มิคาโดะเข้าไปในห้อง2A ของสถาบันโซวเซย์ด้วยความหวาดระแวง  หลังจากที่ศัตรูของเขาย้ายเข้ามาที่นี่ นันโจว คิสะ ก็มารอประจันหน้าเขาแล้ว

ในตอนเช้า ผมของเธอยาวสลวยเครื่องแบบที่ไม่มีแม้แต่รอยย่น แสงอาทิตย์สาดผ่านใบหน้าอันสง่างามของเธอ อย่างไรก็ตาม สายตาของเธอนั้นเหมือนกับนักล่าที่กำลังจ้องมองเหยื่ออย่างไม่กระพริบ แต่เพื่อนๆร่วมชั้นของเธอกลับไม่มีใครสังเกตเห็นมันแม้จะทักทายกับเธออยู่ก็ตาม พวกเขาช่างตาถั่วจริงๆ

มิคาโดะสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงจากนันโจว คิสะ รุนแรงเสียจนคุณคาดไม่ถึงว่ามันจะมาจากคนที่สง่างามแบบเธอ เด็กสาวมายืนอยู่หน้าที่นิ่งของเอ พร้อมเผยด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้ม 

“อรุณสวัสดิ์ คิทามิคาโดะซัง”

มิคาโดะนั่งอยู่บนที่นั่งของเขาพร้อมยังจับตามองเธออยู่เงียบๆ พร้อมยังตั้งท่าพร้อมรับการโจมตีใดๆที่อาจเกิดขึ้น

“ไม่ต้องกลัวดิฉันขนาดนั้นหรอกคิทามิคาโดะซัง”

 

“ฉันแค่ระวังตัว”

 

“มันจำเป็นหรือ? เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันนะ”

 

“ฉันไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน”

ก่อนจะมาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ตระกูลของพวกเราทั้งคู่ต่างเป็นศัตรูกันมาก่อน

คิสะขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบโต้คำพูดของมิคาโดะ

“นายไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ  หลังจากที่เห็นฉันในสภาพเมื่อวานนี้”

 

“อย่าพูดแบบนั้นในห้องเรียนสิ”

 

“ตอนนี้ไม่ฟังอยู่หรอก นายประทับใจกับเมื่อวานรึเปล่าล่ะ? อยาก ดู อีก ไหม ?”

 

“ไม่ ฉันไม่ต้องการ”

ใจจริงมิคาโดะต้องการมองมากว่านี้อีก แต่ความพ่ายแพ้จะต้องไม่เกิดขึ้น แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาต้องการเห็นร่างการเปลือยเปล่าของคิสะมากขนาดไหน

“หลังจากที่นายเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุด นายทึ่งกับเรือนร่างของฉันไหมล่ะ?”

 

“ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งของจากความรำคาญ”

 

“ร-รำคาญ…”คิสะเหมือนจะไม่พูดต่อแล้วกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ

 

“เอ่อ…ก็…” มิคาโดะรู้สึกว่าเขาจะพูดแรงเกินไป และรู้สึกผิดกับคำพูดของเขา

 

คิสะยังคงมองมาที่มิคาโดะ

“คิทามิคาโดะซัง นายเป็นคนแรกที่เป็นฉันในสภาพนั้นเลยนะ ช่วยขอบคุณสักคำจะดีมาก มากเสียจนนายต้องลงไปคร่ำครวญกับพื้นและพูดว่า’ขอบคุณสำหรับมันมาก! ผมพร้อมจะเป็นทาสของเธอ  คิสะ ผมรักเธอ!’”

 

“นั่นมันอะไรกัน? มันจะทำให้ฉันแพ้ทันทีเลยนะ”

 

“ถ้าอย่างนั้น’ขอบพระคุณมาก ผมจะเผาดวงตาคู่นี้ในระหว่างสงครามนี้’ในขณะที่นายกำลังคุกเข่า”

 

“ฟังดูเหมือนวลีสุดท้ายของบางคนที่กำลังจะก้าวสู่สนามรบและไม่กลับมาอีก”

มิคาโดะไม่รู้ว่าต้องขอโทษคิสะอย่างไร เมื่อเห็นว่าคิสะเริ่มจะน้ำตาไหล หากเขาไม่ระวัง เขาอาจจะพูดอะไรที่แสดงออกว่าเขารู้สึกดีกับเธอ อย่างเช่น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาพูดว่า”จริงๆแล้วมันไม่ได้น่ารำคาญหรอก แต่มันเป็นบุญตาฉันเลยล่ะ”จะถือว่าแสดงออกถึงความรักไหม?

 

-ม-ไม่! ไม่ใช่ว่าผมคิดแบบนั้น!ไม่ได้คิดว่าเธอน่ารักเป็นบ้าหรืออะไรทั้งนั้น!หรือว่าผมจะสูญเสียเหตุผลไปหรืออะไรประมาณนั้น

เขารู้ตัวแล้วว่าสถานการณ์ในตอนนี้อันตรายแค่ไหน ถ้าเขายอมรับความสึกที่แท้จริง เขาจะไม่สามารถต่อต้านคิสะได้อย่างแน่นอน แต่แล้วหนทางรอดก็มา จากเพื่อนร่วมชั้นหญิงของเรา

 

“ฉันได้ภาพสีหน้าร้องไห้จากคิสะจัง!ช่างเป็นการแสดงออกที่ดีงามอะไรเช่นนี้”

 

ในวินาทีที่แสงแฟลชพุ่งออกมาจากกล้องในมือของเด็กสาว มิคาโดะก็เอาสมุดมาบังหน้าเพื่อไม่ให้รู้ว่าคนในภาพเป็นใคร

หนึ่งในวิชาลับของตระกูลคิทามิคาโดะคือวิชาปีศาจพันหน้า

วิชานี้ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อปกปิดตัวตนจากปาปารัสซี่ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นแบบไหน หากมีคนคนนึงที่อยู่ในระดับผู้นำตระกูล คุณสามารถนำเอาใบหน้าของผู้มีอิทธิพลรอบๆตัวคุณมาใช้งานได้ด้วยจาน ผ้าห่ม และของอื่นๆเพื่อซ่อนความลับจากสื่อ

คาวารายะ โคคาเงะซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นได้แสดงท่าทีเอาจริงเอาจังขึ้นมา

 

“เดี๋ยวสิ คิทามิคาโดะคุง จะหลบหน้าทำไม! ฉันกำลังถ่ายภาพของมิคาโดะคุงที่กำลังทำให้คิสะจังร้องไห้ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบอยู่นะ!”

 

“อย่างนั้นเธอต้องได้รับความยินยอมจากฉันก่อนถึงจะถ่ายรูปได้ แต่ถ้าหากเธอยืนกรานแบบนั้นก็ลองถ่ายรูปนันโจวสิ”

 

“เช่นเดียวกัน ถ้าเธอถ่ายรูปฉันโดยที่ฉันไม่ยินยอม ครอบครัวของเธอเตรียมตัวหายไปได้เลย”

 

“เอ๊ะ!?”

 

คาวารายะ โคคาเงะถูกจ้องมองจากทั้งเหนือและใต้ อย่างไรก็ตาม มิคาโดะรู้อยู่แล้วว่าเธอมีอันตรายบางอย่าง สายเลือดตระกูคาวารายะมีประวัติเก่าแกเกี่ยวกับการรวบรวมข้อมูลอยู่ในเงามืด ไม่เหมือนกับตระกูลนันโจว ที่ใช้ความรุนแรงและอิทธิพลในเงามืด อาวุธของตระกูลคาวารายะคือข้อมูลที่สามารถหาจุดอ่อนของผู้มีอิทธิพลได้ไม่ยาก แก่นแท้ของพวกมันคือ…การสร้างความโกลาหล 

 

พวกเขาอาจจะสูญเสียข้อความลับสำคัญทันทีที่ได้รับข้อความ  การแอบเข้าไปในที่ใดที่หนึ่งในฐานะนายหน้าข้อมูล เพียงเพื่อจะให้ยกเลิกการใช้งานอาวุธนิวเคลียร์ ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของโลกโดยเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ใช่เพียงเรื่องบังเอิญ

ข้อมูลของโอดะ โนบุนากะจำนวนมากที่วัดฮอนโนจินั้นส่งให้ อาเคชิ มิซสึฮิเดะอย่างไม่ระมัดระวังนั้น ผู้ที่ได้ประโยชน์สูงสุดจากการตายของโนบุนากะนั้นคือตระกูลคาวารายะ จากนั้นพวกเขาก็บังเอิ๊ญทำที่อยู่ของอาเคชิ มิซสึฮิเดะหลุดไปถึงโทโยโทมิเพื่อจบชีวิตอันแสนสั้นของเขา

 

สำหรับตระกูลคิทามิคาโดะและตระกูลนันโจวที่มีการคำนวณอย่างแม่นยำอยู่แล้วนั้น

ไม่มีตระกูลที่รับมือยากไปกว่านี้แล้ว และโคคาเงะนั้นคือที่สุดของความงี่เง่าที่อยากรู้อยากเห็นไปซะหมด

 

-ผมไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองถูกต้อนให้จนมุมได้

 

ด้วยความระมัดระวังตัวของเขา มิคาโดะจับจ้องไปที่โคคาเงะ แววตาของเธอแสดงถึงความฉลาดแกมโกงของเธอ ผิวสีเข้มเล็กน้อย ผมหยักศก และใบหน้าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ร่างกายที่ดูเปราะบางของเธอกระโดดหนีคิสะและปกป้องกล้องของเธออย่างรวดเร็ว พร้อมกับหน้าอกที่แกว่งไปมาของเธอ และสายตาที่จ้องมองไปรอบๆ

 

“แล้วมิคาโดะคุงไปทำอะไรให้คิสะจังร้องไห้เหรอ? และเหมือนฉันจะได้คำว่า’ห้องเปลี่ยนชุด’มาด้วยเลย” 

แล้วโคคาเงะก็ใส่SD cardอันใหม่ในกล้องของเธอและกำลังเข้าหามิคาโดะ

 

-ผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลยจริงๆ 

แม้ว่านักเรียนคนอื่นจะไม่สังเกต แต่เธอได้กลิ่นความลับนั่น และเธอก็อาจโจมตีมาได้ เธออาจจะดูน่ารัก แต่เธอไม่ได้เปิดเผยข้อมูลอะไรออกมาเลย แต่ถ้าเธอรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวันก่อน หรือว่าเกมความรักก็ตาม มิคาโดะก็พร้อมรับมือกับข่าวที่รั่วไหลออกไป

นั่นไม่ใช่จุดจบสำหรับเขา 

ด้วยคติประจำตระกูลคิทามิคาโดะ ที่ไม่เคยยอมแพ้แม้ว่าจะถูกจะจับจุดอ่อนเอาไว้  เขาไม่สามารถปล่อยให้สถานการณ์นั้นกลายเป็นความจริงได้

 

“คาวารายะ เธอไม่ได้ยินอะไรเลยใช่ไหม? เธอไม่ได้ยินอะไรเลยสินะ?”

 

มิคาโดะจับไหล่ของเธอเหมือนกับกรงเล็บของเหยี่ยวที่กำลังโฉบเหยื่อ

 

“ฉันได้ยินอะไรบางอย่าง เหมือนว่ามีการสนทนาลับๆในห้องเรียน”

 

“เปล่า เราไม่ได้ทำอะไรตลกๆ แบบนั้นหรอก… นั่นมันงี่เง่าเกินไป… ทำไมเราสองคนที่อยู่จุดสูงสุดของชั้นเรียน นันโจวกับฉัน ถึงทำอะไรแบบนั้นกัน?”

 

“นายกำลังพยายามซ่อนอะไรบางอย่าง ใช่มั้ย! มันเกิดอะไรขึ้น! มิคาโดะคุง กับ คิสะจัง ด้วยกัน…ในห้องเปลี่ยนชุด….?!” แววตาของโคคาเงะเปล่งประกายสุดขีด

 

—เชี่ย ทำไมเธออันตรายขนาดนี้!? ในตอนนี้ แม้จะไม่ใช่เกมความรัก แต่ชีวิตของผมจะจบเกม! มิคาโดะเริ่มตื่นตระหนกขณะที่เขากำลังครุ่นคิด

 “ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องทำเรื่องสกปรกเร็วขนาดนี้…” คิสะพึมพำบางสิ่งที่อันตรายออกมา 

 

 แต่โคคาเงะวางมือข้างหนึ่งไว้บนหน้าอกอย่างเย่อหยิ่งและประกาศออกมา

 

“ฮิฮิ การวิเคราะห์ของฉันเสร็จสมบูรณ์แล้ว! โดยพื้นฐานแล้ว นายพบสมบัติที่ถูกฝังอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และตอนนี้คุณกำลังต่อสู้เพื่อแยกมันออกเป็นชิ้นๆ ใช่ไหมล่ะ! มิคาโดะคุงบอกว่าเขาต้องการอย่างน้อย 30% แต่คิสะจังก็ยืนกรานที่จะได้ 90%…!”

 

“ฉันสมควรจะเป็นคนที่ร้องไห้!”

 

“ไม่ ฉันจะร้องไห้จริงๆ ถ้าเรื่องจบลงแบบนั้น ฉันจะได้ทั้งหมดหรือไม่ได้อะไรเลย”

 

“เธอคือบาปของความโลภที่จุติมาเหรอ!” มิคาโดะได้ตระหนักอีกครั้งว่าตระกูลนันโจวน่ากลัวเพียงใด

 

“แล้วเธอชอบการตัดสินของฉันไหม!”

 

ไม่รู้ว่าเธอเอามันมาจากไหน แต่โคคาเงะแอบหันไมค์ไปทางมิคาโดะและคิสะ

 

“ใช่ มันสมบูรณ์แบบค่ะ คาวารายะซังคะ…คุณเห็นเราเข้าแล้วสิ”

 

“นันโจว…?”

 

มิคาโดะขมวดคิ้ว แต่แววตาของคิสะทำให้เขาหุบปาก

 

“แต่แทนที่จะเป็นสมบัติที่ถูกฝังไว้ แท้จริงแล้วมันเป็นแค่เพียงของที่หาย แต่ว่าคุณคิทามิคาโดะนำมันไปมอบที่ห้องของอาจารย์แล้ว ฉันก็เลยแสดงให้คุณเห็นไม่ได้”

 

“อย่างนั้นหรือ…?”

 

“ใช่ มันเป็นอย่างนั้น”

 

“แปลกแฮะ…ฉันรู้สึกว่ามันมีกลิ่นเหมือนเป็นสิ่งที่ร้ายแรงกว่านั้นจริงๆนะ ราวกับว่ามันสำคัญพอที่จะส่งผลต่ออนาคตของญี่ปุ่น…ความอัปยศ…” โคคาเงะก็กลับมานั่งที่ของเธออีกครั้ง

 

—เข้าเป้าสุดๆเลย คาวารายะ !

 

แม้ว่ามิคาโดะจะรอดจากการเผชิญหน้าครั้งนี้ แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชมการหาข่าวของเธอสำหรับเรื่องประเภทนี้ เธอมองผ่านบรรยากาศที่ดูธรรมดา และรู้สึกถึงการต่อสู้ระหว่างแสงสว่างและความมืด

 

หลังจากดูโคคาเงะเดินไปที่ที่นั่งของเธอ คิสะก็กระซิบกับมิคาโดะ

 

“จงขอบคุณสำหรับสิ่งนี้ การสิ้นสุดเกมของเราที่นี่คงจะน่าเบื่อใช่ไหม”

 

“ฉันไม่ชอบชีวิตในโรงเรียนที่น่าเบื่อเลยจริงๆ รู้ไหม…?”

 

มิคาโดะไหล่ตกด้วยความหงุดหงิดในขณะที่เขาพูดพึมพำ

—————–

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ