากที่ผมเห็นบนถนนในตอนนั้นเธอมีบรรยากาศที่เหมือนพวกลูกคุณหนูแต่ว่าตอนนี้เธอดูขี้เกียจและหดหู่

 

ใช่สิก็เธอถูกลักพาตัวมานี่นาเธอคงจะกลัวมากสินะก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะไม่สามารถทำตัวปกติได้เธอนั้นได้เข้าเรียนที่โรงเรียนชื่อดังเพราะงั้นต้องมีอนาคตอันสดใสรอเธออยู่ข้างหน้าแน่ๆซึ่งต่างจากผมลิบลับเลยถ้าให้เดาละก็ความกลัวของผมคงเทียบกับของเธอไม่ติดเป็นแน่แท้

 

ถึงอนาคตของผมจะมืดมนสักแค่ไหนแต่อย่างน้อยสิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้ก็คงจะเป็นการปลอบผู้หญิงคนนี้

 

ผมพยายามที่จะเลือกคำพูดที่ดีที่สุดเพื่อที่จะให้กำลังใจเธอ

 

[มันจะไม่เป็นไรแน่ครับ เท่าที่ฉันจำได้การเรียกค่าไถ่มีอัตราความสำเร็จที่ต่ำมาก]

 

[ห้องน้ำ]

 

[และนอกจากนี้ตำรวจญี่ปุ่นก็เก่งกันมากด้วยเพราะงั้นรอก่อนนะ….ห๊ะ?]

 

ผมได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่า?

 

รู้สึกเหมือนได้ยินถึงความต้องการอะไรบางอย่างออกมาเลย

 

[ห้องน้ำ จะราดแล้ว]

 

เธอได้แสดงถึงความต้องการออกมาอย่างแรงกล้า

 

ถึงเธอจะเป็นท่านหญิงผู้เพียบพร้อมยังไงแต่เธอก็ยังเป็นมนุษย์อยู่วันยันค่ำเพราะงั้นคงไม่แปลกหรอกที่เธออยากจะเข้าห้องน้ำ

 

แต่ว่าตอนนี้เนี่ยนะ?แล้วไอ้ท่าทางนิ่งๆแบบนั้นมันอะไรกัน?

 

[ฉันจะทำยังไงดี?]

 

[ดะเดี๋ยว เธออยากจะสื่ออะไรกัน..]

 

[จะออกแล้ว]

 

มันคงยากที่จะบอกเพราะตอนนี้น้ำเสียงของเธอตะกุกตะกักเป็นอย่างมากเธอคงจะมีปัญหาจริงๆนั่นแหละ

 

ผมได้เรียกชายร่างเล็กที่อยู่ด้านหน้าถึงจะรู้สึกอึดอัดหน่อยๆก็เถอะ

 

[คุณครับ! มานี่หน่อยท่านหญิงมีอะไรอยากจะพูดครับ]

 

[…อะไร?]

 

โจรลักพาตัวได้เอียงศีรษะจากนั้นเธอก็พูดกับเขาโดยไม่มีท่าทีที่กลัวเลย

 

[ห้องน้ำ]

 

[…ทำไมเหรอ?]

 

[จะราดแล้ว]

 

โจรลักพาตัวได้กลอกตาอาจจะเป็นเพราะท่าทีที่ไม่คาดคิดของเธอ

 

ผู้หญิงคนนี้ไม่กลัวเลยรึไง!!

 

[ถ้าจะราดก็ราดไปเถอะไอ้ท่าทางแปลกๆของเธอมันน่ารำคาญสุดๆเลยว่ะ]

 

โจรลักพาตัวพูดด้วยนำเสียงหงุดหงิด

 

ส่วนเธอนั้นก็ค่อยๆตอบกลับ

 

[ได้จริงเหรอ?]

 

ดวงตาของเธอใสเป็นประกายดูเหมือนว่าเธอจะไม่ลังเลที่จะปล่อยมันออกมาถึงจะเป็นคนที่ไม่ค่อยสนอะไรแต่ก็ทำท่าทางรู้สึกผิดบ้างสิ!!

 

[อย่านะ อดทนไว้หน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ..นี่ก็เพื่อตัวฉันเองด้วย]

 

ผมได้ชี้ให้พวกโจรดูว่าเธอได้ทำจริงๆแน่

 

เพราะผมกับเธอถูกล่ามเอาไว้ด้วยกันถ้าเธอปล่อยออกมาแล้วละก็ผมได้รับผลกระทบเต็มๆแน่

 

[…พาเธอไป]

 

ชายร่างใหญ่ได้พูดออกมา

 

[ลูกพี่แต่ว่า..]

 

[ฉันไม่อยากให้ที่นี่สกปกน่ะเพราะไม่รู้ว่าต้องรออีกกี่วัน]

 

คำพูดของชายร่างใหญ่ได้ทำให้เขายอมทำจากนั้นเขาก็เดินเข้าใกล้หญิงสาวในขณะที่เกาหัวไปด้วย

 

[ฉันจะไม่ถอดโซ่ออกหรอกนะ]

 

โจรลักพาตัวได้ถอดกุญแจมือที่ตรึงพวกเราเอาไว้ด้วยกันออก

 

แต่ว่าผมกับหญิงสาวก็ยังคงถูกล่ามเอาไว้ด้วยโซ่จากนั้นพวกเราก็ได้ย้ายไปที่ห้องน้ำด้วยกันพอถึงห้องน้ำแล้วเธอก็เดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล

 

ผ่านไปครู่นึงผู้หญิงคนนั้นก็ได้ออกมาและล้างมืออย่างช้าๆจากนั้นก็หันมามองที่ผมและโจรลักพาตัว

 

[เสร็จแล้ว]

 

[[ ไม่ต้องบอกก็ได้เฟ้ย !!]]

 

ผมและโจรลักพาตัวตะโกนออกมาพร้อมกัน

 

พวกเราได้กลับไปที่เดิมด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยแปลกๆจากนั้นก็ถูกตรึงเอาไว้เหมือนเดิม

 

[นี่]

 

หญิงสาวได้เรียกพวกโจรลักพาตัวอีกครั้ง

 

[…อะไรอีกล่ะ?]

 

[ชา]

 

แม่คุณณเอาจริงดิ!?

 

พวกโจรลักพาตัวทำท่าทางตกตะลึง

 

[นี่ ลูกพี่….เธอใช่ลูกสาวของตระกูลโคโนฮานะจริงดินี่มันดูไม่เหมือนเลยนะ…]

 

[ก็ว่า…เราจับคนผิดรึเปล่าวะ แต่ว่ามันไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ..]

 

ชายร่างใหญ่ได้เดินมาหาเธออย่างสับสน

 

[นี่ เธอน่ะ ใช่ลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลโคโนฮานะรึเปล่า?]

 

[ใช่ แล้วไหนล่ะชา?]

 

โครตเอาแต่ใจเลยส่วนพวกโจรลักพาตัวก็รู้สึกตกใจที่เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ

 

[เอ่อได้ เดี๋ยวฉันเอาเครื่องดื่มให้ฉันเองก็ไม่อยากให้เธออดตายเหมือนกัน…แต่เธอต้องตอบแทนด้วยการให้ความร่วมมือแบบสุดซึ้งนะ]

 

โจรลักพาตัววางขวดพลาสติกไว้ข้างเธอ

 

แต่นี่เป็นเพียงแค่น้ำเกลือแร่เท่านั้น

 

[ฉันพูดว่าชาไม่ใช่เหรอ?]

 

[ห้ะ!! อย่าเรื่องมากดิวะ!! แค่น้ำก็พอแล้วโว้ย]

 

[ฉันอยากดื่มชา ขนมหวานและของว่างด้วย]

 

หญิงสาวได้พูดออกมาจากนั้นก็มีสัญลักษ์โกรธปรากฏขึ้นมาที่หน้าผากของผู้ชายคนนั้น

(**สัญลักษณ์โกรธ ? )

 

[เฮ้ย!! ไอ้คนตรงนั้นน่ะ ดูแลเธอด้วย!!]

 

[ทำไมต้องฉันล่ะ!?]

 

[ตอนนี้พวกตูไม่ว่าง!!]

 

โจรลักพาตัวได้ตะคอกออกมา

 

ทั้งมือทั้งเท้าถูกล็อกเอาไว้แบบนี้เราจะทำอะไรได้ล่ะ…จากนั้นผมก็ได้ส่ายหัวอย่างไม่พอใจ

 

[นี่ ไหนล่ะขนมหวาน?]

 

[…พวกเขาไม่มีงั้นเหรอ]

 

[…ใช่]

 

จากนั้นเธอก็หยิบขวดขึ้นมาดูอย่างไม่พอใจ

 

ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงน้ำหกจากข้างๆ

 

ผมหันไปทางผู้หญิงคนนั้นและได้เห็นเธอกำลังเปียกโชกอยู่

 

[เหวอออ? ทำไมถึงเปียกแบบนั้นได้ล่ะ…]

 

[…หืม?]

 

เธอได้เอียงศีรษะพร้อมกับย้ายขวดไปที่ปากแต่เนื่องจากขวดห่างจากริมฝีปากจึงทำให้น้ำไหลลงมาที่เสื้อผ้าของเธอแทน

 

[เธอทำอะไรเนี่ย!! น้ำลายไหลงั้นเหรอ]

 

[ฉันไม่ชินกับการดื่มน้ำจากขวดน่ะ..]

 

ไม่เคยดื่มน้ำจากขวดงั้นเหรอนี่เธออยู่โลกไหนกันเนี่ย

 

ผมสงสัยว่าพวกคนรวยเป็นแบบนี้กันหมดเลยเหรอและอีกอย่างนี่เธอจะไม่รู้สึกกังวลหน่อยเหรอหรือเธอเป็นแบบนี้อยู่แล้วทั้งๆที่ถูกลักพาตัวมาเนี่ยนะ

 

[เอาขวดมา…เดียวฉันช่วยเอง]

 

[….นายอยากได้เหรอ?]

 

[ไม่โว้ยย โอ้ยยยอะไรของเธอเนี่ย!!]

 

เนื่องจากเสียงตะโกนของผมโจรลักพาตัวจึงหันมามอง

 

ผมก็นึกว่าพวกเขาจะอารมณ์เสียกัน..แต่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลยพวกเขากลับมองมาที่ผมด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ หยุดเถอะครับหยุดมองผมด้วยสายตาแบบนั้นสักทีก็มันเป็นเพราะพวกคุณเองไม่ใช่เหรอที่พาพวกเรามาที่นี่ตั้งแต่แรก

 

[…แถวนี้เปียกหมดเลยต้องย้ายที่]

 

[ใช่]

 

หญิงสาวได้ลุกขึ้นมาแล้วย้ายไปพร้อมกับผม

 

วินาทีถัดมาเธอก็สะดุดล้มกลางทาง

 

[…เจ็บอ่ะ]

 

หญิงสาวลุกขึ้นยืนพร้อมกับน้ำตาคลอ

 

หน้าผากของเธอที่กระแทกพื้นก็ถูกย้อมไปด้วยสีแดงดูเหมือนว่าด้านกีฬาเธอจะไม่ได้เรื่องสินะ

 

[นี่ลูกพี่ เท่าที่ผมได้ข้อมูลมาลูกสาวของตระกูลโคโนฮานะถูกเรียกว่าเป็น ผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเธอถึงเซ่อซ่าได้ขนาดนี้หรือเราเอามาผิดคน..]

 

[มะ-ไม่หรอกมั้งฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเธอมีพี่น้องคนอื่น…]

 

โจรลักพาตัวพูดกระซิบ

 

ในขณะเดียวกันหญิงสาวก็ได้เอามือมาจับหน้าผากที่กระแทกพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

 

[เจ็บ..]

 

[…ไหนขอดูหน่อยสิ]

 

เธอดูน่าสงสารมากจนผมอดไม่ได้ที่จะเข้าไปดู

 

[มันเป็นแค่รอยขูดขีดมากกว่าที่จะเป็นแผลถลอก แต่ยังไงก็อย่าเอามือไปจับล่ะเดี๋ยวแผลจะติดเชื้อเอา]

 

[…อืออ]

 

เธอได้พยักหน้าและลดมือลง

 

 

[ว่าแต่…นายมาที่นี่ได้ไงกัน]

 

เธอได้ถามผมอย่างไร้ความกังวล

 

[..ก็ตอนนั้นฉันจะเอาบัตรนักเรียนที่เธอทำตกไปให้แต่ดันไปเห็นเรื่องแบบนั้นเข้าเลยโดยลากมาด้วยไง]

 

[อย่างนี้นี่เอง]

 

เธอทำท่าทางเข้าใจ

 

[แล้วมีไหนล่ะบัตรนักเรียนของฉัน]

 

[เอ๊ะ?…จริงสิอ่ะนี่]

 

ผมหยิบบัตรนักเรียนของเธอออกมาจากกระเป๋ากางเกง

 

หลังจากที่ได้บัตรเธอก็เอามือลูบไปที่มันหากลองสังเกตดูใกล้ๆก็จะเห็นส่วนที่นูนผิดปกติที่มุมล่างขวาดูเหมือนว่าจะมีปุ่มเล็กๆฝังอยู่ในนั้น

 

เธอได้เอาปลายนิ้วมือกดไปที่มัน

 

[เดี๋ยวความช่วยเหลือน่าจะมาถึงแล้วล่ะ]

 

จากนั้นเธอก็ปล่อยเสียง “ฮึบ”และหาวออกมา

 

[อยากนอน..]

 

เธอล้มตัวลงนอนที่พื้นข้างๆผมอย่างแรง

 

จากนั้นเธอก็จ้องมาที่ผม

 

[อยากนอน]

 

[…นอนหลับไม่สบายเหรอครับ?]

 

[หมอนหมอน~~]

 

เมื่อผมกำลังจะพูดออกไปว่า “ที่นี่ไม่มี” เธอก็ตบเข่าของผมเบาๆดูเหมือนว่าเธออยากจะใช้ตักของผมเป็นหมอนสินะ

 

การที่ต้องมาเอาอกเอาใจสาวสวยแบบนี้ทำให้ผมใจสั่นไม่น้อยเลยล่ะแต่พอผมนึกถึงท่าทางเซ่อซ่าของเธอก็ทำเอาผมคิดว่าทนๆหน่อยละกันและอีกอย่างพวกโจรก็บอกให้ผมดูแลเธอจากนั้นผมก็ถอนหายใจออกมาและให้เธอนอน

 

[อื้ม~…สูงกำลังดีเลย]

 

เธอได้พูดออกมาอย่างพึงพอใจ

 

[เพลงกล่อมเด็ก]

 

[..โทษทีแต่ฉันร้องไม่เป็นน่ะ]

 

[งั้นก็เล่าสิ่งที่น่าสนใจให้ฟังหน่อย]

 

เธอนี่มันเอาแต่ใจสุดๆ

 

แต่ว่ายังไงก็ตามความกล้าของเธอก็ได้พัดบรรยากาศที่มืดมนออกไปจนหมดโดยปกติแล้วถ้าเจอเรื่องแบบนี้ผมคงจะกลัวมากจนร้องไห้ไปแล้วล่ะแต่ต้องขอบคุณเธอที่ทำให้ผมสงบสติอารมณ์ได้

 

[เมื่อวันก่อนในตอนที่ฉันกับเพื่อนอยู่บนรถไฟ..]

 

ถึงมันจะไม่ค่อยน่าสนใจก็เถอะแต่เธอก็ยังเงียบและฟัง

 

ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็ได้ยินเสียงหายใจเบาๆบนตักของผม

 

ดูเหมือนเธอจะหลับไปแล้วแฮะ

 

[…น้ำลายเธอไหลแล้วนะนั่น]

 

ผมเช็คน้ำลายที่ไหลออกจากปากด้วยชุดของเธอ

 

[…งื้อ]

 

[อ๊ะโทษที ฉันทำเธอตื่นงั้นเหรอ]

 

[อื้มไม่เป็นไร]

 

เธอได้ตอบในขณะที่หันมามอง

 

[ผมของฉันเสียอ่ะมันแข็งกระด้างไปหมดเลย]

 

[มานี่สิเดียวฉันมัดให้หันหลังมา]

 

[อื้อ]

 

ผมได้มัดผมของเธอเป็นหางม้า

 

[นายเก่งด้านนี้จังเลย]

 

[เอ่อ..ฉันเคยทำให้แม่บ่อยๆน่ะ]

 

[หืมมม]

 

แม่ของผมนั้นทำงานที่คาบาเรต์ระยะหนึ่งเพราะงั้นผมเลยมักจะได้สระผมให้แม่ก่อนที่จะออกไปทำงานนี่น่ะเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากนึกถึงเลยล่ะ

 

ในขณะนั้นโจรลักพาตัวคนหนึ่งได้เตะท่อนไม้ที่อยู่ใกล้ๆ

 

จากนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นทำเอาผมตกใจขึ้นมาในทันที

 

[พอแล้ว!!ถ้าแกยังจะยืดเยื้อชักช้าแบบนี้อยู่ละก็ฉันจะทุบลูกของแกให้ตายเลย!!]

 

โจรลักพาตัวเอามือถือแนบไว้ที่หูและในตอนนี้เขาก็หัวร้อนสุดๆ

 

[ในตอนนี้เธออย่าไปยั่วโมโหมันจะดีกว่านะเดี๋ยวอาจจะเกิดเรื่องเอาก็ได้]

 

ผมบอกผู้หญิงคนนั้น

 

[แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นจริงๆขึ้นมาฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง]

 

ยังไงซะอนาคตของผมก็มืดมนอยู่แล้วหนิแต่อย่างน้อยก็ขอปกป้องเธอหน่อยละกัน

 

นี่น่ะมันก็แค่ความพึงพอใจส่วนตัวของผมเองและผมก็รู้สึกโล่งอกขึ้นเล็กน้อยในขณะที่พูดปลอบเธอ

 

[..ทำไมนายถึงต้องทำแบบนั้นล่ะ?]

 

[ฉันเองก็ไม่รู้]

 

ผมจะไม่พูดเรื่องน่าเบื่อของผมให้เธอฟังแน่

 

ผมทำได้แค่ยิ้มจางๆออกมาให้กับหญิงสาวที่อยากรู้อยากเห็น

 

[…นาย ฉันถูกใจนาย]

 

เธอได้พูดออกมาอย่างงั้น

 

[มันรู้สึกดีมากเลยล่ะตักของนายมันเหมือนกับฟูกที่เพิ่งตากแดดเสร็จให้ความรู้สึกที่สดชื่นมากเลย]

 

แต่ผมคิดว่ามันมีแต่กลิ่นเหงื่อเหม็นเน่านะ

 

ผมรู้สึกไม่พอใจเมื่อได้ยินแบบนั้น…

 

[ฉันมีผู้ดูแลอยู่หลายคน..แต่พวกเขาทำตัวเป็นทางการเกินไปอ่ะ]

 

[ห้ะ?]

 

[แต่นายทำตัวตามสบายเมื่ออยู่กับฉันนั่นทำให้ฉันพลอยสบายใจไปด้วย…ฉันดีใจนะ]

 

รอยยิ้มของเธอได้ทำให้ผมตกหลุมรักเธอไปครู่หนึ่ง

 

[นายชื่ออะไร?]

 

[..โทโมนาริ อิสึกิ]

 

[อื้ม ฉันโคโนฮานะ ฮินาโกะ]

 

เธอได้ถามอย่างตรงไปตรงมา

 

[ในตอนนี้นายเป็นของฉันแล-]

 

หลังจากที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา

 

ก็มีสิ่งที่ดูเหมือนกระป๋องถูกโยนเข้ามาทางหน้าต่างของโรงงาน

 

กระป๋องอันนั้นได้ส่งเสียงดังและเวลาต่อมาก็มีควันสีขาวฟุ้งกระจายไปทั่ว

 

[เข้าไปด้านใน-!!]

 

ผมได้ยินเสียงดังมาจากชั้นที่หนึ่งของโรงงาน

 

ในเวลาเดียวกันก็ได้ยินเสียงฝีเท้านับไม่ถ้วนจากรอบทิศ

 

[เชี่ยไรเนี่ย!! มองไม่เห็นอะไรเลย!!]

 

[ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!!]

 

กลุ่มชายที่ดูเหมือนตำรวจได้ปรากฏตัวขึ้นและทำการปราบปรามโจรลักพาตัวอย่างรวดเร็ว

 

จากนั้นพวกเขาก็วิ่งเข้ามาทางผมและหญิงสาวในทันที

 

[อย่าขยับ!!]

 

[…เอ๊ะ?]

 

ดูเหมือนผมจะโดนตั้งตัวเป็นศัตรู

 

[เดี๋ยวก่อนครับ!! ผมก็เป็นผู้เคราะห์ร้ายเหมือนกัน]

 

[หุบปาก!! แกไม่มีสิทธิ์พูด]

 

[เหวออ!?]

 

หัวของผมถูกผลักลงกระแทกเข้ากับพื้น

 

[ท่านชิสึเนะ!! ทำการรวบตัวทั้งสามเสร็จแล้วครับ!!]

 

[ไม่ใช่ว่ามีแค่สองคนงั้นเหรอ…หรือข้อมูลจากหน่วยสอดแนมจะผิด]

 

เมื่อม่านควันค่อยๆจางลงก็มีหญิงสาวที่มีเสียงฝีเท้ามั่นคงปรากฏตัวขึ้น

 

ผู้หญิงคนนั้นมีผมสีดำยาวถึงเอวโดยที่ไม่ได้รวบเอาไว้ส่วนชุดของเธอก็เป็นสีขาวดำหรือที่เรียกกันทั่วไปว่าชุดเมด

 

[คุณหนู ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?]

 

[อืมม]

 

คุณเมดได้เดินมาหาหญิงสาวที่อยู่บนพื้นจากนั้นก็ถอดกุญแจมือทั้งเท้าและมือออก

 

ถึงเสียงจะดังซะขนาดนั้นแต่เธอก็ไม่สะทกสะท้านเลยเหรอแถมเธอยังหาวออกมาเสียงดังอีกราวกับว่าเธอเพิ่งตื่นจากการนอนหลับ

 

[ขอโทษนะคะที่มาช่วยช้าแต่ว่า..คุณหนูคะฉันก็บอกอยู่เสมอหนิว่าจะออกไปไหนก็พาพวกเราไปด้วย]

 

[ก็มันน่ารำคาญอ่ะ]

 

[เพราะงั้นไงคะถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น…]

 

คุณเมดได้ถอนหายใจออกมา

 

[ปล่อยเขา ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่โจรลักพาตัว]

 

[…งั้นเองเหรอคะ?]

 

เธอชี้มาทางผมและเมดคนนั้นก็กลอกตามองตาม

 

จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆปล่อยตัวผม

 

[อ่ะ โอ้..]

 

[ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ คือฉันคิดว่าคุณเป็นหนึ่งในโจรลักพาตัว]

 

[ก็พวกเราถูกจับเหมือนกัน จะเป็นโจรลักพาตัวได้ยังไง..]

 

[ถ้าพวกโจรหลุดรอดไปได้มันอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้อีกก็ได้ค่ะ]

 

นั่นมัน..ก็จริง

 

ตัวผมนั้นพูดอะไรไม่ออกเลยได้แค่ปิดปากเงียบ

 

[ที่เหลือก็ปล่อยให้พวกเขาจัดการเถอะส่วนพวกเราจะกลับบ้านคุณเองก็เช่นกันโปรดตามฉันมาด้วยค่ะ]

 

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพาผมออกไปด้วยผมจึงพยักหน้าเบาๆ

 

แต่ว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่กับพื้นไม่ได้ลุกขึ้นและมองมาที่ผมด้วยแววตาเหม่อลอย

 

[นี่ ชิสึเนะ]

 

เธอคนนั้นได้ชี้มาทางผมและพูดออกมาว่า

 

[จะเอาคนนี้]

 

[ได้ค่ะฉันจะจัดการให้เร็วที่สุดค่ะ]

 

*****

>