(LN) Saijo no Osewa Takane no Hana-darakena Meimon-kou de, Gakuin Ichi no Ojou-sama (Seikatsu Nouryoku Kaimu) wo Kagenagara Osewa suru Koto ni Narimashita - ตอนที่ 0

Saijo no Osewa Takane no Hana-darakena Meimon-kou de, Gakuin Ichi no Ojou-sama (Seikatsu Nouryoku Kaimu) wo Kagenagara Osewa suru Koto ni Narimashita

才女のお世話 高嶺の花だらけな名門校で、学院一のお嬢様（生活能力皆無）を陰ながらお世話することになりました

 

 

[ตอนที่ 0 : บทนำ ]

 

สถาบันชื่อดังที่อยู่ในสามอันดับแรกของญี่ปุ่นนั่นก็คือสถาบันสุเมรากิ

 

บุคคลที่จบการศึกษาจากโรงเรียนนี้มักจะประสบความสําเร็จได้ดิบได้ดีกันทั้งนั้นอย่างเช่นได้เป็นนายกรัฐมนตรีหรือจะเป็นผู้บริหารกิจการของบริษัทที่มีชื่อเสียงและยังมีอีกมากมายที่มีบทบาทสำคัญในการเป็นแกนหลักที่สามารถขับเคลื่อนประเทศได้เพราะงั้นครอบครัวที่ร่ำรวยก็มักจะส่งลูกๆของตนเองมาเรียนที่นี่กันเป็นจำนวนมาก

 

หลักสูตรของโรงเรียนนี้ก็ถูกแบ่งออกเป็นสองเรื่องใหญ่ๆนั่นก็คือการบริหารประเทศและการบริหารธุรกิจซึ่งระบบการเรียนการสอนของที่นี่ก็เป็นเนื้อหาที่ทันสมัยเป็นอย่างมากแถมในชั้นเรียนเองก็ยังมีสุดยอดอาจารย์คอยสอนอยู่เสมอ

 

แต่ว่ายังไงก็ตามโรงเรียนนี้ก็มีการแบ่งวรรณะชนชั้นกันอยู่

 

และตอนนี้ก็มีเด็กผู้หญิงคนนึงได้ครอบครองจุดสูงสุดของสถาบันสุเมรากิ

 

ตัวเธอนั้นมีทรัพย์สินทั้งหมดอยู่ที่ประมาณ 300ล้านล้านเยน

 

ซึ่งทุกคนที่อยู่ในประเทศนี้ก็คงจะไม่มีใครรู้จักบริษัทนี้แน่นอนนั่นก็คือบริษัทโคโนฮานะกรุ๊ป

 

และเด็กผู้หญิงคนนั้นเธอก็เป็นลูกสาวของประธานบริษัทดังกล่าวชื่อของเธอก็คือ โคโนฮานะ ฮินาโกะ

 

[โคโนฮานะซัง ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะคะ]

 

[ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีเช่นกันค่ะ]

 

เธอได้กล่าวคำทักทายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกับผมสีเหลืองอำพันที่ปลิวไสวไปตามสายลม

 

[อ่าา วันนี้โคโนฮานะซังเองก็น่ารักเหมือนเคยเลย…]

 

[ถ้าปีนี้ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับเธอแล้วละก็ฉันจะเป็นคนที่มีความสุขตลอดปีเลยล่ะ]

 

ผู้หญิงคนนั้นได้เดินหลังตรงผ่านหน้าโรงเรียนกิริยาท่าทางแบบนี้เผยให้เห็นถึงความสง่างามในตัวเธอ

 

[นี่โคโนฮานะซัง!! หลังเลิกเรียนวันนี้ฉันจะจัดงานเลี้ยงน้ำชาที่สวน…คุณจะเข้าร่วมมั้ยคะ?]

 

[นั่นฟังดูวิเศษมากเลยค่ะ..ฉันจะเข้าร่วมแน่นอน]

 

[โคโนฮานะซังขอถามหน่อยได้มั้ยคือฉันไม่ค่อยเข้าใจเนื้อหาของคาบเรียนเมื่อวาน…]

 

[ถ้าฉันสามารถช่วยได้ก็ยินดีค่ะ…]

 

เธอนั้นไม่เพียงแต่มีรูปลักษณ์ที่ดูดีเธอยังเป็นคนที่เรียนเก่งและคอยเป็นที่ปรึกษาเรื่องการเรียนให้กับคนอื่นอยู่เสมอเรียกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบเลยล่ะ

 

แถมเธอเองก็ยังเป็นคนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากเลยมักจะถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนอยู่เสมอส่วนผมก็ได้แค่เฝ้ามองเธอจากที่ไกลๆ

 

[เพื่อนนนนนี่นายเอาแต่มองโคโนฮานะซังอีกแล้วนะ]

 

เสียงของเด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆผมได้ดังขึ้น

 

[…นี่ฉันถูกจับได้แล้วงั้นเหรอ?]

 

[หยุดได้หยุดเลยนะก็เธอน่ะเป็นเหมือนดั่งดอกฟ้าที่พวกเราไม่สามารถเอื้อมถึงไม่ใช่เหรอ?]

 

ดอกฟ้ากับหมาวัดสินะ….

 

ก็จริงแฮะผมที่เป็นสามัญชนเพียงคนเดียวในโรงเรียนแห่งนี้ก็คงไม่มีสิทธิ์ที่จะเอื้อมมือไปหยิบดอกฟ้ามาได้หรอก

 

[เอาเถอะเดี๋ยวคาบต่อไปพวกเราต้องย้ายห้องนะ…ส่วนฉันขอแวะเข้าห้องน้ำก่อน ไปนะ]

 

จากนั้นเพื่อนของผมก็เดินออกจากห้องไป

 

ตอนนี้ก็ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วผมรอจังหวะที่เพื่อนร่วมชั้นทุกคนออกจากห้องไปจากนั้นก็ค่อยๆเข้าไปหาเธอ

 

[โคโนฮานะซัง เราต้องรีบแล้วนะ เดี๋ยวจะไม่ทันการเอา]

 

ในตอนนี้ก็มีเพียงแค่ผมกับเธอที่อยู่ในห้อง

 

ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่สมบูรณ์แบบก็ยังคงนั่งนิ่งเฉยอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

 

[โคโนฮานะซัง?]

 

[…เรียกชื่อของฉัน]

 

[…นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาเอาแต่ใจนะครับ ไปกันเถอะ]

 

[เรียก ชื่อ ของ ฉัน]

 

น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าวขึ้น

 

ผมได้หันไปมองรอบๆแล้วพอมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ผมก็ได้ตัดสินใจทำตามคำขอของเธอ

 

[….ฮินาโกะ ไปกันเถอะ]

 

หลังจากที่พูดแบบนั้นออกมาเธอก็เผยรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า

 

[เอะแฮะแฮะ~~]

 

ตัวเธอในตอนนี้ห่างไกลจากคำว่าสมบูรณ์แบบเป็นอย่างมากแต่ว่าก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา

 

เธอค่อยๆเอนหลังขึ้นและหันมาทางผมก่อนที่จะยื่นมือมา

 

[พาฉันไปสิ]

 

[…..ทำไม่ได้หรอกครับถ้าถูกเห็นเข้าจะทำยังไงล่ะ]

 

[ฉันไม่ว่าอะไรหรอก..]

 

[แต่ฉันจะถูกตระกูลโคโนฮานะฆ่าเอาน่ะสิ]

 

ขณะที่ผมพูดออกไปแบบนั้นเธอก็ได้ทำหน้ามุ่ยออกมา

 

[ฉันไม่อยากเรียนแล้วอ่ะ]

 

[ไม่ได้ครับ]

 

[ฉันอยากกลับบ้าน ฉันอยากนอน ฉันอยากกินมันฝรั่งทอด]

 

[ไว้ถึงคฤหาสน์เมื่อไหร่เดี๋ยวฉันจะหามันฝรั่งทอดให้เอง เอาล่ะรีบไปกันเถอะ]

 

[ฮึ…]

 

ผมได้ถอนหายใจออกมาให้กับเธอที่ไม่ยอมขยับ

 

ไม่ได้การล่ะผมต้องรีบหาวิธีลากเธอออกจากห้องให้ได้

 

ในขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดหาวิธีอยู่ก็มีเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นมา

 

[อาเระ พวกเธอยังอยู่ในห้องอยู่งั้นเหรอ คาบต่อไปต้องย้ายห้องนะพวกเธอจำไม่ได้เหรอ?]

 

ครูประจำชั้นพูดขึ้นในขณะมองมาที่ผมกับฮินาโกะที่ยังอยู่ในห้อง

 

[อ้ะ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ นี่มันก็แค่..]

 

[ขอโทษนะคะ…ที่ฉันคุยกับโทโมนาริคุงก็เพราะว่าฉันมีคำถามเกี่ยวกับคาบที่แล้วค่ะ]

 

ในขณะที่ผมพยายามหาข้อแก้ตัวฮินาโกะก็ได้สร้างเรื่องขึ้นมาในทันที…สีหน้าของเธอในตอนนี้ไม่ใช่สีหน้าของเด็กสาวที่ดูนุ่มฟูหรือไร้เดียงสาแต่เป็นสีหน้าของหญิงสาวที่เพียบพร้อมซึ่งเป็นสีหน้าที่ทุกคนในโรงเรียนรู้จัก

 

[เป็นแบบนั้นเองเหรอ ครูประทับใจมากเลยนะแม้แต่ในช่วงพักเธอก็ยังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาความรู้]

 

อาจารย์พยักหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจให้กับคำตอบของฮินาโกะ

 

[โทโมนาริคุง? เป็นอะไรไป พวกเราไปที่ห้องเรียนต่อไปกันเถอะ]

 

[…อื้ม]

 

การแสดงเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นของฮินาโกะก็ยังยอดเยี่ยมเหมือนเคย

 

ผมได้พยักหน้าและออกจากห้องเรียนไปพร้อมเธอ

 

ผมที่ไม่ได้ฉลาดหรือมีพรสวรรค์อะไรและยิ่งไปกว่านั้นฐานะทางครอบครัวของผมก็ตรงกันข้ามกับคนรวยโดยสิ้นเชิง

 

ซึ่งผมที่เป็นคนธรรมดาสามัญชนทั่วไปแต่กลับเข้ามาเรียนที่นี่ได้ยังไงน่ะเหรอ

 

ผมคงต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นสินะ

 

เรื่องทั้งหมดน่ะมันได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อผมได้เป็นผู้ดูแลส่วนตัวของ โคโนฮานะ ฮินาโกะ….

 

******