[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก - ตอนที่ 58 Volume 3 Chapter 2 ภารกิจใหม่ Part 1

Chapter 2 ภารกิจใหม่

Part 1

ท้องฟ้าสว่างแล้ว ด้านล่างถนนสายหลักสายหนึ่งที่เชื่อมต่อกับเมืองหลวง ทางหลวงแกรนด์ไชน์

 

กลุ่มกองทัพกำลังเคลื่อนตัวอย่างเป็นระเบียบและไม่เร่งรีบ ชุดเกราะที่สวมโดยทหารที่แข็งแกร่งเปล่งประกายท่ามกลางแสงแดด ดาบและโล่เองก็ส่องสว่างเช่นกัน ทั่วแผ่นดินดังก้องไปด้วยสีรองเท้าบูทของเหล่าทหาร ธงจำนวนมากนั้นโบกสะบัดภายใต้ท้องฟ้า

 

ธงรูปพระอาทิตย์ ธงดอกลิลลี่ ธงมังกรดำ ธงดอกกุหลาบ มีธงขนาดใหญ่ไม่น้อยกว่าสิบธงที่โดดเด่นและมากกว่าสี่สิบธงรวมถึงธงขนาดเล็กขนาดกลาง

 

ณ ตรงที่หนึ่ง มีธงขนาดใหญ่สามธงเรียงกัน ธงพระอาทิตย์ ธงดอกลิลลี่ ธงมังกรดำ ที่อยู่ข้างล่างนั้นมีรถม้าสี่คันที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ภายในรถม้าคันหนึ่งมีสัตว์หนึ่งตัวกับคนข้างในอีกสามคน

 

“พวกเราใกล้จะถึงเมืองหลวงแล้วนะคะ”

 

โรซ่ามองออกไปนอกหน้าต่างราวกับนึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา

 

“ดิฉันลืมบอกไปค่ะว่าฉันได้ส่งขุนนางน้อย กลาง ไปยังมหาจักรวรรดิก่อนพวกเรา”

 

เมื่อโรซ่าไขว้แขนหน้าอกอันอวบอิ่มก็ถูกดันขึ้น เครื่องแบบทหารของเธอที่มันรัดรูปซึ่งดึงดูดความสนใจของเพศตรงข้ามอย่างมาก อย่างไรก็ตามหากใครเข้ามาหาเธอโดยไม่ได้รับอนุญาติ ก็คงโดนตำหนิอย่างรุนแรงเลยล่ะ

 

“ดิฉันจ่ายไปเยอะเลยนะคะเกี่ยวกับงานในครั้งนี้ พวกเขาจะต้องต้อนรับลิซและนายด้วยงานอันยิ่งใหญ่แน่นอนค่ะ”

 

“นอกจากลิซแล้ว………ชั้นไม่ชอบพวกงานแฟนซีแบบเวอร์วังหรอกนะ”

 

ฮิโระตอบสนองกับคำพูดของโรซ่า

 

แม้ว่าตอนนี้เขาจะโด่งดังในฐานะทายาทของ “เทพแห่งสงคราม” แต่สมญานามล่าสุดของเขาคือ “มังกรตาเดียว” มันแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ลิซนั้นต้องได้รับความสนใจมากกว่าตัวฮิโระ แต่ถ้าเป็นแบบนี้มันจะไหลมาทางฮิโระแทน

 

เมื่อโรซ่ามองฮิโระก็ถอนหายใจลึกๆเธอได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรกับเขา

 

“นายจะพูดอย่างนั้นทั้งๆที่นายสภาพแบบนี้เนี่ยนะ?”

 

เธอไม่เพียงแต่ชี้ให้เห็นผมสีดำ ตาสีดำ แต่เธอยังชี้ให้เห็นถึงเครื่องแบบทหารจักรวรรดิเก่าๆซึ่งถูกสั่งเลิกใช้ไปนานแล้ว และเสื้อคลุมสีดำที่มีลายมังกรสลักอยู่

 

“ “ข้าคือทายาทของเทพแห่งสงคราม ดังนั้นจงสนใจข้ามากกว่านี้อีกสิ” สำหรับฉันมันดูเหมือนแบบนั้นมากกว่านะคะ…”

 

ฮิโระหมดคำจะพูด อย่างที่โรซ่ากล่าว มันอาจจะเป็นวิธีอ้างว่าตัวเองเป็นทายาทของเทพแห่งสงครามโดยที่ฮิโระไม่รู้ตัว  

 

“ถ้าถอดแบล็คคามิเลียออกได้ อาจจะลดความสนใจของประชาชนลงก็ได้นะคะ?”

 

โรซ่าแนะนำแต่ฮิโระส่ายหัว

 

เขาไม่อยากจะถอดเธอออกเพราะแค่กังวลว่าตัวเองจะเด่น เธอคนนี้ยิ่งเป็นคนขี้โมโหง่ายด้วย แม้ว่าเธอจะไม่ทรยศฮิโระก็ตามที ตั้งแต่พันปีที่แล้ว เธอคนนี้ช่วยเขาให้รอดพ้นวิกฤษต่างๆมานับต่อนับแล้ว เขายังเชื่อว่าเธอจะคอยปกป้องเขาต่อไป

 

ดังนั้น――.

 

“ชั้นถอดเธอทิ้งเอาไว้ไม่ได้หรอก.”

 

ฮิโระพูดอย่างชัดเจน แต่แบล็คคามิเลียก็งอลด้วยการรัดคอเขาราวกับประท้วงว่า “ถ้าถอดฉันทิ้งไว้อีกโดนดีแน่” ฮิโระยิ้มและทุบหน้าอกเบาๆ เพื่อบอกเธอว่าไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น เมื่อปลอกคอเริ่มคลายออก เขาก็นึกขึ้นได้

 

“….ลิซ?”

 

ปกติแล้วเธอมักจะขัดจังหวะสนทนา แต่เธอเงียบผิดปกติ

 

เมื่อฮิโระมองไปยังเธอที่นั่งข้างเขา

 

“…..ฟู่ววววววว.”

 

สิ่งที่เขาได้ยินคือเสียงลมหายใจของเธอที่กำลังหลับใหลอยู่ เจ้าหญิงผมสีแดงเพลิงกำลังนอนอยู่ข้างๆเขาอย่างมีความสุขในขณะที่ใช้เซอร์เบอรัสเป็นหมอน

 

คิกคิก ได้ยินเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย

 

เมื่อเขามองไปข้างหน้าก็พบว่าโรซ่ามองไปที่ลิซด้วยรอยยิ้ม

 

“เธอคงจะเหนื่อยมากแน่ๆ ก็พอจะเข้าใจได้อยู่หรอกนะ”

 

ระหว่างทางมาที่นี่ขุนนางจำนวนมากมาเข้าพบลิซ บางทีเธออาจจะพยายามจำหน้าและชื่อของคนที่เข้ามาพบ แต่เมื่อเธอหลุดมาจากวงสนทนา เธอก็ดูเหมือนคนไม่ได้นอนหนึ่งสัปดาห์เต็ม

 

“ชั้นคิดว่าเธอคงจะได้เหนื่อยหนักกว่านี้เป็นสิบเท่าหลังจากไปถึงเมืองหลวง เพราะมีทั้งเหล่าผู้ชมทั้งหลายและงานเลี้ยงด้วยนี่นะ”

 

เมื่อฮิโระพูดแบบนั้นโรซ่าก็พยักหน้า

 

“คิดเช่นนั้นเหมือนกันค่ะ ดิฉันแน่ใจว่าพวกขุนนางที่เข้าหาพวกคุณน่าจะมาหาแสงสว่างจากตัวพวกคุณแน่นอน.”

 

ทุกคนต่างอยากได้แสง โดยเฉพาะพวกขุนนาง

 

มันเป็นหน้าที่ที่มาพร้อมกับการเป็นขุนนาง มีหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาต้องดูแล รวมถึงประชาชนในดินแดนของพวกเขา และพวกเขาจะใช้อำนาจของราชวงศ์เพื่อปกป้องพวกเขาเอง หากพวกเขาแอบอ้างใช้ชื่อของราชวงศ์ก็คงหัวหลุดออกจากบ่าได้ง่ายๆ เพราะงั้นพวกเขาจะเข้ามาหาแสงสว่างจากพวกราชวงศ์เพื่อไปเพิ่มอำนาจให้กับตนเอง

 

“ขอฝากลิซด้วยนะ”

 

“เอ๊ะจะไม่เข้าร่วมเหรอ?”

 

“เอ่อ พอดีได้ประสบการณ์สุดห่วยแตกจากรอบที่แล้วมาเยอะน่ะ”

 

ฮิโระยักไหล่ สิ่งที่โรซ่าไม่รู้คือเขาผ่านงานแบบนี้จนเอียนแล้วเมื่อพันปีก่อน แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงเรื่องมารยาทไปตามยุคสมัย แต่ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

 

“ยังไงก็ตามช่วยดูแลลิซแทนชั้นด้วย”

 

ลิซเป็นเจ้าหญิงลำดับที่หก บางทีเธอคงจะไม่ค่อยได้เข้าร่วมงานสังสรรค์ แต่ว่าวันนี้งานเลี้ยงนั้นต่างออกไป เพราะเธอต้องใช้ฐานะเจ้าหญิงของเธอให้เป็นประโยชน์สูงสุด ต้องทำตัวให้เหมาะสมเพื่อการขึ้นครองบัลลังก์

 

คำพูดของเธอจะมีน้ำหนัก ทุกการกระทำจะส่งผลต่อทุกสิ่ง ซึ่งสิ่งที่กระทบมากที่สุดก็คือเรื่องการเมืองของรัชทายาทชิงบัลลังก์ หากเธอใช้คำพูดได้ไม่ดีพอเธอจะถูกพวกขุนนางหลอกใช้งานในทันที

 

โรซ่าพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจในสิ่งที่ฮิโระคิดอยู่

 

“แล้วหลังจากนั้นจะทำยังไงล่ะ?”

 

ฮิโระไม่เข้าใจความหมายของคำถาม จึงได้แต่งง เธอใช้ลิ้นของเธอเลียริมฝีปากด้วยความเย้ายวนใจ มันเป็นท่าทางแสนลามกสุดน่ากลัว

 

“ก็หลังจากงานเลี้ยงจบลงไงล่ะ นายกับฉันจะต้องมานอนเตียงเดียวกันเหมือนเดิม และนายจะอธิบายเรื่องนี้ไม่ให้ลิซโกรธได้ยังไงล่ะ”

 

“….แน่นอนว่าพวกเราจะนอนแยกกัน ไม่มีอะไรต้องอธิบายเลยนี่”

 

“ว่าไงนะ? ไม่คิดจะนอนกอดพี่สาวที่กำลังเหงาเดียวดายคนนี้เหรอ?”

 

โรซ่าที่กำลังตกใจ ฮิโระมองเธอและถอนหายใจออกมา

 

“ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนบอกเองว่าให้ชั้นรอนี่น่า”

 

“แล้วนายรู้ไหมว่าฉันใช้เวลาทำใจมากี่วันแล้ว? สำหรับตอนนี้ฉันพร้อมแล้วล่ะ”

 

เมื่อโรซ่าพูดแบบนั้นด้วยความมั่นใจแก้มของฮิโระกระตุกทันที

 

“เห็นไหม……..ลิซเองก็ไม่ต่างกันหรอก แต่มันก็ต้องมียางอายกันบ้างไหม?”

 

ลิซก็คือลิซ และความรู้เรื่องเพศของเธอแทบจะเป็นศูนย์ เขาได้แต่สงสัยว่ามหาจักรวรรดิแกรนท์ได้สอนอะไรให้เหล่าสาวๆราชวงศ์กันเนี่ย

 

“…..หืมมมมม?”

 

โรซ่าดูงงว่าทำไมเขาถึงยกลิซมาเป็นข้ออ้าง ขณะที่กำลังลังเล เธอก็ยังคงคิดต่อไปและถามคำถามออกมา

 

“ฉันน่ะรู้สึกว่า…….ตัวเองต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดของลิซ”

 

“หมายความว่าไง?”

 

“ฉันเป็นคนมอบความรู้เจ้าหญิงทุกคนตั้งแต่เจ้าหญิงลำดับที่สี่.”

 

ฮิโระที่เคยได้ยินเรื่องดังกล่าวก็พยักหน้า

 

“แล้วนายรู้ไหม? ดิฉันอยากให้น้องสาวฉันยังเป็นเด็กใสซื่อต่อไป ดังนั้นเลยโกหกพวกเธอเรื่องต่างๆมากมายเพื่อให้พวกเธอเป็นเด็กที่ใสซื่อ แต่ฉันดูแลพวกเขาตลอดไปไม่ได้หรอก พอถึงเวลาก็ต้องหาคนมาสับเปลี่ยน ฉันเองก็มีช่วงที่ยากลำบากเช่นกัน ได้แต่สงสัยว่าจะทำยังไงให้พวกนั้นถูกไล่ออกไป”

 

มันสนุกมากเลยล่ะ เธอกล่าวเสริมและถอนหายใจ

 

“แต่ว่าความสนุกเหล่านั้นก็อยู่ได้ไม่นาน ก่อนอื่นเจ้าหญิงลำดับที่สี่นั้นมองคำโกหกเหล่านั้นออก และบอกว่าฉันนั้นแย่ที่สุด นับแต่นั้นเธอก็ไม่เคยปรากฏหน้าให้ฉันเห็นอีกเลย สำหรับเจ้าหญิงลำดับที่ห้า เธอนั้นไม่ค่อยสนิทกับฉันตั้งแต่แรก และเมื่อถึงจุดหนึ่งเธอก็เรียนรู้ด้วยตัวเอง ดังนั้นฉันเลยอธิบายให้ฟังว่าพวกผู้ชายน่ะเหมือนกับสัตว์ป่า.”

 

โรซ่ามองไปที่หน้าต่างด้วยสายตาที่มองไกลออกไป

 

“คนเดียวที่ยังสนุกสนานในการฟังเรื่องราวของฉันก็คือลิซ เพราะแบบนั้นฉันก็เคยใช้ประโยชน์จากเรื่องนั้นจากความอ่อนโยนของเธอ โกหกสิ่งต่างๆมากมายให้เธอได้ฟัง.”

 

แม้ว่าเธอจะทำให้มันเป็นเรื่องราวที่ดี แต่มันยากที่จะฟังแล้วให้สะเทือนอารมณ์

 

เมื่อฮิโระมองไปที่โรซ่าด้วยความสงสัย เธอก็โบกมือด้วยความตื่นตระหนก

 

“แต่ว่านายอย่าได้กังวล ฉันสอนเธอให้ระวังเรื่องผู้ชายเป็นอย่างดีเพราะงั้นเธอมีภูมิคุ้มกันด้านนี้ดีมากเลยนะ”

 

“แต่ชั้นไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลยนะ.”

 

โรซ่าสงสัยกับคำพูดของฮิโระ จากนั้นเธอก็ปรบมือระหว่างมองไปที่ฮิโระและลิซ

 

“โอ้………ก็แบบว่าลิซเค้า――.”

 

ขณะที่โรซ่ากำลังพูด หน้าต่างก็ถูกเคาะ

 

“พวกเราใกล้จะถึงเมืองหลวงแล้วครับ.”

 

เสียงของทหาร นั้นดังแบบพอดี เป็นน้ำเสียงที่เหมาะสมดังก้องไปทั่วห้องโดยสาร โรซ่าวางนิ้วไว้บนริมฝีปากของเธอและราวกับจะบอกว่า “เรื่องนี้ไว้คุยต่อที่หลังนะ” ก่อนจะเรียกทหาร

 

“ฉันจะเปลี่ยนรถม้าบอกด้านหลังให้นำรถม้าฉลองศึกมาด้วย.”

 

“เข้าใจแล้วครับ”

 

ทหารถอยห่างออกไปเมื่อโรซ่าสั่งเช่นนั้น โรซ่าปิดผ้าม่านที่ติดอยู่กับหน้าต่าง

 

“นายก็ปลุกลิซให้ตื่น ส่วนฉันจะเปลี่ยนชุด”

 

เธอเริ่มถอดเครื่องแบบทหารและถอดเสื้อผ้าออก ผิวขาวเนียนของเธอโผล่ออกมาใต้ร่มผ้าหน้าอกของเธอเผยให้เห็นและเธอถอดทุกอย่างที่สวมใส่ออกจนหมด

 

 

 

แล้วทำไมเธอถึงต้องถอดชุดชั้นในออกด้วย? หลายสิ่งหลายอย่างเข้ามาในหัวของฮิโระ แต่เธอไม่มีความรู้สึกเขินอายเลยเหรอ มันเป็นสิ่งที่สมควรทำแล้วจริงๆเหรอ ราวกับว่าเธอมั่นใจที่จะโชว์เรือนร่างของเธอให้เห็น เธอก้มลงและเปิดกล่องที่มีเสื้อผ้าอยู่ข้างใน

 

ฮิโระถอนหายใจ ที่เขาพูดนั้นไม่ได้เกินจริง……….เขาเห็นเกือบทุกส่วนของร่างกายเธอจริงๆ

 

ฮิโระอยากจะออกไปรอด้านนอกซะตอนนี้เลย แต่ถ้าเขารีบออกไปทหารก็คงจะสงสัยอีก ผู้ชายแบบไหนในโลกที่จะหนีไปหลังจากเห็นร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวแบบเต็มตา?

 

“คิกคิกคิก ดิฉันไม่รังเกียจหรอกนะคะที่คุณอยากจะเชยชมเรือนร่างของดิฉัน ในความเป็นจริงการที่คุณมองเรือนร่างฉันทำให้ฉันมีความสุขมากเลยที่ว่าเสน่ห์ของฉันคงไม่ได้ลดลง แต่……กรุณาช่วยปลุกลิซด้วยค่ะ?”

 

ด้วยน้ำเสียงหวานๆราวกับเกลี้ยกล่อม โรซ่าขอร้องฮิโระและเขายักไหล่และชี้ให้เห็น เขาคงจะโกหกว่าถ้าเห็นเรือนร่างของเธอแล้วไม่เกิดอารมณ์ทางเพศ แต่เขาแค่นึกภาพตาม ไม่ใช่จับจ้อง เห็นได้ชัดหากเขาพยายามแก้ตัวมันจะทำให้เขาเสียเปรียบมากขึ้นไปอีก

 

ดังนั้นฮิโระเลยยอมแพ้และมองไปข้างๆเพื่อปลุกให้ลิซตื่น

 

“…ปลุกเรียบร้อยแล้ว.”

 

ดวงตาสีแดงของเธอจับจ้องไปที่ฮิโระ ฮิโระตัวแข็งทื่อราวกับถูกเมดูซ่าจับจ้อง เขาอยากจะรีบหนีจากสถานการณ์ตรงหน้าให้พ้นๆไป

 

ขณะเดียวกัน มือของลิซก็มาลูบไหล้หน้าของเขาแบบช้าๆ หลังจากลูบผ้าปิดตาที่ปิดใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่งแล้วนิ้วก็ขยับออกชี้ให้เห็นถึงจุดหนึ่ง

 

“ฮิโระ…………หน้าของนายในตอนนี้มันกำลังหื่นสุดๆเลยนะ.”

 

จากนั้นฮิโระก็รีบเอามือปิดหน้าโดยทันที

 

 

 

 

Warning Warning

 

ป.ล.เนื่องจากโดนดูดไปลงหลายเว็บเกินนนนนนนนนนน ดูดแบบน่าเกลียด เอาเลขบัญชีตรูออกด้วย ไม่ให้เครดิตด้วย เพราะงั้นขอเวลาทำใจพักกว่าจะลงตอนใหม่ แบบมันหมดกำลังใจ แปลก็เหนื่อย ดูดกันหน้าด้านๆ ลบเครดิต ลบเลขบัญชี พอๆขอไปทำใจแปป