[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก - ตอนที่ 16 Chapter 4 เทพธิดาแห่งสงคราม Part 3

Part 3

ณ วันที่ 1 มิถุนายน 1023 ปีมหาจักรวรรดิ เจ้าหญิงและหมู่คณะได้มาเดินทางมาถึงป้อมเบิร์ก ไม่มีวี่แววของการโดนศัตรูล้อม และกองทัพของราชอาณาจักรลิชไทน์ก็แค่ตั้งคำแหน่งอยู่ระยะไกลคอยดูสถานการณ์กันอยู่

 

ทริสส่งสัญญาณให้กับเหล่าทหารที่เฝ้าระวังและประตูเหล็กก็เปิดออก เมื่อเข้าไปข้างในสิ่งที่ดึงดูดสายตาของพวกเขาคือ ลานส่วนกลางที่ใช้สำหรับฝึกเหล่าทหาร หากมองไปยังทิศตะวันออกจะมีที่พักของเหล่าเจ้าหน้าที่ในขณะที่ทางทิศตะวันตกจะมีเต็นท์ที่พักของเหล่าทหาร

 

หอคอยซึ่งเป็นที่ตั้งของศูนย์บัญชาการมีโรงอาบน้ำขนาดใหญ่และห้องโถงอยู่ทางทิศเหนือ ฮิโระและคนอื่นๆก้าวเข้าไปในหอคอย หลังจากเดินขึ้นบันไดวนซึ่งห่างออกไปไม่ไกลก็มาถึงห้องบัญชาการ

 

ที่ผนังด้านตะวันตกของห้องมีแผนที่ทวีปกลางอยู่และถัดจากนั้นเป็นแผนที่อลเทีย มีเก้าอี้สำหรับนั่งรองรับสิบคนอยู่ตรงกลางห้องที่มีโต๊ะยาวๆวางไว้อยู่ ธงที่มีรูปสิงโตสีทองอยู่บนพื้นหลังสีขาวและธงรูปดอกกุหลาบบนพื้นหลังสีน้ำตาลตั้งไว้ตระหง่านริมหน้าต่าง

 

เมื่อฮิโระและคนอื่นๆเข้าไปในห้องก็มีชายสามคนและผู้หญิงหนึ่งคนอยู่ในนั้นกล่าวทักทาย

 

คนแรกที่เข้ามาคือสุภาพบุรุษที่มีเคราอันสง่างาม สวมชุดเกราะที่ได้รับการดูแลอย่างดีและกอดลิซด้วยความห่วงใย

 

“ทำได้เยี่ยมมากหลานรักที่มาถึงที่นี่ได้อย่างปลอดภัย เจ้าโตขึ้นมากเลยนะ”

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะคุณลุงกรินด้า!”

 

ทั้งสองต่างมีความสุขที่ได้พบหน้ากันอีกครั้ง ขณะที่ฮิโระจ้องมองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม เขาสังเกตว่ามีคนกำลังจับจ้องเขาอยู่ ซึ่งเป็นสาวสวยที่มองเขา

 

เธอรูปรางผอมบาง ผมสีเงินบางเบาที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีเปล่งประกายท่ามกลางแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ใบหน้าที่ดูเล็กและดวงตากลมโตชวนให้นึกถึงสัตว์น้อยตัวเล็กๆน่าเอ็นดู เพียงแค่เห็นก็อยากจะปกป้องขึ้นมา ผมม้าของเธอถูกตัดยาวพอที่จะซ่อนคิ้วของเธอ ซึ่งทำให้หน้าดูเด็กลงไปอีก

 

บางทีอาจเป็นเพราะดวงตาสีขาวเงินของเธอ หรือใบหน้าไร้อามณ์นั่นทำให้ดูรู้สึกเย็นชาเล็กน้อย

 

เธอเตี้ยกว่าฮิโระ ซึ่งเขาเองก็ดูเตี้ยสำหรับคนอื่นอยู่แล้ว เธอสวมเครื่องแบบทหารสีดำ แต่แขนเสื้อยาวจนปกปิดมือของเธอได้เลย เธอสวมแขนเสื้อที่ใหญ่ขนาดตัวเธอมาก

 

(นี่เธอคนนี้ก็เป็นทหารคนหนึ่งงั้นเหรอ แต่ถึงยังงั้นก็ยังเด็กเกินไป)

 

ในมือซ้ายของเธอถือหนังสือที่ดูคุ้นเคย ฮิโระพยายามนึกมันให้ออก แต่ก็โดนขัดเพราะเธอเดินเข้ามาหา

 

“….นายเป็นใครกันคะเนี่ย?”

 

เธอพูดด้วยสีหน้าอันว่างเปล่าและสงสัย เธอพยายามจะจ้องมองฮิโระแต่ไม่ได้มองหน้าเหมือนกับมองลึกเข้าไปในจิตใจ  

 

“ชะช่างงี่เง่าอะไรเช่นนี้…”

 

เธอได้ยินเสียงกรนด่าจากที่ไหนสักแห่ง ถัดจากเธอมีชายผมสีน้ำตาลกำลังมองมาด้วยความประหลาดใจ

 

(อะไรฟะเนี่ย…?)

 

ขณะที่ฮิโระได้แต่สงสัย แขนเสื้อเครื่องแบบของเขาก็ถูกกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เขาต้องก้มไปมองเธออีกครั้ง

 

“…นายเป็นใครอ่าาา?”

 

“ชื่อของชั้นคือฮิโระ สามัญชนทั่วไป”

 

“ฮิโระ…..ฮิโระ………..ฮิโระ? ฮิโระฮิโระฮิโระฮิโระฮิโระฮิโระ.”

 

ฮิโระยิ้มอย่างขมขื่นให้กับหญิงสาวที่เริ่มพึมพำชื่อเขา ได้โปรดหยุดเรียกชื่อคนอื่นเหมือนกับเรียกสัตว์เลี้ยงทีเถอะ

 

“…เข้าใจแล้วค่ะ”

 

หญิงสาวคนนั้นพยักหน้าและคลำแขนเสื้อยาวๆของเธอก่อนจะยื่นมือสีขาวเนียนออกมา พร้อมกับมีบางอย่างห่อไว้ด้วย

 

“ฉันมีบางอย่างจะให้ค่ะ มันจูของจักรพรรดิองค์ที่สอง.”  

 

“…ขะขอบคุณนะ.”

 

เขาตกใจเล็กน้อยที่ว่าทำไมถึงมีมันจูอยู่ในโลกนี้ด้วย แต่เขาก็รับมันมาด้วยความยินดี และมันค่อนข้างที่จะอุ่นนิดหน่อยเพราะผิวหนังของเธอ อาจเป็นรางวัลสำหรับคนคลั่งไคล้อะไรแบบนี้ก็ได้ ที่จริงชายหนุ่มผมสีน้ำตาลคนนั้นจ้องตาเขม็งไม่พักแล้ว

 

ต่อหน้าของฮิโระที่กำลังงงอยู่นั้น หญิงสาวคนนั้นเอามือทาบอกในขณะที่ย่อตัวลงเล็กน้อย

 

“ทรีอา ลูซานดีย์ ออร่า ฟอน บูนาดาร่า. ยศพลจัตวา ได้โปรดเรียดิฉันว่าออร่าด้วยค่ะ”

T/N: (พลจัตวา(Brigadier General)(อยู่ตำแหน่ง O-7 เป็นรอง พลตรี(Major General) O-8

 

“จะสุภาพกันเกินไปไหมเนี่ย…”

 

ฮิโระก้มหน้าลงมองเธอคนนี้ จากนั้นเธอก็มองมาทางนี้ด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“…มีอะไรงั้นเหรอคะ?”

 

“อืม ชั้นมีคำถามอยากจะถามสักข้อน่ะ?”

 

“ก็ไม่รังเกียจหรอกนะคะ ว่าแต่มีคำถามอะไรเหรอคะ?”

 

เธอทำสีหน้าสงสัยพร้อมกับรอยยิ้มเต็มใบหน้าของเธอ แม้จะดูไร้อารมณ์แต่ก็น่ารัก

 

“หรือว่าเธอคือ”เทพธิดาแห่งสงคราม”ที่เขาลือกัน?”

 

“ค่ะ”

 

เธอตอบทันทีโดยไม่ลังเล นอกจากนี้ การถูกเรียกว่า “เทพธิดาแห่งสงคราม” ก็ดูจะเฉยๆสำหรับเธอมาก แม้ว่าใบหน้าของเธอจะดูเศร้าๆนิดหน่อย แต่เธอก็ภูมิใจกับมัน เขารู้สึกชื่นชมตัวเธอที่มีผลงานมากขนาดนี้

 

คนที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ได้รับเลือกโดยเจ้าชายลำดับที่สามและเป็นอัจฉริยะที่ขึ้นเป็นหัวหน้ากองพลเมื่ออายุเพียงสิบเจ็ดปี

 

แต่เธอก็ตัวเล็กไม่สมกับอายุเลยนะ? แถมเธอก็อายุเยอะกว่าเขาทำให้เขาลำบากใจอีก

 

(ถ้างั้นเธอคนนี้ก็…)

 

ในขณะที่ฮิโระรู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด――.

 

“ฮึบบบบบบบบบบบบ!”

 

ออร่าหายไปจากสายตา เมื่อเขามองไปรอบๆ ก็พบว่าลิซผลักออร่าลงแล้วลูบไล้แก้มของเธอ

 

“อ๋าาาาาาาาาา ตัวเล็กน่าร้ากกกกกกกกกกกกก! นี่มันอะไรกัน! สิ่งมีชีวิตที่ดูนุ่มฟูนี่”

 

“…..”

 

“นี่น่ะเหรอเทพธิดาแห่งสงคราม สุดยอดมาก! บางทีฉันอาจจะแพ้ความตะมุตะมิของเธอเข้าแล้วก็ได้นะเนี่ย”

 

“……….”

 

ด้วยสีหน้าหดหู่ของออร่าที่เผลอปล่อยตัวเองเข้าหาลิซ เขาไม่แน่ใจว่าเธอไม่กล้าต่อต้านเพราะว่าลิซเป็นเจ้าหญิงหรือเปล่า แต่นิสัยของลิซเนี่ยไม่ไหวเลยนะ ฮิโระตัดสินใจหยุดลิซเพราะดูเหมือนออร่าจะไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก

 

“ลิซเธอดูจะไม่ชอบใจนะ หยุดเถอะ”

 

“แต่ว่านะ นุ่มนิ่มน่าน้วยขนาดนี้อ่า!”

 

เฮ้อเดาว่าคงไม่มีทางเลือก ฮิโระบ่นและถอยหลัง ไม่ใช่เขากลัวลิซหรอกนะ

 

――ขอโทษด้วยนะ อย่ามองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นเลยขอร้องล่ะ ออร่า

 

เขาขอโทษออร่าอยู่ในใจ ซึ่งมองเขาด้วยใบหน้าขุ่นเคืองแล้วคัดสินใจทิ้งเธอไว้จนกว่าลิซจะพอใจ จากนั้นก็มีคุณลุงสุภาพบุรุษเดินเข้ามา

 

“ไงพ่อหนุ่ม ข้าเชื่อว่าเจ้าเคยได้ยินเรื่องราวของข้าจากลิซ แต่ให้ข้าได้แนะนำตัวเองเถอะนะ”

 

คุณลุงยื่นมือออกมาและฮิโระก็จับมือกับเขา แม้จะดูบอบบางแต่มือของเขาก็หยาบและกระด้างซึ่งแสดงให้เห็นว่าฝึกหนักมาอย่างดี

 

“  ข้า ลูเซ็น คิออร์ก ฟอน กรินด้า เป็นมาร์เกรฟแห่งดินแดนกรินด้า เจ้าเรียกข้าว่าลุงคิออร์กได้เลยไม่ต้องเกรงใจ.”

 

“ผม ฮิโระครับ ผมคิดว่าผมเรียกว่าคุณคิออร์กน่าจะเหมาะสมกว่านะครับ.”

 

เขาจะเรียกคนที่ดูหล่อเท่แบบนี้ว่าลุงได้เชียวรึ คิออร์กพึมพำเบาๆว่า “มันยังเร็วเกินไปจริงๆสินะ” แต่ฮิโระไม่ได้ยิน

 

“ขอโทษนะครับ”

 

และหลังจากถูกฮิโระปฏิเสธ คิออร์กก็เดินไปหาเซอร์เบอรัสและทริส ชายหนุ่มหน้าหล่อผมสีน้ำตาลก็เข้ามาหาเขา

 

“…ความตีงเครียดของที่นี่สูงมากและมันกำลังจะถูกปลดปล่อยเพราะพวกคุณ ศัตรูมีจำนวนหนึ่งหมื่นสองพันนาย ดังนั้นอย่าได้ทำอะไรแปลกๆเชียวล่ะ ไม่งั้นทุกสิ่งทุกอย่างมันจะหายไปในพริบตา.”

 

ชายหนุ่มหล่อผมสีน้ำตาลยื่นมือออกมาพร้อมกับคำต่อว่า ฮิโระจับมือและบีบมันแน่นๆ

 

“ ชั้น ลอว์เรนซ์ อัลเฟรด ฟอน สปิตซ์ เป็นไวเคานต์และเป็นนายทหารชั้นสอง(Second class military Officer) ปัจจุบันทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของท่านออร่า นายสามารถเรียกชั้นว่าท่านสปิตช์ก็ได้.”

 

เจ้าหน้าที่ทางการทหารส่วนใหญ่มักจะอยู่ในมหาจักรวรรดิแกรนท์ และยังมีเจ้าหน้าที่พลเรือนหรือเจ้าหน้าที่ธุรการอีกด้วย เจ้าหน้าที่ชั้นหนึ่ง ชั้นสอง และสาม เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง และ สี ห้า หก คือระดับล่าง อย่างไรก็ตามแม้แต่ทริสเองยังเป็นนายทหารชั้นสาม

 

“…ถ้างั้นก็เรีกยว่าสปิตซ์เฉยๆล่ะกัน”

 

“แบบนั้นก็ได้”

 

“อืม โอเค.”

 

ฮิโระคิดว่าหมอนี่ไม่ควรได้รับคำนำหน้าหรอกนะ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้แคร์มากนัก ดูเป็นผู้ใหญ่หน่อยๆนะ ฮิโระคิดเช่นนั้น

 

“ยังไงชั้นก็เป็นถึงขุนนางจะมาขุ่นเคืองกับสามัญชนไร้มารยาทได้ยังไง?”

 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันซึ่งทำให้ฮิโระขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้

 

“อ่า ถูกต้อง พอดีมีเรื่องอย่างจะคุยด้วยคุณผู้ช่วย.”

 

“อะไร?”

 

“ทางที่ดีควรไปช่วยออร่านะ?”

 

“ชั้นเป็นขุนนางของมหาจักรวรรดิแกรนท์ แกอาจจะไม่รู้เรื่องนี้นะสามัญชน ข้าไม่มีสิทธิ์ไปออกปากออกเสียงต่อเจ้าหญิงหรอกนะ?”

 

เขากอดอกขณะพูดโอ้อวดอย่างน่าสมเพช

 

“และเมื่อดูหญิงสาวแสนสวยทั้งสองคนหยอกล้อกัน นั่นก็ทำให้ให้จิตใจข้าได้ผ่อนคลายบ้าง.”

 

หมอนี่ไม่ควรจะมีความเครียดอะไรกับเขานะ

 

อย่างไรก็ตามหลังจากดึงลิซออกจากออร่าได้แล้ว แต่ละคนก็นั่งบนเก้าอี้โต๊ะยาว ลิซเป็นคนแรกที่กล่าว

 

“ทำไมถึงมี”เทพธิดาแห่งสงคราม”และกองทัพจักรวรรดิที่สามอยู่ที่นี่?”

 

ลิซถามด้วยความสงสัยและที่น่าแปลกสปิตซ์นั้นมีสีหน้าแข็งทื่อราวกับปกปิดบางสิ่ง ฮิโระจ้องมองท่าทางแปลกๆนั่นและเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวเพื่อไม่ให้พลาดอะไรไป

 

“หะหะให้กระผมได้อธิบาย――.”

 

สปิตซ์ยืนขึ้นด้วยท่าทางเกร็งๆ แต่แขนเสื้อยาวๆก็ลอยมาตบหน้าเขา ซึ่งเป็นออร่านั่นเอง

 

“ฉันจะเป็นคนบอกพวกเขาเองค่ะ สปิตซ์ ได้โปรดนั่งลงด้วย.”

 

“คะครับ…”

 

เมื่อการข่มขู่อันแปลกประหลาดถูกปลดปล่อยออกมา สปิตซ์ก็ย่อตัวลงและนั่งลงบนเก้าอี้ ออร่าที่ยืนข้างๆถอนหายใจเล็กน้อยและมองมาทางลิซ

 

“พวกเรามาจับตัวท่านค่ะฝ่าบาท.”

 

คำพูดนั่นทำลายบรรยากาศโดยรอบ

 

เสียงแปลกๆเกิดขึ้นในห้องที่เงียบสงบ มันฟังดูลึกซึ้ง แต่มันก็เป็นแค่เสียงรบกวนอย่างหนึ่ง อย่างไรก็ตามมีคนเดียวที่สังเกตเห็นสิ่งนั้น

 

มันคือฮิโระผู้ผ่านประตูนรก เกิดรอยแยกระหว่างมิติที่มือขวาของเขาปลายดาบของ “ดาบภูติจักรพรรดิสวรรค์”ยื่นออกมาซึ่งเขาจะชักมันออกมาหรือไม่ขึ้นอยู่กับคำตอบของฝ่ายตรงข้าม

 

สีหน้าของฮิโระบอกแบบนั้น แต่ไม่ถึงขั้นจะต้องลงมือ

 

“แต่ว่าดิฉันไม่ได้มีความตั้งใจจะทำเช่นนั้นค่ะ”

 

ความตึงเครียดถูกปลดปล่อย คนต่อไปที่พูดคือลุงของลิซ

 

“…มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นแต่ตอนนี้พวกเรามาสงบศึกกันก่อน เหตุผลก็เพราะราชอาณาจักรลิชไทน์มันเล่นไม่ซื่อนำทัพหนึ่งหมื่นสองพันนายจะมาโจมตีป้อมเบิร์ก ช่างน่าละอายใจยิ่งนักที่ข้าทราบเรื่องนี้เป็นเพราะเคานต์บูนาดาร่ามาแจ้งข่าว”

 

เมื่อเขากระแอ่มไอหนึ่งครั้ง ก็พูดต่อ

 

“ข้าตกใจมากที่เห็นพวกเขาโบกธงขาว ทันทีที่สงสัยก็มีผู้ส่งสารเดินทางมาถึงและบอกว่าราชอาณาจักรลิชไทน์วางแผนแปลกๆ.”

 

“แน่นอนสิคะ พวกเราไม่มีเวลามาทะเลาะกันเองเพราะเรื่องไร้สาระอย่างกันชิงราชบัลลังก์.”

 

ออร่าพูดแทรก

 

“นั่นก็จริง แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน แต่พวกเราก็เป็นมหาจักรวรรดิแกรนท์ พวกเราต้องเตรียมรับมือกับศัตรูภายนอกก่อนจะมีศึกภายใน”

 

เธอเป็นคนยกธงขาวและแจ้งสารให้กับลุงของลิซ

 

ออร่าเลิ่กคิ้วอย่างหงุดหงิด “พวกเรายังไม่ได้สู้ด้วยซ้ำ อย่าทำเหมือนว่าฉันเป็นฝ่ายแพ้จะได้ไหม”

 

เธอพองแก้มด้วยความไม่พอใจ มันเป็นท่าทางที่น่าเอ็นดูอย่างมาก ฮิโระยิ้มออกมา ลิซที่เห็นออร่าก็จ้องตาเป็นมันเลย แต่หลังจากนั้นเธอก็วางนิ้วไว้บนคางและตั้งข้อสงสัย

 

“หืมมม ? พูดถึงเรื่องนั้นแล้วนะคะคุณลุง เกิดอะไรขึ้นกับกองทัพจักรวรรดิที่สี่?”

 

“…ข้าเองก็ส่งจดหมายไปหลายฉบับแล้ว แต่ไม่ตอบกลับมาเลย”

 

ลุงของลิซกล่าวเช่นนั้น ลิซมองไปรอบๆห้องและบ่น

 

“เมื่อมาคิดดูๆแล้ว อย่างไรก็ตามไม่เห็นท่านดิออสเลยนะเกิดอะไรขึ้นเรอะหลานข้า.”

 

แล้วบรรยากาศก็เปลี่ยนไป ลุงของลิซที่ไม่สังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงยังคงพูดต่อ

 

“ข้าว่าเขาน่าจะมุ่งหน้าไปที่ป้อมอัลโต ลิซ เป็นไปได้ไหมที่เจ้าคลาดกับเขา?”

 

เมื่อเห็นลิซแสดงสีหน้ามืดมน ดูเหมือนคิออร์กก็เข้าใจได้ว่าตนเองทำผิดอย่างมหันต์ แต่คำพูดที่พูดออกไปแล้วมันไม่หวนกลับมา ทริสเลิกคิ้วและพยายามทำลายบรรยากาศแสนอึดอัดใจ

 

“มีการซุ่มโจมตีโดยกองกำลังของราชอาณาจักรลิชไทน์ใกล้กับประเทศบัลม์ ในเวลานั้น…”

 

“………เข้าใจล่ะ.”

 

ไหล่ของคิออร์กทรุดลงในทันที ขณะที่เขานั่งพิงเก้าอี้ คิออร์กเดาได้ว่าคงเป็นกองทหารสามพันนาย แต่เมื่อเห็นลิซปลอดภัย เขาอาจคิดว่าดิออสเองก็น่าจะปลอดภัยเช่นกัน

 

“ข้าสาบานไว้ว่าจะพบกับเขาอีกครั้ง…”

 

เมื่อฮิโระมองไปที่หน้าของออร่าเธอก็ประหลาดใจเล็กน้อย

 

“”ยักษา”คนนั้นเนี่ยนะ…?”

 

ออร่าพึมพำเงียบๆ คิออร์กยังคงเสียใจ

 

“ถ้าเราไม่พลาดกองกำลังที่แยกจากกันของศัตรล่ะก็…”

 

สปิตซ์ที่เป็นผู้ช่วยของออร่าตอบกลับ

 

“อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันไป เราปล่อยพวกนั้นผ่านไปก็ยังดีกว่าปล่อยทหารหมื่นสองพันนายมากวาดล้างจักรวรรดิ.”

 

ทุกคนเห็นด้วยกับเรื่องนี้ หากทิ้งป้อมปราการนี่และไล่ตามศัตรู หน่วยต่อต้านจะมีไม่พอ และอาจจะทำให้เมืองต้องล่มสลาย

 

ขั้นแรกต้องเอาชนะทหารหนึ่งหมื่นสองพันนายแล้วไล่ตามพวกนั้นไป แน่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำกันได้ง่ายๆ

 

“แต่ว่าฝ่าบาทก็สามารถฝ่ากองทหารสามพันนายมาได้นี่คะ…”

 

ออร่าพูดต่อ

 

“ศัตรูคงรู้เรื่องนี้แล้ว พวกมันคงระมัดระวังมากขึ้น ความจริงที่พวกนั้นไม่บุกมาก็เป็นข้อพิสูจน์อย่างดี.”

 

ฮิโระพยักหน้า ฝ่ายตรงข้ามน่าจะรู้ว่าลิซมาถึงป้อมเบิร์กแล้ว สำหรับเหตุผลที่ไม่เคลื่อนทัพ อาจจะอารมณ์เสียที่ทหารไม่ถึงร้อยนายโค่นล้มกองทัพสามพันนายได้ หรือไม่ยอมเคลื่อนไหวเพราะปัจจัยอื่นๆ

 

“พวกเราเหลือเวลาไม่มากนัก แต่ดูเหมือนว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะเตรียมพร้อมแล้ว”

 

ความคิดหลายอย่างผุดขึ้นมาในหัว ฮิโระไม่แน่ใจว่าจะเสนอออกไปอย่างไร แต่ว่าก็ต้องถูกปฏิเสธทันทีเพราะออร่าพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

 

“…คราวนี้ถึงตาพวกเราแล้ว”

 

ไฟเล็กๆถูกจุดประกายจากปลายตาของออร่า คิออร์กปรับท่าทางให้มั่นคงและถามเธอ

 

“มีไอเดียอะไรดีๆงั้นเหรอ?”

 

“พวกเราจะเดินทางออกจากป้อมเบิร์ก.”

 

“พวกเรามีทหารสามพันนาย พวกเราเอาชนะมันไม่ได้หรอกนะหากสู้แบบตัวต่อตัว”

 

“มาร์เกรฟกรินด้าจะคอยอยู่เฝ้าป้อมปราการกับฝ่าบาท เผื่อเอาไว้ค่ะ”

 

จากนั้นทหารสองพันนายจะบุกโจมตีทหารกองทัพหนึ่งหมื่นสองพันนาย ฮิโระคิดว่าเขาน่าจะได้ยินผิด แต่ผู้ช่วยของออร่าก็พยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ

 

คิออร์กถอนหายใจลึกๆ

 

“มันเสี่ยงเกินไป มันจะดีกว่าถ้าพวกเราสู้ด้วยกัน”

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฝากที่เหลือให้ฉันจัดการเอง”

 

ออร่าไม่ได้ส่ายหัว จากนั้นหลายๆคนก็พยายามโน้มน้าวออร่าอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธอย่างดื้อรั้น

 

ฮิโระตระหนักได้ถึงความตั้งใจของออร่า เธอไม่สามารถประสานงานกับกองทัพของมาร์เกรฟกรินด้าได้ เพราะทักษะต่างกันเกินไป และเหนือสิ่งอื่นใดกองทัพเธอมีม้าติดมาด้วย

 

ในทางตรงกันข้ามทหารของมาร์เกรฟกรินด้าส่วนใหญ่เป็นทหารราบ สิ่งสำคัญต้องเติมเต็มจุดอ่อนที่พวกเขาขาดหายไปโดยไม่ทำลายจุดแข็งของกันและกัน แต่มันประมาทเกินไปเพราะพวกเขาไม่เคยมีการฝึกซ้อมรบร่วมกัน

 

สิ่งต่อไปที่เขาคิดได้มันอาจจะเป็นวิธีการขอโทษของเธอ เพราะเธอก่อความสับสนที่ไม่จำเป็นต่อเขตของมาร์เกรฟกรินด้า

 

ด้วยเหตุนี้ คิออร์กจึงยอมแพ้ในการโน้มน้าวใจและตัดสินใจจะประชุมอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น และการประชุมกลยุทธ์ก็ล้มเลิกด้วยประการนี้

ป.ล. เรื่องยศทางการทหารไว้ค่อยคุยกันอีกครั้งนะครับ ต้องเรียบเรียงข้อมูลก่อน