หลังเลิกเรียนวันศุกร์

                

ณ ชั้น 1 ของอาคารเรียนตอนใต้ ผมซ่อนตัวอยู่ที่หลังประตูเพื่อเฝ้ารออุเอโนะฮาระ

               

ในวันนี้จะเป็นวันแห่งการฝึกซ้อม—เพื่อแนะแนวทางการเก็บข้อมูลจากสถานที่จริงให้กับอุเอโนะฮาระ

 

◆

 

“จริงสิ จะว่าไปแล้วพรุ่งนี้เธอมีธุระอะไรรึเปล่า ถ้าเกิดยังว่างอยู่ฉันว่าจะพาเธอไปฝึกหาข้อมูลนอกสถานที่กันหน่อยน่ะ”

                

“…ฝึก?”

                

เมื่อได้ยินคำพูดของผม อุเอโนะฮาระก็หยุดดื่มมิลค์เชคแล้วก็ตอบกลับมาว่า “ฝึกอะไรน่ะ”

                

—ย้อนเวลากลับไปในวันนั้น

                

ในการประชุมที่เราได้ทำเป็นกิจวัตรกันไปแล้ว ผมได้ตัดสินใจนำเสนอแผนการที่ได้ครุ่นคิดมาสักระยะ

                

“การเก็บข้อมูลรายวันเป็นกิจกรรมสำคัญที่เป็นพื้นฐานสำหรับการทำแผนการให้เป็นจริง ฉันอยากจะให้ ‘ผู้สมรู้ร่วมคิด’ อย่างเธอทำแบบนั้นให้ได้เหมือนกัน”

                

อุเอโนะฮาระคลายปากออกจากหลอดมิลค์เชค และทำหน้าเหมือนจะบอกว่าทำไมจู่ๆ ถึงพูดเรื่องนี้

                

“ฉันว่าเรื่องแบบนั้นเป็นของถนัดนากาซากะนะ ฉันยังไม่ได้เก่งขนาดนั้น”

                

“เอ้าตรงนั้น อย่ามาทำเป็นพูดหนีเพราะว่ามันดูน่ารำคาญนะ”

                

“ไม่หรอก มันก็น่ารำคาญจริงๆ นั่นแหละ…”

                

อุเอโนะฮาระใช้มือขวาจับผมด้านหลังด้วยท่าทางไร้อารมณ์

                

นั่นไง ว่าแล้วเชียว

               

“ฉันไม่ได้จะให้เธอช่วยทุกอย่างหรอกน่า แต่ในอนาคตมันอาจจะมีสถานการณ์ที่ฉันลงมือไม่ได้ขึ้นมาก็ได้ ฉันไม่อยากให้เกิดเหตุฉุกเฉินแล้วเธอมาบอกว่า ‘ขอโทษค่ะ ฉันทำไม่ได้’ หรอกนะ พึงระลึกไว้เลยว่าเธอเป็นมืออาชีพนะ”

                

“ไอ้มืออาชีพอะไรนั่น ฉันไม่ได้ต้องการจะเป็นมันอยู่แล้ว”

                

ผมวาดแผนภูมิง่ายๆ ลงบนแท็บเล็ตอย่างรวดเร็ว

                

“ฟังนะ วิธีการหาข้อมูลของฉันจะสามารถจำแนกคร่าวๆ ได้ตามนี้”

                

“เมินกันเฉยเลย…”

                

“อย่าขัดจังหวะสิ เอ้า มองตรงนี้”

                

ปึ้ง ผมวางแท็บเล็ตหันหน้าไปทางอุเอโนะฮาระ

                

“หลักๆ นั้นจะถูกแบ่งออกเป็น 2 ประเภท นั่นก็คือการ ‘เก็บข้อมูลจากบนโต๊ะ’ และ ‘เก็บข้อมูลนอกสถานที่’ สำหรับอย่างแรกนั้นจะหมายถึงทางโซเชียลมีเดีย ตัวอย่างก็คือ RINE กับ Tbitter และยังรวมไปถึงการสืบค้นข้อมูลทางดิจิตัลกับไลฟ์สดตาม YuuTube ด้วย กล่าวโดยสรุปก็คือการเก็บข้อมูลในที่ร่มที่สามารถทำได้แค่จากบนโต๊ะเท่านั้น”

                

“เฮ้อ”

                

“ส่วนอย่างหลังนั้นจะมีความหมายตรงตามชื่อ นั่นก็คือการเก็บข้อมูลในที่แจ้งที่โดยการไปตามสถานที่ต่างๆ หรือเธอจะเรียกมันว่าเก็บข้อมูลภาคสนามก็ได้ และถ้าเกิดจะให้แบ่งเพิ่มก็จะได้ตามนี้”

                

ระหว่างที่พูด ผมก็กด Add กล่องสี่เหลี่ยมออกมา 3 รายการจาก Label ‘เก็บข้อมูลนอกสถานที่’

                

“ ‘ตระเวนเก็บข้อมูล’ ‘เก็บข้อมูลตัวต่อตัว’ แล้วก็ ‘สังเกตพฤติกรรม’ นี่เป็น 3 อย่างที่ฉันจะสอนให้กับเธอ พวกนี้เป็นสิ่งที่ฉันทำในทุกๆ วัน”

               

 อุเอโนะฮาระมองไปที่แท็บเล็ตอย่างยอมแพ้และยกมือขึ้นเล็กน้อย

                

อ๊ะ ครั้งนี้ทำถูกต้องแล้ว เรื่องนี้ถือว่าใช้ได้เลยนะอุเอโนะฮาระ

                

“ครับ! คุณอุเอโนะฮาระ”

                

“ฟังจากคำฉันก็พอจะเห็นภาพอยู่หรอก… แต่มันคือยังไงนะ”

                

“เข้าใจแล้ว จะอธิบายให้ฟังคร่าวๆ ละกัน… ‘ตระเวนเก็บข้อมูล’ คือการรวบรวมข่าวลือขณะเดินไปตามสถานที่ต่างๆ ‘เก็บข้อมูลตัวต่อตัว’ คือดึงข้อมูลออกมาจากบุคคลเป้าหมายโดยตรง ‘สังเกตพฤติกรรม คือการบันทึกการกระทำของเป้าหมาย และวิเคราะห์แนวโน้มพฤติกรรมกับอารมณ์ความรู้สึกของพวกเขา เอาเถอะ เดี๋ยวไปทำเองจริงๆ พร้อมกับฟังที่ฉันสอนก็เข้าใจเองนั่นแหละ”

 

เมื่อพูดเสร็จผมก็ปิดแท็บเล็ต

 

“เอาละ เจอกันพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนนะ! เรียนเสร็จแล้วก็มาตามที่จุดนับพบด้วย อ๊ะ ระวังหลังด้วยนะ”

                

“หลัง? นี่เรากำลังถูกใครไล่ล่า…อ๋อ นายหมายถึงตำรวจสินะ”

                

“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าทำให้ฉันดูเป็นอาชญากร!”

 

 

◆

                

ด้วยเหตุดังกล่าวผมจึงได้มารออยู่ตรงนี้เพื่อนัดพบกับอุเอโนะฮาระ

                

ผมเอนพิงหลังเสาและแสร้งทำเป็นเล่นโทรศัพท์ เนื่องจากคนที่เดินทางไปที่ตู้รองเท้าจะมองไม่เห็นตรงนี้นอกจากจะหันหลังหลับมา ทำให้มันเป็นที่ที่เหมาะเป็นอย่างยิ่งสำหรับการเหลือบมองตอนรอคน

                

ตรงทางเข้าหลังเลิกเรียนนั้นมีคนสัญจรไปมาเยอะมาก ทั้งคนที่เดินทางไปทำกิจกรรมชมรม คนที่นัดเที่ยวเล่นกับเพื่อน คนที่จู๋จี๋กับแฟนจนแทบจะระเบิด…ผู้คนหลายๆ แบบต่างเดินมาแล้วก็จากไป

                

ในบางครั้งความสัมพันธ์ที่ไม่คาดคิดก็ปรากฏออกมาจากตรงนี้ แถมมันยังสามารถได้ยินเรื่องราวได้จากรอบทิศ ดังนั้นจึงเป็นจุดที่ไม่ควรมองข้ามไปเลยสักนิด

                

จะว่าไปเธอมาสายจังนะ… สายไป 5 นาทีแล้วแบบนี้มันแปลกๆ แฮะ

               

ผมเหลือบดูเวลาจากโทรศัพท์และมองไปรอบๆ

                

อุเอโนะฮาระเป็นคนตรงต่อเวลา ตามปกติเธอจะอยู่ตรงจุดนับพบก่อนการประชุม 10 นาที และหากมีโอกาสมาสายเธอก็จะส่งข้อความมาหาก่อน

               

ถึงจะชอบด่าผมเป็นประจำ แต่ตอนถึงช่วงเวลาสำคัญเธอก็จะสุภาพและเข้าประเด็นได้ดี ดังนั้นในฐานะเพื่อนร่วมงานแล้วผมจึงแอบประทับใจเธออยู่แบบลับๆ

                

ข้อความที่ผมส่งไปไม่มีการตอบกลับ ดังนั้นผมจึงสงสัยว่าเธอจะมีปัญหาอยู่หรือเปล่า

                

“—ก็ตามนั้นแหละนะ แล้วเจอกัน”

                

ในขณะที่กำลังนึกอยู่ว่าจะโทรออกไปดีไหมผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นๆ—อุเอโนะฮาระนั่นเอง

                

ในขณะที่แผ่นหลังปรากฏออกมา ผมก็สังเกตเห็นว่าเธอมาพร้อมกับร่างอีกหลายคน

                

“เอ๋~ เอาจริงอะ ทำธุระเสร็จแล้วค่อยมาก็ได้นิ” “จริงด้วย ก่อนถึงวันหยุดทั้งที มีเรื่องให้คุยกันเยอะเลยนะ” “ไปกินของหวานกันเถอะน้า ของหวาน”

                

…เพื่อนจากห้องเดียวกันเหรอ

                

จากที่เห็นมีกลุ่มผู้หญิงอยู่ 4 ถึง 5 คน แต่ไม่มีชื่อคนไหนที่ผุดขึ้นมาเลย ถ้าเกิดเป็นคนที่มีค่าเลิฟคอมเมดึ้สูงผมคงจะจำได้ไปแล้ว แสดงว่าคงจะมีแรงก์ C หรือต่ำกว่านั้น

                

อุเอโนะฮาระยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ

                

“ไม่ได้หรอก ฉันไม่รู้ว่ามันจะเสร็จกี่โมงน่ะ ครั้งนี้ขอผ่านดีกว่า ไว้เจอกันคราวหน้านะ”

                

“เข้าใจแล้ว งั้นไว้เจอกันนะ! บ๊ายบายอายาโนะ!”

                

หลังจากพูดจบ เหล่าสาวๆ ก็เดินออกจากตู้รองเท้าไปพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข

                

ผมรอให้กลุ่มของพวกเธอจากไปหมดและเข้าไปทักอุเอโนะฮาระ

                

“—‘ไง คุณอุเอโนะฮาระ มาเจอในที่แบบนี้บังเอิญจังนะ’ ”

                

“ ‘เอ๊ะ นากาซากะคุง ไม่ได้เจอกันนานเลย มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า’ ”

                

“ ‘พอดีฉันถูกคุณครูวานขอให้ช่วยอะไรนิดหน่อยน่ะ ถ้าเกิดไม่ว่าอะไรขอยืมแรงหน่อยสิ’ ”

                

“ ‘ถูกบังคับให้ทำงานแปลกๆ อีกแล้วสินะ อื้ม ฉันช่วยให้ก็ได้’ ”

                บทสนทนาเป็นไปตามบทที่ถูกวางเอาไว้

                

ส่วน ‘บท’ ก็คือผมบังเอิญเจอเพื่อนตรงทางเข้าและขอให้เธอช่วยทำธุระ

                

ผมเดินเข้าไปใกล้อุเอโนะฮาระแล้วก็กระซิบ

                

“เอาละ เท่านี้ก็มีเหตุผลให้อยู่ด้วยกันแล้ว ตามฉันมาทางนี้”

                

“นี่ บทตลกๆ แบบนี้จำเป็นจริงๆ เหรอ”

 

อุเอโนะฮาระมองไปรอบๆ อย่างไม่สงบ

 

ดูเหมือนว่าเธอกำลังระวังรอบตัว…ไม่สิ ก็แค่เขินนี่นา หึ อ่อนแอจัง

                

“เผื่อไว้ๆ จะมีใครมองอยู่ก็ไม่รู้”

                

“นี่นายโดนใครตามล่าอยู่กันแน่”

                

“ไม่ว่ายังไงเราก็จะให้ตัวละครหลักมาเห็นเบื้องหลังไม่ได้นะ ถ้าเกิดมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามามันก็ไม่ใช่ ‘เรื่องราว’ อันบริสุทธิ์สิ”

                

กิจกรรมเก็บช้อมูลแบบเบื้องต้นเป็นเพียงวิธีการหนึ่งที่จะทำให้แผนการนี้เป็นจริง มันจึงไม่มีสิ่งที่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณชนได้

                

ยกตัวอย่าง การจะส่งมอบอนิเมะคุณภาพสูงให้กับผู้ชมจำเป็นต้องเปิดเผยเบื้องหลังของสถานที่ผลิตและธุรกิจของผู้ใหญ่หรือเปล่า โลกเบื้องหลังมันไม่ได้เต็มไปด้วยความสดใสเหมือนกับบริษัทอนิเมะมุซาชิโนะหรอกนะ [1]

                

ขณะที่กำลังกลับเข้าไปในโรงเรียนกับอุเอโนะฮาระ ทันใดนั้นผมก็ได้นึกถึงบทสนทนาที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้

                

“นี่ ความจริงแล้วเธอมีแผนจะไปเที่ยวกับเพื่อนคนอื่นอยู่หรือเปล่า”

                

“อ๋อ ขอโทษนะ กว่าจะปฏิเสธไปได้ฉันใช้เวลาสักพักก็เลยมาสายน่ะ”

                

“ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น…”

                

ผมเกาแก้มแล้วก็พูดต่อ

                

“ฉันเป็นคนชวนเธอมาเอง แต่…ความจริงแล้วไม่ต้องเป็นวันนี้ก็ได้นะ ถ้าเกิดเธอมีนัดไว้ก่อนก็ให้ความสำคัญกับนัดนั้นไปเถอะ”

                

“หวา นี่นากาซากะกำลังเกรงใจอยู่เหรอเนี่ย คงไม่ได้กินอะไรผิดสำแดงเข้าไปใช่ไหมนั่น”

                

“ที่จะบอกคือให้เธอรักษาเพื่อนเอาไว้ต่างหากเฟ้ย ขนาดในเลิฟคอมเมดี้ ‘ตัวละครเพื่อนสนิท’ ยังมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่งเลยนะ”

                

“การแปลงบทให้เป็นเลิฟคอมเมดี้มันเป็นเรื่องถนัดของนายนี่นะ…”

                

“เอ้า ยังทันอยู่นะ เดี๋ยวค่ำๆ ฉันค่อยติดต่อเธอไปก็ได้”

                

เธอตอบกลับมาแบบราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่และทำท่าโบกปัด

                

ดูจากการพูดที่ดูเหมือนตัดสินใจมาแล้ว เธอคงไม่ได้อยากที่จะทำให้ตัวเองผิดสัญญา

                

…อย่างไรก็ตาม

                

ถึงแม้ผมจะแสดงความกังวลใจไปยังไง อุเอโนะฮาระก็ยังตอบกลับมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ตามปกติอยู่ดี

                

“ฉันจะไปหรือไม่ไปมันก็ไม่ได้จำเป็นขนาดนั้นหรอก เพราะงั้นไม่ต้องห่วง”

                

“ ? แต่เธอก็ถูกชวนมาใช่ไหม เพราะงั้น…”

                

“ต่อให้ขาดฉันไปสักคนพวกเขาก็สนุกกันได้อยู่แล้ว แต่เดิมเราก็แค่จะไปนั่งหาอะไรกินเล่นกันเท่านั้นละนะ”

 

ใบหน้าของอุเอโนะฮาระยังคงไม่เปลี่ยนแปลงราวกับว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย

                

ถ้าจะว่าแบบนั้นก็ตามใจ…

 

แต่ที่สำคัญ

                

“…เป็นไปได้ไหมว่าจริงๆ แล้วเธอกำลังตั้งตาการฝึกอยู่”

                

“หา? ว่าไงนะ”

                

“อ๊ะ! เปล่าครับ ไม่มีอะไร…”

                

ผมตกใจเมื่อถูกตอบมาด้วยใบหน้าจริงจัง

                

เอาเถอะ คิดซะว่าเธอให้ความสำคัญกับทางนี้มากกว่าละกันนะ คิดว่านะ!

                

“ก่อนอื่นฉันจะขอพูดชี้ชัดเอาไว้เลยนะ เราไม่ได้จะไปเล่น”

                

“เอาเป็นว่ารีบทำให้เสร็จเถอะ ฉันจะได้กลับบ้าน”

                

“ฮึ่มๆๆๆๆ!”

 

ยัยเด็กใหม่คนนี้ไม่น่ารักเลยสักนิด!

 

◆

 

ผมเดินไปตามทางเดินอาคารเรียนทิศใต้พร้อมกับอุเอโนะฮาระ

 

หลังเลิกเรียนแถวอาคารเรียนทิศใต้ซึ่งติดกับอาคารเรียนปี 1 จะไม่ค่อยมีคนมาก นั่นก็เพราะว่าคนที่มีกิจกรรมชมรมจะไปอยู่ที่สนามหรือไม่ก็โรงยิม ดังนั้นในช่วงนี้จึงมีคนที่ยังเรียนอยู่ไม่กี่คน

 

มีเพียงสมาชิกชมรมกลับบ้านซึ่งมีเวลาเหลือเท่านั้นที่ยังอยู่ตรงนี้ และส่วนใหญ่พวกเขาก็แค่คุยเล่นกันเท่านั้น ซึ่งเนื้อหาในนั้นเป็นหนึ่งในแหล่งข้อมูลของผมที่สำคัญที่สุด

                

“เอาละ มาเริ่มการเก็บข้อมูลประเภทแรก— ‘ตระเวนเก็บข้อมูล’ กัน ส่วนใหญ่หลังเรียนเสร็จฉันจะมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าห้องเรียนแบบนี้ จากนั้นก็รวบรวมข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ กับเรื่องซุบซิบออกมาจากแถวนั้น นี่แหละกิจวัตรประจำวันของฉัน”

 

ผมซ่อนตัวอยู่ในจุดอับสายตาและพูดด้วยเสียงกระซิบ

                

“และกุญแจสำคัญในการเก็บข้อมูลก็คือความเร็วในการพิมพ์แบบตวัดนิ้ว” [2]

                

“ทำไมถึงเป็นความเร็วการพิมพ์แบบตวัดนิ้วล่ะ”

                

อุเอโนะฮาระเองก็พูดแบบกระซิบเหมือนกัน

                

“เพราะมันต้องพิมพ์ข้อมูลตามที่ได้ยินลงไปน่ะ ยิ่งจดทุกอย่างที่ได้ยินลงไปได้ยิ่งดี เธอต้องพยายามจดบทสนทนาลงไปให้ได้ทั้งหมด และจะดีมากหากจดว่าใครเป็นคนพูดลงไปได้ด้วย”

                

ขณะพูดผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและเปิดแอปบันทึกช่วยจำที่ผมชอบใช้ มันเป็นแอปพลิเคชันเรียบง่ายและไม่ซับซ้อนที่สามารถซิงค์เข้ากับคลาวน์ได้โดยอัตโนมัติ

                

“—นะ…โทชิเคียววันนี้…งานญี่ปุ่นใหม่เยอะไปแล้วว่าไหม” “นั่นสิน้า ถ้าโดดไปได้ก็คงดี—”

                

“โอ๊ะ พอดีเลย”

 

ผมจดบันทึกการสนทนาของผู้คนที่ผ่านไปมา โดยแยกคำพูดของพวกเขาออกทีละคำ

               

“ ‘?นิชิโนะ โทชิเคียว งาน ญี่ปุ่นใหม่ เยอะไป ?อิชิดะ โดด’ ก็ตามนี้ ไม่ต้องให้เป็นประโยคก็ได้ ขอแค่หยิบเอามาอ่านทีหลังแล้วเข้าใจก็พอแล้ว อ้อ ส่วนตรง ‘?’ เป็นตัวที่ใช้บอกว่าใครกำลังเป็นคนพูดอยู่น่ะ”

                

“…เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ? นี่นายเพิ่งจะจดมันลงไปในไม่กี่วิเมื่อกี้?”

                

อุเอโนะฮาระกระซิบเบาๆ พร้อมกับกะพริบตาด้วยความตกใจ

                

“นี่นายไม่ได้มองจอเลยไม่ใช่เหรอ”

                

“พิมพ์แบบตวัดนิ้วโดยไม่มอง โดยมากแล้วฉันจะทำแบบนี้จากข้างในกระเป๋า และถ้าเกิดมีความจำเป็นจริงๆ จะให้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์พร้อมกันทั้งสองมือเลยก็ยังได้ แต่ถึงความเร็วจะเพิ่มขึ้น ความแม่นยำมันก็ลดลงไปด้วย เพราะงั้นฉันก็เลยไม่ค่อยได้ทำแบบนั้น”

                

“นั่นมันไม่ใช่มนุษย์แล้ว…”

                

อุเอโนะฮาระกดหน้าผากด้วยท่าทางปวดขมับ

                

ไม่หรอก ถ้าเกิดฝึกซ้อมไปทุกวันเดี๋ยวก็ทำได้ในครึ่งปีเองนั่นแหละ แต่…

                

“เธอไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่ตัวเองไม่ถนัดไปสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก ขอแค่ทำหน้าแบบกำลังเล่นโซเชียลอยู่ก็ไม่มีใครเขาสงสัยเธอแล้วล่ะ”

                

“นายไม่เห็นจำเป็นต้องจดลงไปทุกอย่างเลย แค่จดข้อมูลสำคัญลงไปมันไม่ดีกว่ารึไง”

 

เฮ้อ~ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ (ยังเสียงเบา) นี่แหละน้าปัญหาของนักเก็บข้อมูลมือสมัครเล่น

 

“คืออย่างนี้ ฉันไม่ได้รังเกียจการจัดลำดับความสำคัญ อย่างการจดบันทึกเฉพาะข้อมูลบุคคลที่เกี่ยวข้องหรอกนะ แต่เธอจะไปตัดสินลำดับความสำคัญของข้อมูลแบบเรียลไทม์ได้ยังไง เธอจะไปรู้ได้ไงว่าอะไรมันสำคัญหรือไม่สำคัญ”

                

“…แต่ไม่มีอะไรไม่สำคัญเลยเหรอ อย่างพวกรายการทีวีไรงี้”

                

“นี่เธอจะบอกว่าข้อมูลเกี่ยวกับนักแสดงตลกไม่ต้องรู้ก็ได้เหรอ จริงๆ แล้วงานอดิเรกของคนพูดอาจจะเป็นการดูรายการตลกก็ได้ นั่นมันไม่ใช่ข้อมูลที่เกี่ยวกับนิสัยของคนพูดเรอะ”

                

“…ถ้าจะยกตัวอย่างแบบนั้นมันก็มีความเป็นไปได้ไม่สิ้นสุดนั่นแหละนะ”

                

“ถูกต้องแล้ว นั่นแหละเหตุผลที่เธอไม่ควรด่วนตัดสินความสำคัญของข้อมูลไปง่ายๆ”

                

จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าเสียงของตัวเองเริ่มถูกกลบจากความเจี๊ยวจ๊าวรอบๆ ห้องเรียน ดังนั้นผมจึงเอนตัวเข้าไปใกล้อุเอโนะขึ้นเล็กน้อย

                

“ในบางครั้งแนวโน้มที่สามารถมองเห็นได้จะมาหลังจากประมวลผลทางสถิติจำนวนมากแล้ว เพราะงั้นการรวบรวมข้อมูลให้ได้มากที่สุดจากขั้นตอนเก็บข้อมูลจึงเป็นเรื่องที่สำคัญ”

                

“ฉันเริ่ม…เข้าใจแล้ว ว่าแต่นี่นายใกล้เกินไปแล้วนะ”

                

“อดทนไว้ นี่ฉันกำลังพูดเรื่องที่สำคัญอยู่นะ”

                

ระวังไม่ให้แตะตัวอยู่น่า ก็เราเคยโดนดุตอนจับมือไปแล้วนี่

                

“ถ้าเกิดเธอนึกได้เมื่อไหร่ก็เริ่มขยับมือได้เลย ปล่อยให้ร่างกายซึมซับไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เริ่มจดบันทึกไปได้โดยธรรมชาติเอง เอาไปฝึกที่บ้านละกัน”

                

“เฮ้อ เอาตามนั้นก็ได้”

                

อุเอโนะฮาระตอบด้วยเสียงไร้อารมณ์ และปัดผมที่อยู่ตรงไหล่ซ้ายไปด้านหลัง

                

การเคลื่อนไหวนั้นได้ทำให้กลิ่นหอมของแชมพูส่งตรงมายังรูจมูกของผม

               

…ดูท่าจะเข้าใกล้เกินไปหน่อยแฮะ

                

“อะแฮ่ม ถ้างั้นก็มาลองดูกันเถอะ อย่าทำให้มีพิรุธจนต้องมีปัญหาล่ะ”

                

“ไม่ต้องห่วง ต่อให้เจอปัญหาฉันก็ไม่ทำเรื่องน่าสงสัยเหมือนกับนากาซากะหรอก”

                

“ฮึ่ม เรื่องนั้นไม่ขอเถียง…”

                

จากนั้นเราสองคนก็เริ่มแยกย้ายไปตามรอบๆ ห้องเรียน

                

—ผลลัพธ์สุดท้าย ข้อมูลที่อุเอโนะฮาระรวบรวมมาได้ก็มีแทบจะเทียบเท่ากับของผม

                

ยัยผู้สมรู้ร่วมคิดคนนี้จะเก่งหลายด้านเกินไปแล้ว…

 

 

 

 

 

—————

[1] มุซาชิโนะ เป็นสตูดิโออนิเมะจากเรื่อง Shirobako

[2] พิมพ์แบบตวัดนิ้ว (Furikku nyūryoku) เป็นแป้นพิมพ์รูปแบบหนึ่งของสมาร์ตโฟนญี่ปุ่น โดยจะมีแป้น 10 ปุ่มเป็นตัวอักษรฮิรางานะในแถว ‘อะ’ หากอยากจะพิมพ์ตัวอักษรในแถว ‘อิ’ ‘อุ’ ‘เอะ’ ‘โอะ’ จำเป็นจะต้องกดค้างไปที่ปุ่มและตวัดนิ้วไปทาง ซ้าย-บน-ขวา-ล่าง เพื่อทำการพิมพ์